Amosando publicacións coa etiqueta Medios de Comunicación. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Medios de Comunicación. Amosar todas as publicacións

xoves, xaneiro 21, 2021

Antivacinas: cales son os seus argumentos, de onde saen e en que se sosteñen? ... Por Inna Afinogenova - Vídeo


Antivacinas: cales son os seus argumentos, de onde saen e en que se sosteñen?

Os movementos antivacina naceron fai case dous séculos, pero actualmente teñen máis impacto que entón. Por que e que implicacións ten?


https://youtu.be/_4Tc-_zwxt4


Canle de "Aí les va" | Ir á Canle.

Inna Afinogenova, é unha xornalista rusa, condutora do programa "Aí les va" e subdirectora do canle internacional de novas e televisión RT en Español.

@inafinogenova

Telegram
 
Outro xeito de dar información: "Información, pero con algo de humor.
Humor, pero con moita información
".
Publicamos pouco pero saboroso".
¡Aí lles vai!

¡Tamén estamos en Instagram!:
https://www.instagram.com/ahilesva_/

_______

Foto: Inna Afinogenova. A xornalista recibiu a vacina Sputnik V a fins de setembro. De 32 anos, ofreceuse como voluntaria para recibir as dúas doses da inmunización desenvolvida polo Centro Gamaleya, anotándose nun sitio web do concello de Moscú. Así, foi parte do grupo das primeiras 90 persoas que se vacinaron en Rusia | El Intransigente .

mércores, agosto 12, 2020

O Colexio de Xornalistas propón a Alberto Núñez Feijóo tres medidas básicas para o xornalismo galego


O Colexio de Xornalistas propón a Alberto Núñez Feijóo tres medidas básicas para o xornalismo galego

martes, 11 de agosto de 2020

O decano do Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia, en representación da Xunta de Goberno, trasladoulle ao líder da forza política máis votada nas pasadas eleccións autonómicas a necesidade de afrontar tres retos para o xornalismo galego nesta lexislatura:
  1. a elaboración dunha Lei de Publicidade Institucional,
  2. a creación do Consello da Comunicación de Galicia
  3. e o desenvolvemento das disposicións pendentes da Lei 9/2011.
Francisco X. González Sarria, en representación da Xunta de Goberno do Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia (CPXG), remitiu esta semana unha carta a Alberto Núñez Feijóo, quen será presumíbelmente o futuro presidente de Galicia tras a vitoria do Partido Popular nas pasadas eleccións autonómicas.

Na misiva, logo de parabenizalo por lograr de novo a confianza da maioría da sociedade galega, o decano do CPXG trasládalle ao presidente en funcións que "entre os grandes retos desta nova lexislatura deberían estar os que atinxen ao xornalismo". Para "afianzar e garantir os estándares democráticos que deben rexer a comunicación nunha sociedade moderna e europea", o Colexio de Xornalistas propón tres medidas esencias, algunhas das cales, recorda Sarria, xa foran sinaladas por Feijoo "como necesarias ao comezo ou no decurso dos seus mandatos".

A primeira das accións propostas é a elaboración dunha Lei de Publicidade Institucional que fortaleza o noso sistema de comunicación coa calidade e o pluralismo como obxectivos, dado que "o sistema vixente, aínda mellorando métodos precedentes, segue a ser claramente deficiente e non ten a transparencia que debería". A carta lémbralle ao presidente en funcións que o CPXG xa elaborara no 2006 unha proposta para as axudas aos medios, que debería ser agora actualizada e revisada co consenso imprescindíbel.

O Colexio de Xornalistas insiste tamén na creación do Consello da Comunicación de Galicia como organismo arbitral, representativo, plural e independente dos poderes públicos que defenda a sociedade galega dos intentos de limitar as liberdades de expresión e de información. O decano lembra que o propio Grupo de Alto Nivel sobre Pluralismo e Liberdade de Medios de Comunicación da Comisión Europea ten destacado o papel básico deste tipo de órganos para garantir os dereitos da cidadanía.

Por último, no que fai á situación dos Medios Públicos Galegos, a misiva lembra que a nosa comunidade foi pioneira na aprobación dun modelo novo de medios públicos de comunicación audiovisual coa Lei 9/2011 dos medios públicos de comunicación audiovisual de Galicia. Porén, case unha década despois da súa aprobación, aínda non se desenvolveron algunhas das súas disposicións máis importantes, polo que o Colexio de Xornalistas solicita o estabelecemento do estatuto profesional e do consello de informativos, a elección do/a director/a xeral da CRTVG por maioría parlamentaria reforzada ou a posta en marcha dunha autoridade audiovisual independente.

Como parte das funcións que lle outorga a lei, o Colexio de Xornalistas remata póndose a disposición do executivo galego para achegar toda a experiencia e o coñecemento acumulado nas súas dúas décadas de existencia en calquera asunto relativo a estes ou outros aspectos nos que se considere pertinente a súa colaboración.

CPXG

Fonte: Web Oficial do CPXG. | 11.08.2020

O Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia é unha entidade de dereito público, creada pola lei 2/1999 do 24 de febreiro polo Parlamento de Galicia, que ten a representación legal de todos os xornalistas galegos. Actualmente conta con máis de 1.100 colexiados/as repartidos polas súas sete demarcacións (A Coruña, Ferrol, Lugo, Ourense, Pontevedra, Santiago de Compostela e Vigo).
_______

mércores, maio 08, 2019

'Nós Diario', o nome do xornal en papel que impulsa Sermos Galiza - Após realizar a Xunta Xeral de Accionistas, Sermos Galiza S.A. presentou publicamente o cabeceiro de Nós Diario, o xornal en papel, con edición dixital os 365 días do ano, que verá a luz a finais de 2019


Nós Diario, o nome do xornal en papel que impulsa Sermos Galiza. | Após realizar a Xunta Xeral de Accionistas, Sermos Galiza S.A. presentou publicamente o cabeceiro de Nós Diario, o xornal en papel, con edición dixital os 365 días do ano, que verá a luz a finais de 2019.


