Por Gorka Larrabeiti [*]
28.11.2011
Repasemos titulares doutra semana de refregas en Europa. S&P rebaixa o rating de Bélxica ata AA. A Italia de Monti supervisada pola Troika coloca débeda con cifras de colapso. O Goberno de Rajoy estuda pedir axudas á UE e o FMI se o BCE non compra débeda. Hungría, cuxa cualificación rebaixárona á de bono lixo, pediu axuda ao Fondo Monetario Internacional. Fitch considera a débeda de Portugal bono lixo. Rumores de recorte do rating de Francia debidos á noticia do desacordo entre Francia, Bélxica e Luxemburgo para atopar entre 30.000 e 40.000 millóns de liquidez urxentemente para o grupo financeiro Dexia. Fracaso da poxa dos bonos alemáns a 10 anos o pasado día 23: o 35% non se venderon, e iso que o Bundesbank comprou 2.356 millóns para maquillar o peor resultado que tivo nunca. A crise europea da débeda soberana defínese xa como sistémica, a Reserva Federal dos EEUU anuncia que someterá aos bancos a test de stress ante un posible colapso do euro, e enseguida os bancos estadounidenses informan de que están preparándose para un escenario de derrubamento do euro. Os "mercados" só se fían de países como Reino Unido, Suíza ou EE.UU que contan con bancos centrais capaces de garantir a débeda.
A Comisión Europea seguiu presionando esta semana para que se introduzan eurobonos (no Libro Verde que presentou a Comisión chámanos "bonos de estabilidade"), pero a Alemaña de Merkel négase a que o BCE sexa un prestamista de última instancia porque teñen medo de que unha medida de urxencia se volva un estado de normalidade. En sustancia: os alemáns calvinistas non se fían dos pícaros meridionais e esixen reforzo de controis e sancións contra quen infrinxan as medidas de austeridade que se impoñan sobre a débeda. Dura demasiado este pulso perigoso. O tempo pasa, os rescates non chegan, a reforma do Tratado de Maastricht levará o seu tempo e, entre tanto, a economía real afúndese. O 9 de decembro celebrarase o próximo cume europeo. Outra vez volveremos ver que, para cobrar, o tempo do capitalismo é a urxencia, a urxencia, a aceleración das reformas, o "non hai tempo", o "dense présa", o autoritarismo do "xa"; en cambio, á hora de pagar, ou de socializar as perdas, o tempo do capitalismo será o adiamento, a prórroga, a promesa, a ameaza e a fuxida cara a adiante escapando da recesión presente.
Ninguén pon en dúbida a grave responsabilidade do goberno de Angela Merkel no colapso da Unión Europea, con todo pouco se fala do capitalismo financeiro que segue gobernando este caos. É tan opaco, obsceno e complexo o funcionamento da megamáquina que nos goberna que non resulta estraño que reine o silencio nos seus dominios. Resulta estraño que todo intento de reforma seria dese capitalismo financeiro sexa refugada ou augada. Pouco ou case nada se comentou do fracaso da reforma das axencias de cualificación proposta o 14 de novembro por Michel Barnier, Comisario europeo de Mercado Interior e Servizos. Tratábase do terceiro intento de reforma en tres anos. Barnier viuse obrigado a renunciar, por presións das axencias de cualificación, a unha proposición crave: a suspensión da cualificación soberana dun país en dificultades. Ademais, a proposta de Barnier intentaba reducir a dependencia das institucións financeiras con respecto á cualificación das tres axencias mundiais, Standard&Poor's, Moody's e Fitch Ratings, obrigando aos investidores a levar a cabo as súas propias avaliacións e a constituír un índice europeo de cualificacións (EURIX). Pouco se falou tamén da decisión do Parlamento Europeo de prohibir as vendas ao descuberto, ou sexa, a venda dun título antes de telo coa esperanza de compralo a un prezo máis baixo. En realidade, a prohibición do Parlamento non será tal, pois esas operacións meramente especulativas seguirán estando permitidas, pero os operadores deberán, a partir de agora, demostrar que están en condicións de contar co título no momento da súa entrega, que terá lugar nun prazo de tempo máis curto. Con licenza: os lobos poderán entrar no galiñeiro a condición de que teñan boceira, e o dono do galiñeiro poderá vixialos ou ata expulsalos en certos casos graves.
