domingo, febreiro 27, 2011

A Plataforma Galega contra a Lei de Augas anuncia mobilizacións para o 20 de Marzo de 2011 - Vídeos


A Plataforma Galega contra a Lei de Augas deuse a coñecer hoxe, 23 de Febreiro, en Compostela, coma un movemento que aglutina a diversos colectivos sociais de Galiza cunha fin común: a derrogación da Lei de Augas de Galicia. Están adheridos ou amosaron o seu apoio á Plataforma Galega contra a Lei de Augas organizacións e movementos como o Sindicato Labrego Galego (SLG), a Organización Galega de Comunidades de Montes (ORGACCMM), Altermundo, Verdegaia, Amarante ou a Marcha Mundial das Mulleres. A Plataforma segue aberta a novas adhesións; así o fixeron saber os e as representantes de colectivos que hoxe oficiaron como portavoces da mesma: Carme Freire, secretaria xeral do SLG; Xosé Alfredo Pereira, presidente de ORGACCMM, e Manoel Santos, director de Altermundo.

Carme Freire adiantou que, nestes intres, estase a redactar un manifesto da Plataforma Galega contra a Lei de Augas que, en breve, se dará a coñecer; e adiantou a data de comezo das mobilizacións para forzar a derrogación desta lei “lesiva para toda a cidadanía”: o 20 de marzo, en Santiago de Compostela, coincidindo co Día Mundial da Auga. Freire xustificou a xestación da Plataforma e a convocatoria de mobilizacións por dous motivos fundamentais. En primeiro lugar, porque “a auga é un ben público, un ben da natureza e, polo tanto, non pode ser obxecto de negocio para ningún tipo de empresa, calquera que sexa a súa natureza; ademais, a auga debe ser un ben gratuíto para a vida das persoas, dos animais e da sociedade”. En segundo lugar, porque “non se pode privatizar un ben como a auga, porque non se pode decidir por lei que sexa unha empresa de dereito privado, como Augas de Galiza, a que pase a xestionar un recurso básico para a vida como é a auga”.

Tamén Manoel Santos, o director de Altermundo, argumentou o nacemento desta Plataforma afirmando que “a Lei de Augas de Galiza é un atentado suficientemente grave e doloso para o medio natural e para a soberanía das persoas, especialmente no medio rural, como para que a cidadanía se mobilice”. Santos explicou que “o gran cambio que supón esta lei non é que se privatice un subministro, unha depuración ou un servizo; senón que se privatiza o elemento. Iso é o verdadeiramente grave. É dicir, se privatiza e se dan dereitos de explotación e de cobro sobre a utilización da auga da choiva ou do mar. É verdadeiramente abraiante. É un saqueo masivo dun dereito humano como a auga, que é de todos”. O director de Altermundo lembrou que en países como Francia se están a dar pasos, xustamente, no sentido contrario, coa re-municipalización do servizo de subministro de augas en máis de corenta concellos no último ano, entre os que se inclúe París. Nembargante, “no noso país se lle deixa toda a xestión de augas a unha empresa, Augas de Galiza que é pública, pero que coa nova lei se converteu ao dereito privado”, o que supón “unha aberración absoluta que vai contra os dereitos humanos, porque a auga é un dereito humano como así estableceu a ONU, e vai contra o dereito fundamental á vida das persoas e dos animais”.

Finalmente, o presidente de ORGACCMM, Xosé Alfredo Pereira, encadrou a Lei de Augas nun contexto xeral de “privatizacións continuas por parte do Goberno do Partido Popular que, dende que chegou á Xunta, está privatizando todos os servizos públicos. Se antes foron os servizos de dependencia e igualdade, agora é a auga, e mañá serán os montes veciñais e de mancomún”. Pereira afirmou que “non imos pasar por aí e imos concienciar e mobilizar á sociedade para que isto non vaia para adiante”.

23 de Febreiro do 2011

Presentación da Plataforma Galega contra a Lei de Augas - 1 de 3
Intervención de carmen Freire



Presentación da Plataforma Galega contra a Lei de Augas - 2 de 3
Intervención de Manuel Santos



Presentación da Plataforma Galega contra a Lei de Augas - 2 de 3
Intervención de Xosé Alfredo Pereira



Fonte:http://www.sindicatolabrego.com/index.php?s=3&i=653

Fonte dos Vídeos: http://www.youtube.com/user/LABREGXSdaGALIZA
_______________________

sábado, febreiro 26, 2011

Levantamentos populares: de Medio Oriente ao Medio Oeste

Por Amy Goodman [*]
26.02.2011


Case oitenta mil persoas marcharon o sábado ao Capitolio do estado de Wisconsin en Madison, como parte dunha crecente protesta contra o intento do flamante gobernador republicano Scott Walker, non só de acosar aos sindicatos que nuclean aos empregados públicos, senón de desarticulalos. O levantamento popular de Madison sucede inmediatamente logo dos de Medio Oriente. Un estudante universitario veterano da guerra de Iraq, levaba un cartel que dicía "Fun a Iraq e volvín á miña casa en Exipto" ... Outro dicía, "Walker: o Mubarak do Medio Oeste".
Do mesmo xeito, en Madison circulou unha foto dun mozo nunha manifestación no Cairo cun cartel que dicía "Exipto apoia aos traballadores de Wisconsin: o mesmo mundo, a mesma dor". Mentres tanto, nun intento por derrocar ao eterno ditador Muammar Gaddafi, os libios seguen desafiando a violenta ofensiva do goberno, á vez que máis de 10.000 persoas marcharon o martes en Columbus, Ohio para oporse ao intento do gobernador republicano John Kasich de dar un golpe de estado lexislativo en contra dos sindicatos.

Fai apenas algunhas semanas, a solidariedade entre mozos exipcios e policías de Wisconsin, ou entre traballadores libios e empregados públicos de Ohio, parecese incrible.

O levantamento en Tunisia foi provocado polo suicidio dun mozo chamado Mohamed Bouazizi, egresado universitario de 26 anos de idade, que non podía atopar traballo na súa profesión. Mentres vendía froitas e verduras no mercado, en repetidas oportunidades foi vítima de malos tratos por parte das autoridades tunisianas que nun momento termináronlle confiscando a balanza. Completamente frustrado prendeuse lume, faísca que acendeu as protestas que se converteron nunha onda revolucionaria no medio Oriente e Norte de África. Durante décadas, a xente da rexión viviu baixo ditaduras -moitas das cales reciben axuda militar de Estados Unidos, sufriu violacións aos dereitos humanos, ademais de ter baixos ingresos, altas taxas de desemprego e practicamente ningunha liberdade de expresión. Todo isto mentres as elites amasaban fortunas.

Nos conflitos que vemos hoxe en Wisconsin e Ohio hai un transfondo semellante. A "Gran Recesión" de 2008, segundo o economista Dean Baker, ingresou no seu trixésimo sétimo mes sen sinais de melloría. Nun documento recente, Baker di que debido á crise financeira "moitos políticos argumentan que é necesario reducir en forma drástica as xenerosas xubilacións do sector público, e de ser posible, non cumprir coas obrigacións jubilatorias xa asumidas. Gran parte do déficit no sistema xubilatorio débese á caída da bolsa de valores nos anos 2007-2009".

Noutras palabras, os mercachifles de Wall Street que vendían as complexas accións apoiadas por hipotecas que provocaron o colapso financeiro, son quen causaron o déficit nas pensións. O xornalista gañador do premio Pulitzer, David Cay Johnston dixo recentemente: "O empregado estatal media de Wisconsin gaña 24.500 dólares ao ano. Non se trata dunha gran xubilación; o 15 por cento do diñeiro destinado a esta xubilación anualmente é o que se lle paga a Wall Street por administralo. É realmente unha porcentaxe demasiada alto para pagarlle a Wall Street por administrar o diñeiro".

Entón, mentres a banca de investimento recorta unha enorme porcentaxe dos fondos xubilatorios, os traballadores e traballadoras son demonizados e pídeselles que fagan sacrificios. Os que provocaron o problema en cambio, logo obtiveron rescates xenerosos, agora reciben altísimos salarios e bonificacións e non están sendo responsabilizados. Se rastrexamos a orixe o diñeiro, resulta que a campaña de Walker foi financiada polos tristemente soados irmáns Koch, grandes patrocinadores das organizacións que forman o movemento conservador tea party. Ademais doaron un millón de dólares á Asociación de Gobernadores Republicanos, que outorgou un apoio significativo á campaña de Walker. Entón, seica resulta sorprendente que Walker apoie ás empresas ao outorgarlles exencións impositivas e que haxa lanzando unha gran campaña contra os empregados do sector público sindicalizados?

