Unha visión diferente do que aconteceu en Libia - A experiencia de Lizzie Phelan en Libia - Vídeo

A experiencia de Lizzie Phelan en Libia

Narra a súa experiencia en Libia durante os ataques da OTAN

Lizzie Phelan, xornalista e activista política londinense, presenciou a guerra en Libia.

Afirma a complicidade dos medios de comunicación ao xenocidio organizado pola OTAN, como se modificou a información para confundir aos países occidentais e xustificar unha mentira: "Gadaffi manda disparar ao pobo", para así ter o apoio político e "liberar ao pobo libio"...


Testemuña da situación en Libia - vídeo censurado en youtube de Georgina Miller Carrasco en Vimeo.

Lizzie Phelan artigos na rede Voltaire:
http://www.voltairenet.org/Testimony-by-Lizzy-Phelan-The-war

[*] Lizzie Phelan, xornalista independente británica. Foi correspondente de PressTV en Trípoli durante o asalto da OTAN.

Xuntos cos seus colegas de Telesur, Russia Today, do Centre for Research on Globalization, da Rede Voltaire, a xornalista Lizzie Phelan (PressTV) é unha das raras reporteiras en arriscar a súa vida para informar a realidade da guerra en Libia, información moi diferente e a contra-corrente da propaganda divulgada polos medios comerciais nos países da Coalición.

Liberada polo CICR (Comité Internacional da Cruz Vermella) do hotel Rixos en Trípoli onde estaba bloqueada durante cinco días, a xornalista Lizzie Phelan dános as súas primeiras impresións da caída da capital libia. O perigo, a morte e o medo reinan por todos lados en diante en Trípoli, a capital da «Nova Libia», mentres que desfilan as tropas da OTAN e os seus Colaboradores.

Blogue de Georgina Miller Carrasco:
http://georgina-alucina.blogspot.com/
____________________

Na Libia, a resistencia ao Imperialismo continua

"A morte de Muammar ao-Gaddafi foi celebrada con suma alegría nos palacios presidenciais occidentais, esa mesma alegría estivo ausente na maioría do pobo libio. Para Thierry Meyssan, este asasinato militarmente inútil foi perpetrado polo Imperio non soamente como exemplo, senón tamén para desestructurar a sociedade tribal libia" [*]

A grande maioría dos medios de comunicación occidentais, pretenden facer-nos ver que todo o pobo libio celebra a morte de Gadaffi, cousa que non é certa, máis ben todo o contrario. Os que si celebraron o asasinato en forma de linchamento de Gadaffi e de centos de combatentes libios sen respectar as convencions internacionais, foron os mandatarios da OTAN, ... Hillary Clinton, Zapatero, Trinida Jimenez, Rajoi,  Obama,  Sarkozy, Cameron, ... as grandes compañías multinacionais do petróleo.... Os titeres do novo goberno neocolonial, da CNT -Consello Nacional de Transición- e da Al Qaeda libia. O nível ético ao que chegaron todos estes defensores humanitarios fala por si só. A opinión pública mundial non tardará e dar-se conta do fiasco hipócrita de occidente na Libia, ao que só lle importa o controlo dos seus recursos naturais: auga, gas e petróleo. Ao Capitalismo e ao Imperialismo nunca lle importaron as persoas. As decenas de miles de bombas da OTAN que ainda encima causaron tantas mortes inocentes e destruíron o país co maior índice de desenvovimento humano da África, os imperialistas, van-nas cobrar con creces, non só co roubo dos depósitos bancarios do Estado Libio en entidades de Usamérica e Europa, senón co custo da futura reconstrución das cidades e infraestruturas, así como coa explotación directa das enormes reservas petrolíferas e de GNL.

Máis que se pensa que o pobo libio vai quedar cos brazos quedos, sen ofrecer resistencia? isto non é creíbel, a resistencia xa está en marcha.  Frente ao neocolonialismo, frente a ocupación imperialista, frente ao roubo dos recursos naturais, frente a tanta agresión, xa hai resistencia:

A Voz da Resistencia Libia - Benvido ao sitio web, verde vivindo en Libia, para abaixo a OTAN imperialista
http://www.resistencialibia.org/

A Voz de Libia - Reflexións sobre a Libia
http://lavoixdelalibye.com/

Web de Leonor Massanet
http://www.leonorenlibia.com/

Un pouco de obxectividade en: Alxeria- ISP a actualidade en Alxeria
http://www.algeria-isp.com/

Por Xan do Couto

Debuxo de Medina

[*] Thierry Meyssan na Rede Voltaire.

Enviado por:

Inácio M.

inaciogz@gmail.com

24 de outubro de 2011 12:11

______________

Manipulando o pensamento coa desinformación: De como Occidente gañou en Libia, ... Por Pepe Escobar

Por Pepe Escobar [*]
23.11.2011

Desde o principio das operacións da OTAN contra a Libia de Gaddafi e o seu sistema socializante e anarquista, a prensa comercial occidental non deixou un só momento de desinformar e alterar a realidade. Pero é soamente grazas á inmensidade da mentira vehiculada pola prensa comercial, unánime no seu discurso, que aos poucos, a verdade vai emerxendo dentro de toda esta calumnia e manipulación. Todo isto grazas ao traballo de investigadores, pensadores e xornalistas honestos, que coa súa lóxica, a súa análise, instrúennos e móstrannos a cara oculta da traxedia libia.

Rede Voltaire | 21 de outubro de 2011

Trípoli capital de Libia baixo as bombas da OTAN, os bombardeos masivos da Alianza Atlántica mataron miles de civís inocentes e a prensa comercial nunca dixo nada respecto diso.

Peléxanse como os voitres sobre os cadáveres. O ministro francés de defensa dixo que lle agarraron cun avión de combate Rafale que disparou contra o convoi no que ía- (...) O Pentágono dixo que lle agarraron disparando un mísil Hellfire desde un Predator.

Despois, un ferido coronel Muamar Gadafi buscou refuxio nunha mugrienta sumidoiro por baixo dunha autoestrada -un eco horrible do «buraco» de Sadam Husein- onde foi atopado polos "rebeldes" do Consello Nacional Transitorio (CNT), quen, como era de esperar, executáronlle.

Abdel-Jalil Abdel-Aziz, un doutor libio que acompañou o cadáver de Gadafi nunha ambulancia e que lle examinou, dixo que morreu de dúas balas, unha no peito e outra na cabeza.

O CNT -que estivo vendendo mentiras, mentiras e máis mentiras durante meses- xura que morreu nun "fogo cruzado". Poida que fose unha turba. Poida que fose Mohammad al-Bibi, que ostentaba unha gorra de baseball dos Yankees de Nova York e quen pousou para o mundo enteiro blandiendo a pistola dourada de Gadafi, o seu billete quizá para recoller a considerable suma de 20 millóns de dólares ofrecidos como botín por Gadafi "vivo ou morto".

Todo resulta cada vez máis curioso se un recorda que iso é exactamente o que a secretaria de estado de EEUU, Hillary Clinton, anunciara na súa meteórica visita a Trípoli corenta e oito horas antes, que Gadafi sería "capturado ou asasinado". O Fada Queenie [1] satisfixo os desexos de Clinton, que se decatou dos feitos observando a pantalla dunha BlackBerry, e reaccionando co terremoto semántico "¡GUAU!".

Para os gañadores, o botín. Todos eles fixérono: a Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN), o Pentágono e o CNT. No momento en que unha resolución das Nacións Unidas impondo unha zona de exclusión aérea sobre Libia converteuse nun permiso para cambiar o réxime, o plan A foi sempre capturarlle e matarlle. Asasinato selectivo, esa é a política oficial da administración Obama. Non había plan B.

Deixa que che protexa bombardeándoche.

En canto á R2P («responsabilidade para protexer» aos civís), calquera escéptico debería aferrarse á explicación do secretario xeral da OTAN, Anders Fogh Rasmussen: «A OTAN e os nosos socios puxeron en marcha con éxito un mandato histórico das Nacións Unidas para protexer ao pobo de Libia».
Calquera que queira revisar a protección da OTAN aos civís só necesita saltar a unha camioneta e chegarse ata Sirte, a nova Faluya.

As reaccións foron moi instructivas. O burócrata do CNT Abdel Ghoga foise ao Coliseo do Imperio Romano e dixo: "Os revolucionarios teñen a cabeza do tirano".

O presidente de EEUU Barack Obama dixo que a morte de Gadafi significa que "estamos vendo a fortaleza do liderado estadounidense por todo o mundo". Iso é como o de "agarrámoslle", todo o que un podía esperar, considerando tamén que Wáshington pagou non menos do 80% do custo da operación deses ceporros da OTAN (ao redor de 1.000 millóns de dólares, que os Ocupas de Wall Street farían ben en denunciar porque xa podían haberse dedicado a crear emprego en EEUU). Que estraño dicir agora "fixémolo", porque a Casa Branca dixo sempre que isto non era unha guerra, que era algo "cinético". E que eles non ían encargarse.

Parece que foi ese maxestático estratego da política exterior, o vicepresidente estadounidense Jo Biden, quen resultou ser máis descarnadamente instructivo que Obama: "Neste caso, EEUU gastou 2.000 millóns de dólares e non perdeu nin unha soa vida. Esta é unha boa receita sobre como tratar co mundo para avanzar con máis rapidez que o fixemos no pasado".

Mundo, xa estás advertido, así é como o imperio vai tratarche a partir de agora.

Sente de cerca a miña tan humanitario amor.

Xa que logo, felicitacións á "comunidade internacional", que como todo o mundo sabe componse de Wáshington, uns cantos membros inútiles da OTAN e os tan democráticos centros neurálxicos do Golfo Pérsico como Qatar e os Emiratos Árabes Unidos (EAU). Esa comunidade, polo menos, adora os resultados. A Unión Europea (UE) saudou "o fin dunha era de despotismo", cando ata practicamente o xoves estaban acariñando o casquete que coroaba as túnicas de Gadafi e agora están nun sen vivir fabricando editoriais sobre o reinado de 42 anos do "bufón".

