Amosando publicacións coa etiqueta José María Villot. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta José María Villot. Amosar todas as publicacións

xoves, marzo 28, 2013

Eles ou nós, ... Por José María Villot

Por José María Villot [*]
28.03.2013

Eles teñen o poder político e o económico. Engaden os seus púlpitos, organizacións, cátedras ou medios de comunicación "todo vale" desde onde predican o que non exercitan.

Están en todas partes: en Europa e Wall Street; aparecen baixo o expediente dos "ERE" ou no caso Gürtel.

Viven en Valencia, Compostela, Sepúlveda, Nova York...

Son incombustíbeis. Permanecen no machito, desde Isabel, Fernando e a Inquisición. Xa figuraban naquel libro secreto "que debías comprar no estranxeiro, por certo" sobre "as cen familias que mandaban en España". Pasamos do "baixo palio" de Franco ao "todo vale de Aznar" inaugurando a burbulla urbanística e aí seguimos.

Segue a mesma casta. Na banca, as empresas nacionalizadas; os xefes das grandes empresas construtoras que xa facían os seus negocios con Franco. Medraron coa pesca, o ladrillo e a minería bendicidos polos políticos e agrupados baixo sonoros nomes e apelidos.

Teñen tamén a súa cota parte nos poderes do Estado: só hai que buscar na lista de "beneficiados" (polos soldos obscenos de cobran) no Consello de Contas, o propio Consello de Estado ou entre os altos cargos da xudicatura.

Aquí "tivemos" nesa lista de protexidos a Barrié, Fernández-Sousa, Villar Mir por citar un trío dabondo coñecido.

Son unha casta. Son os que deciden o prezo do petróleo; as cotas pesqueiras, os prezos do leite. O longo das saias e a gravidade dos pecados capitais ... doutros.

Son os que crearon e usan os paraísos fiscais e gobernan para si mesmos a costa dunha maioría á que se lle rebaixan os salarios e os dereitos.

A aristocracia e os villanos "cidadáns que vivían en vilas"; os de arriba e os de abaixo.

E necesitan man de obra barata, clientes para os bonos-lixo e xentes acovardadas co máis aló para quitarlles a vida na súa "acá" cotián.

Están entre a aristocracia do diñeiro, a empresa, a política, a opinión, a curia ... ou facéndoa a ola a Corinna, a raíña das comisións e os tratos. Ou son os trucos?

Son moitos, pero menos, moito menos que nós. Teñen o poder que lles dá a nosa suor e o noso esforzo. Teñen a complicidade de quen pediron o noso aval para representarnos, defendernos, axudarnos a cambio ¡como non! das taxas e impostos que dan "boa vida" á súa vida. Así que xa o saben: ou eles ou nós.

Publicados no xornal comarcal Diario de Ferrol, baixo a sección "Balcon do Pobo".

[*] José María Villot y Villot, xornalista e escritor, foi Director do Centro Territorial de Televisión Española en Galicia entre o 1 de xaneiro de 1988 e o 30 de Abril de 1989. Director das Xornadas de Análise con motivo do 50 aniversario da TVE e o 20 aniversario da TVG celebradas n'A Coruña en Outubro de 2006.

_____________

sábado, outubro 13, 2012

Tres interesantes artigos de José María Villot: "A eses nin auga", ... "Que nos rescaten", ... "Tres en un"


A eses nin auga
Por José María Villot
13.10.2012


Ademais do bochorno que produce escoitalo ou lelo, está a indignación por ter un Goberno que se nutre desa clase de tropa. O que foi parlamentario por Galicia e aparece nas fotos ben con Fraga ou con Beatriz Mato, e a quen pagamos os cidadáns e a quen destaca o PP nomeándoo presidente do Consello da Cidadanía no Exterior vénse a unir á parlamentaria do “joderos” ou ao ex que confesou estar na política para forrarse ou ao propio Fraga, a quen lle recordaban na tele outra frase altisonante e brutana a unha manifestante en Pontevedra que lle reprochaba o papelón que xogou a  Xunta no caso “Prestige”.

Vaia tropa, compañeiros…

Como eu sé que hai moitos cargos e militantes do PP que teñen nai, fillas, esposas ou noivas… e que hai, tamén, cargos e militantes que son noivas, esposas, fillas ou nais, creo que a conta de José Manuel C. (non me dá a gana de poñer completo o seu primeiro apelido) Bragaña, non se salda coa dimisión. É necesaria a expulsión, a golpe de trompetas e timbales, para resarcir o honor, o bo nome do partido, os seus militantes e os seus votantes.