Un dos sindicatos que Walter e Kasich en Ohio teñen na míra, é á Federación Estadounidense de Empregados Estatais, de Condados e Municipais (AFSCME, polas súas siglas en inglés). O sindicato foi fundado en 1932, no medio da Gran Depresión, en Madison. Ten 1,6 millóns de afiliados, entre quen hai enfermeiros, persoal penal, persoal de garderías, técnicos de urxencias médicas e traballadores e traballodaras da saúde. Vale a pena recordar, neste mes da Historia Siniestra, que a loita d@s traballadores e traballadoras da saúde do local Nº 1733 de AFSCME fixo que Dr. Martin Luther King Jr. fóra a Memphis, Tennessee, en abril de 1968. Como me dixo o Reverendo Jesse Jackson cando marchaba xunto aos estudantes e os seus profesores sindicalizados en Madison o martes pasado: "O último acto do Dr. King sobre a terra, a súa viaxe a Memphis, Tennessee, foi polo dereito d@s traballadores e traballadoras a negociar convenios colectivos de traballo e o dereito ao desconto da cota sindical do seu salario. Non é posible beneficiar aos ricos, mentres se deixa aos pobres sen nada".

Os traballadores e traballadoras de Exipto, formando unha coalición extraordinaria cos moz@s, tiveron un papel decisivo no derrocamento do réxime dese país. Nas rúas de Madison, baixo a cúpula do Capitolio, estase producindo outra mostra de solidariedade. Os traballadores e traballadoras de Wisconsin fixeron concesións nos seus salarios e xubilacións, pero non renunciarán ao dereito a negociar convenios colectivos de traballo. Neste momento sería intelixente que Walker negociase. Non é unha boa época para os tiranos.

-Audio en español-
Publicado o 24 de Febreiro de 2011 en Democracy Now!
_____________


Texto en inglés tradución: Mercés Camps, Edición: Gabriela Díaz Cortez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org


Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2010 Amy Goodman


[*] Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 250 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Enlaces de interese:
Enviado por:
"Democracy Now! en Español"
-boletin@democracynow.org-
24 de fevereiro de 2011 22:53
___________________________________

venres, febreiro 25, 2011

Entidades ecoloxistas da Comarca amosan o seu rexeitamento á candidatura da antiga mina d'As Pontes ao Premio Europeo de Excelencia Turística 2011


Os colectivos ecoloxistas ADEGA, Fusquenlla, SGHN e Verdegaia amosamos o noso rexeitamento á candidatura da antiga mina de As Pontes ao Premio Europeo de Excelencia Turística 2011. Consideramos que, lonxe de ser unha proposta medioambientalmente sostible, a suposta rexeneración non é mais que un lavado de imaxe ante as críticas fundadas dos colectivos ecoloxistas e entidades sociais diversas. Este proxecto de enchido que aínda non finalizou entraña serios riscos medioambientais e comprometerá nun futuro á administración pública debendo facer fronte ao seu mantemento. Tanto a Xunta de Galicia como o Concello de As Pontes deberían adicar os seus esforzos a garantir que ENDESA cumpra coa legalidade e non respaldar intereses meramente especulativos.

As organizacións ecoloxistas, sociedades científicas e colectivos cidadáns que dende hai anos vimos denunciando o grave deterioro que están a sufrir as Fragas do Eume e o seu entorno queremos amosar a nosa indignación ante a presentación por parte do Concello das Pontes da súa candidatura ao Premio Europeo de Excelencia Turística 2011, que concede a Comisión Europea e que este ano adícase á rexeneración de espazos degradados para convertilos en lugares de atracción turística.

Novo lago de As Pontes

O proxecto presentado, que conta coa colaboración da compañía ENDESA e o aval da Secretaría de Turismo da Xunta de Galicia, consiste na conversión do antigo oco da mina de lignito nun lago e a rexeneración da entulleira. Hai que lembrar que o lago está a alimentarse fundamentalmente das augas do Eume, o que supón detraer deste río máis dun millón de metros cúbicos de auga. Isto agrava aínda máis o estado ambiental do río Eume e non garante o mantemento do seu caudal ecolóxico, polo trasvase directo, e por eliminar permanentemente os aportes de diferentes regos tributarios.

Denunciamos o estado lamentábel que presenta o río Eume debido á expoliación por parte de Endesa durante décadas e que se verá acrecentado pola acidez rexistrada nas augas do lago, resultado da alta concetración de piritas da antiga área de explotación. O fenómeno da acidificación ameaza con trasladarse á conca do río e, de paso, afectar gravemente ás Fragas do Eume. E é o Parque Natural das Fragas do Eume, un dos últimos reductos de bosque atlántico costeiro, o que se nutre das augas deste río e cuxa supervivencia depende dos aportes regulares e do óptimo estado de conservación das augas.

Os defensores da candidatura reivindican a calidade das aguas do lago, feito que non pode ser verificado porque Augas de Galicia non fai públicos na súa páxina web os resultados dos controis tanto no oco da mina como no río Eume. Os únicos resultados cos que contamos son os derivados das mostras recollidas tempo atrás polo SEPRONA que amosaron a acidez e elevada concentración de metais pesados. O propio Estudo de Impacto Ambiental co que conta o proxecto de enchido recoñece que a calidade das aguas disminuirá unha vez finalicen os aportes directos do Eume e co estancamento das augas do lago, cousa prevista para o ano 2012.

Enchendo

Por se non abondase, e como recollimos anteriormene, algúns dos tributarios que ata agora vertían as súas augas non contaminadas ao río Eume quedaron inutilizados polo propio lago, privando a este río dun aporte que contribuía a mitigar a elevada contaminación das súas augas.

As filtración e o rebose das augas ácedas hacia os regatos próximos e ao mesmo Eume, fai prever algún dos problemas aos que a administración autonómica terá que atender próximamente cando ENDESA ceda a xestión do lago á Xunta. A forte contaminación que se prevé terá que ser neutralizada, sempre e cando sexa posíbel, pola propia administración galega. Os deberes que obxectivamente corresponderían á compañía que orixinou unha catástrofe ambiental sen precedentes nesta comarca, pasarán a ser responsabilidade do gobernó autonómico. Isto supón un elevado custo económico que sufragará unha administración pública con tendencia a obviar as cuantiosas plusvalías que ENDESA se embolsou durante a existencia da explotación mineira.

A conversión da mina nun lago de máis de 600 hectáreas e profundidades que acadan os 200 metros abre outros interrogantes inquietantes. Se xa os efectos do lago sobre o ecosistema son nefastos a día de hoxe, máis preocupante son as posibles consecuencias adversas que no futuro este proxecto nos pode deparar. Son moitas as voces autorizadas que se levantan contra este suposto proxecto de rexeneración. Desde o Instituto Universitario de Xeoloxía Isidro Parga Pondal, o catedrático de xeoloxía Xoan Ramón Vidal Romaní alerta do risco potencial que en caso de actividade sismíca pode supoñer a presenza dunha falla activa baixo o oco da mina.

O mesmo proxecto de rexeneración da antiga mina reconvertida en lago non desbota a posibilidade de que empresas privadas obteñan un rendemento económico pola explotación urbanística dos terreos colindantes co lago.

Non podemos respaldar un Premio de Excelencia Turística a un proxecto que entraña serios e obxectivos riscos medioambientais, ameazando un valiosos patrimonio natural como é o río Eume e as Fragas polas que discorre. Unha actuación que compromete á administración pública a responsabilizarse tanto económica como medioambientalmente dun proxecto insostíbel na actualidade e no futuro. Falamos dun proxecto que agocha detrás de eufemismos como rexeneración ou solución ambiental sostíbel unha aposta decidida por favorecer intereses meramente especulativos.


Asinado:

ADEGA
Fusquenlla
SGHN
Verdegaia


Enviado por:
ferrol@verdegaia.org
-ferrol@verdegaia.org-
25 de fevereiro de 2011 18:14
_____________________

Fotos 2 e 3 da Galería de Xaimex
___________________________

Documento-Censura: Todo o que calou "La Voz de Galicia" o mes pasado ...