Gadafi sería sobre todo un hóspede molesto da Corte Penal Internacional na Haia, porque gozaría recordándolles a todos os besamanos, os cálidos abrazos e os acordos zumentos que Occidente estaba mendigando pechar despois de que fose promovido de "Can Tolo" (Ronald Reagan) a "o noso fillo de puta". Tamén ía deleitarse detallando todos os turbios antecedentes deses oportunistas que agora intentan pasar por "revolucionarios" e "demócratas".

En canto aos conceptos do dereito internacional, xacen nun sumidoiro tan inmunda como esa en a que se refuxiou Gadafi. Polo menos, o ditador Sadam consiguió un remedo de xuízo ante un tribunal arbitrario e irregular antes de reunirse co verdugo. Osama Bin Laden foi sinxelamente finiquitado, estilo asasinato, tras unha invasión territorial de Paquistán. A Gadafi cargáronllo cunha mestura de guerra aérea e asasinato.

Os voitres do poder están conxestionando os ceos. Mohammed el Senusi, que vive en Londres, o herdeiro do trono libio (o rei Idris foi derrocado en 1969) está listo para pasar a primeiro plano e deixou ben claro xa que "é un servidor do pobo libio e que son eles quen deciden o que queren". Tradución: Quero o trono. Obviamente é o candidato favorito da contrarrevolucionaria Casa dos Saud.

E que hai de todos eses burros dos think tank de Wáshington farfullando que este foi como o "momento Ceausescu" da Primavera Árabe?

Se tan só o ditador romanés mellorase os niveis de vida do seu país -en termos de sanidade gratuíta, educación gratuíta, incentivos para os recentemente casados, etc.- nunha fracción do que Gadafi fixo en Libia? Máis o feito de que Nicolae Ceausescu non foi deposto cun bombardeo "humanitario" da OTAN. Só un idiota podía haberse tragado a propaganda das máis de 40.000 bombas "humanitarias" da OTAN que han devastado a infraestrutura de Libia ata devolvela á Idade da Pedra (Conmoción e Pavor a cámara lenta). Isto nunca tivo nada que ver coa R2P, o inmisericorde bombardeo de civís en Sirte así o demostra.

Como os catro membros importantes do BRIC sabían ata antes de que se votase a Resolución 1973 da ONU, ía de que a OTAN controlase o Mediterráneo coma se fose o seu lago, ía da guerra do AFRICOM contra China e de levantar unha base estratéxica clave, ía dos franceses e os británicos conseguindo zumentos contratos para explotar os recursos naturais de Libia no seu beneficio, ía de Occidente axustando a narrativa da Primavera Árabe despois de que lles pillaron desprevidos en Tunisia e en Exipto.

Escoiten os brutais queixumes

Benvidos á nova Libia, onde intolerantes milicias islamitas converterán as vidas das mulleres libias nun inferno vivente. Centos de miles de africanos subsaharianos -todos os que non poidan escapar- serán perseguidos sen piedade. Se saqueará toda a riqueza natural do país. Toda a colección de mísiles antiaéreos dos que se apropiaron os islamitas será unha razón sumamente convincente para a "guerra contra o terror" no norte de África se eternice. Haberá sangue, sangre froito de guerra civil, porque Tripolitania negarase a quedar subdesarrollada como quedou Cirenaica.

En canto a todos os ditadores que quedan por todas partes, xa poden conseguirse unha póliza de seguro de vida da OTAN S.A.; Hosni Mubarak de Exipto, Zine al-Abidine Ben Ali de Tunisia e Ali Abdullah Saleh do Iemen foron o suficientemente listos como para axenciarlla. Todos sabemos que nunca haberá R2P para liberar aos tibetanos ou os uigures, nin ao pobo do GULAG monstruoso que é Miammar, ou ao pobo de Uzbekistán, ou aos kurdos en Turquía, ou aos pastunes a ambos os dous lados da imperialmente trazada Liña Durand.

Sabemos tamén que cambiar a un mundo no que podamos crer será o día en que a OTAN faga respectar unha zona de exclusión aérea sobre Arabia Saudita para protexer aos xiítas na provincia oriental, co Pentágono lanzando unha alfombra de Hellfire sobre eses miles de medievais e corruptos príncipes da Casa dos Saud.

Non haberá tal. Mentres tanto, é o modo habitual de acabar de Occidente, cun golpe violento da OTAN e mil brutais e ilegais queixumes.

Con noxo seica? Consigan unha máscara ao Guy Fawkes e armen a de Deus é Cristo.

Fonte: Asia Times Online, 22 de Outubro de 2011.
Traducido do inglés por Sinfo Fernández.
Fonte: http://www.voltairenet.org/De-como-Occidente-gano-en-Libia

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

[*] Pepe Escobar, é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does Globalistan (Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News.


_________________________

A OTAN impón un goberno neocolonial - Gadaffi asasinado vilmente: Un novo crime de Occidente contra o mundo árabe e van... Por Carlos Aznárez - Enlace coa Rede Voltaire: 593 artigos para entender que pasa en Libia - Vídeo

Gadaffi, o seu fillo e centos de combatentes más foron linchados, despois de ser caturados vivos.
...

http://youtu.be/PgsOy41tLAo

Interesantisimos 593 artigos sobre Libia na Rede Voltaire en diferentes idiomas, para comprender o que pasou, pasa e pasará no Estado norteafricano que tiña o maior índice de desenvolvemento humano, antes de ser destruido polos bombardeos da OTAN, miles e miles de persoas mortas e dúcias de miles feridas,mais de cen mil bombas de todo tipo, miles de millóns de euros lapidados, e outros centos de miles roubados por occidente, ...
...

Lamentablemente, e isto é o que queda cada vez máis claro á luz do ocorrido en todos estes anos, o gran erro de Gadaffi foi haberse relacionado no seu momento con quen hoxe se converteron nos seus verdugos. Como ben dicía Che Guevara, "no imperialismo non se pode confiar nin un tantito así, nada" . Gadaffi desoíu tales recomendacións e sucumbiu aos cantos de sirena, tentado pola idea de pór en marcha reconciliacións imposibles -con quen lle asasinaron á súa propia filla- e cruzou sorpresivamente o charco, levado da man de especulacións financeiras indefendibles. O ocorrido nesa época ensombreceu parcialmente a historia de quen xurdise como un dos baluartes da Revolución africana. Daba a impresión de emprender un camiño sen retorno, pero non foi así, xa que a mediados de 2010, o seu Goberno decidira pór coto ás ambicións económicas dos seus "aliados" e iso é precisamente o que puxo en marcha, no mes de febreiro, a campaña injerencista dos EEUU e a Unión Europea para apoderarse do petróleo e o ouro libio.

...

O ocorrido en Libia deixa ensinos que non hai que desatender. O Imperio na súa contraofensiva non se detén ante nada, conta para iso coa cobertura do terrorismo mediático e de cómplices insospeitados que co seu silencio amparan o seu accionar devastador.

Por Carlos Aznárez [*]

21.10.2011

Finalmente lográrono. Apresado vivo na súa trincheira de combate de Sirte, o líder libio Muammar Gadafi sufriu o que é común cando se enfronta ao Imperio en calquera parte do planeta. Os seus captadores aplicáronlle con total impunidade a "lei de fuga" e asasinárono vilmente, para logo mostrar, unha e outra vez, o seu cadáver sanguinoliento ante as cámaras dos lacaios da o Yazeera, Reuter ou a CNN. Os monstros da OTAN festexan a súa fazaña con risotadas e xestos desafiantes. Eles, aos que a prensa do discurso único segue denominando "rebeldes", "revolucionarios" ou "combatentes", son en realidade un puñado de vulgares criminais que xamais poderán compararse cos auténticos loitadores da Resistencia libia que durante oito meses aguantaron a pé firme miles de bombardeos da OTAN e o avance toleado dos seus esbirros, armados ata os dentes, pero definitivamente covardes no combate corpo a corpo.

O asasinato do líder libio é, sen dúbida un duro golpe para o pobo libio pero non se pode falar dunha derrota definitiva. Iso é precisamente o que temen os mandos occidentais da OTAN, xa que alí está como exemplo o ocorrido en Iraq e Afganistán, onde a outrora "vitoria" dos invasores foise convertendo nun inferno, que os foi obrigando a fuxir do que consideraban "territorio propio".

Todo indica, nese sentido, que a Resistencia Libia crecerá, aínda que busque outras formas de loita para combater a tan viles inimigos que non só xeraron matanzas masivas senón que destruíron (como fixeron en Iraq) a case totalidade da infraestrutura dun dos países máis desenvolvido do continente africano.

Lamentablemente, e isto é o que queda cada vez máis claro á luz do ocorrido en todos estes anos, o gran erro de Gadaffi foi haberse relacionado no seu momento con quen hoxe se converteron nos seus verdugos. Como ben dicía Che Guevara, "no imperialismo non se pode confiar nin un tantito así, nada". Gadaffi desoíu tales recomendacións e sucumbiu aos cantos de sirena, tentado pola idea de pór en marcha reconciliacións imposibles -con quen lle asasinaron á súa propia filla- e cruzou sorpresivamente o charco, levado da man de especulacións financeiras indefendibles. O ocorrido nesa época ensombreceu parcialmente a historia de quen xurdise como un dos baluartes da Revolución africana. Daba a impresión de emprender un camiño sen retorno, pero non foi así, xa que a mediados de 2010, o seu Goberno decidira pór coto ás ambicións económicas dos seus "aliados" e iso é precisamente o que puxo en marcha, no mes de febreiro, a campaña injerencista dos EEUU e a Unión Europea para apoderarse do petróleo e o ouro libio.

Agora ben, que Gadaffi sexa seducido no seu momento polas tentacións de Occidente, non desculpa para nada que boa parte da esquerda internacional e os sectores progresistas puidéronse equivocar tanto á hora de repudiar a invasión criminal da OTAN e polo tanto non mobilizarse contra ela. Foi precisamente neses momentos tan álxidos, cando se converte en complicidade criminal dubidar sobre quen é realmente o inimigo principal dos pobos que loitan e avogan pola súa independencia. Definitivamente, non se podía dubidar de que lado do campo de batalla situarse.

