Xustiza enerxética, alimentaria e climática - A Rede para o Decrecemento Eo-Navia, Galiza e O Bierzo convoca unha concentración

Concentración para demandar Xustiza enerxética, alimentaria e climática

A Rede para o Decrecemento ven de convocar, coa correspondente comunicación a Delegación do Goberno, unha concentración para demandar aos gobernos da UE, Estado e Xunta de Galiza medidas na procura de maior “xustiza enerxética, alimentaria e climática” baseada en propostas Decrecentistas. O cambio climático e a crise enerxética mundial son unha realidade que afecta aos seres vivos do planeta incluíndo as persoas. A suba do prezo do gas inflúe no prezo da electricidade e dos fertilizantes agrícolas o que está encarecendo a electricidade e se vai transmitir nunha importante suba nos prezos dos alimentos. Por encima da suba do prezo a UE e o Estado están coas reservas baixo mínimos de gas as portas do inverno o que vai provocar, de non tomarse medidas, que impere a lei da selva e polo tanto que só a clase de poder adquisitivo alto poida quentar e iluminar os seus fogares. O incremento dos fertilizantes unido a unha meteoroloxía inestable vai provocar subas inasumibles dos alimentos. A situación do petróleo leva o mesmo camiño e é moi probable que en poucas semanas ou meses teñamos unha escalada no prezo dos combustibles do gas oil e gasolina.

Desde a Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo levamos anos informando e denunciado que isto podía suceder. Compre pasar dunha fase de información a unha de presión e por iso che pedimos que acudas a concentración citada e sobre todo que divulgues a mesma. Só o boca a boca pode lograr o éxito da concentración e só a presión popular pode forzar aos gobernos a aplicar medidas Decrecentistas que poñan no centro das decisións as necesidades básicas e fundamentais das persoas e non as grandes empresas enerxéticas e de distribución de alimentos sen esquecer as medias imprescindibles para loitar contra o cambio climático.

MARTES 28, ÁS 19 HORAS NA RÚA DOLORES DE FERROL

Enviado por:
Rede para o Decrecemento Eo-Navia Galiza O Bierzo
-redeparaodecrecemento@gmail.com-
23 de setembro de 2021 19:47
_______

O Congreso dos Deputados español aprobou o proxecto de Lei de Cambio Climático e Transición Enerxética, e enviouno ao Senado, onde se discutirán en breve as emendas (por medios expresos) e posteriormente devolveranse ao Congreso para a súa aprobación definitiva - Antonio Turiel fai unha avalización da Lei que se debate nas cámaras lexislativas estatais

Por Antonio Turiel Martínez [*]
25.04.2021

A lei de cambio climático e transición enerxética: unha avaliación persoal

Hai uns días, o Congreso dos Deputados español aprobou o proxecto de Lei de Cambio Climático e Transición Enerxética, e enviouno ao Senado, onde se discutirán en breve as emendas (por medios expresos) e posteriormente devolveranse ao Congreso para a súa aprobación definitiva. Se todo sae como estaba previsto, a Lei aprobarase definitivamente nunhas semanas.

Como sabedes, esta mesma semana comparecín ante a Comisión de Transición Ecolóxica do Senado, que ten un papel destacado, precisamente, no debate desta lei ao seu paso por esta cámara. Podería dicirse que a miña comparecencia non puido ser máis oportuna. Non obstante, dada a comprensíbel urxencia de aprobar finalmente unha lei tan crítica e que tivo un proceso tan longo, é improbábel que algunha das críticas que fixen na miña comparecencia (fundamentalmente, a falta de mención á crise enerxética), poda que se incorpore á lei neste momento.

Varias persoas pediron-me que escribise unha publicación sobre a lei, polo que lin as 39 páxinas do texto enviado ao Senado para dar a miña opinión con bo coñecemento. Tiña unhas expectativas moi baixas sobre esta lei, tendo en conta como foi o procedemento de participación cidadá (iniciado polo anterior goberno), e o certo é que o borrador final sorprendeume. A lei é, de feito, moi boa e, en moitos aspectos, é unha lei valente. Sería unha moi boa Lei, se fose aprobada hai 20 anos. O problema desta lei é que agora xa é demasiado tarde e non afronta correctamente os retos que imos ter a curto prazo; pero para o tempo político é demasiado e pronto: é unha lei avanzada.

Aínda que por un momento deixemos de lado o maior defecto da lei (é dicir, que é tarde porque se pretende aplicar a un mundo que xa non existe), tamén ten algúns outros defectos. No seguinte, comentarei con algún detalle a estrutura da lei, destacando en cada apartado aqueles aspectos que considero máis relevantes.

O preámbulo é unha xustificación das razóns e unha definición dos obxectivos da lei. Dentro dos parágrafos preliminares, no medio das cousas coas que podo estar máis ou menos de acordo, hai frases que considero curiosas, como (as negras son sempre miñas):

"España debe ofrecer respostas de apoio e inclusión aos grupos máis afectados polo cambio climático e a transformación da economía, así como proporcionar os sinais adecuados para atraer a confianza dos investidores e reducir os riscos financeiros asociados ao aumento do volume de emisións de efecto invernadoiro gases ou maior vulnerabilidade aos impactos físicos do cambio climático".

Sinceramente, se nos preocupa "reducir os riscos financeiros" non entendemos nada.

"A loita contra o cambio climático e a transición enerxética leva parello transformacións tecnolóxicas e cambios na industria. Polo tanto, é necesario vincular a transición enerxética á política industrial e ao I + D, establecendo mecanismos de apoio á industria para que a tecnoloxía de transición xere maior competitividade e un mellor posicionamento da mesma, e de resultados na xeración de riqueza e emprego de calidade".

As primeiras frases rozan a falacia (haberá un "progreso tecnolóxico" só porque nos interesaría moito), mais aproban-na. Non obstante, esta "transición tecnolóxica", con maior probabilidade, suporá un retroceso tecnolóxico e non xerará máis competitividade no sentido actual, nin xerará máis riqueza no sentido actual nin, empregos de calidade no sentido actual. Isto non ten por que suceder e tamén todo indica que isto non ocorrerá.

"A Comunicación da Unión Europea sobre o acordo verde europeo (O acordo verde europeo), de decembro de 2019, establece unha nova estratexia de crecemento que busca transformar a Unión Europea nunha sociedade xusta e próspera, cunha economía moderna, eficiente no uso dos seus recursos e competitivo, e co obxectivo de facer da Unión Europea o primeiro continente climaticamente neutral para o ano 2050".

Obviamente, o "crecemento" non ten ningún sentido, non é entender a orixe dos problemas e tampouco que xa alcanzamos os límites do crecemento e que estamos condenados a diminuír. O "competitivo", tres cuartas partes do mesmo: non se pode garantir e case con certeza non o pode ser. E ser neutral no clima en 2050 é discutíbel de moitas maneiras diferentes, pero falaremos diso.

"A obriga de limitar as emisións condiciona as políticas sectoriais e implica cambios nos patróns de consumo. Pero esta transformación trae vantaxes relacionadas coa modernización do modelo de produción e do sistema enerxético e ofrece oportunidades de emprego, negocio e crecemento sempre que a medio e longo prazo se incorpore a perspectiva para facilitar a descarbonización ordenada da economía".

Se por "modernización" nos referísemos a sistemas economicamente non rendíbeis no noso modelo económico actual, aínda se entendería. Pero non haberá oportunidades de traballo, negocio nin crecemento. Sentímolo: a loita contra o cambio climático non é unha "oportunidade vibrante". Non o é. E combinado coa crise enerxética é máis ben un amargo declive...

"Así, entre as importantes transformacións que van ter lugar no sistema enerxético e, polo tanto, no conxunto da economía, como consecuencia da transición enerxética promovida por esta lei, está a mellora sistemática da eficiencia enerxética da economía En concreto, a previsión é que a intensidade enerxética primaria da economía española mellore anualmente un 3,5% ao ano ate 2030; así mesmo, estímase que a dependencia enerxética do país, desde o 74% en 2017, caerá ate o 61% no ano 2030, como consecuencia da caída das importacións de carbón e petróleo".