Documento-Censura: Todo o que calou La Voz de Galicia (LVG) o mes pasado…

Téñeno, máis polo miúdo, aquí. Máis debe saberse, antes de nada, que esta exposión de censura, desinformación, contrainformación e intoxicación non é máis que a punta do iceberg dunha manipulación informativa constante.
  • No Día Mundial da SIDA, na Galiza pechábanse casas de acollida e tamén delegacións da TVG...mentres "La Voz de Galicia" (LVG) pechaba...os ollos.
  • A cadea fianceira norteamericana Bloomberg acusou a Rodrigo Rato de ser culpábel da crise económica actual.
  • O material de Abalar só está en castelán, denunciouno a CIG, para todos menos para quen lea LVG.
  • Os días 3 e 4 denunciouse o incremento do paro; LVG ou calou ou salientou "a parte positiava" (sic) do dato.
  • Mentres Xornal salientaba as implicacións galegas no Gürtel ... LVG só falaba das valenciás .
  • A Xunta xestiona datos, de emigrantes galegos, en centros privados ... Excepto para quen lea LVG!
  • O superdelegado en Ourense autorizou unha obra prohibida por Patrimonio. En LVG non, aí os do PP nunca fan nada mal.
  • O informe PISA botou por terra as argumentacións baseadas en prexuízos contra o galego no ensino, LVG afanouse en manter a boca ben pechadiña neste asunto.
  • Galiza, na listaxe negra da UE por incumprir a REDE NATURA. LVG tratou de quitarlle todo o ferro posíbel á noticia.
  • A xustiza dá a razón ao BIPARTITO no caso das licenzas de construción en Barreiros. Por dúas veces, porque tamén a xustiza decide investigar a Xaquín López (que denunciara ao xornal EP, ao BIPARTITO e Unións Agrarias). LVG sempre calou.
  • LVG só se dignou recoller nun breve a denuncia pola censura dun artigo da CIG que deixaba mal á Xunta. Iso é ter vergoña?
  • A visita de Leire Pajín a Santiago trouxo polémica ... pola pouca cortesía/diplomacia de Feijóo o Atrasador, LVG volveu quitar ferro a unha metedura de pata máis, de Feijóo, que o resto da prensa salientou.
  • A CIG gaña os comicios no ensino. LVG recoñece, de mala gana e brevemente, porque a poder ser non se pode publicar nada da CIG en LVG, como pasou coa reivindicación dos 426 euros.
  • Logo da victoria da CIG, Xornal ou Galica Hoxe volveron sobre o tema, mesmo entrevistando a Anxo Louzao. Outra ocsión para LVG calar.
  • O día 8 o xulagado mandara desaloxar a casa okupa das Atochas, LVG negárase a informar do caso, mais o  día 12 cebouse de regusto informando dos incidentes causados ... na procura de alarma social onde os okupas sexan vistos como terroristas
  • Caso Wikileaks: hai prensa seria que ve aí unha loita en prol da liberdade de expresión e un movemento social apoiándoos, LVG pretende desmontar/desautorizar/desmovilizar todo ese movemento de apoio.
  • Moito tivo que traballar LVG para presentar como victoriosos os datos da enquisa para as municipais que a mesma LVG encargara ... e que deron como resultado que o PP non logra facerse co goberno de ningunha cidade; como fixeron?, pois faceno unha lectura en plan eleccións autonómicas!
  • Denuncia, en EP; contra Ferroatlántica (Villar Mir) polo caso da fervenza do Ézaro.
  • Caso AVE, Blanco cala a boca a Feixó, titulaba Xornal. LVG, outra volta, maquillaxe correctora para que non se notara nada.
  • A tiranía da transparencia, chama a atención este artigo de opinión en LVG; remedio: a tiranía da censura de LVG!
  • A ILP de Queremos Galego, outro silencio de LVG, no seu lugar intoxica con esta enquisa.
  • Austeridade feixoana,  24 cargos seguirán cobrando máis que o Presidente, en EP porque LVG cala.
  • Máis sobre o paro: mentres Galicia-Hoxe denuncia que Feixó bota a culpa do paro a ZP (e o bipartito), e Xornal outro tanto igual que EP, LVG titula de xeito que Feixó se vexa como vítima!
  • "Memoria histórica", "Coruña" e "represaliados" son palabras chave que non aparecen en LVG, non é cousa que lle interese a inicitaiva dos represaliados coruñeses que o PP rexeita. O Concello de Ponteareas boicotea a publicación do ensaio de Victoria Martins sobre a Sección Femenina, agás en LVG, aí o PP nunca fai nada malo!
  • Débeda autonómica. Mentres Xornal escribe como medra a débeda autonóminca galega, igual que Galicia-Hoxe e tamén EP, LVG, no seu exercicio de desinformación mete foto de Zapatero e centra o seu artigo na xubilación aos 67, engadindo outro artigo sobre o inxusto salario mínimo español, manifestacións de Merkel e rebaixa na calificación de Irlanda, así, que o endebedamento de Galiza medrara con Feixó pasa desapercibido.
  • O "equipo de Samuel Juárez" paga 42.000 euros por plaxiar un informe, leuse en EP.
  • Máis manipulación e mentira. Caso "un home, un cargo" Isto é manipulación, non incultura. Lean agora o titular de Xornal, comproben como o de LVG deixaba entreler unha mentira: que no PSdG proliferan os cargos. Outra: comproben os traballos de LVG para meter na nómina de aproveitados a Touriño, mentres non fala de Fraga ou de Albor, por exemplo.
  • Dependentes: LVG empeñada en lavar a cara da Xunta feixoana botando a culpa a Madrid; se se le en Xornal, A Xunta destina a dependencia o 21% menos que o estado.
  • Xosé Manuel Blecua defende a inmersión lingüística; LVG fai dúas noticias porén evita mencionar a defensa da inmersión como método.
  • Lese en Xornal que o código ético do PP leva máis dun ano sen se aplicar na Galiza. A LVG tampouco lle interesa o tema.
  • A Xunta amplía a concesión estruturas que está condenada a derrubar, sóubose por Xornal.
  • Miren que maneira de denunciar de LVG, que maneira de denunciar sen denunciar porque a mesma noticia se ocupa de desmentir de forma que a denuncia (de que Educación non cobre vacantes do profesorado) fique desactivada. Como traballa esta xente!
  • Alcoa, sen plans de emerxencia, mais se les LVG podes estar tranquilo que non o saberás.
  • Reaccións ao discurso do Rei. Vexan como Galicia-Hoxe informa das reaccións ao discurso do rei Xoán Carlos. Vexan agora como LVG se esforza en calar todo o relativo ao BNG e EU mentres utiliza Eukadi para endurecer a minusvalía da oposición.
  • Tempo de espera na sanidade. Mentres Xornal denuncia que o tempo de espera na Galiza é maior que no resto do estado, LVG dá púlpito a Beatriz Mato.
  • O Tribunal de Contas investiga o Marineda City, agás en LVG, que non é parte interesada no asunto....
  • Mentres a RAG inaugura o ano Lois Pereiro, LVG ignora a noticia e trae outra sobre Ramón Piñeiro..
  • O soldo do alcalde de A Merca: sóbese o soldo, infórmase en EP , en LVG infórmase de que (outros) critican ( polo tanto eles non critican); iso si, segundo La Región só cobrará a metade do soldo. Isto parece un consurso de mentiráns!
XA SABEN:
CENSURA? AGORA É CANDO, "LA VOZ DE GALICIA" É ONDE

http://xmeyre.blogaliza.org/2011/01/12/documento-censura-todo-o-que-calou-la-voz-de-galicia-o-mes-pasado/


Enviado por:
Damch GZ
-damchgz@gmail.com-
25 de fevereiro de 2011 11:41
_______________________

Enlace de intereese:

Os Sen Voz
 de Galicia
Associacións de cidadáns, ecoloxistas e socioculturais agrupadas diante dos silencios, censura e manipulación do Grupo Voz en Ferrol Terra
os-sen-voz.blogspot.com
____________________________

xoves, febreiro 24, 2011

“Acordo Social e Económico”, ruína da clase traballadora - Interesante vídeo-reportaxe publicado polo Fesga


Fixemos algo en materia de pensións que seguramente ninguén dos que estamos aquí imaxinaba que poderiamos facer”, declaraba o secretario xeral de CCOO, Ignacio Fernández Toxo, durante a escenificación do enésimo pacto social entre goberno, patronal e sindicatos estatais.