Por outra banda, foi precisamente neses momentos cando a figura do coronel Gadaffi comezou outra vez a axigantarse, sobre todo á luz da vesanía de quen bombardeaban e masacraban ao seu pobo. A súa decisión de resistir xunto ao seu pobo e non abandonar un territorio que comezaba a converterse nun escenario de morte e destrución, fixeron evocar aqueles anos en que derrocase á monarquía e implantase unha nación revolucionaria con definicións socialistas.

Atrincheirado nos bastións de Beni Walid e Sirte xunto aos seus combatentes, Gadaffi e os seus fillos foron demostrando nestes dous últimos meses, en que os ataques otanianos fixéronse máis intensos, que fronte ao Imperio e o seu accionar criminal non queda outro camiño que a resistencia. Unha e outra vez, os combatentes libios fixeron retroceder aos mercenarios do Consello Nacional de Transición, e neste desigual enfrontamento, fóronse escribindo páxinas dunha heroicidade sen par, xa que Sirte (unha das cidades máis belas de Africa, hoxe virtualmente destruída) foi algo máis que unha trincheira anti OTAN, senón que se converteu en símbolo da coraxe de todo un pobo. Alí precisamente, din as axencias occidentais -de dubidosa fama á hora da credibilidade- que sucumbiría o líder libio, pelexando ata o último instante, cumprindo a palabra dada aos seus seguidores incondicionais, de non abandonar o país ata a vitoria ou o martirio.

Agora, que as pantallas televisivas mostran a alegría do pederasta internacional Berlusconi ou dos seus colegas Sarkozi, Obama e Clinton, mesturado con flashes en que se ve o corpo do coronel libio, agora que virán os voitres voraces a roubarse as riquezas do país e aplicarán o terror contra quen non se sometan aos seus ditados, agora que se instalarán os invasores da Africom, unha boa parte do pobo desa Nación invadida e arrasada pola criminalidade occidental, chorará ao seu líder, fará o seu obrigado duelo, pero sen perda de tempo sumarase aos novos batallóns da Resistencia que máis temperán que tarde farán arrepentir a estes novos Cruzados de Occidente, ambiciosos, bestiais, destrutores, como os seus antecesores.

O ocorrido en Libia deixa ensinos que non hai que desatender. O Imperio na súa contraofensiva non se detén ante nada, conta para iso coa cobertura do terrorismo mediático e de cómplices insospeitados que co seu silencio amparan o seu accionar devastador. De alí que sexa necesario que as forzas populares e progresistas do planeta tomen nota e se preparen para novos escenarios onde, sen dúbida, haberá que unir forzas, deixar de lado divisións estériles e agudizar a creatividade para resistir e vencer a esta nova volta de porca do colonialismo occidental.

[*] Carlos Aznárez -Bos Aires, Arxentina, 1947, é activista, escritor e xornalista basco e arxentino, director de Resumen Latinoamericano.



Enviado por:

Resumen Latinoamericano

-resumen@nodo50.org-

20 de outubro de 2011 17:35

________________________

Relacionados:

Resolución 1973 aprobada polo Consello de Seguridade de Nacións Unidas

Interesantisimos 593 artigos sobre Libia na Rede Voltaire en diferentes idiomas, para comprender o que pasou, pasa e pasará no Estado norteafricano que tiña o maior índice de desenvolvemento humano, antes de ser destruido polos bombardeos da OTAN, miles e miles de persoas mortas e dúcias de miles feridas,mais de cen mil bombas de todo tipo, miles de millóns de euros lapidados, e outros centos de miles roubados por occidente, ...

http://www.voltairenet.org/
_______________

Manipulación mediática sobre a guerra tribal/civil en Libia - Vídeo de moito interese

Hugo Chávez criticou "a montaxe mediática" referíndose ás imaxes da toma da Praza Verde de Trípoli polos rebeldes, divulgadas recentemente por algúns medios.

"Vexan a capacidade de manipulación mediática do imperio, en especial esas hordas que están esnaquizando a un país irmán como Libia, e á súa vez a montaxe mediática que sacou á luz pública un medio de comunicación ruso na suposta toma da Praza Verde, na cal ata actores profesionais actuarían", sinalou o mandatario venezolano durante unha reunión cos ministros celebrada o sábado.

O presidente recordou que os xefes do Consello Nacional Transitorio de Libia anunciaran a captura dun dos fillos do coronel, Saif al Islam, que pouco despois apareceu ante os xornalistas estranxeiros desmentindo esta información. O venres un dos líderes do CNT, Mustafa Abdul Yalil, confirmou que recorreran á montaxe para confundir e enganar ás tropas leais a Gaddafi. Segundo o primeiro ministro do CNT, Mahmoud Jibril, desde a aparición de devandita información 11 países recoñeceron ao Consello como representante lexítimo de Libia.

O mandatario venezolano chamou a ter coidado "co que din os medios de comunicación do mundo".

Reportaxe da Cadena de TV "Rusia Today en Español", ao que fai referencia o Presidente Venezolano:



Fonte: http://actualidad.rt.com/actualidad/internacional/issue_28811.html


Especial de TeleSur sobre o conflito libio

_____________________

Doce cru meu, ... Por Pepe Escobar - Os verdadeiros vencedores da guerra tribal/civil libia

Por Pepe Escobar [*]

26.08.2011

Viron a membros da familia real saudita bailando nos corredores do palacio en Riad. O herdeiro do trono libio, o príncipe Al-Senussi, sobriño do rei Idriss que foi deposto por Muamar Gadafi e outros nun incruento golpe militar en 1969, lanzouse a unha atarefada campaña de autopromoción, dicindo que está listo para volver a Libia e ata para "dirixir o país".

Nada no mundo podería ser máis doce para a Casa de Saud -profundamente desgustada pola maioría das repúblicas seculares árabes- que un emirato amigable totalmente novo no Norte de África.

Pero a OTAN -a verdadeira vencedora da guerra tribal/civil libia, pode ter outras ideas. Mahmud Jibril -o incerto primeiro ministro do Consello Nacional de Transición, falando en Qatar, agradeceu explicitamente polo seu nome aos vencedores: Francia, Gran Bretaña, EE.UU., Qatar e os Emiratos Árabes Unidos. Destes cinco primeiros, os tres occidentais principais poderían aceptar, en teoría, un emirato dócil -mentres non mostre tendencias ultra fundamentalistas ao estilo de Waziristán do Norte, como na área tribal de Paquistán.

Queda por ver, porque nesta etapa ninguén coñece realmente o grao de influencia que poderán ter os islamitas na Libia post Gadafi. Dentro dunha semana, en París, poderán pór sobre a mesa algunhas respostas: é cando os "amigos de Libia" (FOL, polas súas siglas en inglés) reuniranse co líder do Consello Mustafa Abdul Jalil e o primeiro ministro Jibril para falar en serio sobre o que preparan para que sexa un novo protectorado da OTAN.

Mentres tanto, de Bengasi ás capitais europeas báilase ao ritmo dun super éxito de Guns'n Roses rebautizado agora Sweet Crude of Mine (Doce cru meu). Francia e Alemaña xa están presionando á dirigencia dos "rebeldes da OTAN" para obter suculentos acordos, Italia comeza hoxe (o primeiro ministro Silvio Berlusconi reúnese con Jalil en Milán) e os británicos e estadounidenses están a piques de facer o mesmo.

Ata agora a Compañía Petroleira Nacional de Libia outorgaba os contratos de servizo para antigos e lucrativos campos petroleiros esencialmete ás subsidiarias nacionais libias. Pero o que queren realmente BP, Total, Exxon Mobil e a compañía petroleira de Qatar é unha participación seria en novos xacementos, e eses famosos acordos para compartir a produción (PSA) que permiten beneficios estratosféricos. Queren todo o auxe que non conseguiron en Iraq -onde algúns dos contratos máis suculentos entregáronse a protagonistas rusos, chineses ou malasios.

En canto aos protagonistas que xa estaban en chan libio, como Repsol de España e ENI de Italia, planifican volver operar antes do fin de Setembro. Ninguén sabe o que pasará cos investimentos chineses.

O que WikiLeaks xa revelara [1] certamente volverá ocorrer na forma de pelexas de cans, como entre compañías estadounidenses e ENI de Italia polos mellores contratos. En gran parte debido aos estreitísimos lazos de "bunga bunga" Berlusconi con Gadafi, ENI xa estaba bombeando case 200.000 barrís de petróleo ao día antes da guerra tribal/civil.

En todo caso, desde o punto de vista das corporacións vinculadas aos "vencedores" da guerra, a desaparición de Gadafi xa é unha garantía segura de contratos ultra doces e dunha serie de concesións.

Seguide a pista do diñeiro

Na fronte bancaria, unha vez máis, WikiLeaks xa revelara [2] que a privatización do banco central de Libia era considerada como unha "oportunidade" dourada para os bancos de EE.UU. É moi probable que o banco "rebelde" pantasma facilitada por HSBC se faga cargo -obviamente non independente como o previo Banco Central de Libia senón aliñado co Banco de Pagos Internacionais (BIS) baseado en Suíza, o banco central dos banqueiros centrais.

De modo que adeus ás "subversivas" ideas unificadoras de Gadafi como ser librarse do dólar estadounidense e do euro de modo que as nacións árabes e africanas comezasen a comerciar cunha nova moeda única -o dinar de ouro. É crucial sinalar que a maioría das nacións africanas -e moitas árabes- apoiaron a idea. Os únicos serios opoñentes na rexión foron Sudáfrica e a Liga Árabe (influenciada pola Casa de Saud). Obviamente Wáshington e a Unión Europea (UE) estaban furiosos -ata chegar a chamar á OTAN ao rescate.

Nunca se recordará suficientemente que a fins de 2002, Iraq baixo Sadam Hussein comezou a aceptar pagos en euros en lugar de dólares de EE.UU. polo seu petróleo. Todos saben o que pasou a continuación. Non vos metades co petrodólar, ou xa veredes?

