xoves, setembro 30, 2010

Intento de Golpe de Estado no Ecuador

Tags
Presidente anuncia que non claudicará nos seus principios

Quito (Pichincha).- O Xefe de Estado, Rafael Correa, fronte ao intento sedicioso por parte dalgúns membros da Policía Nacional en contra do réxime que democrática e constitucionalmente lidera o Mandatario, anunciou que a pesar dos intentos de agresión ao Goberno e ata á súa persoa, non claudicará nos seus principios.

"Eu non vou dar marcha atrás, se queren veñan a buscarme acá, denme un tiro e que siga adiante a República, mataranme a min, como dicía Neruda, poderán cortar as flores pero non impedir a chegada da primavera", anunciou en Radio Pública.

Desde o Hospital da Policía, onde acudiu logo de ser agredido durante a súa visita ao Rexemento Quito 1, tras ser afectado por unha bomba lacrimóxena, o Xefe de Estado manifestou o seu profundo rexeitamento fronte ás accións emprendidas por un sector dos uniformados, quen aspiran a desestabilizar ao réxime baseados na súa oposición aos vetos anunciados á Lei de Servizo Público.

Segundo o Presidente, este intento de desestabilización responde a unha estratexia que veu cociñándose fai algún tempo e a unha andanada de mensaxes e información equivocada que foi repartida aos membros da Policía Nacional, que hoxe tiveron efecto en accións violentas froito de intentos de conspiración.

"Xa fai tempo que veñen buscando un golpe de estado, porque non nos poden gañar nas urnas e hai compañeiros nosos que non entenden o que é pertencer a unha misión política", dixo, en relación á seria posibilidade de convocar á chamada "morte cruzada" e a súa relación co poder Lexislativo.

Recordou que ningún Goberno como este traballou tanto por mellorar as condicións dos uniformados que se levantaron e chamou a sancionar a estes malos elementos.

Anunciou que regresará ao Palacio de Carondelet cando as condicións de seguridade déanse, pois hai a posibilidade de que a casa de saúde onde se atopa afectado polas accións da mañá. -SD Prensa Presidencial-


Ministros de Estado e cidadáns mobilízanse ao hospital da Policía

Quito (Pichincha).- Varios ministros de Estado que se atopaban no Palacio de Goberno xunto a miles de manifestantes mobilizáronse ata o hospital da Policía Nacional, lugar onde se atopa o Presidente da República quen está sendo impedido de saír desa casa de saúde por policías que se sublevaron esta mañá.

Encabezados polo ministro de Relacións Exteriores, Ricardo Patiño, e máis coidearios do Goberno dirixíronse ata o hospital policial para salvagardar a integridade do Presidente Correa.

A rúa García Moreno alagouse de miles de manifestantes cuxa consigna é defender a democracia no país.

Con berros de Patria ou morte, venceremos, os marchantes van motivados ata a casa de saúde, lugar de onde non se retirarán ata lograr o seu obxectivo. -AA Prensa Presidencial-

Máis Información:

http://www.elciudadano.gov.ec

http://www.presidencia.gob.ec

http://www.telesurtv.net

http://www.agenciapulsar.org/tapa.php

http://www.aporrea.org
___________________________


TeleSur en directo

__________________________________

mércores, setembro 29, 2010

Pequena análise e unha crónica da xornada de Folga Xeral do 29 na comarca de Ferrol Terra - Audio - Fotos - Enlaces


A análise

O pobo Galego amosou a súa indignación e protesta contra as políticas neoliberais do Goberno Español e da Xunta de Galicia. A Clase Traballadora soubo respostar as agresivas medidas anti-sociais e anti-obreiras do Goberno Zapatero. A Folga Xeral foi todo un éxito, en toda Galiza e en especial na nosa Comarca. No resto do Estado tivo igual suceso e en Europa concretizou-se na Xornada de Loita Europea, en protesta contra as medidas neoliberais que están aplicando os diferentes gobernos da Unión Europea, ao dictado do disposto polo FMI, o Banco Mundial e a Comisión Europea, que non son outras que as medidas impostas polos grupos transnacionais e a grande banca internacional. Estes empeñan-se no obxectivo de desarmar sindicalmente á clase obreira, desregularizar as relacións laborais, empobrece-la e roubar-lle os recursos esenciais e o estado do benestar. Polo que as mobilizacións na nosa Comarca estiveron enmarcadas nun contexto de resposta global. A manifestación de hoxe en Bruxelas foi todo un simbolismo, organizacións sindicais de máis de 30 países berrando contra as políticas neoliberais e de recortes de dereitos, xunto ás mobilizacións en diferentes cidades europeas e as folgas xerais, destes últimos días, en Francia, Eslovenia e Grecia, son unha realidade de loita obreira.


A Folga Xeral tivo importante repercusión na nosa Comarca. Os "piquetes" unitarios -verdadeira ferramenta de clase, importantes en número de persoas e en conciencia, respostaron como nunca, conseguindo unha situación excecional. A xornada, na Comarca, foi realmente de loita con todos os ingredientes. As manifestacións numerosas, os discursos coerentes, e o estado de ánimo e de conciencia moi elevados. Faltou só a unidade sindical, pois a unidade de clase si a houbo, para que a xornada fora un éxito completo. Agora cumpre non desmobilizar-se e continuar na actividade de recuperación sindical e de capacidade de loita, para así mellor defender os nosos dereitos e intereses. A maior responsabilidade -a falta dun organismo unitario- está agora nas centrais sindicais estatais, van ser estas as que xestionen os resultados das mobilizacións, elas piden unha rectificación ao Goberno Español, máis non debemos quedar-nos tan só nunha rectificación que xa de por si sería todo un éxito, senón que devemos de esixir outra política, outras medidas, outro camiño, outro modelo económico e social.


Desde xa, as análise e valoracións van a estar en todos os medios, a "Brunete mediática" vai dedicar enormes medios para intentar dilapidar a acumulación de forza obreira que supuxo a Folga Xeral, vai ser difícil contrarrestar tanta manipulación, mais a mobilización sindical, tomar as rúas e os centros de traballo, son a única garantía de que calquer diálogo teña resultados positivos para a Clase Obreira.


A crónica

Achegamos un documento sonoro feito polas compañeiras e compañeiros de Rádio Filispim, de máis de dúas horas de duración que cubreu moitas das incidencias e sucesos da xornada de Folga Xeral, realizado pola mañá de hoxe 29S, con diferentes entrevista e informacións. Programa que foi emitido en directo e que se podía sintonizar no 93.9 da FM.


Programa Especial - Folga Xeral 29 Setembro


Descargar o audio

As imaxens

  1. Enlace coa Galería de diapositivos da xornada de Folga Xeral, confecionada con fotos da CIG-Saúde de Ferrol.

  2. Enlace coa Galería de diapositivos da xornada de Folga Xeral, enviada por Fuco Buxan A.C.
__________________

Achegamos os enlaces coas webs das diferentes centrais sindicais, para quen quiser poda acceder ás valoracións que fan estas do resultado do proceso e da xornada.

Centrais Sindicais

Confederacións Sindicais Internacionais
_________________________

martes, setembro 28, 2010

Todos e Todas á Folga Xeral este 29 de Setembro


As centrais sindicais de clase, van a utilizar todas as súas forzas para que esta Folga Xeral sexa um exito rotundo. Xogamo-nos moito. Magoa que non se conseguira a unidade sindical na convocatoria, pois entre outras cousas tería efeitos multiplicadores. Todos os sindicatos nunha soa mobilización. A unidade de clase é fundamental para facer variar a correlació de forzas, nun dos momentos históricos máis importantes dos últimos anos, onde están en perigo importantísimas conquistas e dereitos sociolaborais, e até o propio sindicalismo de clase. Ao marxe das importantes diferenzas entre as organizacións sindicais convocantes, e as tamén diferentes responsabilidades nas respectivas actuacións sindicais, agora hai mais, e importantes, motivos e razóns, para conxunturalmente, mobilizar-nos unidos baixo a bandeira vermella da solidariedade, e da unidade sindical e de clase para combater ao Capital e as políticas neoliberais do Goberno e da Xunta. Non hai escusas.

Mais o debate da unidade, xa se deu, e as responsabilidades quedaron manifestas, polo que agora o importante é que saia a Folga Xeral adiante. A Folga Xeral que facemos a Clase Traballadora, non as centrais sindicais. Ao menos os sindicatos comarcais da CIG, CCOO e UGT acordaron unir as forzas na organización dos "piquetes" para lograr unha maior eficacia na convocatoria. Non foi así na organización das manifestacións, pois a CIG convoca unha manifestación e CCOO e UGT outra. A CNT ten organizado unha concentración ás 2 da Tarde na Avenida de Esteiro, frente a súa sede social.