O “Acordo Social e Económico” ten como principal obxectivo o trasvase de rendas derivadas do traballo cara o capital privado a través dunha serie de medidas que reducen a cuantía das pensións, aumentan a idade de xubilación de 65 a 67 anos e ampliación do período de cálculo de 15 a 25, entre outras. Para Antolín Alcántara, secretario de negociación colectiva da CIG e un dos entrevistados nesta video-reportaxe, este acordo pretende “desmobilizar e desmotivar a clase traballadora”, ademáis de verificar o papel de CCOO e UGT como axentes colaboradores do sistema e lexitimadores dos recortes sociais e laborais.

Xesús Seixo, secretario xeral da CIG, denuncia o entreguismo dos sindicatos estatais, que até hai pouco mantiñan unha posición contraria ao aumento da idade de xubilación, así como a intención de dinamitar os mecanismos actuais da negociación colectiva para tentaren reducir a capacidade de manobra e illar acción de centrais sindicais de clase como a CIG.

En resumo, o acordo non recolle medida algunha que axude a paliar as consecuencias da crise, se non que repite o esquema de todas as decisións que está a tomar o goberno español en beneficio do gran capital e transferindo os custos da mesma a unha clase traballadora cada vez máis empobrecida.

Para Suso Seixo non só é necesario o loitarmos contra estas medidas, se non que “debemos superar o capitalismo e substituílo por un outro modelo económico e social que defenda á clase traballadora”, situando como unha necesidade histórica “a construción do Socialismo”.

23.02.2011

Fonte: fesga.org



Enviado por:
Damch GZ
-damchgz@gmail.com-
23 de fevereiro de 2011 16:33
________________________

Grandes protestas sindicais cara á Folga Xeral en 17 estados dos USAmerica, polos dereitos sindicais e laborais, contra os recortes e despedimentos - Vídeo da toma do capitolio en Wisconsin

Ohio e outros 14 estados súmanse ás protestas de Wisconsin contra recortes sociais

Xoves, Febreiro 24, 2011, 0:25


Miles de manifestantes protestan fronte ao Capitolio da capital de Ohio, Columbus, onde leva adiante unha audiencia para tratar un proxecto de lei proposto polos republicanos, que de aprobarse aplicaríanse duros recortes para os empregados públicos dese estado.

Son, polo menos 5.000 persoas que continúan reunidas no Capitolio de Columbus para rexeitar a proposta republicana e apoiada polo gobernador opositor, John Kasich, que afectaría o dereito de negociación colectiva dos traballadores públicos.

O plan do gobernador de Ohio, é unha continuación do proxecto presentado semanas atrás polo seu par republicano de Wisconsin, Scott Walker, quen coas súas propostas de aumentar o seguro médico e eliminar os convenios colectivos dos empregados públicos, entre outras medidas, xerou mobilizacións masivas en contra.

Para o vicepresidente da seccional Ohio do Sindicato Internacional da Industria Automotriz, Aeroespacial e Implementos Agrícolas dos Traballadores e traballadoras de América (UAW, polas súas siglas en inglés), Don Mohn, o motor destas medidas republicanas está baseado en xerar ruídos na antiga relación que posúen os demócratas cos sindicatos.

Os sindicatos "foron un dos maiores contribuíntes do partido demócrata" polo que "non é coincidencia que todos estes estados que se converteron en republicanos están todos indo ao mesmo", explicou Mohn a Télam.

"A idea do partido republicano é esencialmente eliminar aos sindicatos, esa é a súa axenda", agregou o gremialista.

Tanto Kasich como Walker formaron parte da nova camada de funcionarios republicanos que asumiron os seus cargos tras as eleccións de medio termo de novembro, e ambos contan á súa vez con maioría partidaria en ambas as cámaras dos congresos locais.

Agora, "non só os que votaron en contra dos que están no poder senón tamén os que están a favor, déronse conta que esta axenda non está ben para Ohio", comentou a Télam o funcionario da federación AFL-CIO, Jason Perlman.

As protestas dese estado do nordés do país levan practicamente o mesmo tempo que as de Wisconsin coa diferenza que estas últimas tiveron maior cobertura por parte dos medios dado a gran convocatoria e o significado histórico dese estado respecto de manifestacións sindicais levadas adiante no pasado.

A deste mércores, a pesar do frío e da neve, é a que máis xente convocou desde o inicio das protestas a semana pasada e estímase que as mesmas continuarán ata que sexan escoitados polos seus funcionarios.

"A xente vai seguir facendo o que ten que facer para estar segura de que o goberno gasta o seu tempo en facer o que debería estar facendo, que é creando bos empregos para a xente", asegurou Perlman.

Dada a magnitude e permanencia das masivas protestas, algúns comezan a cuestionar se o presidente estadounidense, Barack Obama, debería intervir ou se debería manterse ao márgen do conflito.

Para algúns, o tema de Wisconsin e do resto dos estados é algo de carácter local e así debe ser tratado. Para outros, como o vicepresidente de UAW, a intención do mandatario é "manterse fóra disto agora" para non involucrarse ás presións que están exercendo os republicanos.

"Creo que Barack Obama foi definitivamente amigo dos traballadores", aseverou Mohn resaltando a boa relación que caracteriza ao partido demócrata coa clase traballadora.

Ademais de Ohio e Wisconsin, para este mércores organizáronse manifestacións solidarias e vixilias en polo menos outros 14 estados do territorio estadounidense, "en apoio aos traballadores baixo ataque en Wisconsin e en todo o país".

Fonte: librered.net

Protesta en América 16.02.2011 - Wisconsin traballadoras e traballadores ocupan o Capitolio de Wisconsin





_______________________

Enlaces relacionados:

businessinsider.com

cubadebate.cu/

________________________________

Estrañas manobras co gas na planta de regasificación de Reganosa

Tags

REGANOSA exporta gas a Italia contradicindo o plan de aforro enerxético do goberno.

En plena crise do Magreb, cos prezos dos combustibles subindo ata as cotas máis altas dos últimos tempos; cun alto risco de desabastecemento que leva ao goberno a aprobar un plan de aforro enerxético , prodúcense na planta de Reganosa unhas sospeitosas manobras co gas natural. Reganosa baleira os seus tanques por baixo do mínimo técnico de seguridade, quedando con 38.000m3 cando o mínimo técnico son 50.000m3.

O pasado día 14 de febreiro chega á planta de Reganosa o buque Cheikh el Mokrani procedente de Alxeria. Na planta de regasificación se procedeu a descarga do gas. O buque abandona a planta de Mugardos o día 18. Este día entra en REGANOSA o buque gaseiro SCF Polar, un barco con mais de 42 anos de antigüidade, que levaba 7 días merodeando as costas galegas esperando a poder cargar 68.000 m3 deste mesmo gas con destino a Xénova, cantidade que equivale a 2.720.000 bombonas de uso caseiro.

¿Por qué o gas alxerino fai a ruta Orán- Ferrol- Xénova que supón 4.540 millas náuticas, cando a distancia de Oran a Xénova só é de 715 millas? Que escuros negocios se esconden detrás destas manobras?

Existen razóns para sospeitar. Lembramos que nas instalacións anexas de Forestal, propiedade exclusiva do grupo Tojeiro, xa a finais dos anos 90, descubriuse un xigantesco fraude co gasóleo, que por certo aínda debe estar sendo investigado polo xulgado.

O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol quere chamar a atención dos poderes públicos e da cidadanía, non só sobre os movementos económicos do grupo promotor de Reganosa, que como temos denunciado diante da Xustiza, ten unha longa historia de práctica empresarial corrupta, senón tamén afirmar unha vez máis, que cada unha destas manobras, está a pór en perigo a vida de máis de 100.000 persoas nesta comarca.

Ferrol, a 23 de Febreiro de 2011

Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org



Enviado por:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
23 de fevereiro de 2011 21:14

Revolta árabe: o presidente líbio, rumo ao precipício?, ... por Robert Fisk


Há alguns dias, enquanto o coronel Kadafi enfrentava a ira do seu povo, ele se reuniu com um velho conhecido árabe e passou 20 minutos de quatro horas perguntando-lhe se conhecia um bom cirurgião plástico para levantar as bochechas. É – tenho que dizê-lo tratando-se deste homem ? – uma história verdadeira. O ancião não tinha um bom aspecto, com o rosto inchado. Parecia a face de um louco, um ator de comédia que entrou na tragédia em seus últimos dias, desesperado pela última maquiagem, a chamada final para a porta do teatro.