Estiven mirando os datos máis actuais que atopei sobre a intensidade de enerxía primaria en España e, segundo eles, a mellora anual nos últimos 20 anos foi do 1% ao ano. Lembremos que o concepto de intensidade enerxética é en si mesmo bastante discutíbel, porque o que reflicten estas "melloras" é un aumento na subcontratación da economía española e unha subcontratación a outros países (China, sobre todo) dos máis contaminantes e intensivos actividades enerxéticas, aínda que logo os produtos consúmense aquí, cun maior gasto enerxético e emisións debido ao aumento dos custos de transporte, o que implica un certo cinismo cando se di que "loitamos contra o cambio climático" pero provocamos un aumento das emisións globais grazas a este modelo de subcontratación. E aquí na Lei dinnos que, por decreto lexislativo, xa non baixará ao 1% ao ano, senón ao 3,5% ao ano e así de aquí ata 2030. Isto é ridículo: é imposíbel decretalo pasará algo así, e se pon ese número é porque alguén determinou que camiño se debe seguir e calculou ese número absurdo. Por outra banda, esa dependencia enerxética só baixa do 74% ao 61% (unha caída do 18%), tendo en conta que principalmente os combustíbeis fósiles proceden do estranxeiro, dános unha indicación de que a estrada non vai ser tan magnífica. A pesar desta mellora da intensidade enerxética, estase a supor que o PIB de España medrará. É por iso que se estima que as emisións se reducirán un 23% en 2030: iso, basicamente, supón un consumo total de enerxía moi similar ao actual (aproximadamente o 95% do actual) e coa mellora da intensidade enerxética do 3,5% anual do PIB o pode medrar entre o 1,6 e o ​​2,5% anual que posteriormente contarán. A cuadratura do círculo... Obviamente, isto é o primeiro que se vai ver que non sucede nin como broma, especialmente coa grave crise económica que se está producindo debido á crise enerxética.

"É necesario establecer, no marco da lei, obxectivos de redución de emisións para o ano 2030 e 2050, ofrecendo previsibilidade para orientar as decisións dos investidores e reguladores con competencias na materia. Os obxectivos cuantificados buscan favorecer a previsibilidade e os signosmedidas económicas adecuadas, asumindo o principio de non regresión nos obxectivos fixados. Desde o punto de vista ambiental, este principio de non regresión defínese como un en virtude do cal a normativa, a actividade das administracións públicas e a práctica xurisdicional non poden implicar unha redución ou un retroceso cuantitativo ou cualitativo respecto dos niveis de protección. lexislación ambiental existente en todo momento, agás situacións plenamente xustificadas baseadas en razóns de interese público e unha vez emitido un xuízo de ponderación entre os diferentes dereitos legais que poidan estar en contradición co ambiental".

Declaración de intencións preocupante. Os obxectivos manteranse, a non ser que non os manteñan ...

Xusto antes dos artigos da lei, establécense os obxectivos: redución das emisións de CO2 no 2030 dun 23% en comparación co valor de 1990 e neutralidade das emisións no 2050. Moita xente criticou a falta de ambición da lei, porque o obxectivo xa está obsoleto con respecto ao establecido polo IPCC na cúpula de Madrid en 2019 (o 55% para 2030, a escala mundial). A min, sinceramente, é o que menos me preocupa. Tamén se di que polo menos o 74% da xeración de electricidade debe ser renovábel en 2030. Se se compara co 43% do ano pasado parece moito, pero en realidade hai momentos concretos nos que se chegou ao 60%, polo que debería ser factíbel. Pero hai un problema que Beamspot explicou varias veces neste blog, e é a inestabilidade da rede posterior á integración de moita enerxía renovábel, que é un problema que Alemaña enfrontou repetidamente e que dificulta a expansión das renovábeis. Así, aínda que non se di, o xeito de lograr esta expansión e evitar a inestabilidade é dedicando directamente unha parte substancial desta electricidade renovábel á produción in situ de hidróxeno verde, esa quimera... Entón, aínda que non se di, probabelmente estea pensando en confialo todo á ruína do hidróxeno verde. Outra cousa curiosa é que se establece que a eficiencia enerxética terá que mellorarse reducindo o consumo de enerxía primaria polo menos nun 39,5% para 2030, aínda que non me queda claro que. Unha redución tan salvaxe no consumo de enerxía só significa unha cousa: unha brutal contracción económica. E é que o aumento da eficiencia enerxética non implica unha diminución do consumo de enerxía por mor do paradoxo de Jevons. O curioso disto é que, tendo en conta o que se nos vén ao camiño, é probábel que se produza tal descenso.

Respecto dos artigos, como digo, non me deterei a analizalo polo miúdo e destacarei algúns aspectos dispersos. Os artigos que non comento (que son, en realidade, a maioría) non os comento porque xa me parece bo (ou, polo menos, non me parece mal) o que din.

✅ O artigo 6 trata da dixitalización. Non se considera que a dixitalización estea ameazada pola escaseza presente e futura de microchips. Nisto, como en tantas outras cousas, non hai un plan B para afrontar o escenario máis realista.

✅ O artigo 7 explica o uso hidráulico. Ponse énfase nas plantas reversíbeis, aínda que se sabe que a súa capacidade total para almacenar enerxía excedentaria é moi limitada. Tamén subliña que as canalizacións de abastecemento e saneamento urbanas poden empregarse para xerar electricidade. Moita sorte con iso tamén.

✅ O artigo 9 prohibe a concesión de novas licenzas para o estudo ou explotación de hidrocarburos en España. Sen dúbida é un elemento moi valente, aínda que tamén é certo que xa non queda nada rendíbel por explotar, agora que os promotores do fracking da terra natal déronse conta de que nunca ía ser rendíbel.

✅ O artigo 10 prohibe o mesmo coas minas de materiais radioactivos. É aínda máis valente que o anterior. Tampouco hai ningunha mina radioactiva rendíbel en España, pero aínda así é moi valente.

✅ O artigo 12 di que se fomentará a penetración do uso de gas renovábel, incluído o biogás e o hidróxeno. O biogás pódese producir en cantidades limitadas (debido a un problema similar ao que explicamos ao principio de todo neste blog), e en canto ao hidróxeno xa sabemos de que se trata. O preocupante da introdución de hidróxeno aquí é que parece ir na dirección que apuntou Beamspot: que se mesturará con gas natural, reducindo así a súa potencia de combustíbel, pero cargarannos coma se fose un bo gas.

✅ O artigo 13 di que se promoverán combustíbeis renovábeis para o transporte. Iso só poden ser biocombustíbeis (un grave erro) e, por suposto, hidróxeno de novo. Xa sabemos que o hidróxeno é a única alternativa para tratar de manter a matriz industrial europea, aínda que é unha mala e dubidosa alternativa que, seguramente, bombeará os ingresos das clases traballadoras aos do capital.

✅ Do artigo 14 gustaríame destacar dúas cousas: unha, que a partir de 2040 os coches terán que ter cero emisións de CO2 (vexo que é doado de conseguir: en xeral, non teremos coches en 2040); dúas, que nos concellos de máis de 50.000 habitantes, haberá que poñer en marcha toda unha serie de medidas a máis tardar no 2023 que estou seguro de que darán moito do que falar nos próximos anos, incluíndo estritas limitacións á circulación de vehículos convencionais.