A Folga comezou a ser un éxito xa hai tempo, no momento no que se produce o debate nos centros de traballo e no seo da sociedade; no momento no que as ferramentas sindicais comezan a engraxar-se e mobilizar a unha clase traballadora, nunha grande parte, adormecida polos medios de comunicación con grandes ofertas de fútbol, reality-show e programas do corazón; no momento cando o poder non ten máis remedio que sacar toda a súa artillería mediática contra a mesma Folga e as centrais sindicais -porque saben que a Folga conciencia e mobiliza e que as organizacións das traballadoras e traballadores son ferramentas fundamentais para a defensa da Clase e as conquista de Dereitos e do Benestar Social; no momento no que se comeza a falar sobre os nosos problemas reais, sobre as medidas que recortan os nosos dereitos e conquistas e sobre todo sobre "as súas crise e as nosas solucións"; e no momento no que se comeza a convencer que un novo modelo social e económico, non só é posíbel, senón que tamén é necesario.

Hoxe á tarde a partires das 7, están convocadas asembleas de activistas sindicais, voluntariado obreiro, para preparar a Folga Xeral, para informar e levar a solidariedade obreira a compañeiras e compañeiros desinformad@s, as persoas que están no posto de traballo por medo ao despido, por coacción patronal, por intimidación, ... polos contrapiquetes coactivos ao servizo dos intereses patronais e gobernamentais. Entre as 10 e as 12 da noite comezaran as primeiras quendas e logo ás 5 da mañá Asemblea na Praza do Concello de Ferrol para compartir a información e repartir as tarefas.

Amplos sectores da cidadanía apoian a Folga Xeral. Xa se ven cartaces nos comercios, nos quioscos, nas panaderías, de "O Mércores 29S non abrimos pola Folga Xeral". Mesmo onte moitas persoas acudiron a unha Asemblea Cidadá, respondendo a chamada de varias organizacións sociais, culturais e veciñais da Comarca [Asociación Cultural Fuco Buxán, Asociación Cultural Lefre de Caldereta, Asociación Veciñal O Rosario - Inferniño, Colectivo Sociocultural A Revolta de Trasancos, Fundaçom Artábria e o noso Colectivo Ártabra 21], que tivo lugar, ás sete da tarde, diante do edificio da Xunta.

As Manifestacións

A manifestación de CCOO e UGT sairá ás doce do mediodía da praza do Inferniño para rematar na Praza do Concello e a manifestación da CIG sairá, media hora máis tarde, ás 12.30 horas da avenida de Esteiro para rematar no Cantón.

Contra a Reforma Laboral, contra as medidas anti-obreiras e anti-sociais !!
Adiante a Folga Xeral !!
Contra o Capital Unidade Sindical !!
Viva a Unidade da Classe Obreira !!
Un outro modelo económico e social é posíbel !!



artabra21@gmail.com

Colectivo Ártabra 21
________________

Chamamento aos Sindicatos, por parte do Movimento polo Decrecimento, diante da Mobilización Europea do 29S

Chamamento aos Sindicatos diante da Mobilización Europea do 29S: Unha frente europea de organizacións de obxectores e obxectoras do crecimento interpela a los sindicatos para que rompan coa lóxica do productivismo e o crecimento económico.

Resistamos ao Crecimento da Austeridade
Chamamento aos Sindicatos

Os obxetores e obxectoras do crecimento esixen ás forzas sindicais facer unha ruptura antiproductivista sen a cal non poderán saír do papel de compañeiros activos da lóxica destrutiva que representa a economía de hoxe en día. Os obxetores e obxectoras do crecemento propoñen perseguir o "bo vivir" no canto de "o sempre máis", de reducir notablemente o tempo de traballo e defender xa que logo, unha renda básica e garantía suficiente para cada un.

A Confederación Europea dos Sindicatos organiza unha xornada de acción europea o próximo 29 de Setembro en Bruxelas. O slogan é: "Non á austeridade. ¡Prioridade ao emprego e ao crecimento!"

As organizacións de obxetores e obxectoras do crecimento e as personalidades asinantes (lista ao final do documento) deste comunicado común, apoian a loita dos sindicatos contra a vontade do capital a cargar o peso da crise sobre a clase traballadora, pero lamentan a chamada ao crecimento que non pode ser o camiño de saída da crise e que pon a CES nunha postura insostible.

Os obxetores e as obxectoras do crecimento asinantes do presente comunicado:
  1. Denuncian a lóxica do productivismo e do crecemento. A lóxica do "sempre máis" material, non é máis que unha ruela sen saída insensato xa que non é posible nin tampouco desexable o producir e consumir sempre máis.
  2. Estiman que a austeridade, para unha gran multitude, é a consecuencia lóxica ao crecimento económico e ao productivismo. Por conseguinte, rexeitar a austeridade en si pedindo máis das causas que son á súa orixe non é unha solución.
  3. Chaman ás forzas sindicais a abrir os ollos sobre o carácter suicida do dogma do crecimento económico e do productuvismo continuo e a realizar xa que logo unha ruptura antiproductivista.
  4. Propón unha vía diferente, máis realista se cabe, que persiga o "bo vivir" e non o "sempre máis": derrubar os mitos economistas e cambiar de obxectivos, reducir o tempo de traballo, e garantir un soldo digno e suficiente para todos.

1.- Denuncian a lóxica do productivismo e do crecemento. A lóxica do "sempre máis" material, non é máis que unha ruela sen saída insensato xa que non é posible nin tampouco desexable o producir e consumir sempre máis.

Garantir o crecimento supón poder aumentar continuamente e de xeito infinito a produción de bens e servizos mercantís. Porque a produción destes bens e servizos necesitan a explotación de recursos naturais e de traballo humano, o crecimento infinito supón necesariamente a explotación infinita da Terra e da Humanidade.

Hoxe en día, esta carreira tola chega ao seu fin e destaca a dimensión catastrófica dos innumerables danos que xera: o planeta Terra que é a condición de toda actividade social e humana está á agonía, a súa devastación provoca os efectos os máis violentos en primeiro lugar sobre os pobos e persoas máis vulnerables.

As persoas son cada día máis relegadas ao papel de consumidores/produtores para facer funcionar unha máquina que produce cada vez máis malestar, en detrimento do benestar individual e colectivo. O enlace social esta corroído pola mercantilización e a competencia tola que agredan simultaneamente as relacións entre as persoas, os pobos e as xeracións. As desigualdades sociais aumentan en todo o mundo, a miseria non para de propagarse de xeito tan violento posto que os desamaños do medio-ambiente, relacionados aos excesos de produción, procreados orixinalmente polo Occidente convértense nunha causa primeira. Está agora claro que a universalización do modo de vida dos países materialmente ricos non é posible. A pesar do que pensan os economistas os máis ortodoxos, é por exemplo imposible que o conxunto dos habitantes da India e de China dispoñan dun coche, unha televisión e unha neveira como dispomos en Occidente. O planeta simplemente non sobreviviría e a humanidade tampouco a consecuencia.

Fronte a esta constatación de fracaso tanto económico que humano e ecolóxico, a continuidade do crecimento económico non pode ser unha solución: para manterse, esta lóxica implica necesariamente consumir sempre máis recursos e explotar os traballadores antes de botarlles unha vez sendo inútiles ou demasiado caros polos accionistas, con como corolario unha degradación incesante do planeta Terra e das relacións humanas.

2.- Estiman que a austeridade para unha gran multitude, é a consecuencia lóxica ao crecimento económico e ao productivismo. Por conseguinte, rexeitar a austeridade en si pedindo máis das causas que son á súa orixe non é unha solución.

A onda de austeridade que cae sobre os pobos de Europa é imposta polas institucións financeiras coa asistencia activa dos Estados socio-demócratas. O que se esta chamando "austeridade" é unha nova etapa desta degradación necesaria para producir "crecimento": os especuladores buscando maximizar sempre máis os seus beneficios e o culto do crecimento impondo a todo prezo a competición entre os traballadores e traballadoras do mundo enteiro, pídese ao pobo traballar e apertar o cinto para facer funcionar a maquina. Todo crecimento económico suplementario a vir poderá ser realizado unicamente á conta da repetición sempre máis violenta desta lóxica de devastación. O crecimento garante a austeridade aos países ricos cando ao mesmo tempo afunde xa millóns de persoas polo ancho mundo na miseria a máis profunda.