¡E falan de chiringuitos…! Que cona é iso do Consello da Cidadanía no Exterior, cando aquí –no interior– se cercenan as liberdades dos nacionais, se arrincona o regulamento de participación cidadá e póñense límites ao exercicio da democracia á que reducen ao acto de votar… e, aí, de pedir o voto? Imaxino que visto, oído ou lido o que di,  o expresidente da cousa esa non pedirá nin auga.

Pero é que hai máis: segundo a referencia deste xornal, a frase final de que as leis e as mulleres están para violala, vén precedida doutra lindeza que copio literalmente: cando este individuo reclamaba a acta de reunión da mesa de educación do consello no que participan emigrantes, ao faltar un voto para formalizar o documento, dixo: “Non pasa nada. Hai nove votos? Poñede dez. As leis son como as mulleres, están para violalas”.

Cantas leis violou este cargo do Goberno de Mariano e parlamentario polo PP galego? Cantas normas saltouse á torera, pasouse polo arco do triunfo, pois as leis están para violalas?

Que tropa. A esa xente nin auga.


Que nos rescaten

Por José María Villot
13.10.2012


Apártese do ruído dos anuncios e dedique uns minutos a pensar no que pasa ao seu ao redor. Mentres vostede aquí ráscase o peto á hora do “repago” das medicinas, un dos nosos políticos viaxa en avión para explicar aos galegos –que nunca pagaron aquí os seus impostos– que el promete gratis a sanidade.

Mentres a propaganda oficial anuncia en “a radio” que toda a educación aquí é orégano, sesenta mil moz@s altamente cualificados marcháronse a buscar traballo ao estranxeiro.

Mentres Mato, unha ministra de Sanidade altamente perigosa para a saúde, espera a que pasen as eleccións para outro “subidón” no traslado de enfermos, as prótesis, etc.
O Consello de Contas dille ao señor Feijóo que se deixe de contos. O Consello, di don Alberto, é un reducto de bolcheviques e aí estamos de novo no debate quen mente, mete a pata ou mete a man? Beneficiou a Xunta a unha empresa da que a súa irmá e xerente?

Talvez sería bo reflexionar por que entre as vintetantas candidaturas que se presentan en Galicia, nin unha ofrécese, ou postula, para pactar cos populares, o que podería o PP facerse mirar por que ninguén quere ir con eles.

E alguén entende como, co que aquí está caendo, os nosos líderes (Rajoy, De Guindos, a Casa Real) vanse de paseo con grandes empresarios animándoos a que invistan en Marruecos, Panamá ou o quinto pino, cando tiñan que ser ao revés. É que non creen no seu país, nos seus nacionais?

Non é para pensarllo que tras catro, cinco anos, con duros recortes en Grecia, Portugal e España o paro aumentou do mesmo xeito que a miseria e que o aumento de impostos ás clases medias coincidiu coa amnistía aos ricos que se levaron a Suiza miles de millóns?

Pódese confiar nun partido ao que a xustiza amonestou até oito veces por violar as normas electorais?

É certo que ao candidato da Xunta, pola dereita, recibíronlle ao baixar do avión o embaixador de España en Arxentina, o delegado do goberno galego na capital daquel país e o secretario xeral de Emigración? ¡E eles falaban de embaixadores, viaxes en “falcon”, malgasto!

Necesitamos que nos rescaten ¡e xa!
Este mes, por exemplo e en domingo.


Tres en un

Por José María Villot
13.10.2012


Troliñas, trampas e escapismo. Resulta que Rajoy conta aos que se quedan en casa nas manifestacións e os españois –os que se tiran á rúa e os que se quedan no salón da súa casa– dinlle (¡o 78 por cento!!) que non lle queren, que lles defrauda, que non funciona a súa política e que cada vez están peor e máis indignados.

Aquí Feijóo cóntanos que a ingeniería contable permite facer trampa no solitario dos orzamentos e rebaixa a nivel de anécdota que o señor Orza pertenceu á Nova Garda Vermella ou era o home forte do goberno de Fraga? repróchelle que faga trampa. Pois  unha son as contas e outra os contos…

Feijóo, que presidindo o país das marabillas, adiantou as eleccións pois isto vénse abaixo e rompen todas as costuras, recoñeceu nos almorzos de TVE (logo de presumir de non pedir nin un euro ao estado) que pide os cuartos a bancos españois e europeos… o que significa engordar a débeda.