✅ O artigo 15 trata da instalación de puntos de recarga eléctrica, supoñendo que haberá unha introdución masiva do coche eléctrico, o que é incerto cando menos. Engádeo ao que se di na ligazón anterior: recentemente revisei os meus cálculos de hai 10 anos sobre o número de coches eléctricos que se poderían fabricar ao ano se empregásemos todo o litio producido a nivel mundial para iso. A produción aumentou moito desde 2010 (multiplicada por 3), aínda que sofre altos e baixos considerábeis. E a cantidade de litio por coche baixou considerablemente. Tomando como referencia un vehículo de 50 Kw/h ou 8 Kg de litio metálico, hoxe poderían fabricarse 8 millóns de coches eléctricos ao ano. A produción mundial de automóbiles caeu agora debido a CoVid e sitúase en case 80 millóns de automóbiles ao ano, fronte aos case 100 millóns de 2018. Entón, se toda a produción mundial de litio se empregase para fabricar coches (adeus teléfonos móbiles, tabletas, portátiles e sistemas de copia de seguridade eléctricos para ordenadores e centros de datos), levarían 175 anos renovar toda a flota mundial de 1.400 millóns de coches. E iso é co litio: se observamos a situación con cobalto e neodimio, os pescozos de botella son peores. Pero, si, ponse o acento en poñer máis puntos de carga que só os poucos privilexiados (e seguramente ricos) que terán un coche eléctrico poderán gozar. Tamén é interesante que este artigo obrigue ás estacións de servizo que venderon máis de 5 millóns de litros de combustible en 2019 a instalar estes puntos de recarga, asumindo o gasto por si mesmos (creo que isto aumentará moitas burbullas). Ah, e a partir deste ano, cando teña que revisar a licenza de concesión dunha estación de servizo, obrigarán a poñer un punto de recarga eléctrica, por moito combustíbel que venda. E, por certo, o novo Código Técnico da Edificación tamén requirirá puntos de recarga nos garaxes das casas.

✅ O artigo 16 trata sobre a redución de emisións no sector marítimo. Fálase de "estimular o subministro eléctrico ou o uso de combustibles alternativos nos buques atracados". Agás para os barcos realmente pequenos e con pouca autonomía, a electrificación dos barcos é completamente impensable. A clave, entón, está neses "combustibles alternativos". A transición ao hidróxeno é aínda máis difícil no caso dos buques grandes, debido ás dificultades de manipulación e contención de hidróxeno para viaxes longos como os mariños, polo que seguramente será necesario recorrer a solucións enerxéticas laranxas (aceptando a pelota que non teñen emisións netas). Coa desvantaxe adicional de que o custo da enerxía laranxa é moi alto e a capacidade de produción é bastante limitada. O problema subxacente é que a transmutación do sector marítimo á enerxía verde non é factible na práctica e iso vai causar problemas moi graves.

A verdade, gústanme moito os artigos que seguen, especialmente os 20 que falan de aumentar a capacidade de recuperación da infraestrutura do medio mariño. Interesante ✅ artigo 21, que fala de protexer as áreas naturais sensibles das novas instalacións enerxéticas. E espectacular ✅ artigo 22, que fala do impacto da dieta. O resto dos artigos, realmente moi bos, o mellor da lei.

A partir do ✅ artigo 27 dise que a transición enerxética é xusta, o que é moi bo e introduce ideas interesantes. O que me parece moi difícil é garantilo. E vendo as medidas concretas, están pensando nun esquema de cousas típico de hai 20 anos, cun mantemento da sociedade industrial actual. Non é iso o que vai pasar. O ✅ artigo 29 fala do cesamento da produción nacional de carbón, e tamén aquí haberá un gran punto de adhesión. Especialmente cando preveo que, cando o petróleo deixe de chegar, teremos que recorrer ao carbón nacional e a Fischer-Tropsch para manter a imprescindíbel maquinaria.

Ignoro os ✅ artigos do título VII (recursos dispoñibles), que non me interesan en absoluto e parecen un pouco extraterrestres, e vou ao ✅ título VIII, sobre educación e investigación: en principio, todo o que din soa razoábel. ✅ O título IX trata sobre gobernanza e aquí o máis importante a destacar é a creación do Comité de expertos: veremos a quen elixen e de que se trata. A creación da Asemblea Cidadá é moi interesante, aínda que haberá que ver como se articula.

As disposicións adicionais tamén son interesantes. O primeiro exclúe ao exército de todo isto, aínda que se anima a cumprilo. No cuarto, a aviación menciónase por primeira vez e é vagamente: é como dicir "descarboniza o que poidas, ao teu gusto". O quinto é economía circular: un bo concepto difícil de implementar. O sexto, promover o ferrocarril, que considero axeitado e que incluso podería ter sido máis incisivo. E nas disposicións finais hai moitos cambios normativos en leis e regulamentos anteriores cuxo alcance se me escapa, pero hai cousas que parecen ter moito impacto. De seguro que escoitaremos falar dalgúns destes nos próximos meses.

En resumo, hai moi boas ideas nesta lei. Ademais, é unha lei que levará bastantes burbullas en moitos sectores porque as obriga a facer cousas que claramente van en contra dos seus intereses.

O peor dos casos é que se trata dunha Lei inútil ou bastante inútil, a pesar de que estou convencido de que se fixeron moitos esforzos e boas intencións. Todos os plans de execución, todas as ideas de transición, todas as previsións que existen nel, arruinaranse cando nuns meses teñamos o primeiro pico dos prezos do petróleo e entramos no negro camiño do descenso enerxético para o que non nos temos preparado. Unha mágoa, porque moita xente criticará esta lei coma se fose a causa, cando en realidade o seu problema chega demasiado tarde.

Salu2 .

AMT

Publicado en  The Oil Crash. | Luns 19 de abril de 2021

[*] Antonio Turiel Martínez (nacido en León, 1970) é un científico e divulgador licenciado en Física e Matemáticas e doutor en Física Teórica pola Universidade Autónoma de Madrid. Traballa como Investigador Científico no Institut de Ciències do Mar do CSIC. Autor de  Un futuro sin más (novela) e o seu último libro: Petrocalipsis: Crisis energética global y cómo (no) la vamos a solucionar (ensaio).   [Wikipedia]

|||||||

Dez anos após do artigo de Patrick Lockerby: M.A.D. 2.0 (Mutual Assured Destruction, MAD 1.0 - Mutually Assured Depletion MAD 2.0) - Cada estado apúrase a construír unha economía máis grande e mellor antes de que quedemos sen combustíbeis fósiles e outros recursos minerais - Os nosos tolos sistemas económicos crearon incentivos para esgotar os recursos e crear contaminación

En agosto de 2010, o ambientalista e enxeñeiro xubilado, Patrick Lockerby [*] escribía este interesante artigo "M.A.D. 2.0" que após de 10 anos adquire inquietante actualidade. A continuación desde, Ártabra 21, transcribimos o artigo publicado na revista Sciencie 2.0.

M.A.D. 1.0 Ameaza e Destrución Asegurada (Mutual Assured Destruction)

O maior temor da humanidade despois da Segunda Guerra Mundial era a posibilidade real dunha Terceira Guerra Mundial.

Era un medo racional a unha ameaza moi real: a destrución global da civilización.

As nacións, sobre todo os Estados Unidos e a antiga URSS, atopáronse nunha carreira tola para construír máis bombas, bombas máis poderosas, bombas megadeath.

A teoría militar detrás desta tolemia era que se unha nación tiña armas suficientes para destruír completamente a calquera inimigo, entón non sería atacada. Pero un primeiro ataque podería reducir a capacidade de lanzar un contraataque o suficientemente poderoso como para destruír completamente ao inimigo, polo que se considerou necesario manter unha preparación constante moito máis que suficientes armas para destruír a calquera inimigo.

O aumento de armas por encima do necesario para acabar cun inimigo chamábase exceso.

Ao principio recoñeceuse que xa non importaba quen lanzase o primeiro ataque: cada inimigo destruiría completamente ao outro. A solución racional sería que as dúas nacións, como primeiro paso mínimo cara á cordura, acordasen un límite no número de armas nucleares que conservarían e se libraran do exceso. Finalmente houbo tales tratados.

Antes da limitación de armas só existía a ameaza de destrución asegurada.

Iso foi MAD 1.0

Adeus MAD 1.0; ola MAD 2.0

M.A.D. 2.0 - Esgotamento Mutuamente Asegurado (Mutually Assured Depletion)

As bombas nucleares aínda representan unha grande ameaza, pero a probabilidade de que dúas grandes potencias nucleares preman o botón retrocedeu. A ameaza da bomba para a humanidade no esquema xeral das cousas volveuse menor en comparación co que podería ocorrer se continuamos coas nosas loucas políticas económicas.