Sermos Galiza S.A. presentou o cabeceiro e as características principais de Nós, o diario en galego que verá a luz a final de ano. Fíxoo nun acto que decorreu na mañá do sábado, após a Xunta Xeral de Accionistas, na Nave de Vidán en Compostela, onde se fixeron públicas as principais liñas de deseño do diario en papel, que nacerá á par dun diario dixital cunha importante presenza audiovisual.

O primeiro en tomar a palabra foi Xoán Costa, presidente do Consello de Administración de Sermos Galiza S.A., quen lembrou as datas significativas que marcaron a posta en marcha do diario en galego. “A primeira, o 24 de novembro de 2017, día en que fixemos pública a intención de ofrecer máis contidos a través dun diario en papel durante cinco días á semana. A decisión susténtase en dúas ideas base: un diario en papel é necesario e é posíbel”, expuxo o tamén conselleiro delegado, que foi debullando a cronoloxía da iniciativa.

Costa afirmou que o proxecto foi concibido “sobre o marco da pluralidade e do diálogo entre Sermos Galiza S.A. e todas as asociacións e organizacións colectivas que confían nas capacidades dunha Galiza real, na certeza de que esta iniciativa ten que abranguer e ser participada por todas as persoas que conforman a nosa base lectora”. “É así como queremos construír este diario de intereses galegos, profesional e colaborativo para así ofrecer información e análise con rigor e perspectiva propia ao servizo, sempre, do pobo galego”, engadiu.

"Os primeiros números cero do diario en papel verán a luz a finais de ano e a partir do 2 de xaneiro de 2020 sairá ás rúas de terzas feiras a sábados e no formato web, todos os días do ano"

Desde hoxe comeza a conta atrás para que no final deste ano poidamos ter nas mans un diario que servirá para facer normal o que agora é unha anomalía, para traer ao primeiro plano informativo todos os temas que agora non se ven reflectidos na prensa convencional, para botar unha ollada construtiva cara á realidade galega, para contribuír a conformar, como pobo, unha opinión obxectiva e contrastada sobre todo o que nos afecta”, destacou. Os primeiros números cero do diario en papel comezarán a prepararse no mes de outubro e verán a luz a finais de ano e a partir do 2 de xaneiro de 2020 o diario en papel sairá ás rúas de terzas feiras a sábados e no formato web estará actualizado todos os días do ano.

Un xornalismo socialmente responsábel

María Obelleiro, directora de Sermos Galiza, interveu para dar a coñecer as características do diario, que apostará, dixo, nun “xornalismo socialmente responsábel, con información rigorosa baseada en datos e fontes fidedignas que non dirixirá o lectorado, senón que contribuirá a que sexan as lectoras e os lectores quen conformen a súa opinión en base á obxectividade e ao contraste”. “Así é como queremos construír a actualidade, pois o xornalismo non debería buscar máis recompensa que a satisfacción de facilitarlle ao lectorado máis elementos de xuízo para se formar unha idea do mundo”, salientou.

A xornalista expuxo a estrutura do diario en papel, que contará con catro seccións principais que evitarán a lectura fechada dos medios convencionais. Así, presentará a información nos módulos Galiza, Economía-Traballo, Internacional e Cultura-Axenda. Ademais, incorporará tres seccións de ruptura (Opinión, En foco e Última, que cada día recollerá o editorial coa análise do medio en relación á actualidade).

A respecto da axenda, a xornalista apuntou que “Nós Diario quere situarse na vangarda, con temáticas que carecen de espazo na axenda mediática e que afectan e preocupan ás galegas e galegos”. “Cultura, traballo, ecoloxía, feminismos, lingua, historia, diáspora, economía, memoria, dereitos e liberdades civís, mobilidade… son algúns dos fíos que tecerán os textos do xornal”, agregou.

"O proxecto vai alén do diario en papel, pois a aposta é multisoporte, cun dixital que se actualizará os 365 días do ano e que potenciará o contido audiovisual"

A directora de Sermos Galiza puxo énfase na característica multisoporte de Nós Diario, pois o proxecto vai alén do xornal en papel –que se publicará de terzas a sábados, este día co Sermos Galiza como suplemento fin de semana– para reforzar a aposta no dixital, que se actualizará os 365 días do ano e que potenciará as pezas audiovisuais, unha tendencia consolidada na rede. A reflexión e a información en profundidade virá da man de Sermos Galiza, pois o actual semanario vira en suplemento de fin de semana.

Pepe Barro: “O novo deseño debe expresar futuro

Pepe Barro, deseñador, responsábel da creación do proxecto gráfico, tomou a palabra para explicar que Nós “xa fala de historia, de cultura, de galeguismo. O novo deseño debe expresar futuro e, tal como fixo Castelao, usamos os códigos do noso tempo, do deseño internacional”. “Procuramos unhas letras con valores branco-negro semellantes ao ‘Nós’ histórico, e só revirando o acento, ampliándoo e pintándoo de azul dicimos Galiza: todos e todas ‘a nosa voz entenden’”, sinalou.

O deseñador subliñou o uso da tipografía do profesor galego da Universidade de Vigo, Marcos Dopico. “A Atlántica Serif Display é unha versión das clásicas letras con remates –serif– para tamaños grandes, concibida cunha forte personalidade que dará carácter aos titulares do xornal. Máis Grotesk é a versión de Dopico das clásicas letras de pau seco que en Nós Diario estarán de apoio. Isaac Estreita é tamén outra tipo que reinterpreta un canon, desta vez o das letras estreitas ou condensadas”, afirmou o grafista. Para corpo do texto, Barro optou pola Georgia, unha tipografía caracterizada pola súa lexibilidade.