3.- Chaman ás forzas sindicais a abrir os ollos sobre o carácter suicida do dogma do crecimento económico e do productuvismo continuo e a realizar xa que logo unha ruptura antiproductivista.

As forzas sindicais demostraron un compromiso histórico co capital cando os froitos do crecimento e do productivismo puideron ser gozados por todas as persoas grazas ás melloras substanciales nas condicións de traballo, as cales foron obtidas logo de duras negociacións e loitas, singularmente á saída da segunda guerra mundial. Pero despois do final dos anos 70, a lóxica do crecimento do capital levou ás partes implicadas a romper o equilibrio existente. Desde entón, o benestar material das persoas nos nosos países ricos disminueu a pesar do aumento do PIB de xeito case continuo, mentres que a xente segue sendo máis pobre quedándose estancada, e a brecha entre ricos e pobres crece cada día máis, xa sexa dentro das nosas fronteiras como no mundo enteiro.

Atrapados pola trampa da lóxica do crecimento infinito, os sindicatos atópanse desde agora reducidos a simplemente negociar a limitación da velocidade á cal as condicións de traballo e de solidariedade son deterioradas. Igualmente, a chamada polo emprego de calidade que se realiza na euro-manifestación do 29 de Setembro, contraponse aos obxectivos de rendibilidade e de crecimento que as CES parecen reclamar desde e coas súas voces co mesmo slogan.

Para preservar a forza dos sistemas de solidariedade conquistados logo de longas loitas e levados en práctica á saída da segunda guerra mundial, é desde entón indispensable o saír da lóxica da acumulación sen fin.

Chamamos aos membros sindicais das diferentes composicións nacionais e rexionais da CES a reinvidicar alto e forte, dentro do núcleo das súas organizacións, a un cambio do orientación radical que tome en consideración unha orientación antiproductivista en favor do "bo vivir" e da solidariedade, e non caer no "sempre máis" nin na competición xeneralizada.

É o momento no que os sindicatos abran os ollos contra o carácter suicida do dogma do crecemento económico e do productivismo, e que estes inicien sen perder un instante un cambio profundo de rumbo e se opoñan de xeito frontal a esas dúas lóxicas socialmente, humanamente e ecologicamente devastadoras.

4.- Propón unha vía diferente, máis realista se cabe, que persiga o « bo vivir » e non o « sempre máis »: derrubar os mitos economistas e cambiar de obxectivos, reducir o tempo de traballo, e garantir un soldo digno e suficiente para todos.

Segundo a nosa opinión, para que a necesaria transición cara a unha sociedade sostible sexa socialmente posible e xusta, tres obxectivos teñen que ser abordados simultaneamente:
  •  Unha reevaluación profunda das crenzas que apoian e sosteñen as políticas actuais e un cambio radical de obxectivos: denunciar o mito económico do crecemento infinito; substituír a competitividade e o "sempre máis" pola cooperación e o bo vivir.
  • Saír do laborismo co fin de compartir o traballo e volver atopar o tempo libre e o sentido a este: Organizar unha redución forte do tempo de traballo remunerado.
  • Garantir un soldo de existencia suficiente para o ser humano (e instaurar simétricamente un soldo máximo), garantindo así, o dereito de acceso aos bens comúns e públicos xestionados de forma colectiva (seguridade social, educación, acceso á enerxía, ao auga, etc.).

Os nosos países nunca foron tan ricos como agora, nin o noso modo de organización tan desigual e destrutor. Un cambio de rumbo é urxente e necesario. Os medios están á nosa disposición, fai falta organizar a forza colectiva que será capaz de oporse ás potencias actuais e así levar a cabo as nosas alternativas. Os sindicatos deben retomar o papel emancipador que fixo seu durante o curso da historia, rompendo claramente coa lóxica destrutora do productivismo e do crecemento.

Esta chamada é igualmente unha invitación ao dialogo fraternal coas forzas sindicais. Unha iniciativa do Movemento Político dos Objetores do Crecemento (Bélxica), www.objecteursdecroissance.be

Asinantes do Chamamento.-

Belgique:
  • Groupe de Réflexion et d'Action Pour une Politique Ecologique
  • Le Début des Haricots
  • Les Amis de la Terre – Belgique
  • Mouvement politique des objecteurs de croissance
  • Nature&Progrès Belgique
  • Respire asbl
  • Sens dessus dessous asbl
  • Vélorution
  • Paul Lannoye, député européen honoraire - ancien président du Groupe des Verts au Parlement
  • européen
  • Jean Cornil, ancien parlementaire, militant existentiel
  • Alain Adriaens, Député bruxellois 1989-2004
Estado Español:
  • Collectivo Deshazkundea
  • Coordinora Verde
  • Dale Vuelta-Bira beste aldera! (Movimiento por el decrecimiento)
  • Ekologistak Martxan. Euskalherria
  • Red Decrecimiento Sevilla, Transición en Comunidad
  • Sagarrak
  • Tiana Solidaria
  • Joan Martinez-Alier, economista, Universitat Autonoma de Barcelone, cocoordinador de la Revista
  • Ecologia Politica
  • Carlos Taibo, Profesor de Ciencia-Politica, Universidad Autonoma de Madrid
  • Iñaki Valentín, miembro de Deshazkundea y de Antikapitalistak
  • Florent Marcellesi, coportavoz de la Coordinadora Verde
France:
  • Association des Objecteurs de Croissance
  • Action consommation
  • Bretagne décroissance
  • Coopérative du Mouvement des Objecteurs de Croissance (MOC)
  • Parti Pour La Décroissance
  • Paul Aries, directeur du Sakorphage, journal d'analyse politique
  • Yves Cochet, député
  • Alain Gras, sociologue, Université Paris I Panthéon-Sorbonne
  • Serge Latouche, économiste, Université de Paris-Sud 11
  • François Schneider, docteur en sciences, auteur
Italia:
  • Movimento per la Decrescita Felice (MDF)
Suisse:
  • Réseau Objection de Croissance (R.O.C) Suisse
  • Jean Robert, architecte, auteur

Notas.-

Acción urxente "chamada antiproductivista aos sindicatos previa á manifestación europea polo crecemento e o emprego en Bruxelas o 29 setembro" colecta de firmas das diferentes organizacións polo decrecimento co fin de realizar un comunicado común. Solicítanse os vosos contactos e redes de colaboración. Propomos a organizacións, colectivos e personalidades afíns ao decrecimento de varios países de Europa o asinar o texto adxunto antes da euromanifestación do 29 de setembro en Bruxelas [http://www.etuc.org/a/7406].

Este texto foi escrito polo grupo de traballo do Movemento Político de Obxectores e Obxectoras do Crecemento [Bélxica - www.objecteursdecroissance.be] e é xa que logo, un texto colectivo. Houbésemos, por suposto, preferido propor un texto inicial sobre cal cada un puidese traballar, pero non foi posible por falta o tempo: non poderiamos coordinar a evolución deste texto con máis autores antes da súa publicación prevista para o 22 Setembro. Este texto que non puidemos escribir antes, é sometido á vosa atención neste estado e xa non pode ser modificado. Aínda que nos parece suficientemente claro e forte, este comunicado queda imperfecto no seu formulación principalmente. Esperamos que a pesar diso, poidan os diferentes colectivos apoialo, de maneira que podamos mostrar xuntos que existe un movemento en varios países de Europa e que podamos interpelar á Confederación Europea dos Sindicatos (CES) con máis forza do que poderiamos facelo cada por separado.

Comunicaremos aos interesados a lista completa dos asinantes (do mesmo xeito que as direccións electrónicas de cada unha as organizacións asinantes -non as das persoas individuais- o que axudará no futuro ao traballo en rede) o 21 de Setembro, e propomos a cada organización transmitir o documento final aos medios de comunicación e sindicatos usando os vosos contactos. A data de envío está exposta para o 22 setembro. Agradecemos xa que logo non publicar este texto antes do 22.

Grazas por indicar por email se a súa organización desexa asinar este texto indicando o nome da súa organización ou colectivo á direccion seguinte: jeanbaptistegodinot@scarlet.be antes do 20 Setembro.

Se están en contacto con representantes doutras organizacións polo decrecimiento, por favor non dubidedes en animalas igualmente a asinar o texto en nome da súa organización. Para evitar as eventuais dúbidas sobre se as firmas gardaranse ou non, o Movemento Político das Obxectoras e Obxectores polo Crecemento resérvase toda liberdade de gardar ou non unha proposta de firma.