De modo que o petróleo e o fluxo de diñeiro estarán seguros en mans dos "vencedores". Agora, en canto ao propósito estratéxico. Africom do Pentágono -logo da súa primeira guerra africana exitosa- será recompensado coa súa primeira base africana, abandonando así o seu cuartel nesa adorable selva africana, Stuttgart. E a OTAN continuará na súa sacra misión de converter o Mediterráneo nun "lago da OTAN". Xa teñen ao Norte de África no peto; agora vai polo Mediterráneo Oriental, para darlles unha lección a eses molestos sirios.

Quen é dono desta bandeira?

Cualificar a repartición de personaxes do CNT de "incertos" é en realidade un eufemismo. Virtualmente todos son "invisibles". Poucos recordarán que Jalil do CNT foi o xuíz que condenou a esas enfermeiras búlgaras á morte -un caso tristemente soado en Francia que xustificou a intervención muscular do neo napoleónico Nicolas Sarkozy, quen ata dispuxo que a súa muller bandeira, Carla Bruni, seducise ao Gran Gadafi. Unha vez liberadas as enfermeiras, Jalil foi ascendido por Gadafi a ministro de xustiza, e durou desde 2007 ata a súa deserción oportunista en febreiro pasado.

É un espellismo se se cre que ese grupo variado de membros contrariados das tribos, islamitas radicais, "socialistas" falsos do tipo Tony Blair, oportunistas cínicos na nómina de xigantes petroleiros, desertores militares e vándalos totais, orará no altar da "democracia". Ademais de que invitasen á OTAN e a monarquías árabes regresivas a bombardear a súa patria -certamente non onde viven, senón "o outro lado", Tripolitania.

Queda por ver como a maioría da xente e das tribos en Tripolitania relacionaranse coa toma do poder polos de Cirenaica -que ven como baratos patanes campesiños. Xa están furiosos por ser degradados na nova bandeira libia -que é basicamente a bandeira de Cirenaica (rectángulo negro cunha media lúa islámica branca) con dúas franxas adicionais, vermello para Fezzan e verde para Tripolitania.

Ninguén sabe como se desenvolverá a próxima etapa desta guerra "cinética" que non é unha guerra (copyright: A Casa Branca). Con todo, hai motivos serios para crer que pode converterse nun remix devastador dos escenarios dos "talibán derrotados" en 2001 e de "Misión Cumprida" en 2003.

Beduinos e bereberes, na guerra, concéntranse en retiradas estratéxicas e emboscadas. É dicir: guerrilla. Ninguén sabe con que grao de apoio tribal pode seguir contando Gadafi non só ao redor de Trípoli senón no seu feudo de Sirte ou nos altos desertos. Pero é seguro que irá polo camiño da guerrilla. A pregunta dos 100.000 millóns de dólares (a cantidade de fondos libios que serán descongelados polos -vencedores) é se terminará como Sadam ou escenificará "a ruta sen fin" como os talibán.

[*] Pepe Escobar, Sao Paulo 1954, xornalista.
Asia Times Online
The Real News Network
Stories by Pepe Escobar

Notas.-
[1] Vexa-se cables de WikiLeaks mostran que todo tivo que ver con o petróleo
[2] Vexa-se Libia progresa na reforma bancaria.
Pepe Escobar é autor de “Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War” (Nimble Books, 2007) e “Red Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the surge”. O seu último libro é“Obama does Globalistan<” (Nimble Books, 2009). Pode contactar-se con él en: pepeasia@yahoo.com>.

(Copyright 2011 Asia Times Online (Holdings) Ltd. All rights reserved.)
Fonte: http://www.atimes.com/atimes/Middle_East/MH26Ak01.html

Traducido do inglés para Rebelión por Germán Leyens

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Fonte: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=134615

Outros moi interesanbtes artigos e análise de Pepe escobar en Rebelión:
http://www.rebelion.org/mostrar.php?tipo=5&id=Pepe%20Escobar&inicio=0
____________________

Dossier do 6 de Abril de 2011, ... por Walter Martínez - Un punto de vista diferente da análise política internacional

Dossier do 6 de Abri de 2011, ... por Walter Martínez

Interesante programa de Walter Martínez [*], un punto de vista diferente da análise política internacional.


Fonte: http://www.ustream.tv/recorded/13694417

[*] Walter Martinez, é un xornalista internacionalista e correspondente de guerra uruguaio, nacionalizado venezolano. Actualmente radicado en Caracas, Venezuela. É condutor do programa de análise Dossier tanto de televisión como de radio e prensa escrita. Tamén foi correspondente de prensa na ONU con 25 anos de traxectoria.

Walter Martínez acuñou frases como "a nosa querida, contaminada e única nave espacial referíndose ao planeta Terra" e acontecementos en pleno desenvolvemento para mostrar en vídeos os feitos aos cales vaise a referir nos seus comentarios e análises. Ao finalizar o programa e como despedida se dirixe ao director do programa coa frase: "dispoña vostede das cámaras, señor director".

Martínez é recoñecido polos seus méritos na súa ampla experiencia como analista internacional e correspondente de guerra, así como no formato particular do programa e nas súas opinións sobre o acontecer diario. É innegable que é un dos mellores xornalistas en Venezuela sendo o único correspondente de guerra enviado por Venezuela a cubrir os últimos tramos da Guerra Fría, a Guerra do Golfo e outros conflitos minoritarios.

O seu programa, Dossier, foi transmitido primeiramente como o segmento "Dossier na Noticia" en Venezolana de Televisión. Máis tarde, decide realizar o seu programa independente de noticiero algún na canle Televen onde estivo desde 1990 ata 1993; para logo regresar a Venezolana de Televisión en 1994. [Fonte: wikipedia]
___________________

Dossier do 31 de Marzo de 2011, ... por Walter Martínez - Un punto de vista diferente da análise política internacional - Libia e Xapón de fondo

Dossier do 31 de Marzo de 2011, ... por Walter Martínez

Interesante programa de Walter Martínez [*], un punto de vista diferente da análise política internacional.


Fonte: http://www.ustream.tv/recorded/13694417

[*] Walter Martinez, é un xornalista internacionalista e correspondente de guerra uruguaio, nacionalizado venezolano. Actualmente radicado en Caracas, Venezuela. É condutor do programa de análise Dossier tanto de televisión como de radio e prensa escrita. Tamén foi correspondente de prensa na ONU con 25 anos de traxectoria.

Walter Martínez acuñou frases como "a nosa querida, contaminada e única nave espacial referíndose ao planeta Terra" e acontecementos en pleno desenvolvemento para mostrar en vídeos os feitos aos cales vaise a referir nos seus comentarios e análises. Ao finalizar o programa e como despedida se dirixe ao director do programa coa frase: "dispoña vostede das cámaras, señor director".

Martínez é recoñecido polos seus méritos na súa ampla experiencia como analista internacional e correspondente de guerra, así como no formato particular do programa e nas súas opinións sobre o acontecer diario. É innegable que é un dos mellores xornalistas en Venezuela sendo o único correspondente de guerra enviado por Venezuela a cubrir os últimos tramos da Guerra Fría, a Guerra do Golfo e outros conflitos minoritarios.

O seu programa, Dossier, foi transmitido primeiramente como o segmento "Dossier na Noticia" en Venezolana de Televisión. Máis tarde, decide realizar o seu programa independente de noticiero algún na canle Televen onde estivo desde 1990 ata 1993; para logo regresar a Venezolana de Televisión en 1994. [Fonte: wikipedia]
___________________

Argumentos contra o "bombardeo humanitario" en Libia

Ante feitos como o ataque militar a Libia por parte das potencias do eixo EEUU - Francia - Reino Unido (perdón, "das potencias aliadas"), certo sector do que moitos consideran ?a esquerda? en España estase espindo para copular co establishment político-económico. Mostran as súas vergoñas tanto medios de comunicación como El País e Público, o seu padriño político -o PSOE- outros partidos como ICV e ERC, futuras formacións políticas como EQUO, sindicatos como UGT e CCOO e diversas personalidades e intelectuais.

O cebo para lexitimar o ataque é, nesta ocasión, unha resolución de Nacións Unidas ambigua nos seus termos: "Autoriza aos Estados Membros a (...) que adopten todas as medidas necesarias (...) para protexer aos civís e as zonas poboadas por civís que estean baixo ameaza de ataque na Jamahiriya Árabe Libia, incluída Benghazi, aínda que excluíndo o uso dunha forza de ocupación estranxeira de calquera clase (…) ". "Todas as medidas necesarias" inclúe, segundo a interpretación dos países atacantes, os bombardeos sobre Libia, o cal é contraditorio posto que o uso de bombas garante a morte dun número de civís que dependerá da intensidade e duración dos ataques. Bombardear ao exército libio, pero tamén e inevitablemente aos civís non é a mellor forma de protexelos, e na resolución -evidentemente- non se distingue entre civís rebeldes e prol-Gadafi. Un argumento tan sólido como este non é considerado hoxe por quen tacharon de manipuladores a aqueles que xustificaban o ataque a Iraq por estar amparado -dicían- en tres resolucións da ONU; 1441 (1), 1483 e 1511.

O diario Público esforzouse en pór distancia entre os argumentos para atacar Iraq e Libia. Público distingue "As cinco diferenzas entre Iraq e Libia" sen mencionar as similitudes pero afirmando que "son poucas".

Afírmase que "o mandato da ONU é legal"; que hai un "amplo consenso no Congreso"? (2), pois só se recolleron os votos en contra de EU e BNG; que os españois non se sitúan en contra -"sen rexeitamento popular"-; que a motivación é "protexer aos civís" e que "non haberá invasión".

Público esquece máis diferenzas: entón gobernaba o PP e agora faio o PSOE. Entre 2002 e 2003 lanzouse unha campaña mediática polo NON auspiciada polos medios afíns ao PSOE e pola esquerda. Como ben di Público sobre o momento previo á guerra de Iraq, "(…) En outubro de 2002 (…) un 66,2% dos enquisados afirmaba rexeitar a participación de España no conflito. En febreiro de 2003, a cifra subira ao 90,8% (…)". Agora todos os medios de masas de España sitúanse a favor da mesma, con máis ou menos matices, e nin sequera houbo tempo para difundir os argumentos en contra.