O nome

A denominación Nós é unha creación orixinal de Castelao que responde a unha encomenda do escritor Eladio Rodríguez, que en 1918 bota a andar unhas páxinas especiais sobre literatura galega no xornal coruñés El Noroeste. A denominación e a súa forma gráfica son parte do deseño da cabeceira que realiza Castelao.

Despois foi o título do seu Álbum Nós e logo, no mesmo ano da exposición pública do Álbum, pasou a dar nome á revista. En 1920, tal como apunta Vicente Risco: “O Castelao foi o padriño: o tíduo Nós pertenecíalle a il; era o do seu fermoso álbum, no que Galiza xeme, chora, maldizoa e rebélase en cincuenta sepias ademirábeles”. Co mesmo pronome plural, en 1927 Ánxel Casal nomea á súa editora: Nós, Pubricacións Galegas e Imprenta. Co diario en papel, que aspira a ampliar o espazo galego de comunicación e a ser referente no panorama mediático da Galiza, Nós continúa na vangarda e camiña cara ao futuro.

"As persoas participantes foron agasalladas cunha publicación especial de doce páxinas que amosan parte do deseño de Pepe Barro"

Ao rematar o acto, Sermos Galiza entregou ás persoas asistentes unha publicación especial de doce páxinas en que se amosan parte do deseño de Pepe Barro e onde escriben o propio grafista, Xoán Costa, María Obelleiro e a catedrática de Comunicación Audiovisual Margarita Ledo. Na próxima semana este adianto do deseño de Nós Diario será entregado ás persoas subscritoras de Sermos Galiza co semanario.

A subscrición, o paso necesario


Sermos Galiza, S.A. marcou en 3.000 as presubscricións mínimas para garantir a estabilidade financeira precisa que permitiría manter a edición do diario. Despois de percorrer Galiza para difundir o proxecto, acadáronse. Así o lembraba o presidente do Consello de Administración, quen agradeceu o apoio de todas as persoas asinantes. As subscricións, advertía, "son o pasaporte a unha viaxe que nos levará a facer de Nós Diario un xornal forte, aberto a todas e a todos os que apostan no desenvolvemento económico, social e cultural do noso país".

Cantas máis mans sirvan como base do diario, máis calidade xornalística poderemos ofrecer”, salientaba Costa, “o apoio económico é a mellor maneira de garantir a estabilidade necesaria para poder ofrecer un xornalismo de calidade”.

⏩ Nesta ligazón recóllense as distintas modalidades de subscrición.

⏩ Publicado en Sermos Galiza - 04.05.2019 | Baixo Licenza Creative Commons by-nc-nd/2.5.

⏩ Álbum fotográfico do acto de presentación. | Ir á Web.
________

venres, abril 19, 2019

Non dobregarse ten un prezo, ... Jorge Suárez, Alcalde de Ferrol, denuncia a actitude da 'La Voz de Galicia'


Por Jorge Suárez Fernández [*]
19.04.2019

Todos os días a Voz de Galicia, na súa edición de Ferrol, utiliza o contraste chusco como medio de divulgación e propaganda. Abre con Suárez fracasa, pecha con Rey Varela promete.

Non dobregarse ten un prezo. Foron, e son, moitas as persoas do mundo da política, o empresariado, o asociacionismo as que me aconsellaron, algunhas case imploraron, paga, paga, paga... ceder e dotar a esa empresa privada de fondos públicos para que falen ben dun sería o fácil. Nunca. Fomos o único mandato que aguantou a presión.

A primeira chamada que tiven ao gañar as eleccións foi do, por entón, delegado da edición de Ferrol da voz, Carlos Agulló. Antes incluso que familiares e amigos, insistiu en tomar un café. Inxenuo e recén chegado, accedín. Vímonos na cafetería Las Palmeras o martes seguinte á cita coas urnas. Expúsome toda a batería de actuacións subvencionadas polo concello e demandoume manter ese estatus. Foro Voz, marcha da bicicleta da Voz, microprogramas na radio... decenas de miles de euros. Non me pareceu lóxico nin xusto. Posteriormente Carlos foi trasladado á Coruña.

O novo delegado, Andrés Vellón, a un tempo de selo, chamoume para tomar un café. Esta vez foi en Bonilla. Chegou a darme pena velo suplicar, contándome que era o faime rir das delegacións por ter tan pocos recursos da administración local.

E así é a verdade, incómoda, áspera e cortante, pero hai que dicila. O concello debe procurar un reparto equilibrado e transparente aos medios de comunicación. Nós non participamos de núcleos de decisión non democráticos e se ese é o custo que hai que asumir adiante a manipulación, o vantaxismo político, o acoso e derrubo e a subestimación dos lectores. Afortunadamente eu creo na intelixencia e na bonhomía para cambiar o mundo e creo que 1984 ten unha fenda no sistema, que eses tempos cavernarios están a chegar ao seu final definitivo..

Por certo, todo o meu cariño e apoio ao colectivo de xornalistas, que a maioría traballan en condicións infames e co que ao longo destes catro anos mantiven unha relación máis que cordial, dende a admiración dun que tivo esa vocación frustrada e o respecto ás súas maratonianas xornadas de traballo.

Nós seguiremos sendo as mesmas persoas. Eles tamén, pero hai que dicilo máis. E quizais dicilo aviva o lume, pero non é país para covardes.

Twitter | Facebook

[*] Jorge Suárez Fernández, Vigo, 1975. Alcalde de Ferrol (2015-2019).  Licenciado en Dereito. Funcionario da Administración de Xustiza, sindicalista e activista social. Membro de Ferrol en Común.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com-
19 de abril de 2019 10:20

____________

domingo, novembro 18, 2018

Outra prensa é posíbel e necesaria, ... Por Erik Dobaño - O lectorado non baixou, hai que dar con el


Por Erik Dobaño [*]
18.11.2018


Podemos confiar na política ou no Goberno como axentes de cambio social? Nestes tempos os axentes son outros, e a comunicación social é un campo de batalla central.