Cando o candidato do Partido Popular pinta un país marabilloso (é que sae moito ao estranxeiro, voa moi alto, e pouco por aquí) oculta que en 2008 Galicia alcanzou un crecemento do 1,8 o dobre da media española e ocupaba o terceiro posto entre as autonomías para descender ao posto número doce en 2011 con el de presidente…

Nos tres anos Feijóo multiplicou por catro  o déficit da Xunta; os investimentos reducíronse á metade e os gastos de persoal e compra de bens e servizos incrementouse en setenta millóns de euros…

Nos anos de Feijóo perdéronse ao redor de douscentos mil empregos: entre finais do 2009 e o verán deste ano, exactamente 113.700 parados máis…

Estes datos, señor Feijóo, non aparecen no “manifesto comunista”, no anuario do “movemento bolchevique” aínda que si no chamamento da  Cruz Vermella que pide para  repartir comida entre os nosos conciudadanos ¡por primeira vez na historia!…

Estes son datos que poden consultarse na contabilidad xeral do Estado, nos estudos e estatísticas que manexan empresarios, banqueiros e estudantes de economía…

Claro que, ao peor, as leis, as mulleres e os números, están –como dixo un dos seus– para cambialos, violalos…

Pero xa son moitos os que seguiremos o consello de Jenaro pois ¡non somos parvos!

Publicados no xornal comarcal Diario de Ferrol, baixo  a sección "Balcon do Pobo"


[*] José María Villot y Villot, xornalista e escritor, foi Director do Centro Territorial de Televisión Española en Galicia entre o 1 de xaneiro de 1988 e o 30 de Abril de 1989. Director das Xornadas de Análise con motivo do 50 aniversario da TVE e o 20 aniversario da TVG celebradas n'A Coruña en Outubro de 2006.
_________________

sábado, febreiro 04, 2012

Déficit Social, ..... Por José María Villot

Por José María Villot [*]
04.02.2012

Dinnos os xornais que 400.000 galegas  e galegos vivenn por baixo do limiar da pobreza desde 2010.

O prezo das escolas infantís subirá un 19% o próximo curso e, unha vez preparadas para a ocasión, privatizaranse, por orde de Feijoo para ser máis eficientes. Abro paréntese (sería máis eficaz un goberno privado?) e sigo coas malas noticias; colexios profesionais e sindicatos médicos alertan de novos recortes na sanidade.

Todo isto aquí, no reino de Galicia, onde xa pasou moito tempo para botarlle a culpa a Touriño, Zapatero ou Felipe González…

Aquí onde –desde Alfonso X o Sabio– sempre mandou a dereita (Franco, Aznar, Fraga, Feijóo, Albor) salvo paréntesis moi concretos (tripartito e bipartito), polo que por moito ruído que fagan as gaitas o persoal non está para bromas nin “farrapos de gaitas

Déficit social en sectores sensibles como a educación, a sanidade. Recortes en investimentos sociais e nos chamados gastos “correntes” que marcan o día a día dos cidadáns e cidadás. Sobe o prezo do bus (iso si contense o dos coches de alta gama) e baixan os soldos, conxelando as pensións e aos funcionarios…

E agora mentres a política “marianista” condena por terra mar e aire o déficit económico (déficit, caca nene, que vén o coco) e anuncia penas a quen se pasen –o outro día, sábado, estivo o Presidente rodeado de “deficitarios” como Fabra, Rita Barberá, etc., e non acabou ninguén no trullo– o persoal na rúa fala doutro déficit que padece directamente e que ninguén parece disposto a castigar: o déficit social que nos sitúa á cola de Europa…

Dicíao o outro día un tertuliano na radio cantos xubilados ingleses, daneses, alemáns, ten o seu retiro de ouro en España e cantos dos nosos poden pasar longas tempadas noutros países da comunidade europea ou vivir alí, xubilados, tan ricamente como fan outros…?