Aínda así, Público asegura que non hai rexeitamento popular cando o CIS non publicou enquisa algunha respecto diso. Curioso que lendo outra noticia do mesmo diario atopemos unha enquisa con máis de 3500 votos onde á pregunta "Estás a favor, ou en contra da acción aliada"? o 71,68% vota "en contra" (3).

Hai moitas discrepancias sobre se os bombardeos "aliados" son unha "medida necesaria" para evitar as mortes civís. Garantir o espazo de exclusión aérea podería ser suficiente, tendo en conta que o exército de Gadafi replegouse ás cidades. Non en balde, o secretario xeral da Liga Árabe, Amr Moussa, afirmou fai uns días: “o que está pasando en Libia difire do obxectivo de impor un espazo de exclusión aérea. Os países árabes queren a protección dos civís non o bombardeo a outros civís“.

Hai, ademais, outras similitudes entre Libia e Iraq:

O obxectivo da resolución de Iraq pretendía supostamente salvagardar a vida de civís que puidesen ser atacados por armas de destrución masiva, logo de atopalas, claro senón para que pretendían localizarse? Naquela ocasión, como agora, o obxectivo só pretendía conseguir a aprobación da opinión pública.

O apoio que Occidente deu a Gadafi nos últimos anos, do mesmo xeito que a outros réximes "amigos". Libia comprou armas a todos os gobernos de países que agora se lle enfrontan, incluído o español, que exportou a Libia equipamento militar por valor de 6,8 millóns de euros durante o primeiro semestre de 2010. Iraq tamén era un fiel aliado do norte antes de entrar no "eixo do mal".

Mais hai máis argumentos que levan a cuestionar a "operación" (non cirúrxica) dos países agresores:

A primeira, que se emprendeu a "solución" militar sen esgotar antes as vías diplomáticas. Medvédev en Rusia e Chávez en Venezuela ofreceron unha solución negociada do conflito en Libia se ser escoitados.

A segunda, que nin sequera se probou aínda o suposto "xenocidio", ou exterminio planificado labor polo exército de Libia por orde de Gadafi (4).

A terceira, que resulta pouco crible o obxectivo das forzas "aliadas" tendo en conta a súa pasividade ante matanzas pasadas en rexións sen recursos naturais ou enerxéticos valiosos: Ruanda, Palestina, Chechenia, Kurdistán, etc. Parece que máis ben se pretende o control geoestratéxico de Libia mediante a substitución dos seus actuais dirixentes, perigosos para os intereses económicos occidentais (5) por monicreques que ofrezan condicións vantaxosas ás compañías petrolíferas de EEUU, Francia, Reino Unido, España (6), etc.

A cuarta, que ata agora se observa un escandaloso dobre linguaxe no ataque a Libia e a tolerancia e apoio a réximes como o de Bahréin ou Iemen, onde moitos manifestantes morren ou desaparecen estes días.

Notas.-

(1) "Recorda, neste contexto, que advertiu reiteradamente ao Iraq que, de seguir infrinxindo as súas obrigacións, exporase a graves consecuencias". http://daccess-ods.un.org/TMP/4409109.05599594.html
(2) Diferenza resaltada noutra noticia do diario: "O 99% do Congreso ratifica a misión de España en Libia". http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(3) http://www.publico.es/espana/367464/o-99-do-congreso-ratifica-a-mision-de-espana-en-libia
(4) http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124900
(5) "Libia: Gadafi considera nacionalizar compañías petroleiras" (2009) http://www.energy-pedia.com/article.aspx?articleid=133583
(6) Repsol xógase 30.000 millóns de euros no petróleo de Gadafi.
http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=124814

Fonte: Diseccionando a El País e a outros medios
_____________

Libia, esquerda e rebelión, ... por Marcos Ávila

Por Marcos Ávila [*]

29.03.2011

Na confrontación que nos separa na esquerda respecto de Libia hai tres clases de interrogantes que constitúen campos de confrontación:

• Cal é a proporción de realidade e de fraude nas denuncias contra Gaddafi?

• Quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia?

• Quen son e que pretenden no bando do que se chama os aliados, a coalición, a operación humanitaria en Libia ?

e uns cantos etcs, eufemísticos.

Para empezar hai actualmente unha guerra civil en Libia, pero non había unha guerra desta clase en Libia fai un mes, unha clase de guerra con dous bandos libios armados enfrontándose entre si.

O argumento central para defender os bombardeos é que Gaddafi enfilou os seus tanques cara a Benghazi e os avións da OTAN empezaron os seus ataques "para deter a masacre que ía perpetrarse".

Logo, se xa houbera unha masacre de parte do exército libio, ou de mercenarios, ou de milicianos, calquera fose o nome que se dió a esta nova corporación do elusivo eixo do mal, iso non o puidemos comprobar, ata o día de hoxe, con ningunha información ou proba realmente crible. E se non ¡por favor!: mostren os datos fiables referentes a esta situación en que se basearon todas estas argumentacións que se esgrimiron e esgrímense para iniciar e continuar unha guerra humanitaria. O que está probado é que os enviados da UE que acudiron a Libia a ver no terreo que estaba sucedendo, volveron antes da reunión do Consello da UE sen datos que ratificasen realmente a ocorrencia real deses supostos feitos. O secretario da ONU non presentou finalmente na última reunión do Consello de Seguridade o informe dos enviados especiais que despachara a Libia. En ambos os casos díxose que non tiveran tempo de comprobar sobre o terreo a realidade ou non desas masacres. A un mes de iniciadas as operacións de guerra, primeiro encubertas, e agora con bombardeos masivos, nin os medios, nin as fontes alternativas, nin a ONU, nin os gobernos envolvidos na campaña guerreira, nin ningún dos sostenedores da legalidade, racionalidade, proporcionalidade, nin toda a franxa de sostenedores da existencia de "causas xustas" mostraron proba algunha crible de toda a gama das aseveracións xustificantes que sosteñen esta nova guerra de conquista. As probas mostradas resultaron ser, ata agora, falsificacións bastas. Non hai fotos nin vídeos que evidencien, sen a axuda de epígrafes ou comentarios maliciosos, que existan as amentadas e dadas por realizadas, "masacres contra a poboación civil a mans do exército Libio ou milicianos adictos a Gaddafi". O peliagudo do caso é que esta campaña de desinformación, esta cadea de irreflexivos feitos consumados en secuencia cega e expansiva calou fondo en boa parte da poboación que, fronte á guerra de Iraq, en cambio, soubo distinguir a palla do trigo. A novidade, pode ser por isto, é que agora moitos dos medios que entón se situaron contra Bush, Blair e Aznar naquela guerra (por distintas razóns, todas entendibles desde os intereses que representan) agora en cambio desprazáronse cara ao acompañamento á aventura do novo trío Obama, Cachorro Blair e Napoleón Sarkozy.

Logo, resumiento os datos que se necesitarían para dirimir o campo de controversias na esquerda, habería que centrarse na proporción de realidade e fraude que hai nas argumentacións de masacre contra civís que sustentan esta guerra. Hai que preguntar, preguntarse, con asiduidade, en todas as fontes fiables:

• onde están as probas visuais das masacres do exército libio contra a poboación civil?

• onde están as probas da existencia dunha onda de mercenarios estranxeiros chegados a Libia para atacar a este pobo?

A única onda de mercenarios estranxeiros cara a Libia parece chegar desde o ceo occidental. A proporción de mercenarios estranxeiros no exército de Libia é algo que habería que estudar con xusta atención, á vez que a comprobación dos mecanismos de contratación de civís para integrar milicias en campañas no estranxeiro que realiza EEUU, por exemplo, onde ocorre que a proporción de latinos e negros despregados nos seus exércitos de conquista no Medio Oriente é llamativamente superior á proporción desas poboacións no interior do país. O resto da tropa contratada, á que non se chama mercenaria neste caso, aínda que están alí como resultado de vistosas e ás veces fraudulentas campañas de recrutamento, está constituído maioritariamente por mozos desempregados de estados coa economía moi deprimida, parados crónicos. A existencia de feitos similares en países como España, sen ir máis lonxe, tamén tería que terse en conta cando se asumen tan livianamente os cualificativos de "mercenarios" que os medios endilgan só aos estados díscolos, dubidosos, remisos, pechados, non compracentes.

A outra esfera que nos enfronta na esquerda en canto a Libia é quen son e que buscan dentro do bando que chaman "a rebelión" no leste de Libia? Hai publicacións que describen a composición do Consello Nacional de Transición como un equipo de avogados e profesores defensores dos dereitos humanos e outras personalidades intachables que están nas sombras, pola súa seguridade, din. O inevitable con todo é constatar que entre os seus dirixentes máximos revistan os recentes ex ministros de Xustiza e Interior de Gaddafi, así como notorios xenerais e outros altos mandos pasados repentinamente á oposición. Todo isto no medio de crecentes informacións que publican ata os medios preponderantes sobre a existencia previa en Libia, previa á asonada ou rebelión, dun exército occidental de espías de elite que parecen estar preparando o terreo, planeando, elixindo os obxectivos militares, chantajeando, espiando, subornando. A rebelión de Benghazi comezou de acordo á mesma infomación dos medios dominantes, con sincronizados asaltos e ataques contra postos de policía e arsenais do exército libio, por parte de civís armados, e non coa arremetida de tropas de Gaddafi contra a poboación civil. De feito as tropas de Gaddafi tardaron bastante tempo en reaccionar. As primeiras transmisións en directo describían con detalle este tipo de escenario, reivindicándoos como unha rebeldía popular lexítima. A diferenza é que moitos de nós cremos que unha clase semellante de rebeldía pode chegar a ser lexítima mentres que os que sostiñan nese momento a súa lexitimidade, nunca xustificarían un alzamento armado, se non fose este un alzamento preparado por unha potencia estranxeira contra un goberno non adicto. Ademais deste grupo constituído por recentes ex funcionarios e militares do goberno de Libia, revista no bando "rebelde" todo un abanico de comerciantes e empresarios inimigos da utilización demagóxica, por parte de Gaddafi, dos recursos petroleiros do país. Alzáronse contra a dilapidación das entradas petroleiras en programas de retornos sociais, cando estes recursos poderían contribuír mellor a encher as súas arcas e as dos seus amigos europeos. Hai unha entrevista a unha socióloga mallorquina que parece unha testemuña de primeira man confiable, porque está en contacto con xente en Libia e reside nese país parte do seu tempo. Ela detalla con vivacidad algúns dos emprendimientos dilapidatorios que levou adiante Gaddafi. Por exemplo, a concesión xenerosa de préstamos para proxectos a xente que en Europa non conseguiría que lle pospuxesen un mes o pago das súas débedas: o que tanto enoja á UE, a USA e ao FMI. (http://www.kaosenlared.net/noticia/...)