A disputa está aberta e nada indica que vaian gañar os de sempre: as forzas (no campo da comunicación de masas) non parecen tan desequilibradas e están mudando as regras, o espazo para a disidencia ensanchou. Internet é a ferramenta dunha democratización da comunicación social que aínda non se trasladou á esfera política, pero ese proceso xa comezou, e está producindo cambios nun sistema de medios de comunicación galego estabilizado desde a era Fraga, pero que hoxe debe responder ás mudanzas no xornalismo, e nos modelos de negocio.

Hai tres motivos polos que o público deixou de ir ao quiosque: xa non lle interesa o que lle contan na prensa, interésalle máis o que lle contan noutros sitios ou viuse na obriga de reducir o consumo e prescinde dela. Só un deles ten que ver coa economía doméstica. Nesa crise da prensa diaria en papel, convertida en sinécdoque da transformación dos medios de comunicación, non todo é culpa da situación económica ou da popularización de internet.

As vendas de xornais caen en picado desde hai dous lustros, as tarifas publicitarias abarátanse até o límite da rendibilidade, a diminución de ingresos trouxo despedimentos e deterioro das condicións laborais dos xornalistas. Encadéanse as malas noticias: a eliminación de persoal e a precariedade rebaixan a calidade dos xornais, a necesidade de dispor de fontes regulares de ingresos esixe un aliñamento firme das empresas cos poderes públicos e privados que as financian, a perda de independencia redunda no afastamento do público, e as empresas, moi debilitadas, non son quen de ocupar os espazos que seu público vai descubrindo para seguir informado mentres elas teiman en soster un modelo de negocio e un modelo de xornalismo.

Porén, a crise da prensa en papel non liquidou demasiados xornais. Na Galiza o sistema de medios de comunicación social apenas se viu alterado malia o derrube das cifras de vendas. Resisten grandes e pequenos xenerosamente alimentados con cartos públicos mentres intensifican a explotación das traballadoras e dos traballadores.

Hoxe a televisión, as redes sociais e a radio toman máis vantaxe respecto da información en papel e van minando a influencia dos xornais nas axendas políticas e cidadás. Pero a fascinación polo papel non desapareceu.

Lugares comúns

O discurso académico sobre o sistema de medios de comunicación social no país está cheo de lugares comúns. Un deses lugares comúns que dificultan unha reflexión seria sobre que é o que é este sistema mediático estabelece que as empresas de comunicación definen as súas propias estratexias empresariais e destas depende o seu éxito ou fracaso. Isto é falso, e nunca foi certo.

A estrutura galega de medios configurouse durante os gobernos de Manuel Fraga na Xunta de Galiza. É produto da adaptación dos mecanismos de propaganda e control da ditadura ás novas formas dun Estado de administración multinivel. Os medios dominantes son empresas que medraron polo sometemento ao poder das armas; as demais foron eliminadas. As subvencións públicas na era Fraga (e as achegas privadas desde o poder) definiron o éxito ou fracaso das diferentes empresas. O poder político determinou a funcionalidade dos medios. Están ao seu servizo.

O sistema de medios de comunicación social galego non é plural nin polarizado, como suxiren as definicións académicas. É homoxéneo. Non hai diferenza na xestión e execución entre os medios públicos e os medios privados, que ao fin son ferramentas de control social ao servizo dun único poder que está fóra dos medios. Non existe, en puridade, un sistema (presuporía un dinamismo que está ausente) e o que funciona é unha estrutura consolidada desde hai décadas na que os actores non compiten, senón que asumen os roles precisos cando o poder o determina.

Nunca antes vivimos unha época con tanta información en circulación nin cunha axenda de asuntos tan ampla. Entramos no campo da disidencia e as regras están mudando. O xornalismo ten que mudar, os modelos de negocio están mudando, o sistema de medios apuntalado polos poderes políticos e económicos tamén será movido.

Condicións

Non hai que facer moito máis esforzo que desprenderse de todo o que aprendemos nas redaccións e nas relacións dentro das redaccións, e nas relacións coa academia, coas asociacións de xornalistas e coas asociacións da prensa nestes últimos 25 anos, e elevarse un pouco por riba dos prexuízos que esixen un método que moitas veces oculta a verdade para responder con seguridade á pregunta tácita no titular: éo, e ademais, necesaria.

Pero os poderes que mandan nos medios non van deixar medrar nada que non se adapte á propia estrutura. A primeira condición de posibilidade desa outra prensa é nacer oculta ao poder e afastada da estrutura. Medrar cara ás raíces, cara a abaixo.

No pasado, o poder tiña a capacidade de definir o espazo, as regras e os actores. Iso fixo Fraga coa herdanza do franquismo. Renovou a estrutura. No canto das armas, utilizou diñeiro. Transformou a organización local e provincial da influencia dos medios. Fraga utilizou a televisión e a radio públicas galegas para alentar unha comunicación de masas rexional. Precisaba dun medio escrito que completara o campo e atopouno en La Voz de Galicia, que foi o instrumento para adaptar o mercado de prensa ás esixencias do poder fraguista a través dun esforzo editorial sen precedentes no Estado, con edicións en todas as cidades e nas comarcas máis populosas e abundantemente subvencionado desde a Xunta de Galiza (como acredita en parte o DOG, pero só en parte) até hoxe mesmo. La Voz quedou coa metade do pastel (cartos e lectores); o resto de medios hexemónicos ficaron confinados ás áreas de influencia, locais ou provinciais, que foran conquistando mais tamén sostidos desde o poder polos mesmos mecanismos. Todos. Sen excepción. Era como volver parar o tempo. Outros corenta anos.