Esperando que esta acción permitirá coñecer mellor as ideas que compartimos e reforzar os vínculos entre obxectores e obxectoras do crecimento en Europa; esperando lerlles proximamente, Saúdos cordiais,

Jean Baptiste Godinot

porte-parole mpOC

Mouvement politique des objecteurs de croissance (mpOC)
_______________________

Enlace de interese:

http://www.decrecimiento.info/
_______________________________

Se non vés mañá

"Ningún empresario intimidou aos seus traballadores. O que queremos é que haxa liberdade para que quen queira traballar, poida traballar". -Gerardo Díaz Ferrán, presidente da CEOE-

Por Isaac Rosa [*]
28.09.2010

Parece que nalgunhas empresas o lema para a folga non é o "Eu vou" dos sindicatos, nin o "Non vaias, que será un fracaso" do piquete mediático. Hai empresarios que crearon un lema propio, que repiten aos seus empregados estes días: "Se non vés o 29, tampouco veñas o 30". Algúns se conteñen as ganas de facer adhesivos coa consigna; outros, máis discretos, dedícanse a preguntar quen vai facer folga, "por nada, só por sabelo para organizarnos?..." E os máis sofisticados nin teñen que dicilo, pois os seus traballadores xa lles len o pensamento.

Parafraseando ese lema que estende o desánimo e o medo, poderiamos formular outro para mañá: "Se non vés o 29 (á folga), non esperes máis folgas". Porque sumarse pode ter un custo a curto prazo: un día de soldo, represalias, non ser renovado. Pero non facela pode ter un prezo maior a longo prazo: un golpe á capacidade de organización e de loita dos traballadores, como intentan algúns.

A folga é contra a reforma laboral, si. Pero fíxense que os antifolga non defenden a reforma, senón que se centran en atacar aos sindicatos e ao dereito de folga. E é que, tras aproveitar a crise para comer dereitos sociais, algúns ven a ocasión para cobrarse outra peza apetecida: os sindicatos.

Se que hai moitos descontentos cos sindicatos maioritarios. Pero agora non toca atacalos nin defendelos, senón pelexar contra os recortes, os xa aprobados e os vindeiros, e pelexar polas posibilidades futuras de acción colectiva, entre elas a folga. Porque non nos enganemos: a criminalización de CCOO e UXT non busca unha renovación sindical, nin unhas organizacións máis combativas, senón todo o contrario: o modelo que nos propón é o corpo a corpo entre traballador e empresario, sen molestos intermediarios.

A folga convócana os sindicatos, pero a facemos os traballadores. A de mañá secúndaa todo tipo de organizacións sociais e veciñais, así como outros sindicatos. Son tantos os que apoian, e tantos os motivos que dan, que cada un pode elixir por que e con quen fai folga. Eu vou.

Fonte: Público

Tirado de "Traballar Cansa", do xornal estatal "Público".

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________________

Contra a visita à Galiza do multimilionário rei de Espanha

Tags
Um dia depois da greve geral convocada para o dia 29 de Setembro, está prevista a chegada a Ferrol do chefe do Estado espanhol nomeado polo assassino Francisco Franco. Juan Carlos de Bourbon virá a Ferrol para o acto institucional de entrega de um barco da armada espanhola que levará o seu nome.

NÓS-Unidade Popular quer expressar o seu rejeitamento à visita do monarca espanhol, cuja autoridade sobre o nosso país nunca foi votada polo nosso povo, carecendo de qualquer legitimidade democrática ao ter sido imposta pola mesma ditadura que derrocou mediante um golpe de estado e umha guerra a república democraticamente estabelecida até 1936.

Temos memória e dignidade. Por isso reivindicamos umha Galiza emancipada de reis e capitalistas estrangeiros. Por isso reivindicamos o exercício do direito de autodeterminaçom para o nosso povo e a opçom republicana e independentista como melhor soluçom politico-institucional para garantir o futuro da Galiza.

Além do anterior, o Juan Carlos de Bourbon é hoje o maior representante do capitalismo espanhol, sendo ele próprio um dos chefes de estado com maior património do planeta. Fai parte da lista de oligarcas responsáveis pola actual crise capitalista e é um dos que devem pagá-la.

Num momento de profunda crise do capitalismo mundial, NÓS-Unidade Popular considera um insulto a presença do milionário rei espanhol em solo galego, um dia depois de que o nosso povo trabalhador tenha saído às ruas para denunciar os contínuos ataques aos direitos dos sectores mais desfavorecidos da classe trabalhadora galega.

Assembleia Comarcal de Trasancos

Ferrol, 28 de Setembro de 2010

Web de NÓS-UP

Enviado por:
nosup-trasancos@nosgaliza.org
28 de setembro de 2010 11:20

_______________

Última hora sobre as Eleccións en Venezuela


Enlaces claves para entender o que está pasando en Venezuela

luns, setembro 27, 2010

Rádio FilispiM realizará un programa especial perante a Folga Xeral do 29S



Rádio FilispiM, 93.9 FM, realizará este Mércores 29 de Setembro un programa especial Folga Xeral, 29S, a partir das 11:30 da mañá. O programa incluirá intervencións dende a rúa ou centros de traballo, ao través do noso telefone de directo 675.431.341, ao que ti mesmo poderás chamar para contarnos que [te] está a pasar.

Participa!!!

Escoita e redifunde a cunha que elaboramos:


OPAII-Rádio FilispiM [93.9 FM]
A rádio livre e comunitária da Terra de Trasancos emitindo dende Ferrol.
http://www.opaii.blogspot.com
filispina@gmail.com
Apdo. 303 - 15401 Ferrol (Galiza)

 _____________________________

Folga, Folga, ...Folga Xeral

Por Xosé María Dobarro Paz [*]
26.09.2010

FOLGA, FOLGA... FOLGA XERAL
Para Constantino Trillo, in memoriam, que morreu triste e deprimido por acoso laboral

"Contra o paro, contra o capital, folga, folga... folga xeral” berrabamos algúns “inxenuos” hai trinta anos cando nos estaban a desmantelar as industrias da comarca. E acudiamos, puntualmente, ás manifestacións que moitas veces finalizaban no desaparecido estadio do Inferniño. E as súas gradas estaban case –ou máis– cheas que cando xogaba o vello Racing. Naqueles tempos, xa un algo afastados, Tino Trillo era profesor nun instituto de Ferrol e militaba nun dos partidos comunistas escindidos do PC. Andaba sempre coas bandeiras republicanas nas costas e tiña un certo seguimento de xente nova. Tamén algunha de máis idade. Recordo que sempre se poñían na cola das manifestacións para entrar no estadio coas súas bandeiras, dar unha volta á pista de atletismo e subir á torre de maratón colocando a súa –a nosa– insignia. ¡Onde van eses tempos! Folgas xerais que nesa altura houbo que facer. Manifestacións continuas que a xente seguía. E case todas contra o PSOE, a besta negra ó servizo do capitalismo neoliberal. Non, como din os ligh, os supostos modernos, os que –segundo se di, que eu non o creo– chupan de todo aquí e acolá e os que se enriqueceron ilicitamente –eu tampouco o creo– nalgures e nallures. Saberano eles. E que vaian ó ceo libres de pecado. Tino Trillo, como tanta outra xente, acabou crendo neste persoal autodenominado socialista. E por esas andaba cando se lle botaron enriba. Naturalmente, a dereita fascistoide que padecemos. Supoño que actuarían correctamente, porque neste estado de dereito sempre todo se fai ben e acorde coa lexislación vixente. Se Tino vivise iría, con certeza absoluta, á folga do 29. Malia que tivese relación ou militancia no PSOE. Eu, aínda que ese día non teño docencia, tamén vou ir. E quero que me desconten a parte salarial correspondente, que, é moi posible vai ser unha cantidade importante. Máis ou menos 200 euros. Pero a violencia coa que nos está tratando este goberno ós traballadores, que vén sendo unha continuación da de Aznar, á súa vez seguidista da de Felipe González, e a connivencia co gran capital esixe que haxa que dar contestación, e firme e convincente. E, se for posible, moi maioritaria. Canto máis cedamos, máis nos van machacar. De plantarmos cara, se cadra, algo se pode parar. As eleccións municipais –e varias autonómicas– están á beira. Eles verán o que fan. Acabar nos brazos dun PNV que é a dereita pura e dura –amigos do BNG na Galeuscat, por certo– para aprobar uns orzamentos antisociais é grave. Moi pernicioso.