Outro connotado grupo integrante desta "rebelión" está ligado aos Irmáns Musulmáns, curmáns dos de Exipto, creados por EEUU para embestir a Nasser na época das nacionalizacións nese país. Qatar, financia á rebelión en Benghazi, segundo informacións pasadas entre liñas polo diario The Guardian. Ninguén dubida de que un goberno autoritario xera unha oposición lexítima, que Gaddafi exerceu o poder con autoritarismo, que hai sectores englobados na rebelión que teñen obxectivos que poden compartirse desde unha visión realmente democratizadora, popular. Pero ese non é o obxectivo dos que manipulan a "rebelión" desde o interior e desde o exterior para crear unha cabeza de ponte que lles permita, en primeiro lugar dividir a Libia co obxectivo de acceder, sen os obstáculos que lles opón un gobernante "díscolo", e a través dun goberno monicreque, aos recursos dun país rico en petróleo. Trátase dunha transición cara a un goberno monicreque como os que instalaron en Iraq e en Afganistán, como os que perpetuaron en Exipto e Tunisia, tras os sofocones das revoltas. Gobernos monicreques como os que representan case todos os estados árabes, que para probar a súa condición de monicreques, acompañaron, para darlle a cor local á legitimización desta guerra humanitaria, a esta coalición de arroxados e arrodillados.

Para rematar, e aínda que pareza redundante, quen son e que pretenden no bando que chaman "os aliados, a coalición, a operación humanitaria" en Libia? En Rebelión do día sábado 26 de marzo aparece un artigo que critica aos que enfrontan a guerra contra Libia cunha cita de Lenín, para defender o seu compromiso coa invasión a Libia, partindo do paralelo co compromiso no acordo de Brest-Litovsk E cita a Lenin "Rexeitar compromisos ’por principio’, rexeitar a validez dos compromisos en xeral, non importa de que tipo, é infantilismo, o que resulta difícil sequera consideralo seriamente?" O paralelo evidencia a culpa que senten os defensores deste ataque, os comprometidos con esta aventura imperial, que asocian o seu compromiso co acordo que a revolución rusa fixo, para frear unha fronte de batalla (Alemaña) mentres debilitada, enfrontaba a contrarrevolución interna e externa por outros varios flancos. Lenín tamén dicía que fronte a un feito novo, cuxo contido histórico ou político non se podía aclarar inmediatamente el aprendera a preguntarse, a quen beneficia isto? A contestación tería que ser demoledora para os que piden rebaixar as críticas á nova guerra do Imperio, porque é evidente. Quen son e que pretenden os dirixentes políticos que se lanzaron esta nova aventura é patéticamente evidente desde as súas respectivas situacións persoais e políticas, como desde o depredador voo dos Estados Voitres aos que representan.

Esquerda é un termo que a dereita neoliberal, medidamente cívica e constitucional, hase fagocitado. Para os que a esquerda está enmarcada nunha sociedade democrática e civil, dirixida por un goberno democrático e civil que se centre no desenvolvemento económico, na construción da sociedade civil e institucións civís e un sistema multipartidista que respecte os acordos internacionais, que loite contra o terrorismo, que respecte todas as relixións e etnias, cunhas eleccións parlamentarias e lexislativas libres e xustas, é bo que perciban que estas son palabras textuais pronunciadas polo líder do Consello Rebelde de Transición Cara á Ortodoxia Neoliberal, Mustafa Abdel Jalil, o excesivamente recente ex ministro de Xustiza libio, o cal agora perfila a súa rebeldía como un demócrata aceptable para a conciencia occidental. O termo rebeldía é, ademais, outra nova adquisición que a omnipresente e omnívora cultura neoliberal incorporou recentemente á súa retórica de lavado da ideoloxía. E hai que coidar que non fagociten o termo.

[*] Marcos Ávila,
http://marcosavilaenblog.blogspot.com/

Fonte: tercerainformacion.es

_____________

Libia: A desinformación é un crime contra a humanidade, ... por Stella Calloni

Stella Calloni [*]
26.03.2011

A desinformación sobre o que sucede en Libia é unha das máis emblemáticas dos últimos anos, porque nesta ocasión-e quizais só vai recordar a ilegalidade da guerra contra a ex Iugoslavia e a liviandad dalgunha prensa e intelectuais "progresistas" -a mentira e falsidades non só son transmitidas polos medios, maioritariamente en mans do poder hegemónico mundial, senón por moitos dos chamados alternativos.

Ata curiosamente fálase de que se está transmitindo "informativamente en forma directa" os acontecementos en Libia, mais fai-se desde París, por exemplo, sen que ninguén faga unha observación obxectiva sobre isto. É posible transmitir os gravísimos sucesos en Libia desde París, Madrid ou calquera capital europea?

É imposible. Só estando no terreo é que se poden seguir as alternativas da guerra ou en todo caso informarse por quen están no lugar, incluíndo diplomáticos de todos os países, aos que hai que recorrer para evitar dar só a versión dos "aliados".

Un exemplo. Leo hoxe nun medio local que a oposición di que o goberno libio matou oito mil persoas. Quen o di? Cales e onde están os líderes dos rebeldes, que aparecen por primeira vez na súa historia e que non se coñecen? É esta a rebelión máis curiosa á que se lle adxudica ser maioritaria no país, e "popular".

Falouse no escaso tempo duns días deste "levantamento" en zona crave petroleira e dos bombardeos libios contra os "rebeldes", pero China e Rusia advertiron que non foron rexistrados en ningunha pantalla, nin celular, nin cámaras desas que en mans rebeldes podían rexistrar plenamente un bombardeo.

Un día alguén aparece como líder do Comité de Transmisión, pero aos poucos días desaparece e de súpeto aparece outro e estes "grupos de oposición" pantasma fan conferencias co goberno de Francia e outros. Ninguén coñece o obxectivo, as demandas dos "rebeldes" salvo que queren derrocar a Gaddafi, como queren facelo precisamente os seus aliados nesta causa e non só polo petróleo, senón que é tamén un avance xeoestratéxico nunha zona que Estados Unidos e o seu socio próximo Israel intentan pór definitivamente baixo o seu control.

Na historia dos "levantamentos populares" nunca rexistraramos unha situación parecida.

E en que se basean os medios para informar precisións tales como os supostos mortos nas filas dos chamados rebeldes? lin noutro medio que o goberno de Muammar Al Gaddafi seguía bombardeando aos "rebeldes", mentres a coalición bombardeaba distintos lugares en Libia. De onde lles chega a información? De Paris, de Roma, de Londres, de Wáshington? Por que entón precisamente os aliados non estaban asegurando o lugar convido coa ONU, nunha zona de exclusión para os avións libios. E que espérase que digan os xornalistas situados neses "estratéxicos" lugares?

O que teñen que dicir é o que abunda, a necesaria desinformación dos aliados nesta "Odisea do Amencer", que lamentablemente sepultou o pouco que quedaba de esperanza en Nacións Unidas. Estes "aliados" necesitan como a auga soster os seus argumentos falsos.

Porque é falso, absolutamente falso, que non tiñan outra alternativa para os sucesos de Libia. E porque nin sequera tiñan unha precisión do que realmente estaba sucedendo e, como sinalaron varios diplomáticos entre eles turcos, non esperaron a ter maiores datos fidedignos sobre a situación e apresuraron a resolución da ONU.

Logo, coma se estivesen esperando no corredor con todas as súas armas nas mans, en horas lanzaron os seus ataques. O esquema para unha zona de exclusión, especialmente nunha conxunción de "aliados", non é cousa de minutos. Calquera militar sábeo e especialmente se se vai a actuar con responsabilidade.

Non a houbo en ningún momento. Os ataques contra obxectivos en Libia, que alcanzaron maioritariamente a zonas civís comezaron sen probar sequera o funcionamento da zona de exclusión. E non se arbitraron os medios necesarios para evitar tomar medidas máis drásticas.

Que cambio de humor europeo cando facía tan pouco tempo os seus gobernantes recibiran a Gaddafi, logo de anos de enfrontamentos e non como din algúns "analistas" -inventados pola circunstancia- que sempre foron "amigos" do gobernante libio. Todo o contrario.

A diplomacia europea e a confusión e as diferenzas dentro do propio goberno libio posibilitaron unha relación vantaxosa entre os gobernos europeos e Gaddafi, aos que este vendía a maior cantidade de petróleo comparado co que exportaba a Estados Unidos.

E se o petróleo está detrás desta dilixencia con que se actúa contra un país, sen ter maior cantidade de información, nin tomarse o tempo para a análise, volve repetirse un feito que será gravitante para os pobos europeos no futuro.

E repito aquí os parágrafos dunha nota que escribín anteriormente.

A principios de 2004 o analista estadounidense Paul Harris (Soberanía, Info. 2004) establecía que:

"O verdadeiro obxectivo da guerra de Estados Unidos contra Iraq é a competencia dese país contra o euro. Hai moitas razóns para a obsesión de George Bush"

Harris xa mencionara que a acción contra Iraq, era en realidade contra Europa.

"Sempre que unha nación decide ir á guerra fanse plans sobre quen gañará e quen perderá; ninguén vai á guerra esperando perder, pero non sempre o branco obvio da agresión é o verdadeiro motivo da guerra. Ás veces non se trata do que esperas gañar dunha guerra senón, máis ben, do que outro perde; e non ten por que ser o teu inimigo declarado quen cargará coas perdas".

Nese caso prognosticaba Harris a vítima esperada por Bush era a economía europea, "a cal é robusta e probablemente fágase máis forte no futuro próximo".