Aquí o relato da academia funciona mellor como retrato: un medio dominante no territorio (coa televisión e a radio públicas como caixas de resonancia… La Voz marca a axenda), medios confinados a espazos reducidos, conxunto con escasa relevancia no sistema de medios estatal, e tamén escasa penetración da prensa estatal, estabilidade, un mercado cativo (que dirían os economistas) cun público tamén preso.

O que desgasta esa estrutura non é a crise. Pode que a crise acelere o proceso. Mais o desgaste comezou hai tempo. Mesmo hoxe a estrutura perdeu parte da súa capacidade de condicionar os discursos académico e social sobre si mesma. E os lugares comúns constrúense agora na rede. O factor que desbarata a estabilidade, os futuros previsíbeis, é internet.

Contrapoder

O xornalismo alternativo (en canto penetrado por valores democráticos) na web, no audiovisual e tamén en prensa existe desde hai anos e prolifera nos espazos para a comunicación social que foi abrindo internet. O que non existen son medios alternativos masivos, salvo nalgunhas nacións do Estado con sistemas mediáticos consolidados e non subsidiarios do español.

En Catalunya hai unha prensa escrita, medios audiovisuais e dixitais escritos e falados en catalán que funcionan como contrapoder e acompañan o proceso descolonizador en marcha. En Euskadi ese mesmo contrapoder mediático sobreviviu á represión das liberdades que até hai pouco circunscribíase ao ámbito vasco e que agora se estende a todo o Estado. Estes contrapoderes mediáticos en Catalunya e Euskadi, masivos nunha medida de conxunto, teñen dúas características comúns: están creados na lingua propia e desde a esquerda política catalá e vasca. Son unha fenda no sistema.

A segunda condición de posibilidade desa outra prensa nun país como Galiza é medrar desde posicións de contrapoder en defensa da lingua e da transformación social. Cara ás raíces, cara a abaixo, até facer fenda na estrutura.

As mudanzas empezan por afectar o xornalismo e continúan polos modelos empresariais que son precisos para dar acubillo a ese xornalismo democratizador, comprometido cun oficio no que "non é a imparcialidade, senón a independencia o que realmente importa" (James Harding, ex director de The Times) e comprometido coas cuestións fundamentais do seu tempo.

E neses modelos o de menos son as plataformas, que teñen un futuro común no xornalismo alternativo, que funciona igual de ben no papel que na web ou no audiovisual. Rebaixadas as barreiras para participar da tecnoloxía, o papel é unha ferramenta máis, nin moito menos obsoleta. O seu abandono polo público non ten tanto que ver coa crise nin con internet como co primeiro dos motivos polos que se foi deixando de ir aos quiosques.

Hai máis de vinte anos preguntábanlle a Rosana Rossanda polas circunstancias que fixeran posíbel Il Manifesto. Esta foi a resposta: "Un pequeno periódico independente vive se non está menos, senón máis informado que os demais, se selecciona sen sectarismos as súas prioridades de información, se non esconde o seu punto de vista, e se acepta o debate e a crítica. Ningún dos grandes periódicos cumpre todas estas opcións".

Hoxe sabemos que non son as empresas de comunicación as axentes nos procesos de comunicación social, nin moito menos as xornalistas e os xornalistas, e xamais o foron as lectoras e os lectores. Por iso, a terceira condición de posibilidade para esa outra prensa é nacer como empresa contraria aos verdadeiros axentes da comunicación e constituírse como empresa popular, aberta, plural, na que as decisións se sosteñan no compromiso das xornalistas e dos xornalistas e no das lectoras e lectores. E estes dous planos, o da empresa de comunicación como ferramenta de contrapoder e como fórmula de comunicación desde abaixo, coinciden no eixo da democratización.

Oportunidade

Hai que atender a urxencia da oportunidade. Antes que posíbel, esa outra prensa é necesaria no país. Ten espazo, porque a tarta de lectores dos grandes medios diminuíu, pero non diminuíron os lectores. Foron abandonados. Probabelmente a perda de potencia do sistema mediático teña que ver coa súa incapacidade de ocupar todos espazos aos que se abriu internet, e neses espazos que fican baleiros está o futuro. Están o espazo da lingua e o da transformación social. O espazo da democracia, o do pluralismo, o da información veraz e o da descolonización das mentes. O espazo do feminismo e o do ecoloxismo. Son estes lugares nos que se atopan as lectoras e lectores.

Desde o punto de vista da lingua, semella que o galego anda nunha situación crítica. Os indicadores están en vermello. Pode que sexa posíbel minorizar unha lingua até o límite da extinción, mais hoxe eses espazos para a resistencia multiplicáronse. Facer comunicación en galego nunca foi máis sinxelo. Pero ollo, non se trata de facer comunicación social só polo feito de facela en galego. Iso sería limitar os espazos.

Desde o punto de vista da transformación social, os indicadores teñen a mesma cor. E aquí si que a comunicación social debería ser instrumental. Como ferramenta de contrapoder. Tampouco será preciso teorizar nesta argumentación respecto do sufrimento que vai aparellado á descomposición do réxime político e económico actual. A oportunidade está na urxencia.

Estas son só unhas bases para pensar na necesidade de crear novos medios que compitan de verdade contra esa estrutura mediática en declive, pero que aínda non colapsou (veremos o tempo que lle leva…).

Os públicos volverán ao papel, irán e virán, navegarán pola rede ou polas ondas do audiovisual. Elixirán en cada momento a súa plataforma. Pero o papel non morreu; son os enroques editoriais, que nada teñen que ver co xornalismo e moito co interese das empresas de manterse subsidiadas, porque é o que fixeron sempre, á calor do poder, os que provocaron a fuxida das lectoras e dos lectores.

Hai aínda unha razón máis para acreditar nas posibilidades dunha prensa galega en papel e na súa necesidade: o papel é, xa hoxe, imprescindíbel en calquera estratexia de derrubamento da estrutura mediática porque é o franco máis débil dela.