Robert Fisk [*]
24.02.2011

Então também o velho, paranoico e lunático zorro da Líbia – o pálido, infantil ditador nascido em Sirte, dono de sua própria guarda pretoriana feminina e autor do ridículo Livro Verde, que uma vez anunciou que chegaria com seu cavalo branco a uma cúpula dos não alinhados em Belgrado –vai cair por terra. Ou já caiu. Na noite de segunda, o homem que vi pela primeira vez há mais de três décadas, saudando com solenidade uma falange de homens rãs uniformizados de preto que marchavam derretendo as nadadeiras no pavimento ardente da praça Verde em uma noite tórrida de Trípoli, durante um desfile militar de sete horas, parecia estar a caminho do fim, perseguido – como os ditadores da Tunísia e do Egito –por seu próprio povo enfurecido.

As imagens no Youtube e no Facebook relatam a história com um realismo granulado e opaco, a fantasia trocada por incêndios e quartéis de polícia em chamas em Bengasi e Trípoli, por cadáveres e homens armados, por uma mulher que se inclina com a pistola na mão desde a porta de seu automóvel, por uma multidão de estudantes –seriam leitores da literatura do tirano? – fazendo em pedaços uma réplica de seu espantoso livro. Tiros, chamas e gritos pelo celular: o epitáfio de um regime o qual todos apoiamos de quando em quando.

E aqui, só para focar nossa mente no cérebro de um desejo excêntrico, vai uma história verdadeira. Há alguns dias, enquanto o coronel Kadafi enfrentava a ira do seu povo, ele se reuniu com um velho conhecido árabe e passou 20 minutos de quatro horas perguntando-lhe se conhecia um bom cirurgião plástico para levantar as bochechas. É – tenho que dizê-lo tratando-se deste homem ? – uma história verdadeira. O ancião tinha um mau aspecto, com o rosto inchado, simplesmente a face de um louco, um ator de comédia que entrou na tragédia em seus últimos dias, desesperado pela última maquiagem, a chamada final para a porta do teatro.

Nesta hora, Saif al-Islam Al-Kadafi, fiel recriador de seu pai, teve que entrar em cena enquanto Bengasi e Trípoli ardiam e ameaçar com caos e guerra civil se os líbios não voltassem para a casa. Esqueçam-se do petróleo, do gás, anunciou este bobalhão abastado. Haverá guerra civil. Acima da cabeça do amado filho na televisão estatal, um Mediterrâneo verde parecia emanar de seu cérebro. É um bom obituário, se pensamos bem, para quase 42 anos de governo de Kadafi.

Não é exatamente como o rei Lear, quando ameaçava fazer tais coisas -sejam quais forem, não sei-, e que serão o terror da terra, mas sim como outro ditador em um bunker diferente, convocando exércitos diferentes que o salvaram em sua capital e colocando a culpa de sua própria calamidade nos ombros de seu povo. Mas esqueçam-se de Hitler: Kadafi seguiu uma carreira solo: Mickey Mouse e profeta, Batman e Clark Gable, Anthony Quinn no papel de Omar Mukhtar, em “O Leão do Deserto”, Nero e Mussolini (versão 1920) e, ao fim, inevitavelmente, o maior ator de todos: Muammar Kadafi.

Escreveu um livro intitulado “Fuga do inferno e outros contos”, muito apropriado para as infelizes circunstâncias atuais, e exigiu uma solução de um só Estado para o conflito palestino-israelense, que seria chamado de Israeltina.

Pouco depois expulsou a metade dos palestinos residentes na Líbia e disse a eles para marchar na direção de sua terra perdida. Abandonou ruidosamente a Liga Árabe por considerá-la irrelevante –um breve momento de sensatez, é preciso admiti-lo– e chegou a uma cúpula no Cairo confundindo deliberadamente a porta de um banheiro com a do salão de conferências até que o califa Mubarak o conduziu com um sorriso que denunciava sofrimento.

Se o que testemunhamos é uma verdadeira revolução na Líbia, logo poderemos –se os empregados das embaixadas ocidentais não chegarem antes e cometerem um pouco de pilhagem séria e desesperada– procurar nos arquivos de Trípoli e ler a versão líbia sobre o atentado contra o vôo 722 da UTA, em Lockerbie, sobre as bombas na discoteca de Berlim, em razão dos quais muitos civis árabes e a própria filha adotiva de Kadafi morreram nos ataques vingativos dos Estados Unidos, em 1986; sobre o fornecimento de armas para o IRA e os assassinatos de opositores dentro e fora do país; sobre o assassinato de um policial britânico; sobre a invasão ao Chade e as negociações com magnatas petroleiros britânicos (recaia a desgraça sobre nós neste ponto); a verdade acerca da grotesca deportação de Al Megrahi, o suposto autor do atentado em Lockerbie, demasiado doente para morrer, que talvez pudesse hoje revelar alguns segredos que o zorro da Líbia –junto com Gordon Brown e o procurador geral da Escócia , porque todos são iguais no cenário mundial de Kadafi– prefeririam que não soubéssemos.

Fonte : Página/12

Tradução para Carta Maior: Marco Aurélio Weissheimer -23.02.2011

[*] Robert Fisk -Maidstone-Inglaterra, 1946, é xornalista e escritor inglés. Correspondente en Oriente Medio para o periódico británico "The Independent" e columnista do xornal "Público". Está casado coa xornalista americana Lara Marlowe. Vive en Beirut, Líbano, onde reside desde hai máis de 25 anos.   Escribiu sobre os conflitos de Irak e afganistan [wikipedia].

Enviado por:
Carta Maior
-cadastro@cartamaior.com.br-
23 de fevereiro de 2011 23:45
_________________

mércores, febreiro 23, 2011

Hoxe 23 de Febreiro, unha nova Folga Xeral en Grecia

[Clicar na foto para acceder á Galería Fotográfica]

O pasado Xoves 10 de Febreiro de 2011, miles de traballadoras e traballadores,  mozos e mozas, participaron no día nacional de acción e enviaron unha mensaxe de resistencia contra a política antipopular, antiobrera do Goberno Grego.

A mobilización foi organizada conxuntamente pola Fronte Militante de Tod@s os Traballadores e Traballadoras (PAME), a Fronte Militante de tod@s os Campesiñ@s (PASY), a Fronte Antimonopolista Grego de Autónom@s e Pequen@s Comerciantes (PASEVE), a Fronte Militante de Estudantes (MAIS) e a Federación Grega de Mulleres (OGE) e incluía actividades multiformes. Así, centos de sindicalistas de sindicatos de orientación de clase visitaron fábricas, empresas, hospitais, universidades, oficinas para desempregados, mentres que pola tarde realizáronse protestas con pancartas en decenas de cidades en Grecia. Desde o río Evros ata Creta e Peloponeso, as forzas de clase deixaron claro que non mostrarán tolerancia cara á política do goberno, da UE, do FMI, non van sucumbir ante a súa chantaxe, non van inclinar a cabeza ante as esixencias do capital.

Traballadores, traballadoras, estudantes, autónom@s e pequen2s comerciantes, mulleres, xubilados uniron a súa voz contra a política que sementa a pobreza e a miseria, diminúe os salarios e as pensións, aumenta o desemprego, provoca despedimentos e a agresividade do capital.

Demostraron o seu determinación de loitar contra a barbarie capitalista e organizar a súa loita común. Deron así outro paso decisivo para a preparación da Folga Xeral do 23 de Febreiro que abarcará todos os centros de traballo.

Fonte do Artigo: http://es.kke.gr

Fonte das Fotos: http://picasaweb.google.gr/cpg.kke
___________________

"Miño na Prehistoria. O poboado d'A Gándara e o seu entorno prehistórico", acto organizado pola Asociación Ardóbriga, para este Venres día 25 de Febreiro, en Miño

Tags
Charla titulada "Miño na Prehistoria. O poboado d'A Gándara e o seu entorno prehistórico" a cargo do arqueólogo Fidel Méndez Fernández [*], colaborador habitual da asociación Ardóbriga e responsable da excavación que deu lugar ao achado dun poboado neolítico no lugar d'A Gándara, hóxe urbanización Costa Miño Golf, no concello de Miño.