E analizaba que "a entrada de Gran Bretaña na Unión Europea era inevitable, que Escandinavia unirase máis temperán que tarde. Xa, ata neses países, haberá dez novas nacións membros en maio de 2004, o cal inflará o PIB da Unión Europea a preto de 9.6 $trillones, con 450 millóns de persoas, en contraste con 10.5 $trillones e 280 millóns de persoas nos EE.UU. Isto representa un bloque formidable de competencia para os EE.UU. pero a situación é moito máis complexa do que revelan estes números e moito diso depende do futuro de Iraq".

Recordaba que aínda que o control do petróleo estaba detrás da guerra contra Iraq, o impulso real non eran as enormes reservas sen explotar nese país nin "tanto o desexo de EE.UU. de pór as súas sucias mans sobre ese petróleo. É mais ben polas sucias mans que os norteamericanos queren manter afastadas del".

Tampouco precipitaran estas accións os sospeitosos atentados que derrubaron ou implosionaron as Torres Xemelgas o 11 de setembro de 2001, nin que Wáshington considerase que Saddam Hussein era un monstro, senón que "o que precipitou isto é que o 6 de Novembro de 2000 Iraq decidiu cambiar ao euro a moeda coa cal facía as súas transaccións petroleiras. Esta declaración política fíxose e a depreciación constante do dólar contra o euro desde entón, significou que Iraq obtivese boas ganancias ao cambiar os seus reservas e a sua divisa para facer transaccións".

A pregunta que xurdiu e que se fixo George Bush, é:

"Que pasaría se a OPEP, de súpeto cámbiase ao euro? Se a OPEP seguise o exemplo de Iraq e empezase a negociar petróleo en euros sucedería unha explosión económica e as nacións consumidoras de petróleo terían que facer saír os seus dólares das reservas dos seus bancos centrais e substituílos por euros. O valor do dólar viría abaixo e as consecuencias serían as que poderían esperarse de calquera colapso de divisa e inflación masiva. Os fondos estranxeiros poderían saír atropelladamente do mercado de valores norteamericano e habería unha fuxida dos bancos dos activos en dólares como a de 1930; o déficit orzamentario se incumpriría e así sucesivamente".

En suma o desastre afectaría a Xapón, o que á súa vez arrastraría máis duramente a Estados Unidos.

Tamén o obxectivo da guerra de Bush foi ameazar con tomar accións significativas contra calquera dos produtores de petróleo que puidesen cambiarse ao euro. "Era o euro e por suposto, Europa o obxectivo. USA non vai cruzarse de brazos tranquilamente e deixar a eses advenedizos europeos tomar as rendas do seu destino e moito menos das finanzas do mundo" concluía Harris, quen fixo un estudo detallado de como se impuxo o dólar desde o final da Segunda Guerra Mundial e como "a forza do dólar desde 1945" residiu en ser a divisa internacional para as transaccións petroleiras globais (é dicir, "petro-dólar").

A invasión en Iraq encerrou detrás estoutro golpe encuberto para impedir o rotundo fortalecemento de Europa e tamén a idea de debilitar organismos desafiantes en mans novas, como sucede coa OPEP e os esforzos do presidente venezolano Hugo Chávez, para independizar a política petroleira.

Hai demasiado detrás de calquera acción bélica tan brutal como esta. Xa se coñecen as mentiras e falsos argumentos que se usaron para invadir e ocupar Iraq, ata Afganistán. Pero a quen lle importa? Seica á ONU preocupoulle o xenocidio que continúa en Afganistán e Iraq? A ocupación é un "feito consumado" ao estilo Hitler.

Ninguén pregunta porqué se comezou bombardeando e non establecendo a zona de exclusión, todo o cal tamén é ilegal nesta circunstancia, pero usando a lóxica dos guerreristas -e a súa obrigación de cumprir polo menos para a galería de observadores- o primeiro e exclusivo paso que era establecer o corredor aéreo que impediría os presuntos bombardeos libios sobre "os rebeldes".

É absolutamente falso o "humanitarismo" dos que torturaron despiadadamente, mataron, asasinaron e violaron a nenos, mulleres e homes en Iraq e Afganistán. É falso o "humanitarismo" dos que manteñen un cárcere de experimentos que degrada a condición do ser humano na base militar de Guantánamo, territorio cubano usurpado por Estados Unidos.

E mentres todo iso segue sucedendo e o "humanitarismo" de Wáshington e os seus aliados Estados Unidos corre, como o fixeron en toda a historia de América Latina a apoiar e financiar aos terroristas de Estado de todas as ditaduras, e ségueno facendo como en Honduras, onde disfrazan un goberno nado do golpismo, como unha democracia, mentres se continúa asasinando a decenas de campesiños, traballadores, profesionais, mestres e entre eles 11 xornalistas en poucos meses. Pero tamén en Colombia, onde Estados Unidos oculta ao seu pobo que eles arman aos paramilitares e un exército como o colombiano que exerce terrorismo de Estado no territorio do seu país.

En Colombia denúncianse 250 mil desaparicións forzadas baixo eses terrorismos de Estado encubertos e cada semana morren máis persoas das que morreron en todo o tempo que durou a ditadura de Augusto Pinochet en Chile, como demostraron organismos de Dereitos Humanos en Xenebra.

Sería longo enumerar os sinistros "humanitarismos" do imperio, e tamén a impunidade que lles asiches. Non hai un só condenado en Estados Unidos por estes crimes. En substitución da xustiza verdadeira, cada tanto se condena a un ou dous soldados como autores de crimes como os que se coñeceron por fotografías en Iraq e Afganistán.

Estes soldados e oficiais xogando cos cadáveres das súas vítimas ou pousando xunto aos mortos en torturas sorrindo, o que é dunha perversión sobrecogedoras, están adestrados para iso.

Oficiais de Estados Unidos declaran publicamente que finalmente lograron que o reflexo condicionado dos seus soldados sexa matar?.

Investiga alguén como é o adestramento brutal das tropas en Estados Unidos? Interésase alguén polos documentais que ata adoitan exhibirse na TV común, para constatar que estes adestramentos supón humillacións e torturas para os soldados propios co fin de "fortalecelos", segundo din os manuais?

Como son as siluetas que se usan para os adestramentos de tiro nos cuarteis estadounidenses? Son figuras de árabes, negros, mestizos, indios, e xunto a eles gorilas e outros animais. E este é a mensaxe. O que están matando os seus soldados non son seres humanos, somos o mundo do bestiario que o colonialismo brutal designounos.

É por todo isto que a irresponsabilidade por unha banda e a complicidade pola outra na información que se transmite é tan criminal como o disparo que mata. E por iso dáse entidade de "rebeldes" a grupos cuxos obxectivas orixes e obxectivos non se coñecen. Pódese estar defendendo a mercenarios que son a última "moda" da guerra preventiva, sen fronteiras e sen fin, mercenarios reunidos polos camiños do mundo, como os que mandaron contra Angola, que eran revindicados como heroes ou contra Nicaragua nos anos 80. Eses homes, soldados de fortuna, cans da guerra, que usan as tropas de ocupación en Iraq e Afganistán, contra unha poboación indefensa que non lle preocupa aos humanitarios da ONU.

A hipocrisía salvaxe destes tempos é unha afronta para a humanidade que, mentres isto siga sucedendo, está baixo unha grave ameaza e por iso recuperar a palabra e axitala é unha cuestión de resistencia contra o salvajismo e a morte.

[*] Stella Calloni, escritora e xornalista arxentina. Correspondente do xornal méxicano "La Jornada". Pertence á Rede Voltaire de prensa non alienados o seu escritos e análises son moi apreciados.
___________________

Libia: Bombardeos de EEUU, Francia e Reino Unido xa mataron a 114 persoas - En plena crise económica Europa e EEUU gastan millóns de dólares atacando Libia - Occidente comeza a atacar ás tropas de terra de Gaddafi - Gaddafi quixo nacionalizar en 2009 petroleiras de EEUU, Reino Unido, Canadá, Alemaña, Noruega, España e Italia - Cen soldados británicos entraron a Libia fai 3 semanas para "sondar o territorio"

[As primeiras vítimas da "Guerra Humanitaria"]

Libia: Bombardeos de EEUU, Francia e Reino Unido xa mataron a 114 persoas

A 114 mortos e 445 feridos aumentou a cifra de vítimas que deixaron os bombardeos sobre Libia efectuados desde o pasado fin de semana polas forzas imperialistas de Estados Unidos, Francia e Reino Unido, segundo onfirmó este venres o Ministerio de Saúde do país árabe.

Mentres que o enviado especial de teleSUR a Trípoli, Jordán Rodríguez, informou sobre a activación intermitente das baterías de defensa antiaérea.

O responsable do Ministerio de Saúde de Libia, Jaled Omar, declarou nunha rolda de prensa que "do 20 ao 23 de marzo, 114 persoas morreron e 445 foron feridas nos bombardeos" da autonombrada "coalición internacional".

Aínda que a autoridade non especificou porcentaxes precisas, os medios locais presumen que a maioría das vítimas eran civís; dos que 100 foron asasinados en Trípoli mentres que os outros 10 morreron en Sirte (norte), a máis de 600 quilómetros da cidade da capital.

Na súa conta na rede social Twitter, Rodríguez confirmou que ás 23H43 horas locais (21H43 GMT), na capital de Libia, Trípoli, activáronse "por momentos" as baterías antiaéreas, no entanto, resaltou que non se escoitaban explosións.

Do mesmo xeito, o xornalista sinalou que desde o pasado sábado, cando iniciaron os ataques, "a coalición internacional (das forzas estranxeiras) lanzou máis dun centenar de operacións contra as tropas de Gaddafi".

Con respecto a estes ataques iniciados o pasado sábado, cando un avión caza Mirage francés disparou ás 18H45 horas locais (16H45 GMT) e destruíu catro tanques do Exército, son moitas as voces da comunidade internacional que se pronunciou en desacordo.

Entre os principais na lista de críticos inclúense Venezuela, Brasil, Arxentina e Bolivia. Ademais de bloques como a Unión Africana (UA), a Alianza Bolivariana para os Pobos da nosa América (ALBA) e a Liga Árabe, que lamentaron as mortes e instado ao "cesamento inmediato da violencia".