[*] Erik Dobaño Salgado, Ourense 1970. Licenciado en Políticas (Complutense, 1993) Máster en Xornalismo (La Voz de Galicia, Univesidade de A Coruña, 1994) Máster en Comunicación e Marketing Político (Universidade de Santiago de Compostela, 2014). Escribeu en xornais convencionais como La Voz de Galicia, La Región, Diario 16, ... e na actualidade participa en: adiante laduda, entrenosdigital, sermosgaliza). | No twitter. |

[Este artigo foi publicado no monográfico especial sobre medios de comunicación editado por Sermos Galiza S.A. con motivo do 17 de maio baixo o título "A necesidade de O Diario Galego"]

Fonte: Sermos - O Diario Galego. | 13 de Novembro de 2018.

_______

venres, outubro 05, 2018

O Parlamento Europeo debateu a posibilidade de establecer unha renda mínima nos Estados membro para unha Europa 'xusta' - A eurodeputada galega abstense na votación do informe aprobado hoxe polo PE criticando a falta da determinación na protección das zonas montañosas - Lídia Senra denuncia no pleno do Parlamento Europeo a manipulación e o uso partidista da CRTVG


"Os números están claros: hai riqueza abondo para vivir con dignidade, só hai que repartila mellor" . | O Parlamento Europeo debateu esta tarde a posibilidade de establecer unha renda mínima nos Estados membro para unha Europa “xusta”. | Senra subliñou na súa intervención que o empobrecemento afecta moi especialmente á mulleres, mocidade, crianzas, persoas xubiladas e paradas.

As políticas de austeridade e as reformas estruturais impostas pola UE teñen provocado un aumento alarmante da pobreza e unha maior concentración da riqueza, especialmente no sur da Unión Europea”. Así situou esta tarde a eurodeputada da Esquerda Unitaria Europea-Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL), Lídia Senra, o marco do debate sobre o establecemento dunha renda mínima na UE que tivo lugar esta tarde na sesión plenaria do Parlamento Europeo.

No noso país, segundo datos do Instituto Galego de Estadística (IGE), catro de cada dez fogares galegos teñen dificultades para chegar a final de mes. Segundo o Instituto Nacional de Estatística (INE), o 19% dos fogares do Estado están en risco de pobreza. Ademais, subliñou a galega, “esta pobreza tan rostro de muller, de persoa nova, de crianza, de persoa xubilada e de persoas desempregadas. É hora de reverter esta situación. Os números están claros: hai riqueza abondo para vivir con dignidade, só hai que repartila mellor”.

Se realmente a UE quere apostar por un modelo social que elimine ou, canto menos, mitigue a cada vez máis crecente desigualdade económica nos Estados membro, cómpre determinación e apostar xa por unha batería de medidas que aborde esta situación: “Reducir a xornada laboral; reparto do traballo; salarios dignos; prezos agrarios remuneradores; pensións de xubilación dignas garantidas polos orzamentos públicos; servizos públicos gratuítos e de calidade; políticas para garantir o dereito a unha vivenda digna e a prezos asequíbeis; poñer fin á fraude e á evasión fiscal e establecer a Renda Básica Universal para garantir que ningunha persoa sexa condenada a vivir na pobreza ou a aceptar empregos absolutamente precarizados”.

A eurodeputada galega realizou a súa intervención ante o pleno do Parlamento apenas unhas horas despois de participar nese mismo espazo no debate co primeiro ministro de Estonia, Jüri Ratas, ao que insistiu en que “o futuro de Europa pasa por activar medidas para loitar contra a pobreza e redistribuir a riqueza”.

Nesta interpelación ao primeiro ministro estonio Senra cuestionouno tamén sobre as liñas de traballo a activar, situando como eixo principal afrontar os actuais retos que a UE ten no eido do benestar social: “Gustaríame saber que propostas ten enriba da mesa para combater o enorme desemprego que vai conlevar o que vostedes denominan a “cuarta revolución industrial”, que medidas para combater a enorme fenda de xénero e loitar contra a violencia machista e, xa que tanto falou de reforzar o militarismo e a seguridade, quixera saber cales son as súas medidas para traballar por unha cultura de paz.

Estrasburgo, 3 de Outubro de 2018.

Sesión Plenaria do Parlamento Europeo [03/10/2018]

TEMA DA INTERVENCIÓN
Establecemento dunha renda mínima

ENLACE Á INTERVENCIÓN
https://www.youtube.com/watch?v=tGg1cE37KUE&feature=youtu.be

ENLACE AO DEBATE COMPLETO
http://www.europarl.europa.eu/plenary/PT/vod.html?mode=unit&vodLanguage=PT&vodId=1538575925626#


Urximos á UE a desenvolver as medidas de protección para as zonas rurais e montañosas. | Senra abstense na votación do informe aprobado hoxe polo PE criticando a falta da determinación na protección das zonas montañosas. | Canteiras do Caurel, monocultivo de eucaliptos na Fonsagrada, as obras do AVE en Laza e a destrución de servizos, denunciadas no pleno do PE.

O Parlamento Europeo, reunido en sesión plenaria en Estrasburgo durante esta semana, vén de aprobar hoxe unha proposta de resolución para abordar as necesidades específicas das zonas rurais, montañosas e remotas. A coordenadora do Grupo da Esquerda Verde Nórdica-Esquerda Unitaria Europea (GUE/NGL) para a Comisión de Agricultura e Desenvolvemento Rural, Lídia Senra, abstívose no seu voto ao considerar que non recolle un verdadeiro compromiso de actuación por parte das institucións comunitarias.