A charla terá lugar no salón de actos do Centro Social d'A Rúa en Miño o próximo Venres día 25 de Febreiro, ás 19:30 hs

A charla está organizada pola Asociación Cultural Ardóbriga para a Protección do Patrimonio de
Miño e Pontedeume.

[*] Fidel Méndez Fernández, do Grupo de Investigación de Arqueoloxía da Paisaxe. Departamento de Historia I, Universidade de Santiago de Coimpostela.

Sitios na rede da asosciación:
http://ardobriga.com/
http://ardobriga.blogspot.com/

Enviado por:
Asociación Cultural Ardóbriga
-asc.ardobriga@gmail.com-
23 de fevereiro de 2011 11:51
_______________

martes, febreiro 22, 2011

Hoxe tampouco entrou o gaseiro "Port Harcourt", o mal tempo reinante impideu a súa entrada pola canle da Ría de Ferrol

Tags
O LNG “Por Harcourt” que tiña prevista hoxe a súa chegada a Reganosa na pleamar das 18,30, tivo que renunciar á súa entrada polas malas condicións de vento e mar.

Permaneceu navegando en redondo, diante das nosas costas, entre as 7 e as 15 horas e agora está situado a unhas 50 millas ao norte de Cabo Ortegal.

Fai este buque o número 24 dos que non lograron atravesar a canle da ría no momento previsto, respecto dos 85 que con destino a Reganosa chegan cargados de GNL. Isto supón que 1 de cada 3,5 buques atrasa un ou mais días a súa entrada, co consecuente incremento do recibo enerxético que todos pagamos.

O CCE concentrouse hoxe ás 19 horas na Praza Amada Garcia, para reclamar unha vez mais o peche desta planta perigosa, innecesaria e antieconómica e a apertura do gasoduto Tui - Llanera, pechado en beneficio dos promotores de Reganosa.

¡ PLANTA DE GAS FORA DA RIA !


Enviado por:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
21 de fevereiro de 2011 18:46
______________

APOIO ECONÓMICO

O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade

CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA

Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:
Luz Marina Torrente e outros

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
00493315772894017995

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
ES 71 00493315772894017995

Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org

_____________________

luns, febreiro 21, 2011

Asemblea das Mesas de Converxencia Cidadá - Unha primeira composición de lugar, ...por Miguel Romero

Este Sábado, 19 de Febreiro de 2011, tivo lugar unha Asemblea Estatal para facer un chamamento á constitución de Mesas Cidadáns de Converxencia para a Acción contra o Neoliberalismo, baixo un programa mínimo do cal xa dabamos conta en Ártabra 21 hai uns días. Onte o xornal Público faci-se eco do evento que se celebrou en Madrid, ao cual asisteu unha pequena representación de diferentes colectivos da Comarca.

Polo seu interese publicamos unha primeira análise do que ao entender de "Moro" -Miguel Romero, editor da pretixiosa publicación da esquerda alternativa "VientoSur", aconteceu na Asemblea.

Asemblea das Mesas de Converxencia Cidadá.
Unha primeira composición de lugar.

Por Miguel Romero [*]
21.02.2011

1. O sábado 19 de febreiro tivo lugar no Auditorio Marcelino Camacho de CCOO-Madrid a Asemblea das Mesas de Converxencia Cidadá (MCC). O local foi o mesmo en que se realizou en novembro do ano 2009 o acto de presentación da "refundación" de EU, o cal permite facer algunhas comparacións de interese.

A asistencia foi similar en cantidade, a sala estaba chea, e en canto á composición sociopolítica: moi pouca xente nova, gran maioría de militantes de EU. A diferenza máis notable foi que en novembro a xente mantívose atenta ata o final do acto, mentres que agora, unha vez terminadas as intervencións consideradas máis importantes, é dicir, as dos organizadores e a de Cayo Lara, empezou un desfile incesante cara á saída e ao final do acto apenas estaba ocupada a metade da sala. Pode haber varias interpretacións: posiblemente o tipo de público asistente sentíase mais motivado pola "refundación" de EU, que parecía abrir novas e mellores perspectivas para o seu partido; quizais este tipo de actos empezan a ser un tanto repetitivos; quizais esta vez o aspecto práctico da iniciativa quedaba máis confuso?

2. O proxecto preséntase nunhas condicións políticas pouco favorables. A simpatía que esperta en amplos sectores militantes a idea dunha "converxencia antineoliberal" provén non dun impulso que veña de abaixo, dun movemento social potente (a "cidadanía activa", en palabras de Naredo na súa intervención) que presione pola unidade e clarifique os seus contidos políticos, senón da conciencia de debilidade fronte a un inimigo poderoso e á ofensiva. Ese movemento podería haberse creado a partir da Folga Xeral do 29-S, se non fose primeiro desactivado, e despois frustrado pola negociación e firma do pacto social. Agora o ambiente está determinado polas consecuencias nefastas dese pacto -sobre o cal, por certo, este proxecto trata de pasar no bico dos pés- que non empuxan cara á unidade, senón máis ben á división e/ou a pasividade.

Nestas condicións, as Mesas para a Converxencia, son a idea dun grupo de persoas, unha idea que soa ben, que ata expresa unha necesidade sentida por sectores da esquerda social e política, pero que está polo momento, ao meu parecer, cos pés no aire. "Converxencia" significa moitas cousas diferentes na esquerda social e política, difíciles de ensamblar: obxectivos electorais, alianzas dirixidas prioritariamente a uns ou outros sectores da esquerda, consensos de arriba abaixo, consensos para a acción, ... Non está totalmente claro cales son os significados elixidos polos organizadores do proxecto, pero polo menos aparecen algúns problemas razoables e serios, no deseño e na dinámica elixida.

3. O proxecto non parece tomar en consideración a ampla experiencia, positiva e negativa, de accións e iniciativas unitarias da esquerda social e política. Nunca se empeza de cero nestes procesos, nin valen as intencións, ata cando son boas, do "borrón e conta nova".

Quen mais, quen menos viviu experiencias de debates insoportables e eternos sobre tal ou cal consigna que terminaron afastando do traballo unitario a xente disposta entregar o seu tempo á acción común, pero non a perdelo. Pero hai outras moitas experiencias -as mais recentes na preparación e desenvolvemento da Folga Xeral, pero tamén na Contracumbre da Presidencia española da UE, ou o Foro Social Mundial en Madrid, ou a campaña Rumbo a Gaza, ou a solidariedade con Egunkaria, etc., etc.- nas que organizacións e correntes diversas traballaron moi ben colectivamente, sen ningunha necesidade de esquecer as súas discrepancias grandes ou pequenas, teóricas ou prácticas.

Hai sen dúbida problemas graves de sectarismo na esquerda social e política e hai que establecer formas e normas para resolvelos. Pero a ecuación "sectarismo=radicalismo", presente neste proxecto, é falsa e conviría retirala da mesa, e das Mesas, antes de que faga máis dano. É falsa ademais, nos dous termos: ou sexa, hai sectarismos nada "radicais", e hai "radicais" nada sectarios. Non vale a pena pór exemplos que abundan cada día e que ninguén ben informado pode descoñecer.

4. Se a xente da "platea" no Auditorio de CC OO o día 19 parecíase moito á de novembro pasado, a que protagonizou o acto desde o escenario foi moi diferente. Non cabe dúbida que Juan Torres, que se encargou de definir o perfil político-ideolóxico do proxecto, ou Tomás Rodríguez Villasante, que deseñou a metodoloxía de organización participativa, ou Naredo, pola súa soa presenza, son mais cribles cando propón unha organización unitaria na base, cunha "deliberación fraternal" e baseada na "democracia participativa", que quen o fixeron noutras ocasións. Pero, á vez, o proxecto parece máis débil que a "refundación" en canto á súa base social propia.

Falamos moitas veces de movementos sociais faltos de "expresión política"; este caso temos máis ben unha "expresión política" falta aínda de base social activa, nunha situación na que a mobilización contra os estragos do capitalismo neoliberal ten que apoiarse nos sectores máis activos e militantes, máis capaces de resistir á resignación e a desmoralización. Neste sentido, a moi escasa participación no acto de xente e organizacións de Euskadi e Catalunya é significativa.