Montado na montaña rusa dos índices bolsistas e a prima de risco, o cidadán europeo só sente vertixe. Outra vez son poucos os que se preguntan polas razóns desa volatilidade criminal nas Bolsas que desestabiliza todo un continente, afunde Estados e mata persoas. Aínda que prestixiosas revistas de intelixencia como a italiana Gnosis dedicáronlle artigos, apenas se fala das transaccións de alta frecuencia (high frequency trading). Resumo, a continuación, o contido da reportaxe de Mario Sanna para Rainews 24 Trading Superveloce. Enténdese por transaccións de alta frecuencia o emprego de ferramentas tecnolóxicas sofisticadas que permiten realizar ao mesmo tempo miles de ordes en distintos mercados. Grazas a certos algoritmos, a través de medios informáticos pódense realizar 10.000 ordes en 6 segundos. Cuestión de microsegundos por orde. Hoxe o 50% do negocio bolsista realízase así. Houbo un 160% de aumento desde 2005. Asa finanzas están en mans das máquinas, por iso é polo que, como di un vello trader, "hoxe as sociedades de intermediación financeira non busquen xa bos corredores de Bolsa, senón bos enxeñeiros informáticos para crear software cada vez máis sofisticado para xogar en Bolsa, e que está pensado para eliminar o compoñente emotivo do corredor, que sempre ten dificultade, cando opera en Bolsa, para aceptar perdas".
Supoñamos que desde unha destas máquinas lánzase un aluvión de ordes de venda de bonos de débeda soberana. Poida que moitas outras máquinas, ao analizar os datos do mercado, véxanse inducidas a tomar a mesma decisión. O importante é ser o máis rápido. O máis rápido non en acabar adquirindo o título, senón en comprar e vender, entrar e saír, correr e esprintar, pero sen chegar xamais á meta. Os defensores destes mecanismos esgrimen un argumento que no capitalismo financeiro resulta lapidario: este tipo de comercio inxecta liquidez. Os detractores avisan de que estas transaccións supersónicas non só xeran inestabilidade no mercado senón que perturban a natureza do mercado. Se antes o mercado bolsista servía de intermediario entre un investidor e a economía real, agora é outra cousa. Unha cousa tan perigosa que é obxecto de atención das axencias de intelixencia. Causou escándalo o caso do informático Sergey Aleynikov, detido polo FBI e condenado a 8 anos de cárcere por roubar un código fonte das transaccións automáticas de Goldman Sachs, que admitiu publicamente que ese código podía ser un arma perigosa se caía en mans inapropiadas. O asunto, pois, adquire ata tinguiduras bélicas. Quiao Liang e Wang Xiangsui, ambos os xenerais de brigada da Aeronáutica militar chinesa, escribiron a finais dos anos 90 un libro de estratexia militar xa clásico, "Guerra sen límites". Din os autores [1]: "Aínda que ningún pensador militar formulou ata agora un concepto moi vasto de campo de batalla, a tecnoloxía estase empregando ao máximo para ampliar o campo de batalla moderno de modo que se volva practicamente infinito".
Parece cada vez máis obvio que vivimos un novo tipo de guerra en Europa. Unha guerra monetaria. Con vítimas reais. Traballadores despedidos, como os do establecemento FIAT de Termini Imerese. Traballadores facilmente despedibles como os das pemes do Reino Unido. Precarios anónimos. Xubilados paupérrimos. Funcionarios gregos demediados. Parados españois. Mozos que nin estudan nin traballan. Segundo o Telegraph, o Ministerio de Exteriores británico avisa ás súas embaixadas de que preparen plans de socorro a cidadáns británicos residentes en Italia ou España ante un posible escenario de colapso do euro.
Comeza unha nova semana. Debido á dilación da reforma política e fiscal da Unión, gaña forza a idea do fin do euro e a volta ás moedas nacionais. Segundo Credit Suisse, a posibilidade de que ocorra é dun 10%. Segundo o economista Roubini, é do 50%. Abren as Bolsas. Se recrudece a guerra do euro.
[*] Gorka Larrabeiti -1967, é un activista e escritor vasco, profesor de español e tradutor do italiano en Rebelión e Tlaxcala. Escribe artigos sobre Italia e Europa en Rebelión.
Nota:
[1] Liang, Q. e Xiangsui, W.: Guerra senza limiti. L’arte della guerra asimmetrica fra terrorismo e globalizzazione. A cura del Generale Fabio Mini. Libreria Editrice Goriziana, Gorizia, 2001, p. 72
Fonte: http://iniciativadebate.wordpress.com/2011/11/28/la-guerra-del-euro/
Tirado de: http://www.rebelion.org/noticia.php?id=140184
Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo
_______________