As montañas desempeñan un papel fundamental no subministro de auga doce no planeta e tamén xogan un papel importantísimo a nivel de biodiversidade”, recordou a eurodeputada galega na súa intervención no hemiciclo durante o debate desta resolución. Mais, sen embargo, e malia que as institucións comunitarias recoñecen en textos como o aprobado hoxe que as zonas rurais, montañosas e remotas constitúen o 80% do territorio, concentran máis da metade da poboación (o 57%) e representan o 46% do valor bruto engadido, “en moitas zonas da Unión Europea as montañas e as persoas que viven nelas están totalmente abandonadas; as administracións públicas, como no caso galego, case non adican recursos para o desenvolvemento e conservación destas areas e consenten todo tipo de agresións medioambientais que contaminan, teñen fortes impactos na paisaxe e expulsan ás persoas”. Ilustrando esta realidade, Senra plantexou situacións concretas deste desleixo: “Só no meu país, na Galiza, as canteiras no Courel, a reforestación con especies inadecuadas como eucaliptos en A Fonsagrada ou as obras do AVE en Laza son un exemplo do que acabo de describir”.

Con este panorama, ata as propias institucións comunitarias teñen claro que as dificultades para poder vivir nestas zonas están a expulsar á poboación, cas conseguintes consecuencias negativas para o coidado e transmisión do patrimonio natural e cultural que albergan. A taxa de desemprego nas zonas non urbanizadas da UE aumentou do 7% ao 10,4% entre 2008 e 2012, e as persoas maiores de 65 años representan o 20% dunha poboación que, ademais, enfróntase a unha constante destrución de servizos básicos. Fronte a esta realidade, urxe un compromiso real por parte da UE cas zonas rurais, montañosas e remotas, reivindicou Senra: “O despoboamento destas áreas e alarmante. Manter e conservar todo o que nos aportan as montañas á sociedade so será posíbel con actuacións políticas decididas que fomenten un desenvolvemento da actividade agraria baseada no modelo agroecolóxico e con fortes apoios para a instalación das persoas nestas actividades. É urxente blindar os servizos públicos de calidade, gratuítos e accesíbeis para todas as persoas”.

Na súa intervención ante o pleno do Parlamento Europeo e a Comisaria Europea de Política Rexional, Corina Crețu, a eurodeputada galega criticou tamén a falta de acompañamento con medidas reais que desenvolvan os textos cargados de boas intencións que as institucións comunitarias adican a estas áreas que, segundo a xerga comunitaria, son fundamentais para un desenvolvemento territorial “equilibrado” en Europa. “En maio de 2016, aprobamos neste Parlamento unha resolución sobre a política de cohesión nas rexións montañosas da UE. A min gustaríame saber se a Comisión e os Estados están implementando algunha das súas recomendacións”, cuestionou Lídia Senra.

Estrasburgo, 3 de Outubro de 2018.

Debate en Sesión Plenaria [01/10/2018]

TEMA DA INTERVENCIÓN
Medidas de Protección nas Zonas Rurais e Montañosas

ENLACE Á INTERVENCIÓN
http://www.europarl.europa.eu/plenary/PT/vod.html?mode=unit&vodLanguage=PT&vodId=1538421698021#

ENLACE AO DEBATE COMPLETO
http://www.europarl.europa.eu/plenary/pt/debate-details.html?date=20181001&detailBy=date


Lídia Senra denuncia no pleno do Parlamento Europeo a manipulación e o uso partidista da CRTVG. | Acusou ao PP de ter convertido a televisión pública galega no seu gabinete de comunicación e pediu intervención urxente do PE e da CE. | Esta denuncia engádese ás preguntas parlamentarias dirixidas á CE nas que a eurodeputada tamén solicitou o desenvolvemento da Lei 9/2011

Lídia Senra denunciou unha vez máis nas institucións europeas o control partidista ao que o Partido Popular ten sometido a Compañía de Radio Televisión Pública de Galicia (CRTVG).

Logo de ter rexistrado xa tres preguntas parlamentarias dirixidas á Comisión Europea solicitando que se investigue a situación por parte de diferentes organismos europeos e que desenvolva a Lei 9/2011 dos Medios Públicos de Comunicación Audiovisual de Galicia, entrada a noite de onte, e vestindo unha camiseta na que se podía ler a reivindicación #DefendeAGalega, a eurodeputada do Grupo da Esquerda Unitaria Europea-Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL) interveu para chamar a atención sobre este ataque ao pluralismo informativo que está a ter lugar no noso país. “Neste Parlamento, con moita frecuencia denunciamos con preocupación a manipulación informativa e a falta de pluralidade nos medios de comunicación en diferentes países, na plenaria do mes pasado fixémolo con Hungría. Hoxe quero denunciar aquí a falta de pluralidade, a manipulación e o control ao que o Goberno galego ten sometida a radio e televisión pública galega”.

O deterioro e uso partidista continuo da CRTVG, explicou na Eurocámara, non só ten convertido a canle pública galega “nun voceiro ao servizo do Partido Popular”, senón que está a conlevar un durísimo ambiente laboral na Compañía, con apertura de expedientes displicinarios e ameazas de despido ás traballadoras e traballadores que denuncian a manipulación neste ente público. “Este feito levou aos traballadores e traballadoras da compañía a mobilizarse. Levan xa 19 xornadas de venres negro, unha xornalista e un xornalista dimitiron como presentadores dun dos informativos e o 8 de setembro organizaron unha xornada de mobilización polas rúas da capital galega”.

Facendo uso da súa quenda de intervención libre, a eurodeputada aproveitou para enumerar as reivindicacións das traballadoras e traballadores da CRTVG: “O fin do control por parte do goberno galego da radio e televisión públicas, que se respecte a imparcialidade e pluralidade que deben ter os medios de comunicación e o respecto polos dereitos laborais das e dos traballadores”.

Logo de expor os puntos clave da difícil situación pola que está a atravesar a plantilla de traballadoras/es da radio e televisión pública galega, e ao fío do marco establecido Directiva 2010/13/UE, insistiu ás institucións comunitarias: “A Comisión Europea e este Parlamento teñen que intervir con urxencia para que o Goberno galego poña fin aos anos de control e manipulación que teñen convertido a CRTVG no gabinete de comunicación do Goberno e do Partido Popular”.