Hai unha broma antiga sobre a detención dun condutor por un policía por exceso de velocidade. Ofrece a escusa de que está baixo de gasolina e quere chegar á gasolineira antes de que se esgote.

Calquera que saiba algo sobre os vehículos sabe que canto máis rápido conduces, máis rápido consumes combustíbel.

As nacións do mundo están implicadas nunha carreira tola. Cada estado apúrase a construír unha economía máis grande e mellor antes de que quedemos sen combustibles fósiles e outros recursos minerais.

Trátase de MAD 2.0: esgotamento mutuamente asegurado. Ao participar no pensamento do século XVIII sobre os problemas económicos do século XXI, as nacións do mundo confían aos seus herdeiros un futuro desolador. A seguinte xeración herdará unha damnosa hereditas: un gravoso legado.

MAD 2.0 é unha política de devastavit. Devastavit é un termo legal para o desperdicio de activos. Os nosos descendentes rexistrarán que mal administramos a súa herdanza; que malgastamos e aplicamos mal os bens naturais da Terra que ían ser deles, en contra do noso deber cos nosos semellantes e coas súas fillas e fillos aínda non nacidos.

MAD 2.0 é unha política de mala administración intencionada. Cada día estamos a converter fraudulentamente toda a herdanza de crianzas aínda non nacidas en bens de consumo efémeros, vertedoiro, contaminantes e os instrumentos do cambio climático. Estamos incumprindo claramente o noso deber como depositarios da propiedade global compartida das nosas herdeiras.

Se as nacións do mundo están o suficientemente tolas como para seguir competindo entre si por algún efémero "éxito económico" ao consumir ate a última molécula de combustible fósil, seguramente morreremos de miles de millóns de persoas.

Necesítase enerxía para construír fontes de enerxía. Centrais nucleares, esquemas hidroeléctricos, muíños de vento, centrais solares, motores Stirling: todos necesitan unha fonte de enerxía para construílos.

Se consumimos todo o carbón, o petróleo, o gas, o ferro, o cobre, ... como construiremos fontes de enerxía sostíbeis? Podes construír un muíño para moer millo con pedra e madeira, pero non podes construír un xerador de electricidade sen condutores e illantes.

Se esgotamos toda a nosa riqueza mineral, entón a persoa máis rica da aldea de mañá será a que atope a mellor e máis útil chatarra escollendo aos intermediarios do mundo.

Cara á sostibilidade

A maioría de nós somos tan adictos aos combustíbeis fósiles que simplemente non podemos imaxinar un futuro sen a nosa sacudida diaria de consumo para darnos unha efémera "felicidade". Dos que poden ver o panorama xeral, algúns queren "facer algo", outros queren pechar os ollos e esperan que se vaia. O peor de todo son aqueles que empregan todos os trucos de propaganda nun esforzo por evitar medidas que poidan prexudicar os seus saldos bancarios.

O problema non se pode solucionar con métodos de mercado monetario do século XVIII. A compravenda de permisos de contaminación non aborda o problema central do esgotamento dos recursos e pode empeorar as cousas.

Os nosos tolos sistemas económicos crearon incentivos para esgotar os recursos e crear contaminación. Cada réxime de descontos, cada subvención, cada exención fiscal son un incentivo para acelerar a taxa de esgotamento e contaminación. Debemos considerar como poñer os freos. Difícil! Agora!

Máis aló de MAD 2.0

A xeración de enerxía no tellado é un paso na dirección correcta, pero pouca xente pode pagar o custo. En xeral, o impacto sobre o esgotamento dos recursos, o quecemento global e o cambio climático é totalmente trivial. Unha vez máis, converter vehículos para funcionar con gas non é unha solución: como é de sanear converter un vehículo que funciona cun combustible fósil insubstituíbel nun que funciona cun combustíbel fósil diferente?

✅ Supoñamos que, a cambio dunha redución de impostos, as empresas de servizos públicos están obrigadas a proporcionar e manter xeradores de enerxía no tellado. Ademais: para fomentar un menor consumo de enerxía e axudar aos pobres, cada fogar recibe unha axuda semanal de enerxía gratuíta. Calquera que use menos do subsidio recibe un crédito en efectivo. Calquera que use máis recibe unha factura.

✅ Un esquema similar podería aplicarse aos vehículos: os propietarios de vehículos recibirían unha bonificación de "combustible gratuíto", quizais empregando unha forma de tarxeta de crédito. Calquera que non use o seu subsidio recibe un crédito en efectivo. Calquera que queira usar máis do seu subsidio debe pagar.

✅ En vez de descontos por cantidade, que fomentan o malgasto, supoñamos que empregamos unha escala de primas por cantidade. Tomemos o exemplo da electricidade doméstica. Tomando o consumo medio actual de electricidade por persoa, conceda inicialmente o 25% dese importe como subsidio gratuíto. Cada cantidade igual de electricidade consumida ten un prezo máis alto.

✅ Lembre que o esquema require que as empresas de servizos públicos instalen xeración no tellado. Calquera enerxía desa xeración destínase principalmente aos ocupantes do edificio e engádese ao subsidio gratuíto. Os prezos axústanse de xeito que unha persoa que empregue só o 75% do seu importe habitual da rede só pague o 50% das súas facturas anteriores.

✅ Este esquema de fixación de prezos fomentaría o desenvolvemento de fontes de enerxía sostíbeis e bens de consumo de baixa potencia. O obxectivo de todos os usuarios de enerxía eléctrica será empregar tan pouca enerxía e producir tanta que a enerxía eléctrica será unha valiosa fonte de ingresos.

✅ Sempre haberá consumidores netos de electricidade mentres teñamos industria e comercio. A medida que cambiamos a fontes de enerxía sostíbeis e a niveis de consumo de enerxía sostíbeis, a carga do pagamento da produción de enerxía cambiará cara aos usuarios máis perigosos. Os que consuman pouca enerxía -xa sexa por un desexo de coidar o planeta ou por un desexo de gañar cartos- serán recompensados. A medida que sobe o prezo da electricidade, as compañías de servizos públicos seguirán sendo rendíbeis aínda que caia a demanda de combustíbeis fósiles.

A industria dos combustíbeis fósiles, a través de fortes investimentos en enerxía limpa e sostíbel, pode manter a rendibilidade sen cazar e consumir ate a última gota de petróleo, ate a última mancha de po de carbón.

Temos poucas opcións

A elección é clara: comezar agora de xeito concertado para actuar sobre o esgotamento dos recursos minerais ou deixar aos nosos descendentes un legado de agricultura de subsistencia na servidume baixo o arranque de quen controla o abastecemento de auga. Calquera redución das emisións de CO2 será un extra.

Non facer nada non é unha opción. A esperanza de que a xeración futura solucione o problema dos cero combustíbeis fósiles e o problema do quecemento global, é unha esperanza baseada na fe na maxia: a segunda lei da termodinámica é inmutábel.

Calquera grupo humano que usa máis enerxía do que fornece localmente o sol, a marea, as ondas e o vento, importa enerxía calorífica e engádese ao efecto illa de calor urbana.

✅ As granxas solares nos desertos non son unha boa idea: aplícase a 2ª lei da termodinámica, a calor transfírese do deserto á cidade.

✅ As instalacións de enerxía eólica, ondulatoria e solar no Ártico poderían subministrar cantidades importantes de enerxía a Europa, Rusia, Canadá e América. En efecto, transportaríamos a calor do Ártico. Tamén poderiamos empregar a enerxía ártica para a electrodeposición de carbonatos en lugares subacuáticos adecuados. Poderiamos reducir a taxa de fluxo de xeo lonxe de lugares deshabitados que estiveron unidos ao xeo ao longo da historia da humanidade e simultaneamente extraer CO2 do océano. O océano Ártico está sobrecargado de CO2: sacar CO2 do océano melloraría a capacidade do océano para sacar CO2 da atmosfera.