Síntome moi comprometido co proxecto da refundición da esquerda. Paréceme fundamental, pouco para min pero moito para meus fillos, meu neto, meus amigos e amigas máis novos e para a xente que está aí detrás de nós. E por iso o reproduzo:

A asemblea comarcal de Ferrolterra manifesta o seu apoio á folga xeral convocada para o vindeiro 29 do presente mes polas confederacións sindicais de Comisisóns Obreiras a Unión Xeral de Traballadores e a Confederación Intersindical Galega. Esta asemblea defende a necesidade dunha folga xeral para deter a ofensiva do neoliberalismo que no Estado español e no conxunto da Unión Europea estase a traducir nos axustes económicos brutais inxustos socialmente e regresivos laboralmente.

O goberno español está a poñer o poder político ao servizo do capital poñendo en bandexa a posibilidade do desmantelamento completo do estado de benestar e das conquistas sociais derivadas da loita secular do movemento obreiro. Un estado de benestar e unhas conquistas que, cos seus sistemas de educación e sanidade, pensións e protección social, salarios mínimos e dereitos sociolaborais básicos, implican unha certa redistribución da renda exercida polo Estado que, de non facerse, contriburía a aumentar o proceso de acumulación de capital. Eis o que se pretende: nin máis nin menos que esa porción de renda sexa trensferida ás mans do capital.

Ante esta situación a asemblea comarcal de Ferrolterra de Refundando a Esquerda fai un chamamento á participación na folga xeral e convoca a facer un esforzo a prol da unidade sindical”.

[*] Xosé María Dobarro Paz (Ferrol, 1950), é catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña.

Publicado no Diario de Ferrol - 26.09.2010

Enviado por:
A Esquerda
-refundandoaesquerda@gmail.com-
26 de setembro de 2010 18:40
__________________

O direito à folga nom existe

Por Lupe Ces Rioboo
26.09.2010

De manhá, de tarde ou de noite, nas ruas e nas casas, nos postos de trabalho... todo o mundo participamos ou escoitamos estes días conversaçons sobre a folga que está convocada para o próximo 29 de Setembro. Nom estou a falar das horas e horas de campanha antisindical e antifolga, desenvolvidas polos medios de comunicaçom, preocupados por umha suposta violaçom do direito a ir a trabalhar, direito que se lhe nega em todo caso a mais de 220.000 na Galiza e catro milhons e médio de pessoas todos os días no estado espanhol, e por uns serviços mínimos, que ocupam o lugar que deveriam protagonizar os agentes convocantes da folga e o debate sobre a reforma laboral e das pensons, que tanto vai marcar as nossas vidas e o nosso futuro. Tampouco me estou a referir a esses tertulianos regurgitadores, na súa maioria, do prefabricado pensamento único, senom às conversas onde se discute se se vai a apoiar à folga, como se vai a organizar o día, que se opina dos sindicatos, e que esperança hai de cambiar as cousas ... porque isso sim, todo o mundo coincidimos de que a cousa pinta mal.

Se bem é certo que o meu pulsómetro de opiniom é bem reduzido, e que só se vê ampliado polas experiencias e comentários sobre outras conversaçons escoitadas pola gente que à sua vez fala comigo, vou dar o meu testemunho sobre o que levo vivido estes dias e que se condensa numha soa frase “O DEREITO À FOLGA NOM EXISTE NA MAIORÍA DOS POSTOS DE TRABALHO”, e só, a valentia e convicçom de muitos trabalhadores e trabalhadoras vai fazer possível que o 29S podam cumprir-se minimamente os objetivos de mobilizaçom.

Os tertulianos e algumhas tertulianas, todos estes días vozeavam que se os sindicatos conseguiam parar o transporte público, a folga estaria ganhada, dando a entender que era doado acadar o seu objetivo, como dicindo “assim qualquera fai umha folga geral” , quando em realidade, o destacável é que só no sector público e tamém, ainda que em menor medida, na grande empresa que concentra um número significativo de empregados e empregadas num só centro de trabalho, com comités de empresa fortes, com anos de experiencia organizativa, os trabalhadores e trabalhadoras podem ir à folga com um mínimo de garantías. No resto de empresas, quitando honrosas excepçons, a chantagem, a coacçom, o medo ao despido e às represálias, estám instaurados no dia a dia da vida dos trabalhadores e trabalhadoras.

Este é o verdadeiro termómetro democrático da sociedade que temos neste momento. A reforma laboral, a reforma das pensons, as medidas económicas... nada disto estava nos programas eleitorais dos partidos, e menos do partido que exerce no governo espanhol. Todas estas medidas forom inspiradas e exigidas por organismos internacionais (FMI, BM, Comissom Europeia...) que nunca fôrom elegidos democraticamente e nunca pugérom baixo a soberania popular a aprovaçom das suas políticas de “reajuste estrutural”.

Se preguntamos à maioria das pessoas em idade de trabalhar se quere que se aumente a idade de jubilaçom, a resposta seria maioritariamente negativa. O mesmo sucederia se se pergunta polo modelo de despedimento, polo tipo de contrato, polo salario mínimo, pola quantia das pensons, …

Outra pergunta que aclararia muito a situaçom seria a consulta sobre a banca pública, ou em que medida tenhem que aportar ao benestar social as grandes fortunas. E como essa, outras muitas que realmente fixeram aumentar a participaçom cidadá na aprovaçom de políticas públicas que tanto influem na vida e saúde das pessoas. Porque estamos falando da diferença entre viver umha vida laboral tranquila, enfrontando só os problemas que vam xurdindo dia a dia, que nom som poucos, derivados da própria atividade laboral, e o viver como se vive agora, por umha importantíssima porcentagem da classe trabalhadora, co medo ao despido, sem esperança pola escassez de emprego e aturando humilhaçons e chantagem, unido a prolongadíssimas jornadas laborais que já está tendo um efeito devastador nesta geraçom em quanto a enfermidades, acidentes e esperança de vida ...

Todo isto se desprende das conversas destes dias “se vou à folga, o xoves me chamam à oficina e dam-me o finiquito”; “agardaremos aos piquetes, fechamos e logo volvemos a abrir, isso é o que nos mandam”; “se perdo o posto de trabalho a onde vou?”; “como aqui tenhem moi difícil que poidamos vir trabalhar, obrigarom-nos moi amavelmente a colher vacacións”... Isso é o que hai, e me ratifico NOM EXISTE O DIREITO À FOLGA.

Dos sindidatos, das suas políticas, do que temos que cambiar em todos eles, nos nossos e nos que nos som alheos... hai que falar depois do 29S, agora unidade, unidade, unidade sindical fronte ao Capital.


Enviado por:
Lupe Ces
-lupeces@gmail.com-
27 de setembro de 2010 00:27
http://lupeces.blogspot.com/

A utilidade da Folga Xeral

Por Juan Torres López [*]
26.09.2010

Desde o mesmo momento en que os sindicatos convocaron a folga xeral do 29 de setembro, os medios de comunicación, os xornalistas e dirixentes de dereitas, os economistas liberais ... comezaron a dicir que non había razóns para a convocala pero a medida que se foron explicándoas o certo é que tiveron que cambiar de discurso. Cando xa se falou con ducias de miles de traballadores sobre a reforma laboral e moita máis xente sabe de verdade en que consiste, non resulta tan convincente seguir dicindo que non hai razóns para convocar unha protesta contra ela.

Un coñecido catedrático de Ciencia Política, Fernando Vallespín, recoñecía fai uns días que a folga ten "unha gran capacidade expresiva, ¡que dúbida cabe!, e ata pode ser benvida como mostra do rexeitamento a quen nos fan tragar con medidas inxustas" -El País, 17-09-2010-. Pero que "ao día seguinte, con todo, todo seguirá igual".

Ese é o novo xeito de desactivar a folga, dicirlle aos traballadores e traballadoras que non paga a pena facela porque non vai servir para nada.

É normal que cada persoa teña a súa opinión sobre os resultados que pode ter unha folga xeral mais o sorprendente é que quen afirman tan contundetemente que non vai servir para nada a combatan tan duramente. Se a folga do día 29 non vai servir para nada, se ao día seguinte todo vai seguir igual por que se preocupan entón tanto por ela, por que gastan tanta tinta e tantos discursos en descualificala? Se esta folga é tan inútil, a que vén tanta crítica aos sindicatos por convocala? Se é inocua que importancia ten, por que non deixan en paz á xente que quere facela se ao día seguinte ninguén notaría nada?