Estrasburgo, 2 de Outubro de 2018.

Intervención en Sesión Plenaria do Parlamento Europeo [01/10/2017]

TEMA DA INTERVENCIÓN
Denuncia do uso partidista da CRTVG

ENLACE Á INTERVENCIÓN
https://youtu.be/o3DS1fYhTsc

Oficina de LÍDIA SENRA. | EURODEPUTADA GALEGA. | Grupo da Esquerda Unitaria Europea/ Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL). | Comisión de Agricultura. | Comisión de Pesca. | Asamblea Paritaria África, Caribe, Pacífico-UE. | 0034 609 845 861. | Willy Brandt, 02M025 (Bruxelas). | Louise Weiss, T05018 (Estrasburgo). |  lidia.senra@europarl.europa.eu  |  http://lidiasenra.gal/

Enviado por:
SENRA RODRÍGUEZ Maria Lidia OFFICE
-lidia.senra-office@europarl.europa.eu-
2 de outubro de 2018 12:18
3 de outubro de 2018 13:14
3 de outubro de 2018 17:51

___________________________________

sábado, setembro 15, 2018

A independencia dos medios e as radios libres, ... Por Celso Posada Fernández e Anxo Fernández-Armesto Sánchez - Os autores deste artigo consideran que a radio debe dar voz aos colectivos sociais e que estes deben ser conscientes de que nela teñen unha plataforma excelente para dar a coñecer as súas reivindicazóns e un pequeno altofalante para a súa mensaxe - Modestamente convidan a que se impliquen e polo menos no seu programa 'Directo de Esquerdas' sempre estamos abertos a darlle un micro a quen o precise


Por Celso Posada Fernández e Anxo Fernández-Armesto Sánchez [*]
15.09.2018


A independencia dos medios e as radios libres

Hoxe en día, con tatas canles de televisión que existen e o acceso á informazón a través da rede, fálase moito de se esta ou aquela tele é máis independente ou máis progresista, máis conservadora, máis liberal, alternativa, moderna...que as outras. Realmente todos os grandes medios mandan unha mensaxe similar, a do sistema socioeconómico e político vixente. E dentro diso, a que os seus respectivos donos queren que manden, porque teñen donos; os grandes medios son todos propiedade de grandes conglomerados empresariais con intereses diversos.

Iso non implica que non existan en absoluto medios independentes, un exemplo son as radios libres e comunitarias como Cuac FM, Radio Calimera ou en Ferrol a Radio Filispim (a radio libre e comunitaria da Terra de Trasancos, 93.9 FM). Estas radios libres, ao non teren donos, son unha garantía de independencia e de liberdade, pode dicerse que son unha alternativa da xente para a xente que dan cobertura a causas e a temas dos que nos grandes medios non se preocupan moito ou que directamente omiten. Estas radios, con toda a súa modestia, tentan dar unha voz a que non a ten. Entre as súas características a priori máis salientábeis están o compromiso e a utilidade social. Moita da xente que participa nelas ten un nivel de conciencia social alto e algúns destes teñen ademais vontade de axudar a crear esa conciencia noutros. Estes medios ofrecen unhas opcións de ocio e entretemento diferentes e unha informazón non suxeita aos dictados de ningún grupo empresarial e por tanto realmente independente. En suma, pode dicerse que apostan por un modelo social diferente, máis libre e máis baseado na comunidade. Por exemplo na Radio Filispim, nacida en 2005, existen e existiron historicamente programas con temas como feminismo, migrazóns, ecoloxía e moitos outros, alén de ofrecer unha alternativa cultural. A xente que participa son polo xeral persoas implicadas socialmente. Dase unha mensaxe de que a xente humilde tamén quere que a escoiten.

Esta implicación é hoxe máis necesaria que nunca. Moita xente está indignada con moitas cousas, proba son as mobilizazóns que se van dando periodicamente nos últimos tempos (Prestige, Guerra do Irak, Reformas educativas, incendios, 15M, Marchas da Dignidade...). A participazón das persoas é o factor que pode marcar a diferenza. Non vai vir ningún salvador a rescatarnos, temos que salvarnos nós mesmos. Os autores deste artigo consideramos que a radio debe dar voz aos colectivos sociais e que estes deben ser conscientes de que nela teñen unha plataforma excelente para dar a coñecer as súas reivindicazóns e un pequeno altofalante para a súa mensaxe. Modestamente convidamos a que se impliquen e polo menos no noso programa “Directo de Esquerdas” sempre estamos abertos a darlle un micro a quen o precise.

Temos que ser conscientes de que os grandes medios non serven á xente senón aos seus donos. Dicía Simone de Beaovoir que o opresor non sería tan forte sen cómplices entre os oprimidos. Eses cómplices son moitas veces involuntarios, xente que cre a mensaxe que lles mandan eses grandes conglomerados empresarias e que, nas palabras de Malcolm X, lles fan amar ao opresor e odiar ao oprimido. Non debemos permitir que a apatía ou o medo nos dominen, é importante implicarse socialmente e non abonda con criticar desde as redes sociais. Animamos a todos os colectivos sociais que queiran darse a coñecer a achegarse á radio e buscar un oco para darlle máis vida e darlle megafonía á súa mensaxe.

Ferrol, 12 de setembro de 2018


@directodeesquerdas

Toda a info en Rádio Filismim que emite en Internet e no 93.9 da FM

https://opaii.blogspot.com/

[*] Celso Posada Fernández e Anxo Fernández-Armesto Sánchez, son o condutor e colaborador do programa "Directo de Esquerdas" de Radio Filispim.

Enviado por:
Anxo Fernández-Armesto Sánchez
-anxofarmesto@hotmail.com-
13 de setembro de 2018 15:17

_______