5. O proxecto preséntase como unitario sen limitacións, aberto e baseado nun acordo no que "todos podemos coincidir". Non está nada claro. Na miña opinión, o proxecto inclúe un espazo político prioritario, ben cercado, que quere abarcar a algunhas correntes da esquerda e non direi que exclúen, pero se desinteresa por outras. Non son prioridades expresas, aínda que tampouco se oculten; como non podo basearme en textos, senón en interpretacións, hai que tomar o que opino con reservas; as cousas estarán mais claras dentro dun tempo.

No seu discurso inicial, Juan Torres pediu que se antepoña o que "nos úne". Ben, pois empecemos por aí.

Torres fixo un bo diagnóstico do neoliberalismo, "o capitalismo dos nosos días", como unha estratexia de poder global, de alcance político e moral, máis aló dos modelos produtivos, ao que hai que enfrontar unha loita en todos os niveis da sociedade. Neste sentido, afirmou o valor da "indignación cidadá" e a necesidade de asumir accións de "sabotaxe pacífico e democrático"; non concretou en que poden consistir estas accións, pero a idea é magnífica.

Noutros moitos aspectos da súa análise pódese coincidir e nalgúns discrepar, pero non creo que haxa aquí problemas importantes para unha converxencia. Eses problemas están, ao meu parecer, nunha cuestión fundamental: o lugar e o tratamento dos desacordos e os debates nun proceso unitario, aquí e agora.

Torres dixo, e repetiu, que debemos "esquecer" o que nos separa "para sempre". E máis adiante invitou a quen tivese "diferenzas e matices" a que saíse da sala, deixáseas no vestíbulo, e volvese entrar sen elas. Parece moi unitario, pero francamente creo que non o é. Tampouco é realista; de feito, no propio acto expresáronse "diferenzas e matices" -particularmente, pero non só, nas boas intervencións-mitins de Pablo Igrexas e de José Coy-, sobre temas importantess, non sobre si "o punto vai arriba ou debaixo da coma". É natural, que así sexa. Enfrontámonos a temas complexos, a decisións arriscadas, e o san é coñecer os distintos puntos de vista e debatelos responsablemente antes de tomar unha decisión colectiva.

A base do enfoque dos desacordos nun proceso unitario está na democracia, non no "esquecemento". A democracia debe incluír normas acordadas para realizala na práctica, tanto nas deliberacións como na toma de decisións. Non vexo ningún problema en que, especialmente na fase inicial dun proxecto que busca crear organismos unitarios de base, acórdese que o tema de traballo sexa exclusivamente práctico: mobilizacións, accións de solidariedade, etc. En cambio non me parece aceptable, en calquera fase, que sobre as cuestións que non son prácticas, se estableza polo grupo organizador un discurso considerado "de consenso" e non se admita a discrepancia con el.

Hai unha longa experiencia de funcionamento por "consenso" en foros e organizacións sociais e políticas, e coñécense ben as súas calidades e os seus problemas. Para a acción práctica, o funcionamento por consenso é moi necesario. En cambio para a dirección ou coordinación de iniciativas e organizacións, este funcionamento presenta problemas importantes, entre os cales os dous máis probados son: -o primeiro, a "tiranía das estruturas informais", por utilizar unha expresión creada polo movemento feminista para definir unha situación na que as decisións se toman, pero non sabe como, nin por quen, e son xa que logo incontrolables democraticamente; -o segundo, que é unha variante do anterior, a determinación do que é ou non é "consenso" por medio dun acordo privado entre as organizacións máis fortes das que integran o organismo de dirección ou coordinación. Cando estes organismos son moi numerosos, o risco multiplícase en nome da "eficacia" na toma de decisións. Neste sentido, a experiencia do Consello Internacional do Foro Social Mundial é concluínte e hai que reflexionar sobre as crecentes críticas que recibe. Este funcionamento desprazou a numerosas organizacións comprometidas desde anos no proceso, e en cambio privilexiou ás organizacións afíns a quen toman as decisións, neste caso, ONGs e outras institucións con tanta abundancia de medios materiais, como falta de carácter militante.

6. A penalización das discrepancias, adoita ser, e é neste caso, bastante selectiva. Na intervención de Torres, e noutras, atacouse ao "sectarismo", ao "radicalismo", ao "simplismo", á "arrogancia", á política das "grandes palabras" que non se "mete nos charcos", etc., ristra de anatemas dirixidos contra os "radicais". Torres pediu unha "deliberación fraternal", pero non parece que esa fraternidade abarque por igual a todas as correntes da esquerda.

A miña interpretación é que o público-obxectivo ao que se dirixe o proxecto é, ademais de EU, os sindicatos maioritarios e o que se considera a "esquerda da socialdemocracia". Por exemplo, as críticas que se fixeron polos impulsores do proxecto ao papel dos sindicatos maioritarios no pacto social, dedicaron máis espazo a escusarlles que a analizar o seu papel e as súas responsabilidades reais (ver o texto de Torres, Martínez e Steinko "Á esquerda, a converxencia dos cidadáns e as cidadás", Público, 17/02/2011).

Respecto da "esquerda socialdemócrata" o asunto é puramente simbólico, porque esa corrente no noso país non existe, e nada indica que poida chegar a existir dun xeito significativo. Como símbolo foi rechamante a espectacular presentación que se fixo da única intervención de alguén con algunha relación, fai unhas cantas décadas, coa dirección socialista: o ex-fiscal xeneral do Estado, Eligio Hernández, que pasou a formar parte da Coordinadora. Non se nada da súa traxectoria política actual, pero no seu paso polo goberno de Felipe González hai episodios pouco edificantes (ver http://www.publico.es/espana/265982/a-burbulla-de-a-corrupción). En calquera caso, está claro que non é Lafontaine, nin Melenchon, nin nada que se lle pareza, en canto a representar, ou atraer, a unha "corrente de esquerdas" do PSOE.

O razoable é que unha "converxencia cidadá" para a mobilización contra o capitalismo neoliberal se basee nas organizacións e correntes que están xa activas nesta loita, non en consideracións ideolóxicas sobre modelos de afinidade, que non son coherentes con eses obxectivos de mobilización e cuxas referencias internacionais, sexa Die Linke ou o Partido de Esquerda, non responden aos problemas que enfrontamos aquí. Pero, ao meu parecer, a corrente anticapitalista da esquerda social e política está considerada neste proxecto como un aliado incómodo, ao que convén manter afastado como corrente, e cuxa presencia só interesa de forma simbólica, por medio dalgunhas persoas coñecidas.

7. Dixo Steinko que o obxectivo era ter un "rumbo común". Ao meu parecer, e esta é tamén unha opinión provisional e suxeita a verificación, hai dous rumbos posibles neste proxecto. Un é o que poderiamos chamar unha "refundación da refundación", é dicir, unha nova versión do proxecto de EU, pero fortalecido pola reincorporación da corrente Socialismo 21, a incorporación de ATTAC e dalgunhas personalidades que son merecidos referentes intelectuais da esquerda. Se se realizase, podería supor un éxito importante da dirección de EU de face a próximas eleccións, pero o seu significado como "converxencia cidadá" sería inexistente.

Hai outro rumbo posible: a conexión deste proxecto con procesos unitarios locais que están en marcha e, a partir de aí, un desenvolvemento real do proxecto tal como aparece formalmente deseñado, probablemente con moita desigualdade territorial e con características políticas moi diferentes. Este é o suposto no que destacarían os aspectos máis positivos do proxecto: a vontade participativa do esquema organizativo proposto por Villasante a partir da súa idea dos "grupos motores"; algunhas das características das "mesas de converxencia" presentadas por Steinko, por exemplo, o obxectivo de "desbloquear vellos conflitos", "propor saídas alternativas a partir de condicións concretas"; "conectar iniciativas de loita xa existentes" ... Posiblemente sexa conveniente diferenciar, polo menos nunha primeira etapa, a posición respecto ao proxecto no seu conxunto e respecto daquelas expresións locais que expresen unha converxencia real na acción.

6. Á saída, un vello amigo díxome: "Hai que estar aquí". Referíase a Esquerda Anticapitalista.
IA ten os seus órganos de dirección e decidirá o que fai, sen "esquecer", senón discutindo as diferenzas normais que poden xurdir nunha organización democrática. O que segue, e claro tamén todo o que antecede, é só unha opinión persoal.