Non podemos queimar carbono e recuperalo por arte de maxia. A segunda lei da termodinámica, non pode ser derrubada pola política e a propaganda, non pode ser subornada nin ameazada.

O termo "carbón limpo" é un oxímoro inventado exclusivamente para promover o consumo continuo de carbón, en beneficio de intereses creados.

Debate:

Cal pode ser chamado "limpo" por unha persoa racional: carbón ou vento?

Se hoxe non conseguimos ver a luz, que será dos nosos fillos cando as luces se apaguen por todo o planeta mañá?

É un ser humano racional deixar as súas fillas e fillos condenados?


Fonte: Science 2.0 | August 21st 2010 05:41 PM

[*] Patrick Lockerby. Naceu hai 74 anos en Sheerness, UK. Enxeñeiro xubilado e escritor. Creador e programador de ordenadores. Lingüista especializado en adquisición de idiomas e lingüística computacional. Interesado en todos os esforzos humanos, excepto na sovina teoría da contabilidade. Tradutor técnico. Interesa-lle a liberdade de expresión, a divulgación científica, os  problemas ambientais,... | @PatrickLogicman | #RuleofLaw | #TheResistance | Artigos en Scencie.2.0 | @PtatrickLockerby.

Foto cabeceira: Terminal de graneis líquidos - Porto de Mugardos. | Punta Promontoiro. | Reganosa, Forestal del Atlántico, SA e Imegasa (Grupo Tojeiro). | Autoridade Portuaria de Ferrol San Cibrao.
_______

Acción Global polo Clima, este venres 19 de marzo, en Ferrol, o Movemento Galego polo Clíma, chama a concentrar-se ás 12 do mediodía no Cantón, como así o fai noutros lugares da Galiza - Non hai Planeta 'B' - #NonMaisPromesasBaleiras - Fridays for Future

Este venres 19 de marzo, hai unha Acción Global polo Clima, en miles de lugares, pobos e cidades, terá lugar unha mobilización popular en defensa do planeta. O movemento internacional "Fridays for Future" convoca esta acción mundial, na Galiza o son máis de 85 organizacións e colectivos os que conflúen no Movemento Galego polo Clíma. que convoca accións locais en cidades e vilas da nosa Terra.

En Ferrol este venres 19 de marzo de 2021, ás 12 do mediodía, concentración no Cantón, no Día Global de Accións polo Clima.

"O quecemento global é consecuencia directa do modelo de produción e consumo que continuamente se demostra incapaz de satisfacer as necesidades vitais das persoas. Un modelo que precariza ás persoas e pon en situación de vulnerabilidade a gran parte da poboación mundial, especialmente ás mulleres, así como aos ecosistemas e o resto de seres vivos que habitan este planeta. Un modelo que arrisca a nosa supervivencia como especie, ao basearse na explotación ilimitada e acelerada dos recursos fósiles, mineiros e naturais, impactando de maneira inxusta nas poboacións máis pobres e vulnerables. Pero, nesta crise, a ciencia tamén sinalou a vía de actuación, que non é outra que a redución e descarbonización do noso sistema económico, especialmente nas sociedades industrializadas occidentais que temos máis responsabilidades e maiores capacidades. Un sistema económico que se paralizou ante a crise do coronavirus e que debemos reformularnos antes de reiniciar. Temos que modificar radicalmente o noso modelo de producir e consumir respectando os límites biofísicos..."

Movemento Galego polo Clíma

O Movemento Galego polo Clima xorde en Galiza como resposta á convocatoria de mobilización mundial feita polo movemento xuvenil Fridays For Future Future (Venres por Un Futuro) do pasado  27 de setembro do 2019, co obxectivo de saír á rúa e reclamar accións urxentes que fagan fronte á mudanza climática, garantindo un futuro ecosocial xusto para todas.

Até o momento, máis de 85 colectivos galegos xuntáronse para facer fronte á Emerxencia Climática que vive o planeta. Se queres unirte a este movemento asina o manifesto e contáctanos.

Contacto:
movementogalegopoloclima@gmail.com

#NonMaisPromesasBaleiras
_______

Unha análise para o recoñecemento, a reflexión e a acción no día mundial da alimentación - Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis...

O 16 de Outubro foi o día mundial da alimentación, desde a delegación comarcal de Adega achegamos unha análise para a reflexión e a acción, na data sinalada, centrandonos no desperdicio de alimentos, algo que alcanza unhas dimensions terribeis. Achegamos dous enlaces con dous vídeos sobre temática da efeméride, moi interesantes e didáticos. Desde ADEGA pretendemos deste xeito intentar crear conciencia ambientalista, nun maior número de persoas na nosa sociedade.

Sen máis recibe unha fonda aperta ecoloxista.

Miguel Anjo González Garcia
Secretario Adega-Ferrolterra

DÍA MUNDIAL DA ALIMENTACIÓN

Este 16-O celebrase o día mundial da alimentación e desde ADEGA-FERROLTERRA, queriamos aproveitar para facer unha chamada de atención, no referido ao grave problema que supón o desperdicio de alimentos, que se produce en xeral, en todo o planeta. Nos próximos anos vai haber un aumento da demanda de alimentos, sobre todo polo crecemento da poboación, mais nun contexto onde o sistema de alimentación está fundamentado no agro-negocio, o cal está acabando coa fertilidade das terras, xunto co cambio climático (responsábel moi importante o Agro-negocio), todo isto vai ter consecuencia na diminución e aumento dos períodos de seca que con certeza vai producir que nunha agricultura, a cal, o 80% depende da irrigación por choiva, estea esta, nun futuro, en serios problemas, para seguir producindo alimentos. Ademais esta auga, na maioría dos países, destinase e secuestrase, para as grandes industrias, reducindo a auga das pequenas explotacións e do consumo humano. Con esta diminución dos recursos, xunto coa competencia producida polo cambio climático, por estes recursos, vai facer que se siga depredando o medio ambiente, tendo graves consecuencias, na seguridade alimentaria e nos medios de vida, de millóns de persoas en todo o planeta.

O desperdicio de alimentos supón o 30% dos alimentos producidos. Esta perdida prodúcese en todos os países e en todas as fases da vida dos alimentos. No referido ao consumidor, é máis agudizado nos países desenvolvidos (90-120kg por persoa- ano) que nos países en vías de desenvolvemento (8-15Kg por persoa- ano). Isto ven a supor, perto de mil cincocentos millóns de Tm de comida. No estado español tirase perto de 8Tm de comida ao ano segundo OCU (Espanha). Cabe sinalar, que o sistema económico é tamén moi responsábel desta perdida, xa que produce o rexeite de moitos alimentos, se non cumpren por exemplo uns determinados requisitos estéticos, ademais de facer da alimentación humana, o principal negocio lucrativo do planeta.

O DESPERDICIO DE ALIMENTOS TEN CONSECUENCIAS COMO:

1. Consumo de recursos: Os alimentos desde a súa produción-almacenamento- distribución- venta e consumo, consumen recursos de todo tipo, sen que ao final o alimento cumpra a súa función.

2. Ten efectos sobre o medio ambiente: Produce-se unha perdida de habitats quer terrestres quer mariños, sen que estes alimentos cheguen a ás persoas. A perdida de alimentos é tan grande no planeta, que supón perto do 30% das terras cultivadas. Ademais supón perto de 3.3 Gtm de gases de efecto invernadoiro ao ano.

3. Favorece as desigualdades: quer nos países en desenvolvemento quer nos países desenvolvidos. Nos primeiros en forma de menor soberanía alimentaria, máis fame, máis inseguridade alimentaria, máis pobreza extrema, maior diminución de ingresos e nos segundos, en forma de sobre-peso, problemas crónicos asociados a dieta etcétera.

4. Custes económicos: Perto de 700 mil millóns de $ en custes medio ambientais relacionados co cambio climático (deforestación, perdida de biodiversidade, etcétera). Perto do billón de $ en contaminación con agro-tóxicos. Custes non contábeis como por exemplo, os peixes que se descartan, a subida do prezo dos alimentos por este dispendio etcétera.