Hai moita falacia nos argumentos de quen trata de desactivar a folga desta forma. Xa sinalei nun artigo anterior [Hai razóns para apoiar a Folga Xeral] que non hai un só dereito laboral ou social que se regalou aos traballadores, que non sexa o resultado de loitas e de folgas, e se iso sábeo alguén ben son os militantes socialistas e de toda a esquerda. Se non se fixeron, aínda seguiriamos nas cavernas. Se ao longo da historia houbo algo útil é a mobilización social e as folgas. O inútil hoxe día, como antes en tantas ocasións, sería deixar que se seguisen aplicando recortes aos dereitos sociais e laborais sen dicir nada. E para defendelos o que hai que facer é exactamente o mesmo que se fixo para conquistalos: mobilizarse e reclamalos, agora, mediante a folga do día 29.

É verdade que unha folga pode ter máis ou menos éxito á hora de conseguir o resultado que se propón [botar atrás, neste caso, a reforma laboral], que unhas folgas lograron os seus efectos de modo inmediato e outras máis tarde, pero as únicas folgas completamente inútiles foron as que non se fixeron.

Por iso é moi significativo que quen descualifican a convocatoria de folga se dedique a criticar aos convocantes e non a pór en cuestión os argumentos que estes utilizan para convocala. Agora resulta que a cuestión central é que os sindicalistas son uns privilexiados caprichosos e non os argumentos que expón para convocar aos traballadores. Porque, se levan razón nas súas demandas non sería o lóxico que se unisen a elas? Máis ben dáse a entender así que a verdadeira preocupación de quen rexeitan a folga é que se poñan en cuestión as medidas que se están adoptando e por iso que non se dedican a falar delas senón a evitar que teña éxito a súa posta en cuestión.

Pero é precisamente por iso que calquera folga é útil ata aínda que non alcance o obxectivo concreto que perseguise. É útil porque na convocatoria fálase con millóns de persoas que se informan, que toman conciencia e que se pronuncian.

É unha significativa casualidade que quen tanto critican a convocatoria sexan precisamente os responsables das programacións televisivas, os que deseñan a axenda do debate social na que ocupan un lugar tan marxinal as cuestións laborais e sociais e no que apenas teñen sitio os que non defenden as súas posicións. Se están tan seguros de que a folga non ten razóns e é inútil, por que non dedican máis tempo a informar e debater con pluralidade das políticas que se están aplicando?

Tamén se afirman que a folga será inútil porque o goberno non cambiará de postura. Un razoamento que realmente parece surrealista que se faga nun país que ten un presidente que antes ata de tomar posesión como tal xa dera a orde de retirar as tropas de Iraq precisamente para responder á mobilización social que o pedía constantemente. Seica podería facer iso José Luís Rodríguez Zapatero sen a presión anterior de millóns de persoas nas rúas?

Choca moito que os que saen á rúa e chaman á xente a saír para outras cousas digan que é inútil que sexan os traballadores quen o fagan para defender os seus dereitos. Non é bastante evidente que saben que iso non é inútil senón todo o contrario, que temen que o fagan porque saben que así antes ou despois lograrán evitar que se tomen esas decisións?

Quen descualifican a folga están dicindo constantemente que se trata dunha convocatoria caprichosa dos sindicatos. A min paréceme estraño que intelectuais e líderes sociais tan brillantes e ben formados non aborden a folga como o que efectivamente é: un dereito das traballadoras e traballadores. Atreveríanse a dicir noutros casos que se abusa do dereito á liberdade de expresión ou á liberdade de empresa cando estes simplemente se exercesen polos interesados? Se a convocatoria de folga é legal e axustada ás normas, como se pode dicir que é inútil? seica o exercicio dos dereitos está supeditado á súa utilidade? Como é posible que o problema sexa que uns cidadáns queiran facer uso dun dereito e non que outros máis poderosos acósenos por iso ou que ata intenten quitarlle ese dereito, como anunciaron algúns dirixentes do Partido Popular? Como é posible que o problema dun país sexa o exercicio dun dereito e non as declaracións de Jiménez Losantos ["Interior debería mandar á Policía a clausurar as sedes de CCOO e UGT"].

Afírmase tamén que a folga só será útil para diminuir a confianza no país, o que sen dúbida supón confundir o todo coa parte. En todo caso, e non necesariamente, diminuirá a confianza en España ¡dos banqueiros e especuladores! Pero a pregunta é se basear o desenvolvemento económico e o social nesa exclusiva confianza é o máis desexable, sobre todo, logo de poder comprobar onde levan os seus designios cando, como nos últimos anos, non se lles puxo freo e non houbo fronte a eles contrapoderes suficientes.

É curioso este tipo de argumentario. A experiencia demostra que os gobernos por si sos non son capaces de pór freos ao capitalismo especulador e cando a cidadanía faise forte para que os gobernos poidan porlle límite regulando doutra forma a súa actividade, dise que esta mobilización é inútil. En que quedamos? Non foi moito máis inútil en realidade a política dos gobernos para evitar a hecatombe financeira que vivimos?

Tamén se di que convocando a folga, o que fan os sindicatos e a esquerda que a apoia é "ignorar aos mercados", como tamén critica Vallespín. Un argumento falaz. O que fan ao convocala, pola contra, é telos moi presentes aínda que para tratar de polos no seu sitio, para facer que se sometan ás demandas sociais evitando que estas sigan sendo as súas escravas. Precisamente porque non se ignoran e sábese moi ben como funcionan é polo que se ten o convencemento de que hai que controlalos. E xusto porque se coñece a historia dos mercados sábese que non hai forma de facelo que non sexa mostrando a forza da sociedade fronte a quen os dominan no seu propio proveito.

Tamén me parece moi débil o argumento de que a folga do día 29 "deslexitima a un Goberno de esquerdas", como igualmente escribe Vallespín.

Como tal, o deslexitima máis ben a privatización e bancarización das caixas de aforros, o freo que o propio goberno puxo aos avances nas políticas de igualdade, o recorte do gasto social ou esta reforma laboral sobre cuxo obxectivo nin sequera se pon de acordo quen a defenden, seguramente, porque saben que o que realmente vai provocar é indefendible.

A folga, en todo caso, deslexitima a esas políticas que son claramente de dereitas, non só por antisociais, que o son, senón porque son contrarias ao que convén facer para saír da crise, para recuperar a actividade económica, para crear emprego e para lograr máis equidade e benestar social. Xa que logo, a folga non deslexitima a un goberno de esquerdas senón que precisamente trata de facilitar que o sexa efectivamente.

É unha evidencia que o partido socialista foi perdendo apoio a medida que foi tomando medidas desa natureza, así que a folga non é o que o debilita senón todo o contrario, o que pode lograr que recupere apoio se recobra a súa pulsión social e a súa práctica socialdemócrata. O que ha deslexitimado ao goberno ante o seu electorado é a súa falta de credibilidade por seguir as análises de quen agora atacan á folga e un xiro á dereita que non estaba no contrato que asinou cos seus electores e que é xustamente o que a folga xeral trata de corrixir, o que permitiría que o goberno recobre o perfil socialdemócrata que foi perdendo a pasos axigantados e que tan necesario foi e é para que o progreso social se consolide no noso país.

