Amosando publicacións coa etiqueta Integrismo Católico. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Integrismo Católico. Amosar todas as publicacións

mércores, marzo 18, 2009

Como diciamos onte?

Xa algunha vez referinme a esa traxedia (tal como entendíase no teatro grego, onde o destino humano estaba marcado polos caprichos e designios dos deuses), esa traxedia na que se debaten os científicos fieis a relixións como a católica. A traxedia de conservar a bitola científica sen parecer bobos de remate polas súas crenzas.

Nestes días, cunha sincronización coa Igrexa que non disimula a súa condición de traballo feito por encargo, soubemos dun manifesto subscrito por máis de "300 científicos, profesores e intelectuais", coñecido pomposamente como a "Declaración de Madrid", en favor das teses da Conferencia Episcopal, xa non contra a ampliación da Lei do aborto, senón da mesma lei xa vixente desde fai dous anos e que ata agora apenas merecera a atención da maioría deles.

O ridículo criminal da Igrexa, que tivo amedrentada a toda a comunidade científica durante séculos pretende ser lavado agora cun manifesto de 300 supostos científicos de misa dominical. As relixións, que outrora, cando a Terra era plana e o centro do Universo, suplantaban á ciencia, porque dicían posuír a explicación a todos os fenómenos naturais, unha vez destronadas pretenden alianzas imposibles con científicos fieis, para que os seus sacerdotes non queden no papel incómodo de brujos da tribo que lles asignou o progreso.

Os mesmos que posiblemente durante a semana escandalízanse pola interrupción do embarazo, polas polucións de millóns de espermatozoides desperdiciados en traballos manuais, pola inmoralidad do incesto, das relacións homosexuais e da utilización do condón (atención, que xa chegou o Papa a África, o gran predicador genocida contra o uso do preservativo) ... os que o domingo, como bos cristiáns, rematan a faena de científicos crentes dando por boa, por exemplo, a idea delirante da existencia duns primeiros pais no Paraíso, cuxos fillos homes tiveron que fornicar necesariamente ou ben coa súa nai ou ben coas súas irmás, e de cuxo incesto monumental descendemos todos os demais.

Esa é a comunidade científica, na que se atopará moi cómodo Aquilino Polaino, que en lugar de discutir cando un feto é xa viable, e polo tanto, intocable (en termos científicos), perde as formas, a razón e o prestixio antepondo o concepto de "almita" ao de zigoto ou proxecto de ser humano.

Por que non lle contan ao seu deus o bruto que foi por consentir un incesto tan monumental, e déixannos en paz dunha vez coas súas monsergas para beatas?

Enlace co artigo orixinal con interesantes comnentarios

RSS do Blog de Manolo Saco
__________________