DESDE ADEGA-FERROLTERRA SOLICITAMOS:

Un cambio de paradigma no que atinxe a alimentación das persoas, onde se volva aos tempos do pasado inmediato, onde eran as pequenas produtoras as que alimentaban as cidades, as que alimentaban ao planeta. Apostar polos mercados de produtos locais e de proximidade, xunto co apoio para as tendas de produtos producidos de maneira sustentábeis, incluso subvencionado estes produtos, para que non haxa na sociedade desigualdades tamén no referente a alimentación, onde unhas parte da cidadanía teñan acceso pola súa situación económica aos alimentos de verdade e outra parte da cidadanía teñan que ir aos alimentos de peor calidade, pola súa situación económica. Cabe sinalar que perto do 90% das novas enfermidades, son producidas polo que comemos.

Máis no referente á perdida de alimentos, nós como consumidoras:

• Favorecer as compras a granel. Deste xeito compramos as cantidades necesarias.
• Escapar das ofertas, sobre todo as de 2x1. Polo xeral, as datas de caducidade do alimento están moi próximas.
• Facer a planificación das comidas como moi lonxe dunha semana.
• Conxelar os alimentos sobrantes.
• Reutilizar eses alimentos para facer outras comidas.
• Mercar aquilo que imos consumir.
• Esixir o etiquetado visíbel e claro, das datas de caducidade dos alimentos.

BIBLIOGRAFÍA:

• OCU (ESPANHA).
• FAO (Organización de Nacións Unidas para a Alimentación e aAagricultura).

Heroínas da Alimentación

O mundo está cheo de persoas heroínas da alimentación, desde agricultoras, xornaleiras, obreiras, ate condutoras, dependentas, praceiras, representantes de goberno ou voluntariado solidario, ..., aquelas persoas que malia desafíos distintos, como a actual pandemia de COVID-19, traballan duro para garantir que os alimentos cheguen das granxas ás nosas mesas. Celebremos os seus grandes esforzos este Día Mundial da Alimentación.



Día Mundial da Alimentación 2020 - Covid-19

Música: INFINITE-14667 | Artista: Julien Glabs, SACEM | JUST 160 Orchestral Ostinati and Arpeggios 2

Asociación para a Defensa Ecolóxica de Galiza
Delegación de Ferrolterra
Apartado de correos 481;
15480 Ferrol, (A Coruña).
Correo: adegatrasancos@adega.gal
Páxina electrónica: www.adega.info

Enviado por:
Adega Trasancos
-adegatrasancos@adega.gal-
2 de novembro de 2020 08:45
_______

Gas limpo, renovábel, de transición, amigo do clima,...? - O cambio climático, feitos e datos..., Por Manuel Afonso A. Domínguez

Planta de Gas de Punta Promontoiro (Mugardos), na Ría de Ferrol - Reganosa

Emisións de GEI do ciclo de vida por tipo de combustible para motores adecuados
para barcos de cruceiro, 20 GWP de 20 anos, maior escenario de metano [1]

"A expansión no uso do GNL que promociona os EE.UU. aumentará a contaminación durante a extracción, o transporte e o seu uso, así como o perigo para a saúde, á vez que afundiría miles de millóns de dólares en infraestruturas de gas impedindo o investimento en enerxías renovábeis limpas e protectoras da saúde, bloqueando as accións de EE.UU. para a redución dos seus gases GEI por décadas."

"... o GNL é maioritariamente metano, un potente gas de efecto invernadoiro (GEI) que atrapa 86 veces máis calor na atmosfera que a mesma cantidade de CO 2 durante un período de 20 anos. ..."

"Os investimentos deberían centrarse en tecnoloxías que reducen as emisións de GEI do ciclo de vida total, incluíndo tecnoloxías para aforrar enerxía, propulsión asistida polo vento, combustibles de emisión cero, baterías e pilas de combustíbel."


O CAMBIO CLIMÁTICO
Feitos e datos

Por Manuel Afonso A. Domínguez [*]
01.03.2020

A primeira referencia académica sobre o quentamento global da Terra atribúese a un artigo da revista SCIENCE de 1.975, cuxo autor era Wallace S. Broker (?), profesor da Universidade de Columbia (NY) e aseguraba que o quentamento global estaba relacionado, principalmente, coa actividade humana. Este fenómeno físico prodúcese pola acumulación excesiva de gases coñecidos como "gases de efecto invernadoiro" (GEI), entre eles, o dióxido de carbono (CO2), metano (CH4) e óxido nitroso (N2Ou), sendo o primeiro o que máis contribúe ao quentamento global.

Aínda que o efecto invernadoiro é beneficioso para a vida na Terra, a acumulación progresiva deses gases estanos levando a un "cambio climático" insostíbel. O informe especial do IPCC-2018 (Grupo Intergubernamental de Expertos sobre o Cambio Climático) indica que xa estamos vivindo as consecuencias do aumento de 1 °C, con respecto aos niveis preindustriais e limita o quentamento global a 1,5 °C para finais deste século, si se queren evitar riscos catastróficos non previsíbeis. O IPCC propón reducir un 45% as emisións de CO2 en 2030, respecto de os niveis de 2010 e alcanzar unha emisión "cero neto" en 2050.

Conseguir os cambios necesarios tanto nas accións sistémicas da sociedade como nos intereses políticos e comerciais non vai ser unha tarefa fácil, pero tería beneficios claros para as persoas e os ecosistemas naturais, consolidando unha sociedade máis sostíbel e equitativa. A decepción dos resultados do Cume do Clima de Madrid (COP25) son a proba da desconexión que existe entre os Gobernos, a ciencia e os mercados. Os países que máis CO2 emiten á atmosfera son: China (aporta o 29%), EE.UU. (14%), India (7 %), Rusia (4,5 %), e Xapón (3,5%). Segundo un estudo da universidade de Kyungpook National (CS) e do MIT (USA), China estivo emitindo inxentes cantidades de gases GEI nestas últimas décadas, incluíndo gases prohibidos, como os fluorados, que provocan a destrución da capa de ozono, un fenómeno que xa se controlou mediante o protocolo de Montrealde 1989. Na COP21 de París xa se anunciaba a dificultade de que os países en vías de desenvolvemento puidesen axustarse a estes obxectivos medio ambientais, pero China excedeu con fartura o esperado debido ao fenómeno da globalización e á precariedade das súas industrias.

As principais emisións do CO2 (GEI) proveñen das industrias enerxéticas e do transporte, as cales representan un 75% do total. O 70% da porcentaxe anterior corresponde ao transporte terrestre polo que si actúase neste sector poderíanse reducir ate o 50% do CO2 total emitido. Isto implicaría cambiar radicalmente o modelo de mobilidade actual mediante vehículos de combustión interna, así como os costumes da cidadanía. O impacto do aumento da poboación do noso planeta con respecto ao sector do transporte é evidente pois nos últimos 50 anos a poboación mundial duplicouse pasando dos 4.000 millóns de habitantes dos anos 70, aos 7.750 millóns de hoxe en día. Varios países han decretado a emerxencia climática e xa se anunciaron Leis orientadas á descarbonización da sociedade buscando alternativas enerxéticas que reduzan drasticamente as emisións de CO2. O transporte terrestre xa ten solución pois existe tecnoloxía probada para aplicar de forma inmediata. O transporte marítimo e o aéreo necesitan un pouco máis de tempo de investigación e análise de tecnoloxías viábeis, pero tamén precisan cambiar de modelo de negocio.

Neste contexto, é inaceptábel que de forma oficial suscítese o uso do gas natural como combustible de transición para centrais eléctricas e transporte marítimo porque, aínda que o seu combustión produce menos CO2 que os seus irmáns fósiles, a súa pegada de carbono en todo o seu ciclo de vida é potenciada polas fugas de metano, en especial polo sistema fracking de extracción, así como o metano incombusto (methane slip). Os informes de IMO de data 27 de setembro de 2019 (ISWG-GHG 6/5/3) e o do Laboratorio do Departamento de enerxía de EE.UU. (DOE) de setembro de 2019 (DOE/NETL-2019/2041), así como o Documento de Traballo número 2020-02 publicado recentemente polo Consello Internacional para o Transporte Limpo (ICCT), son contundentes ao rexeitar o gas natural como combustíbel válido para lograr a descarbonización segundo os obxectivos do IPCC, a IMO e a UE.