23.09.2010 - Ganas de Escribir
juantorreslopez.com


[*] Juan Torres López, Granada -1954-, Doutor en CC. Económicas e Empresariais, exerce na Universidade de Sevilla como catedrático de Economía Aplicada do Departamento de Teoría Económica e Economía Política. Escritor, investigador, analista de política económica e activista social. Manten unha páxina web (Ganas de Escribir: www.juantorreslopez.com) e coordena a páxina web dedicada a información económica www.altereconomia.org


Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Enviado por:

Ganas de Escribir
-juantorres@uma.es-
24 de setembro de 2010 14:29
________________________

domingo, setembro 26, 2010

Anuncian que o gaseiro 75 para Reganosa vai entrar na Ría o vindeiro Luns 27 de Setembro - O Comité Cidadán convoca unha nova acción de denuncia e protesta

Tags

O "LNG Kano", é o buque número 75 -desde Maio de 2007, que está previsto que atraque no peirao de Punta Promontorio, en Mugardos, para descargar gas natural licuado para a ilegal e perigosa Reganosa. Máis unha vez unha nova irresponsabilidade, a entrada na Ría de Ferrol dun grande buque gaseiro de 288 metros de eslora, máis de 43 de manga e máis de 12 de calado, cargado con miles de toneladas de LNG-GNL, por un sinuoso canle de máis 4.000 metros de longo, estreito, de pouco calado e fondo rochoso. Máis unha vez, o buque ameazará á poboación que vive na contorna da Ría, mentras permaneza descargando na planta regasificadora perante 24 horas, sen poder saír, en caso de emerxencia, a altamar, senón é con mare alta diurna. Vai descargar nunha planta de gas encostada a todo un complexo químico, moi perigoso que almacena miles de toneladas de fluidos moi tóxicos que ademáis ten unha planta de coxeneración eléctrica. Todo un despropósito en tan pouco espazo, todo un despropósito para unha zona en declive, todo un despropósito para unha Ría que desde a Xunta de Galicia acordaron sacrificar no nome do progreso. Mais non nos vencerán, queremos e podemos conseguir que pechen e desmantelen o despropósito gasístico que representa Reganosa. Queremos e podemos convencer e concienciar á poboación de que nunca é tarde que temos que seguir na loita contra este despropósito gasístico instalado no corazón da nosa Ría, fruto da codicia e da corrupción política e económica, ...

NOVA CONCENTRACIÓN SONORA


O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, vai respostar a esta nova irresponsabilidade, cunha acción de denuncia e protesta, consistente nunha concentración sonora este Luns 27 de Setembro de 2010, ás 8 da Tarde na Praza Amada García de Ferrol, diante do Edificio Administartivo da Xunta de Galicia.

¡DIFUNDE E PARTICIPA!
  • POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA !!
  • CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA !!
  • PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !!
Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:


Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org


Información baseada na enviada polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
26 de setembro de 2010 12:46
_________________

sábado, setembro 25, 2010

Documentario - Inxerencia, A invasión Silenciosa: A CIA Contra A Revolución Bolivariana

Cando Hugo Chávez asume a presidencia de Venezuela en 1999, iníciase un novo proceso político no país: a Revolución Bolivariana que transitaría un camiño de cambios profundos en beneficio das maiorías excluídas. Pero ese mesmo ano, nos Estados Unidos o rumbo era moi diferente: George W. Bush sería nomeado presidente nunhas amañadas eleccións. Con Bush na Casabranca, as grandes corporacións e as axencias de intervención do Norte pecharían filas no gran negocio da guerra, amparados polo Acta Patriótica, unha patente de corso para intervir abertamente en calquera lugar do mundo utilizando como único pretexto a loita contra o terrorismo. As operacións encubertas emprendidas por Bush contra Venezuela desde 1998 ata o golpe de estado de abril de 2002, son develadas neste documental mostrando evidencias da participación directa de persoal militar e de intelixencia estadounidense en campañas mediáticas, financiamiento encuberto, sabotaxe e desestabilización. A inxerencia contra venezuela deixou de ser unha invasión silenciosa para converterse nunha aberta guerra polo petróleo na que o imperio non cultivou senón fracasos ante a determinacion dun pobo soberano.

Venezuela - Sábado, 25 de Setembro de 2010

TeleSur



Fonte: http://multimedia.telesurtv.net//25/9/2010/16913/injerencia-la-invasion-silenciosa-la-cia-contra-la-revolucion-bolivariana/
____________________

Tributo a José Antonio Labordeta In Memoriam

Escoitar o nome de José Antonio Labordeta é escoitar música, versos, literatura... É escoitar liberdade. Con Aragón sempre na súa mente e na súa voz, este home de esquerdas nacido en Zaragoza e coñecido cariñosamente como 'o avó' deixa unha pegada indeleble na España da esperanza, da reivindicación. Unha pegada que se volve moito máis profunda na súa terra, en Aragón.

Nacido no seo dunha familia de marcado carácter republicano e de esquerdas, veu ao mundo o 10 de Marzo de 1935 nun vello caserón da rúa Bo Pastor de Zaragoza.

Quinto de seis irmáns, tivo unha infancia difícil, pero tamén feliz. Marcado polo medo e a represión, os seus amigos e as súas ansias de liberdade equilibraron a balanza durante os primeiros anos da súa vida. A Guerra Civil tocou á súa familia, que rexentaba o colexio Santo Tomás de Aquino, máis concretamente ao seu pai. Profesor de Latín, foi detido ao comezo da contenda e foille retirada a súa cátedra para sempre. No entanto, o pequeno Labordeta conseguiu ter unha educación lonxe dos principios franquistas no colexio Alemán de Zaragoza.

Aínda que durante a súa nenez non se consideraba bo estudante, o referente do seu irmán Miguel sempre estivo presente. Considerado por moitos un dos grandes poetas do século XX, a influencia deste na persoa e a literatura do cantautor aumentou tras falecer o seu pai en 1959. Nese momento, Miguel Labordeta toma as rendas do colexio familiar e José Antonio empeza a desenvolver o seu don para as letras. Influído por César Vallejo, León Felipe e, como non, polo seu irmán, viron a luz os seus primeiros versos, recollidos na revista do colexio, 'Samprasarana'. Tamén foi a man de Miguel a que lle conduciu aos faladoiros Niké. A súa morte o 1 de agosto de 1969 foi un gran golpe.

Tras finalizar o bacharelato no colexio da súa familia, decide probar sorte coa carreira de Dereito. No entanto, dous anos despois cambia de rumbo e entra na facultade de Filosofía e Letras. En 1960 finaliza os estudos cunha escasa asistencia a clase e, a partir dese momento, enfoca a súa vida profesional cara á docencia "en 1964 saca as oposicións de catedrático de instituto en Xeografía e Historia". ... Logo de máis 20 anos dando clases, en 1985 pide unha excedencia para poder dedicar todo o seu tempo á música, a literatura e o xornalismo.

"Haberá un día en que todos / Ao levantar a vista / Veremos unha terra / Que poña liberdade". Sempre levou Aragón nos seus poemas, nas súas notas, nas súas reivindicacións. Foi a súa paixón e a súa obsesión. Nunca cesou na súa loita por sacalo do anonimato. Inesquecible é o seu 'Canto á liberdade', un auténtico himno 'non oficial' para a Comunidade.

A paixón pola súa terra compartiuna con Juana de Grandes, a muller coa que casou en 1963. Tamén dedicada á docencia "impartía clases de Latín", ambos conseguiron praza no instituto de Teruel Ibáñez Martín. Alí permaneceron durante seis anos, antes de regresar de novo ao seu Zaragoza natal.

A finais dos 60 entra no mundo da música xunto a Joaquín Carbonell e Cesáreo Hernández. A súa voz rasgada escoitouse por primeira vez en 'Andros II', composto por catro cancións e secuestrado polo Goberno nese momento. No 74 chegou o famoso 'Cantar i calar' e un ano despois 'Tempo de espera', onde está incluído o xa mítico 'Canto á liberdade'. A súa traxectoria musical seguiu ao longo de toda a súa vida con traballos como 'Cancións de amor' (1993), 'Reconto. Labordeta en directo' (1995), 'Paisaxes' (1997) ou 'Coa voz ao lombo' (2003).

Outra da facetas que desenvolveu foi a de xornalista. Entre 1958 e 1959 dirixiu a revista 'Orejudín' e a finais dos 60 colaborou na xestación do quincenario 'Andalán' que finalmente chegou aos quioscos en 1972. Eloy Fernández e outros intelectuais do momento estiveron xunto ao cantautor neste proxecto. Tamén publicou varios artigos noutros rotativos como 'O Día de Aragón' ou 'Diario 16'. No entanto, non se limitou aos medios escritos, nin a pequena nin a gran pantalla resistíronselle. Imposible esquecer 'Un país na mochila'.

Aínda que el mesmo chegou a recoñecer que houbo un tempo no que a ditadura fixo que se esquecese de rir, o seu carácter reivindicativo e as súas ideas fixéronlle formar parte do PSA . No entanto e a pesar da súa loita e a súa implicación política, a evolución da transición chegou acompañada do escepticismo. En 1983 desaparece o PSA e tres anos despois nace a Chunta Aragonesista (CHA), partido nacionalista aragonés. En 1999 é elixido deputado ás Cortes de Aragón por CHA e en 2000 convértese en deputado no Parlamento como representante de devandito partido.