A nivel interno, os habitantes de Libia tamén se manifestaron contra as agresións. Neste sentido, desde este xoves o pobo protagonizou a chamada "Marcha Verde" co obxectivo de dirimir as diferenzas cos insurxentes, acabar co conflito bélico e evitar unha invasión militar estranxeira.

Neste sentido, o xornalista de teleSUR sinalou que "espérase que a mobilización chegue este sábado á cidade de Sirte".

A pesar dos bombardeos, gran parte do pobo libio segue apoiando a Gaddafi, quen o pasado martes augurou unha vitoria sobre as forzas invasoras que reiteraron querer sacalo do poder.

Telesur

En plena crise económica Europa e EEUU gastan millóns de dólares atacando Libia

En plena crise económica, tanto Estados Unidos como Gran Bretaña, Francia e España iniciaron o sábado pasado unha invasión militar a Libia que xa esperta un crecente rexeitamento a nivel mundial.

Os bombardeos desatados implican civís mortos, aínda que o Pentágono négueo, e un cada vez máis claro obxectivo de conseguir ao prezo que sexa o petróleo desa nación do norte de África.

Pero o despregamento de forzas imperialistas tamén comeza a mover as engrenaxes do "negocio da guerra", aínda que no interno os países que encabezan o ataque atravesen serias dificultades económicas e sociais.

Con índices de desocupación poucas veces visto na historia, como o caso de Estados Unidos (máis do 9%) e España (20%), e avalando recortes a orzamentos e gastos sociais para paliar o déficit, as potencias occidentais non se detiveron nos problemas estruturais e desataron unha guerra de agresión que implica utilizar millóns de dólares.

Tanto o orzamento fiscal 2012 presentado polo presidente de Estados Unidos Barack Obama, como o anunciado polo ministro británico de Economía, George Osborne, para o mesmo período, inclúen reducións en sectores como a educación e a saúde, e o aumento de impostos.

No caso do goberno estadounidense, un dos poucos puntos do orzamento que aumentou drasticamente é o relacionado a Defensa, que alcanza a 671.000 millóns de dólares, aínda que o Pentágono aínda esixe 708.300 millóns de dólares, onde 160 millóns son destinados para as invasións en Iraq e Afganistán

No caso británico os salarios sufrirán un descenso durante dous anos, conxelaranse os beneficios sociais destinados á infancia e espéranse reducións de postos laborais no sector público.

A revista National Journal calculou que no primeiro día de ataques contra Libia, Estados Unidos gastou máis de 100 millóns de dólares e que o operativo podería superar os 1.000 millóns.

A publicación detallou que os buques norteamericanos lanzaron nesa primeira xornada un total de 112 mísiles de longo alcance Tomahawk, cuxo custo por unidade oscila entre un millón e 1,5 millóns de dólares.

En tanto, o Centro para Avaliacións Estratéxicas e Orzamentarias calculou que na "etapa inicial" da invasión, as forzas imperiais poderían ter un gasto de entre 400 millóns e 800 millóns de dólares.

National Journal agregou que o custo da vixilancia da zona de exclusión aérea podería ser de entre 30 millóns e 100 millóns de dólares semanais.

Se os ataques mantéñense por un longo período, o Pentágono podería solicitar ao Congreso estadounidense fondos suplementarios, máis aló do seu orzamento anual.

En tanto, a cadea BBC sinalou que cada mísil lanzado por Gran Bretaña custou 700.000 dólares, mentres que a saída do avión de combate Tornado sitúase nuns 40.000 dólares.

Se as declaracións do secretario estadounidense de Defensa Robert Gates son certas, acerca de que a agresión militar a Libia non ten unha data límite, o gasto comezará a erosionar os xa reducidos orzamentos, pero será unha nova lombeirada para o complexo militar-industrial que aínda segue facturando polos seus "bos servizos" en Afganistán e Iraq.

Leandro Albani / AVN

Occidente comeza a atacar ás tropas de terra de Gaddafi

Os países occidentais aseguran que destruíron toda a forza áerea de Muammar AL Gaddafi e agora atacarán as tropas de terra.

Así o recoñeceu o xeneral británico Gren Bagwell durante unhas declaracións realizadas desde unha base no sur de Italia onde os avións de guerra operan para bombardear o territorio libio.

O militar británico advertiu tamén que a pesar de que se está falando de que a OTAN tomará o mando da intervención militar en Libia, os ataques continuarán "sen ningunha greta".

O contraalmirante da mariña estadounidense, Gerard Hueber, afirmou que os países occidentais centraranse en atacar ás tropas de terra de Gaddafi.

Nas últimas vinte e catro horas, engadiu o oficial naval, os avións estranxeiros realizaron 175 ataques contra o Exército libio.

Nacións Unidas está "extremadamente preocupada" pola morte de civís froito dos bombardeos estranxeiros, segundo sinalou o coordinador humanitario da organización para o país árabe, Rachid Jalikov.

Jalikov, que visitou Libia a semana pasada, advertiu de que "as organizacións humanitarias teñen actualmente unha presenza moi limitada" en Libia polo que "falta información sobre o que realmente está ocorrendo aos civís".

Ao redor dun centenar de civís xa morreron froito dos bombardeos dos avións franceses, británicos e estadounidenses en chan libio.

Desde que comezou a intervención, potencias como Rusia e China rexeitaron as accións e unha maioría de países latinoamericanos pronunciáronse contra a inxerencia occidental no país do norte de África.

A invasión foi cualificada como unha violación á soberanía de Libia, que non é contemplada na resolución aprobada polo Consello de Seguridade da Organización das Nacións Unidas (ONU).

LibreRed.net

Gaddafi quixo nacionalizar en 2009 petroleiras de EEUU, Reino Unido, Canadá, Alemaña, Noruega, España e Italia

O líder libio expuxo a nacionalización das compañías petroleiras de Estados Unidos, Reino Unido, Alemaña, España, Noruega, Canadá e Italia no ano 2009.

O 25 de xaneiro de 2009, Muammar Ao Gaddafi anunciou que o seu país estaba estudando a nacionalización de empresas estranxeiras debido á baixada dos prezos do petróleo.

"Os países exportadores de petróleo deberían optar pola nacionalización debido á rápida caída dos prezos do cru. Hai que pór o tema sobre a mesa e discutilo seriamente", afirmou Gaddafi.

"O petróleo debería ser propiedade do Estado neste momento, así poderiamos controlar mellor os prezos mediante o incremento ou a diminución na produción", dixo o líder libio.

Estas declaracións preocuparon ás principais empresas estranxeiras que operan en Libia: a anglo-holandesa Shell, a británica British Petroleum, as estadounidenses ExxonMobil, Hess Corp, Marathon Oil, Occidental Petroleum e ConocoPhillips, a española Repsol, a alemá Wintershall, a austríaca OMV, a norueguesa Statoil, a italiana Eni e a canadense Petro Canadá.

En 2008, a empresa petroleira estatal Libyan National Oil, xa elaborou un informe sobre o tema no que altos funcionarios suxerían modificar os acordos de produción compartida coas empresas estranxeiras para aumentar así os ingresos do Estado.

Froito destes cambios nos contratos, Libia gañou 5.400 millóns de dólares en ingresos petroleiros adicionais.

O 16 de febreiro de 2009 Gaddafi dió un paso máis aló e fixo un chamamento aos libios a apoiar a súa proposta de desmantelar o Goberno e dar a riqueza petroleira directamente aos 5 millóns de habitantes do país.

Con todo, o seu plan para entregar os ingresos do petróleo directamente aos libios tropezou coa oposición de altos funcionarios, que poderían perder os seus postos de traballo debido a un plan paralelo de Gaddafi para limpar ao Estado de corrupción. Algúns funcionarios, entre eles o Primeiro Ministro Al-Baghdadi Ali Al-Mahmoudi e Farhat Omar Bin Guidara, do Banco Central, dixeron a Gaddafi que a medida podería prexudicar a longo prazo a economía do país debido á "fuga de capitais".

"Non tengais medo a redistribuír directamente o diñeiro do petróleo e a crear estruturas de goberno máis xustas e que respondan aos intereses do pobo", dixo Gaddafi nun Comité Popular.

Os Comités Populares son a columna vertebral de Libia. A través deles os cidadáns son representados a nivel de distritos.

"A Administración fracasou e a economía do Estado fallou. Xa é suficiente. A solución pasa por que os libios reciban directamente os ingresos do petróleo e decidan que facer con eles", dixo Gaddafi nun discurso transmitido pola televisión estatal.

Para iso, o líder libio instou a unha reforma radical da burocracia do goberno.

A pesar diso, finalmente, altos funcionarios do Goberno libio votaron por atrasar os plans de Gaddafi. Só 64 ministros dun total de 468 que integran o Comité Popular votaron a favor desa medida. 251 viron positivas as medidas pero optaron por demorar a súa execución.

Ante o rexeitamento do Comité, Gaddafi afirmou ante un acto público: "O meu soño durante todos estes anos era dar o poder e a riqueza directamente ao pobo".

LibreRed.net

Cen soldados británicos entraron a Libia fai 3 semanas para "sondar o territorio"

Polo menos un centenar de soldados das forzas de elite británicas SAS entraron a Libia fai tres semanas para localizar os arsenais e os puntos estratéxicos do Exército de Muammar Al Gaddafi, segundo informa o dominical Sunday Mirror.

Esta acción encuberta produciuse antes de que o Consello de Seguridade de Nacións Unidas aprobase unha resolución para bombardear o territorio libio baixo o pretexto dunha misión humanitaria.

Ademais, confírmase que os soldados británicos estiveron armando e asesorando aos grupos opositores a Gaddafi, feito que xa fora denunciado polo líder libio antes da intervención estranxeira.

O obxectivo das forzas especiais británicas é fortalecer aos grupos da oposición para crear unha forza que logre derrocar a Gaddafi e o seu Goberno.

"Ninguén sabe o que Gaddafi vai facer, por iso é vital que destruamos as súas instalacións craves", declarou unha alta fonte militar ao Sunday Mirror.

LibreRed.net


Fonte: http://www.librered.net/
___________