Tamén, a asociación norteamericana PSR (Physicians for Social Responsibility - Médicos para a Responsabilidade Social), premio Nobel de 1985 polos seus traballos e dedicación en contra das armas nucleares, publicou en novembro pasado o LIBRO BRANCO do gas natural licuado (GNL), apuntando o seguinte: "A expansión no uso do GNL que promociona os EE.UU. aumentará a contaminación durante a extracción, o transporte e o seu uso, así como o perigo para a saúde, á vez que afundiría miles de millóns de dólares en infraestruturas de gas impedindo o investimento en enerxías renovábeis limpas e protectoras da saúde, bloqueando as accións de EE.UU. para a redución dos seus gases GEI por décadas".


[*] Por Manuel A. Domínguez, enxeñeiro especialista en enxeñería offshore, plantas de proceso, enxeñaría mecánica; entrou no mundo do sector naval como aprendiz en BAZAN e agora é xubilado de ASTANO e de profesor titular de escola universitaria da área de coñecemento de construccións navais, do departamento de 'Construccións Navais' da Universidade da Coruña; membro do Comité Cidadán de Emerxencia para a Ría de Ferrol, entidade aderida á Rede Gas Non é Solución.

[1] The climate implications of using LNG as a marine fuel | As implicacións climáticas da utilización do GNL como combustible mariño | Publicado: 2020.01.28 | Por Nikita Pavlenko, Bryan Comer, doutor, Yuanrong Zhou, Nigel Clark, doutor, Dan Rutherford, doutorado. | Cada vez son máis os barcos, incluídos os buques de transporte e os cruceiros, que funcionan con gas natural licuado (GNL), que emite aproximadamente un 25% menos de dióxido de carbono (CO 2) que os combustíbeis mariños convencionais para proporcionar a mesma cantidade de potencia de propulsión. Non obstante, o GNL é maioritariamente metano, un potente gas de efecto invernadoiro (GEI) que atrapa 86 veces máis calor na atmosfera que a mesma cantidade de CO 2 durante un período de 20 anos. Para comprender mellor os impactos climáticos completos da utilización do GNL como combustíbel mariño, este estudo compara as emisións de GEI do ciclo de vida do GNL, incluíndo as emisións ascendentes de fugas durante a extracción, procesamento e transporte e as emisións descendentes de combustión e metano non quemado. de combustíbel pesado, gasóleo moi baixo en xofre e gasóleo mariño (MGO). | Os autores usan un factor de emisión representativo do ciclo de vida, así como os potenciais de quecemento global de 100 anos e 20 anos (GWP) para metano incluído no Panel intergubernamental sobre o quinto informe de avaliación do cambio climático. O GTP de 20 anos reflicte mellor a necesidade de reducir os GEI rapidamente, para cumprir os obxectivos climáticos da Organización Marítima Internacional (IMO), e os resultados mostran que cando se combina cunha tendencia a maiores fugas, non hai beneficio climático de usar GNL, independentemente da tecnoloxía do motor. | Ademais, como se ilustra na figura seguinte, o motor marino máis popular de GNL, o combustíbel dual de baixa presión (LPDF), de velocidade media e de catro tempos, tamén é o máis frío. Empregando GNL, esta tecnoloxía emitía un GEI do ciclo de vida do 70% ao 82% máis que o MGO. A OMI sinalou que regulará os GEI segundo a súa estratexia inicial de GEI e o continuo investimento en infraestruturas de GNL nos buques e nos riscos da costa dificultando a transición cara aos buques de emisión cero no futuro. Os investimentos deberían centrarse en tecnoloxías que reducen as emisións de GEI do ciclo de vida total, incluíndo tecnoloxías para aforrar enerxía, propulsión asistida polo vento, combustibles de emisión cero, baterías e pilas de combustíbel.

Enlace: https://theicct.org/publications/climate-impacts-LNG-marine-fuel-2020

Traballo "The climate implications of using LNG as a marine fuel", 40 páxinas en inglés - fomato pdf : Acceder/baixar.
_______

Asemblea aberta do Movemento Galego polo Clima, o sábado 11 de xaneiro en Compostela

Participa na asemblea aberta do Movemento Galego polo Clima

O vindeiro sábado 11 de xaneiro terá lugar unha asemblea aberta do Movemento Galego polo Clima (MGpC) para quen queira asistir e participar nela. Até o momento xa son máis de 80 colectivos, entre este ADEGA, que asinaron o manifesto do MGpC.

O encontro será ás 16:30h na Casa do Matadoiro de Santiago de Compostela. A orde do día proposta para a asemblea do 11 de xaneiro é a seguinte:

1. Valoración das manifestacións do 27-S, do cumio do clima e da manifestación internacional polo clima de Madrid.
2. Metodoloxía para elaborar o manifesto 2020 do MGpC
3. Encontro nacional do MGpC (tipo de evento, lugar, datas, ...)
4. Organización interna do MGpC
5. Comunicación externa do MGpC (blogue, redes sociais, ...), divulgación e educación social
6. Novas accións do MGpC
7. Decálogo de propostas do MGpC ás formación políticas de cara as vindeiras eleccións galegas.
8. Suma de máis organizacións adheridas ao MGpC

Úneste a esta andaina colectiva?

ADEGA, como colectivo integrante do MGpC, anímavos a participar e achegar ideas para construírmos entre todas unha folla de ruta para este ano 2020.

Úneste a esta andaina colectiva polo planeta?

Agardámoste!!

Ligazóns

Movemento Galego polo Clima

Enviado por:
ADEGA-Ferrolterra
-adegatrasancos@adega.gal-
7 de janeiro de 2020 19:18
___________________

ADEGA manifesta o seu apoio ao Cumio Social polo Clima que desde o 7 ao 13 de decembro terá lugar en Madrid - O Cumio Social polo Clima constitúe un lugar común de participación e de intercambio de sinerxías e saberes por parte de activistas e defensoras da natureza dos diferentes pobos que habitamos o planeta

 

ADEGA manifesta o seu apoio ao Cumio Social polo Clima


Do 7 ao 13 de decembro terá lugar en Madrid o Cumio Social polo Clima, un espazo de encontro que se vai a desenvolver en paralelo á Conferencia das Nacións Unidas contra o Cambio Climático, a COP25. A súa vez nestas mesmas datas realizaranse en Chile o Cumio dos Pobos e o Cumio Social pola Acción Climática, encontros programados no país andino antes de que o goberno represor chileno de Sebastián Piñera decidira unilateralmente trasladar fóra de América Latina a COP25, invisibilizando así aos movementos sociais chilenos e do resto de América do Sur.


Os Pobos polo Clima

O Cumio Social polo Clima constitúe un lugar común de participación e de intercambio de sinerxías e saberes por parte de activistas e defensoras da natureza dos diferentes pobos que habitamos o planeta. Este cumio congregará a organizacións e movementos sociais de diversos territorios do mundo co obxectivo de partillar experiencias e procurar solucións e alternativas ao actual sistema capitalista.

Este contexto de participación social permitirá establecer unha axenda de accións e de estratexias para a loita contra o Cambio Climático por parte dos colectivos e das asociacións defensoras do medio ambiente e da igualdade e da xustiza social. Isto permitirá fortalecer as alianzas globais e as accións locais para poñer freo ao destrutivo modelo socioeconómico actual.

Por estes motivos, desde ADEGA adherímonos ao manifesto e amosamos o noso total apoio á realización do Cumio Social polo Clima en Madrid. Tamén desde ADEGA condenamos a brutal represión que está a sufrir o pobo chileno, así como a decisión de trasladar a realización da COP25 a un espazo eurocentrista como é o Estado Español.
Participa!