Claro que para rebaixar o déficit social hai que gastar diñeiro no ensino, médicos, escolas infantís, comedores sociais, centros da terceira idade … o que, sumado, ou de forma individual segundo cada caso, significa unha vida digna … é o resultado do Estado de benestar. Ese que, segundo Mariano, teremos si podemos…

E eles, tome nota cidadán, eles non poden, non queren?, non saben. Están ao seu. A compracer a Merkel e Sarko…

Canto tempo resistiremos…?


Publicados no xornal comarcal Diario de Ferrol, baixo  a sección "Balcon do Pobo"


[*] José María Villot y Villot, xornalista e escritor, foi Director do Centro Territorial de Televisión Española en Galicia entre o 1 de xaneiro de 1988 e o 30 de Abril de 1989. Director das Xornadas de Análise con motivo do 50 aniversario da TVE e o 20 aniversario da TVG celebradas n'A Coruña en Outubro de 2006.
_________________

venres, abril 22, 2011

Non miremos para outro lado, ... José María Villot

Por José María Villot [*]
21.04.2011

As crónicas que reproducen manifestacións como a do cabaleiro que dá pé a este artigo confirman o que todos sospeitabamos: mentres moita xente miraba para outro lado e algúns colaboraban con entusiasmo, o roubo de recentemente nacidos suma outra das tropelías cometidas durante a ditadura franquista.

En España coñécense xa oitocentos casos de "nenos roubados", ao longo dun período que vai desde a guerra incivil ata finais dos setenta e en Galicia xa suman a ducia o número de denuncias.

Os feitos producíanse en clínicas e orfanatos coa complicidade de médicos, curas e monxas. Non se trata de especulacións, pois os que sospeitan ser nenos roubados han "reconstruído" o seu pasado "ás veces tras a confesión dos seus pais adoptivos" e teñen nomes e lugares para que se siga investigando sobre estes feitos. Por exemplo, segundo os estudos e investigacións da Asociación Nacional de Afectados por Adopcións Irregulares, cítase o hospital Almirante Vierna en Vigo e a sor Josefa (a monxa, di un afectado, recibía diñeiro en sobres) como protagonistas destes sucesos que conmoveron á opinión pública, posto en pé ao Parlamento "e por unanimidade" pedindo unha investigación en toda regra.

Por iso molesta máis aínda a resposta desde a caverna mediática non só negando os feitos, senón ademais facendo escarnio, sobre os que queren "tamén aquí, como antes outros pedían recuperar aos seus mortos ocultos nas cunetas" que se investigue; ábranse os arquivos dos hospitais para poder consultar os libros de defunción, pois sen documentación todo pode acabar, outra vez, en nada.

Os afectados e as súas familias piden a axuda da xerarquía eclesiástica "en moitos casos hai complicados relixiosos nesas operacións" para que tamén abra os seus arquivos; que se revisen as documentacións nas chamadas casas-berce e que, finalmente, en cada provincia un fiscal ocúpese de ordenar e dirixir as investigacións.

O que durante moitos anos foi un segredo a voces, hoxe é un horror ratificado por probas e confesións.

Non miremos para outro lado.

Por amor ao próximo e por xustiza.

Publicados no xornal comarcal Diario de Ferrol, baixo  a sección "Balcon do Pobo"

[*] José María Villot y Villot, xornalista e escritor, foi Director do Centro Territorial de Televisión Española en Galicia entre o 1 de xaneiro de 1988 e o 30 de Abril de 1989. Director das Xornadas de Análise con motivo do 50 aniversario da TVE e o 20 aniversario da TVG celebradas n'A Coruña en Outubro de 2006.
______________________________

xoves, xuño 10, 2010

A mantenta do "axuste" económico: "Que veñen, que veñen" e "A apertarse o cinto"

Non hai moito tempo que descubrimos a opinión do vello xornalista José María Villot e mesmo temos publicado algo en Ártabra 21. Este xornalista escrebe varias veces á semana para os xornais do grupo "Editorial La Capital, S.L.", ao cal pertence o "Diario de Ferrol". Na internet o nome do xornalista ten poucas entradas, este grupo xornalístico non tiña hemeroteca, polo que non gardaba nas publicacións dixitais os artigos de opinión, nen as noticias e reportaxens de interese que ía publicando. O que fixo que os escritos publicados de José María Villot se perderan no éter. Agás algún que temos gardado, nos nosos arquivos, e outros que foron reproducidos noutros sitios na rede, mais sempre poucos.