Enviado por:
Asociacion Veciñal Fontelonga
-avvfontelonga@mundo-r.com-
25 de setembro de 2010 11:55
__________________________

Eleccións en Venezuela - República Bolivariana de Venezuela: peza xeopolítica global


Por Raúl Zibechi [*]
25.09.2010

As principais potencias do mundo, tanto as emerxentes como as decadentes, disputan os recursos naturais que posúe Venezuela, converténdoa dese modo nunha das máis prezadas pezas do xadrez estratéxico global. A pugna electoral polo control do Parlamento, do próximo domingo 26 de setembro, enmárcase nesa tensión de fondo.

O 16 de setembro, a Gaceta Oficial publicou a lei 39.511 que aproba o acordo entre os gobernos de Venezuela e China sobre cooperación para financiamiento a longo prazo. Trátase dun crédito de 20 mil millóns de dólares para financiar 19 proxectos de desenvolvemento. O pago da liña de crédito efectuarase mediante a venda de petróleo cru: para o ano 2010, non menos de 200 mil barrís diarios; para o ano 2011, non menos de 250 mil barrís diarios; para 2012 non menos de 300 mil barrís diarios.

O acordo foi anunciado polo presidente Hugo Chávez en abril pasado, remarcando que o volume do investimento chinés non ten parangón nos 60 anos de existencia da República Popular. Non se trata soamente do monto, dixo no seu momento, "hai que darlle unha lectura política, geopolítica, de confianza".

Venezuela xa envía a China preto de 500 mil barrís diarios de petróleo, aos que deben sumarse 400 mil barrís que producirá unha empresa mixta binacional que operará na faja do Orinoco. E, finalmente, os 300 mil barrís do recente acordo. En total, as exportacións de petróleo venezolano a China superarán o millón de barrís diarios. A mesma cantidade que Venezuela exporta a Estados Unidos.

Geoestrategia chinesa

"Todo o petróleo que China poida necesitar para consolidarse como unha gran potencia está aquí", dixo Chávez o 18 de setembro ao recibir os primeiros 4 mil millóns de dólares do acordo. Para avaliar o acordo asinado, así como o volume total do investimento chinés en Venezuela, debe considerarse que a potencia asiática rexistrou un investimento directo no exterior de 56 mil 500 millóns de dólares en 2009. A maior da súa historia. Ou sexa, o acordo con Venezuela representa case 36 por cento do total anual no seu mellor ano. E nun só país.

É evidente que ninguén solta 20 mil millóns de dólares dun saque sen estar moi seguro do que está facendo. Unha cifra que equivale ao PIB de Bolivia e Paraguai xuntos, ou a dous terzos do PIB uruguaio. E non o fai en calquera país, senón naquel que ata agora tiña o groso das súas exportacións focalizadas cara a Estados Unidos. En 2007, Venezuela exportou 1.3 millóns de barrís diarios de petróleo cara a ese país, co que desprazou a México como terceiro provedor de Wáshington. Esas cifras sinalan que preto de 85 por cento do cru exportado de Venezuela vai cara aos mercados de Estados Unidos.

China realizou ademais outros investimentos en Venezuela vinculadas á explotación mineira, que inclúen 50 proxectos para explotación de aluminio, bauxita, carbón, ferro e ouro, así como outro acordo para ingresar na faxa Petroleira do Orinoco por 16 mil millóns de dólares, que permitirá a PDVSA elevar a produción en case un millón de barrís diarios. O recente acordo ao que se refire Chávez inclúe plans ata o ano 2030 para o desenvolvemento integral de oito sectores: electricidade, transporte, minería, vivendas, finanzas, petróleo, gas e petroquímica. E supón a construción conxunta de trades petroleiros, plataformas, ferrocarrís que van cruzar a faja do Orinoco e 20 mil vivendas no sueste venezolano.

O investimento chinés en Venezuela ascende a 44 mil millóns de dólares, tendo en conta que xa había un compromiso para un "fondo pesado binacional" de 8 mil millóns de dólares. É evidente que ninguén arrisca ese diñeiro sen ter a seguridade de que non o vai a perder. Dito doutro xeito, China pode contar con que os seus investimentos en Venezuela son seguras, moito máis alá do que suceda nas urnas. Así razoan todas as potencias do planeta.

Réplicas de Wáshington

Nos pasados 12 anos a antiga clase dominante perdeu gran parte do seu poder en Venezuela, ao momento que un sector significativo dos seus membros emigrou a Estados Unidos, Colombia e Perú, entre outros. Algunhas das maiores empresas do país, entre elas PDVSA, CANTV, a principal empresa de comunicacións, a maior parte dos bancos así como empresas agropecuarias e millóns de hectáreas de terras improductivas, pasaron a mans do Estado.

Os principais riscos para a continuidade do proceso bolivariano non radican nunha burguesía declinante, senón na nova "boliburguesía" nada do control das empresas estatais e de cargos políticos, integrada por burócratas oportunistas que fixeron fortunas ao subirse ao proceso. Unha parte deses personaxes funxen como cadros do PSUV (Partido Socialista Unificado de Venezuela). Nas eleccións do domingo 26 non está en xogo o proceso de cambios senón algo máis sutil, pero non menos importante.

A Asemblea Nacional conta con 165 deputados, que serán renovados na súa totalidade. Sesenta por cento dos escanos obtéñense de modo nominal e o resto en forma proporcional. Tres pertencen a circunscricións indíxenas. A lista que obteña a metade máis un dos votos en cada circunscrición, obterá 75 por cento dos escanos do escrutinio proporcional. O asunto é que a Constitución establece que as leis orgánicas necesitan dous terzos dos deputados para ser aprobadas e as leis habilitantes, as que facultan ao presidente a gobernar por decreto, requiren as tres quintas partes dos lexisladores.

Como sinala Ignacio Ramonet, "bastaríalle á oposición obter 56 votos sobre 165, para impedir a adopción de leis orgánicas, e 67 votos para imposibilitar a aprobación de leis habilitantes. Ata agora as principais reformas puideron realizarse grazas precisamente a leis habilitantes" (Le Monde Diplomatique, setembro 2010).

É moi probable que a oposición alcance algunha desas cifras, por varias razóns: a inseguridade que fai que Venezuela sexa o país con maior índice de homicidios do continente, xunto a Honduras e El Salvador; unha inflación galopante que alcanza 30 por cento anual; a corrupción incrustada en todas as esferas do aparello estatal. Ademais, a oposición vén avanzando en anos recentes: nas eleccións de 2008 gañou os tres estados máis poboados (Miranda, Zulia e Nova Esparta) e a alcaldía de Caracas.

É posible que o chavismo non consiga os dous terzos, ou sexa 110 escanos. Os adversarios do proceso, os think tank estadunidenses, comprenderon que poden bloquear o proceso bolivariano "desde dentro", xa que atacándoo "desde fóra" (golpe de estado, paros patronais e petroleiro) non conseguiron máis que blindar á poboación dos cerros co presidente Chávez. Agora parecen apostar a unha implosión do proceso ou, na súa falta, a un peche autoritario e defensivo.

O bulebule geopolítico

No contexto do centenario da Universidade Autónoma Nacional de México, Noam Chomsky expuxo a súa visión do momento que atravesa o seu país, Estados Unidos. Dixo que o control do mundo "non é cousa sinxela, nin sequera para un Estado cun poder sen precedente". Foi moi preciso ao argumentar que "ese poder se erosiona por todos lados, e ata no patio traseiro de Wáshington os súbditos vólvense cada vez máis desobedientes" (La Jornada, 22 de Setembro de 2010).

Sostivo que o gran desafío provén de China, pero alertou sobre un feito pouco comentado nos medios de comunicación occidentais, que revela o cambio hegemónico en curso, consistente en que "por un raro accidente xeolóxico, China posúe o 97 por cento de terras preciosas, ricas en compoñentes indispensables para o desenvolvemento da electrónica e a industria verde". Dixo que aí está o futuro e que os investimentos destinados á industria verde en China superan as que logran atraer os países europeos, Estados Unidos e Canadá xuntos.

Unha intelixencia fina e profunda non podía deixar pasar ese dato. Pero agregou outro elemento, para completar a súa visión do mundo: "Se Estados Unidos non é capaz de controlar a América Latina, non poderá impor a orde no resto do mundo". Un dos varios ollos do furacán geopolítico está focalizado en Venezuela, cuxa alianza estratéxica con China parece irreversible.

Fonte: Publicado no xornal mexicano "La Jornada"

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Raúl Zibechi, [Montevideo - Uruguay, 1952], é un escritor e pensador-activista uruguaio, dedicado ao traballo con movementos sociais en América Latina.
_____________________________