Francamente, creo que ese vello amigo foi un dos poucos asistentes en botarnos en falta como organización. Non o digo nin con pena, nin con alegría. Paréceme un feito e un feito que merece unha reflexión.

Para non estenderme demasiado, utilizarei un exemplo concreto: o día 12 de marzo está convocada unha Xornada estatal de acción "pola repartición do traballo e a riqueza; por unha saída social á crise; por recuperar a dignidade e a xustiza social". É unha iniciativa da CGT apoiada por numerosas organizacións sociais e políticas, entre as cales, IA. Cabe esta iniciativa no proxecto de converxencia? É unha desas iniciativas que se quere "conectar"? Se non cabe, quen a defendemos e organizamos poderemos, polo menos, explicar as nosas razóns respetuosamente e seremos escoitados fraternalmente? Pois non está nada claro, ou a min non mo parece. E isto reflicte un problema real sobre o que habería que falar tranquilamente, buscando solucións se as houbese. Proclamar "aquí caben todos" non é, desde logo, unha solución.

[*] Miguel Romero é editor de VIENTO SUR

Publicado en VIENTO SUR - 20.02.2011
_________________________

Diferentes colares, ... por Xosé María Dobarro Paz

Por Xosé María Dobarro Paz [*]
21.02.2011

Onte mesmo, Rodríguez Zapatero falaba de que había que conservar a memoria. É moi importante, efectivamente, mais non só a que pode favorecer os seus intereses persoais e partidarios, senón tamén a que non lles interesa.

Aló polos anos finais da década dos sesenta ou nos primeiros da dos setenta –non fun quen de fixar con maior precisión as datas nin coa axuda dalgún amigo, colega daqueles tempos– andaba pola Facultade de Filosofía e Letras compostelana un rapaz de Vigo chamado Xosé Humberto Baena, Píter Baena. Lembro ter coincido con el naqueles corredores do que hoxe é Facultade de Historia, mais o trato foi tan escaso como superficial. Aínda que tres ou catro días máis vello ca min (ambos de outubro do 50), penso que ía algún curso por detrás e axiña lle perdín a pista. Dei con ela algúns anos despois en tráxicas circunstancias. Baena, despois dunhas rapidísimas actuacións xudiciais e un xuízo cheo de ilegalidades –no marco legal daquel tempo– fora condenado a morte xunto a outras dez persoas vinculadas á ETA e ó FRAP (Frente Revolucionario Antifascista e Patriótico). Finalmente, o goberno conmutaría seis penas –Hubo clemencia” titulaba a prensa– e confirmaría cinco, executadas o 27 de setembro de 1975, entre elas a do militante do FRAP vigués, malia que ninguén aportou proba ningunha da súa participación nos feitos que se lle apoñían. A confirmación das condenas a pena de morte tomouse, por unanimidade, no Consello de Ministros celebrado o 26 de setembro, presidido por Franco. Constituído o 11 de marzo de 1975, este goberno foi o decimoquinto (e derradeiro) de Francisco Franco, que duraría ata a morte do ditador, e que, sen solución de continuidade, daría paso ó primeiro goberno monárquico presidido por Juan Carlos de Borbón, tal como no seu día decidira o defunto Xefe do Estado. Case tal como non hai moito quixo facer Hosni Mubarakxefe máximo dun partido pertecente á Internacional Socialista– co seu fillo en Exipto.

Dese goberno, que tiña como presidente a Carlos Arias Navarro, formaban parte, entre outros, o lugués Antonio Carro Martínez, Cruz Martínez Esteruelas ou o veterano José Solís Ruízquen xa en 1963 asinara a pena de morte de Julián Grimau–, que viña de substituír ó falecido Fernando Herrero Tejedoro grande valedor de Adolfo Suárez– á fronte da Secretaría Xeral do Movemento. Como rara avis é quen non quere deixar a teta do poder, tanto Arias Navarro –coñecido como “carnicerito de Málaga” por participar na morte de máis de 4.000 persoas condenadas nos consellos de guerra cando era fiscal–, como Carro e como Martínez Esteruelas foron candidatos nas listas de Alianza Popular nas primeiras eleccións. Dos tres só saíu elixido, por Lugo, Antonio Carro (recuncaría en catro lexislaturas máis). Pero tamén concorreron e acadaron escanos por AP ministros doutros gobernos franquistas que tamén asinaran penas de morte soadas, nacidas en xuízos do máis ilegal e trapalleiro (velaí o fusilamento de Julián Grimau o 20 de abril de 1963), como Gregorio López-Bravo ou Manuel Fraga Iribarne. Tamén foron deputados por AP Laureano López Rodó e Gonzalo Fernández de la Mora, así como Pío Cabanillas Gallas pola UDC quen tamén sería ministro de diferentes carteiras. Con estes antecedentes non é de estrañar que seguisen reprimindo, sen pudor ningún e ó mellor estilo franquista, mais, iso si, so a denominación de demócratas. O pasado –sen memoria e non con ela, como di que quere o actual señor presidente– quedou borrado. Como tamén se pretende borrar (non sei se o señor Rodríguez Zapatero terá a intención de lembralo con frecuencia) o pasado dos GAL (Grupos Antiterroristas de Liberación), creados e actuantes durante gobernos presididos por Felipe González, dos que, como é sabido, formou parte Alfredo Pérez Rubalcaba, primeiro como secretario de Estado e logo como ministro. O actual vicepresidente, xa que logo, algo ten que recordar de todo aquilo.

Non se entende moi ben, pois, que ó ministro do Interior se lle antolle que a nova formación política vasca Sortu non é outra cousa que unha continuación de Batasuna, controlada, ¡como non!, por ETA. Se os ministros de Franco se tornaron da noite para a mañá demócratas ¿por que non van poder facelo os que no seu día estiveron en Batasuna? O curioso é que a inmensa maioría dos partidarios da non legalización de Sortu non son vascos nin viven nin viviron no País Vasco. Alí, fóra do PP, a situación vese de moi diferente maneira.

[*] Xosé María Dobarro Paz -Ferrol 1950, é catedrático de Lingua e Literatura Galega na Universidade da Coruña, escritor e activista político de esquerdas.

Publicado no xornal comarcal Diario de Ferrol - 20.02.2011
________________________

Un novo gaseiro, o LNG “Port Harcourt”, ten previsto a entrada na Ría de Ferrol, este Luns 21 de Febreiro de 2011, para descargar en Reganosa - O Comité Cidadán convoca unha acción de denuncia e protesta para o mesmo día

Tags

35 anos de travesías polo mar, ten o gaseiro LNGPort Harcourt”, que ten previsto a súa entrada na Ría de Ferrol, este Luns 21 de Febreiro de 2011, para descargar miles de toneladas de GNL-LNG, na ilegal e perigosa Reganosa. Como ven sendo habitual, O Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, para denunciar e protestar polo aumento exponencial do perigo que xa de por si representa Reganosa, convocou unha Concentración Sonora, ás 7 da tarde do mesmo día, na Praza Amada García, diante do Edificio Administrativo da Xunta de Galicia.

Participa !!
  • POLA DEFENSA DA VIDA, A NOSA SEGURIDADE E A RÍA !!
  • CESE DA ACTIVIDADE E DESMANTELAMENTO DE REGANOSA !!
  • PLANTA DE GAS FORA DA RÍA !!
Para apoiar e colaborar co Comité Cidadán:

Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol
comitecidadan@gmail.com
www.comitecidadan.org



Características do buque:
Nome: LNGPort Harcourt” - Bandeira: Bermudas - Ano Construcción: 1976 - Eslora: 275 m - Manga: 42 m - Calado: 12 m - Capacidade: 122.000 m3.

Enviado polo:
Comité Cidadán de Emerxencia
-comitecidadan@gmail.com-
19 de fevereiro de 2011 11:31

______________

APOIO ECONÓMICO

O Comité Cidadán de Emerxencia, necesita apoio económico, para que poida desenvolver a súa actividade

CONTA DO COMITÉ CIDADÁN DE EMERXENCIA

Para axudas económicas pode-se ingresar na conta corrente aberta no Banco Santander ao nome de:
Luz Marina Torrente e outros

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde dentro do Estado:
00493315772894017995

Para ingresar desde unha oficina bancaria desde fóra do Estado:
ES 71 00493315772894017995

Blog solidario coa veciñanza de Meá
Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol

comitecidadan@gmail.com
http://comitecidadan.org


_____________________