Desde o pasado 29 de Abril deste ano 2010, o Grupo "La Capital" foi adaptando aos novos tempos as súas web, o que posibilita acceder a unha pequena hemeroteca, mais son centos, os escritos do vello xornalista, que están perdidos para o mundo dixital. Outro asunto que impedía a nosa atención ao escrito por Villot, era que escrebe en castelán, cousa que ao noso entender, feito desde esta Terra, perde certo valor, iso que o propio Villot publicou por varias veces artigos na defenda do Galego. Mais non nos queda máis remedio que recoñecer o valor do publicado por Villot, non só polos temas tan actuais, senón pola capacidade de síntese, a linguaxe directa, o saber expor con palabras e xiros totalmente comprensibeis, en definitiva que paga a pena parar-se a reproducir e difundir a súa opinión, polo que nos permitimos a licenza de traducir os seus escritos e publica-los en Ártabra 21.

Que veñen, que veñen

Por José María Villot [*]
10.06.2010

E é que o malo non é que teñamos un Goberno desnortado, senón que hai unha oposición, dabondo coñecida, cun norte moi claro e unha meta moi precisa. Hai exemplos...

E é que che dá así como medo, non?

Por unha banda, está o que padecemos e, polo outro, os que se crecen a este padecimiento colectivo, pois chegar a "súa" meta non ten prezo e ¡mire vostede por onde! a dereita fai súa aquela vella frase de "o fin xustifica os medios" e como non fan nada a medias, amplifican a través das súas terminais mediáticas os males que nos esperan "desgraciadamente a recuperación económica non empezará nunca", clama desde o seu púlpito ou columna o orate...

E sen podelo evitar xa anticipan algunhas das fórmulas para que "o réxime de partidos políticos cobre conciencia de servizo á comunidade ...", o que soa a terzo familiar e esas cousas tan orgánicas...

Aí están envolvidos nas súas bandeiras, burlándose do Código Penal... Botan de menos as fanfarrias e desfiles ao redor das súas iconas; apertan filas cos seus, aí están os "choios" en deputacións e consellerías, pois quen reparte leva a mellor parte. E levan parte do todo, como ocorreu en Gondomar. Eses son os parentes de "Gurtel". Non parece que vaian mellorar as novas xeracións...

O século pasado, en tempos de Fraga, a Xunta debía ás caixas de aforros galegas máis de mil cincocentos millóns de euros, e hoxe a cifra case alcanza aos dous mil millóns, sendo esta autonomía unha das máis endebedadas a pesar das reiteradas alusións á austeridade, a contención do gasto, etc.

Aquela operación "estética" dos coches acabou sendo un fracaso, os recortes de salario chocan contra a indecorosa cantidade que cobran os conselleiros da Crtvg e a austeridade chea o peto dos empresarios que van administrar os hospitais e a repartición de subvencións aos concellos, premiando aos propios, pon marco á foto que pode titularse... "ollo, que veñen, que veñen".

Nun momento onde é necesario arrimar o ombreiro, axudar ao ben común deixando aparcado o propio, decidiron esperar sentados para ver pasar o cadáver do inimigo.

O malo é que neste duelo, os cadáveres son os nosos. Os dos cidadáns. O pobo.


Hai pouco menos dun mes escrebía, ou mesmo autor, sobre as medidas acordadas polo goberno de Rodríguez Zapatero deste xeito:


A apertarse o cinto

Por José María Villot [*]
15.05.2010

O axuste máis duro da historia recente recae, maioritariamente nos cidadáns mais débiles con recortes de salario, pensións e servizos.

Trátase da folla de ruta usada xa pola dereita: diñeiro para os bancos, as financeiras, empresas de automoción e grandes fortunas ás que os populares llo "puxeron máis barato" e os socialistas redondearon as vantaxes rebaixándolles impostos directos, aumentando o seu privilexios como a supresión dos impostos por patrimonio e sucesións.

E agora, ao redor de quince millóns de cidadáns -as vítimas da desvergonzada avaricia dos mercados e a estulticia dos políticos- sufrirán recortes na súa nómina, "xeadas" as pensións, rebaixada o investimento público o que se traduce en menos gastos para estradas, ferrocarril etc ... e outro pau ás axudas para a dependencia ...

En moitos foros de Internet atópanse outras respostas á crise: recuperar o Imposto sobre o Patrimonio, elevar o tipo máximo para o imposto do IRPF que baixaron do 56 ao 43%; establecer un novo tramo para quen superasen rendas de 8.000 euros mensuais; aplicar un 35% ás empresas con base superior aos 1.000 millóns de euros; suprimir parte da axuda á Igrexa e reducir o gasto militar coa retirada de Afganistán. Estas medidas están cuantificadas en máis de cinco mil millóns de euros...

Pero podía ser peor, oia... imaxínense que organiza a economía a nova estrela emerxente, o señor Fernández, que explica nos xornais que o tamaño non importa (presumiu de que a caixa pequena saíu beneficiada, sic.) e deu a súa receita para arranxar o país: rebaixar os soldos aos funcionarios un 20 por cento ante a mala situación da economía española, que non a súa, of course. ...

Boa parte da causa desta pobreza débese aos gobernos conservadores sen sensibilidade social -que agrandaron as diferenzas entre os cidadáns- que só confiaban no mercado para multiplicar as súas ganancias.

Gustounos que cando o presidente pediu un sacrificio aos cidadáns (dispostos a soportar sacrificios a favor dos nosos concidadáns máis necesitados) esixise a súa cota parte aos que máis teñen, os que sempre gañan.

O izquierdazo deixounos cambaleando. Agora falta "o derechazo" do KO.

Publicados no xornal comarcal Diario de Ferrol, baixo  a sección "Balcon do Pobo"

[*] José María Villot y Villot, xornalista e escritor, foi Director do Centro Territorial de Televisión Española en Galicia entre o 1 de xaneiro de 1988 e o 30 de Abril de 1989. Director das Xornadas de Análise con motivo do 50 aniversario da TVE e o 20 aniversario da TVG celebradas n'A Coruña en Outubro de 2006.
______________________________

luns, abril 12, 2010

O caso Gürtel: "Todo pola Patria"

Por José María Villot [*]
10.04.2010

Agora a mensaxe desde a dereita é: detrás de Gürtel non había unha banda coa camiseta do PP senón ducias de chourizos que eran do partido ...

Ten graza que nos conten agora eses "segredos" que todos coñeciamos pois eran a voces ... e corais.

Din: non hai sobresaltos en Xénova pois (os ladróns son xente honrada?) pois se demostrou (cando, onde, como, se o sumario fala de pagos para os mitins en Valencia e no Monte do Gozo?) que non hai novos imputados nin novos delitos ... Xa comprendo que é molesto lerse os cincuenta mil folios e que ademais de ler hai que atender, entender e comprender.

Pero parece claro que setenta e tantos militantes do Partido Popular (todos con cargos orgánicos ou de representación populares; ás veces as dúas cousas) están imputados por unha serie de pistas e datos que van do esperpéntico ao cómico pero pasando sempre -iso se, eh?- polo banco dos acusados ...

Ninguén pode entender que tantos roubasen tanto (millóns e máis millóns de euros) sen que os seus xefes e superiores notasen os coches, pisos, xoias e viaxes...

... Alguén tería que preguntar no mitin de Valencia; no de Compostela -con empanada e viño gratisQuen paga isto..? Como podemos gastar tanto...?

E de gastar controla o tesoureiro ... o mesmo que obrigou a Rajoy a asinar ese comunicado (faltoulle pór quéroche un ovo, como o outro) e, sobre todo, a conservarlle o cargo de senador (jo... como está a política) e pagarlle o avogado ...

Todo pola patria ... ? ¡Todo pola "pasta" ...!

E aínda que roubar é malo, queridos lectores, peor é para comparte caviar e un jaguar que para mellorar a vida dos teus aos que tanto amas ...

E falando de amor e cartos acórdome das "caixas" que parece outra novela de cobiza e diñeiro. Quen vai decidir o futuro, fano pola patria ou pola "pasta" ...?

Agora din que supeditan o seu apoio á fusión a que esta satisfaga as expectativas do Sur ... Iso: todo pola patria.

A patria pona sobre catro rúas esquecendo a xeografía dun país que observa hastiado (como no caso dos políticos corruptos) como se pelexan pola "pela" (polas súas "pelas") facendo crer aos demais que están loitando pola patria ...

E, oia, non picamos eh ...?

Publicado no Diario de Ferrol
[*] José María Villot y Villot, xornalista e escritor, foi Director do Centro Territorial de Televisión Española en Galicia  entre o 1 de xaneiro de 1988 e o 30 de abril de 1989.
_______________