Se formas parte dalgún colectivo ou asociación podes enviar propostas de participación para conformar entre todas o programa do Cumio Social polo Clima de Madrid. Tes toda a información para axudar nisto na seguinte ligazón: https://cumbresocialclima.net/#programa

Tamén podes achegarte e participar da gran manifestación polo clima que terá lugar o 6 de decembro en Madrid. Esta marcha pola emerxencia climática sairá ás 18:00h desde Atocha até Novos Ministerios. A través da plataforma do Movemento Galego polo Clima, diferentes colectivos e asociacións galegas, entre elas ADEGA, fretarán dous autobuses para facilitar o transporte.

Aínda fican prazas libres no bus 1 que vai e vén o xoves 6 de decembro. Se quereres solicitar praza chama de inmediato ao teléfono 609 474 465. Podes consultar os horarios de saída na infografía achegada polo Movemento galego polo Clima ao final deste artigo.

Por último, tamén podes difundir a través das redes as diferentes actividades e a programación do Cumio Social polo Clima, así como o cartaz da gran manifestación polo clima deste 6D.

#COPForFuture


Ligazón:
Cumio Social polo Clima
Manifesto: 6D – O MUNDO ESPERTÓ ANTE A EMERXENCIA CLIMÁTICA
Solicitude de transporte a aloxamento para a manifestación do 6D

Publicado por ADEGA 03.12.2019

_____________

Perito da ONU alerta para 'apartheid climático' entre ricos e pobres - Philip Alston, relator especial da ONU sobre pobreza extrema, alerta para o cenário de um 'apartheid climático', em que os ricos pagam para escapar da fome, 'enquanto o resto do mundo sofre'

Mesmo que as metas atuais sejam cumpridas, "milhões serão empobrecidos", refere Philip Alston, que faz parte do painel de especialistas independentes da ONU. No seu relatório, apresentado ao Conselho de Direitos Humanos da ONU na segunda-feira, o perito alerta que os pobres serão os mais afetados pelo aumento das temperaturas, bem como pela escassez de alimentos e pelos conflitos que deverão acompanhar as alterações climáticas.

É expectável que as nações em desenvolvimento sofram, pelo menos, 75% das consequências das alterações climáticas, apesar de a metade mais pobre da população mundial gerar apenas 10% das emissões. Aqueles "que contribuíram menos para as emissões (…) serão os mais prejudicados", avança Alston, citado pela BBC.

O relator especial da ONU cita exemplos de como os ricos das nações ocidentais já lidam com eventos climáticos extremos, lembrando que, quando o furacão Sandy atingiu Nova Iorque, em 2012, a maioria dos cidadãos ficou sem energia, mas "a sede da Goldman Sachs era protegida por dezenas de milhares de sacos de areia e abastecida por energia do seu gerador" e que “bombeiros privados de luvas brancas foram destacados para salvar as mansões" dos ricos.

Essa "dependência excessiva" do setor privado provavelmente levará a um "apartheid climático", em que os ricos "escapam do super-aquecimento, da fome e do conflito", aponta.

O relatório denuncia a falta de ação nas últimas décadas: "Discursos obscuros de funcionários do governo em conferências regulares não estão a traduzir-se numa ação significativa", escreve Alston, sublinhando que “trinta anos de convenções parecem ter feito muito pouco".

O perito da ONU tece críticas ao presidente do Brasil, Jair Bolsonaro, por abrir a floresta tropical à mineração e "enfraquecer" as medidas de proteção ambiental, assim como ao presidente dos EUA, Donald Trump, por colocar "ex-lobistas em cargos de supervisão", "ativamente silenciar e ofuscar a ciência climática", e também reverter as medidas de proteção ambiental.

O Conselho de Direitos Humanos da ONU também não escapa às críticas: "O Conselho de Direitos Humanos não pode mais dar-se ao luxo de confiar apenas nas técnicas consagradas de organização de painéis de especialistas, pedindo relatórios que não levam a lugar nenhum, exortando os outros a fazerem mais, mas fazendo pouco e adotando resoluções amplas mas inconclusivas", escreve.

Alston defende que, em vez disso, o Conselho de Direitos Humanos da ONU deve encomendar um estudo especializado urgente sobre as possíveis opções disponíveis para evitar o desastre e "propor e monitorizar ações específicas".

No seu relatório, o perito da ONU estima que 140 milhões de pessoas sejam obrigadas a deslocar-se na África Subsaariana, no sul da Ásia e na América Latina devido às alterações climáticas.

"A comunidade de direitos humanos, com algumas notáveis exceções, tem sido tão complacente quanto a maioria dos governos diante do desafio final para a humanidade representado pelas alterações climáticas", sinaliza o relatório, onde se pode ler que toda a comunidade de direitos humanos não "enfrentou o facto de os direitos humanos poderem não sobreviver à turbulência que se avizinha".

Fonte: esquerda.net | 25 de Junho, 2019

Greta Thunberg em uma foto de Foto de Janek Skarzynski.
____________

O 24 Maio, Folga de estudantes contra o cambio climático, dentro da convocatoria internacional que xa se desenvolve en máis dun cento de países, polo movemento 'Fridays For Future / Os Venres polo Futuro'

O 24 Maio, Folga de estudantes contra o cambio climático, dentro da convocatoria internacional que xa se desenvolve en máis dun cento de países, polo movemento "Fridays For Future / Os Venres polo Futuro".

Bos días,
Enviamos información sobre convocatoria de folga estudantil contra o cambio climático.
Saúdos!
Adega

Estudantes da Coruña e Ferrol convocamos unha folga estudantil contra o cambio climático o venres 24 de Maio, coincidindo coa convocatoria internacional do movemento “Fridays For Future”.

Dende A Coruña queremos dicirlle á sociedade e o goberno que debe darse un cambio ecolóxico para garantir o noso futuro. Por iso o 24 de MAIO faremos unha gran folga e manifestación a nivel global. No noso caso partirá unha marcha ás 19:00 h do Obelisco (A Coruña) para acabar diante do concello, onde terá lugar unha concentración a continuación.

Estamos vendo como o noso planeta se encamiña ao desastre polas malas accións e a indiferenza dos nosos gobernos. A xeración dos nosos paises está deixando que o cambio climático, a contaminación dos solos e augas, a extinción de miles de especies ou a destrución dos ecosistemas se converta nunha situación irreversible.

O noso futuro está hipotecado para  que algúns sigan aumentando as súas fortunas. Os nosos bosques arden e os nosos polos se desxean para pagar os luxos duns poucos.

Se amades aos vosos fillos, por que deixades que isto aconteza diante dos nosos propios ollos? Por que nos roubades o futuro?

Non é unha cuestión  ideolóxica, nin relixiosa, nin de nacionalidades. Aféctanos a todos os habitantes do planeta. É a maior crise á que nos podemos enfrontar e necesitamos tratala como tal.

Con equidade e sen perder nin un minuto máis.

Os gobernos  ignoráronnos. Decidiron non actuar. Pero quedaron sen escusas e nos sen tempo. Chegou o momento de cambialo todo.

Queremos convidar a tódolos centros que queiran unirse á folga, e aqueles estudantes, mestres, asociacións ou ONGs que lles gustaría participar na organización, contacten con nos a través do noso email ou das nosas redes sociais. Adxuntamos o cartaz da convocatoria e o panfleto en tamaño A4.

Un saúdo, Fridays For Future A Coruña.

Instagram   https://www.instagram.com/f4fcorunha/
   
Fridays for Future A Coruña (@f4fcorunha) | Instagram photos and videos | 739 Followers, 224 Following, 17 Posts | See Instagram photos and videos from Fridays for Future A Coruña (@f4fcorunha) | Ir á Web.

Facebook: https://www.facebook.com/Fridays4C/

correo-e: fridays4futurecorunha@gmail.com

Enviado por:
adega.gal
-adega@adega.gal-
20 de maio de 2019 10:05
___________

Entrevista de Enric Llopis a Yayo Herrero, ponente nun acto da Fronte Cívica-Valencia e o sindicato Acontracorrent - "Non me creo a dicotomía pechada entre a autoorganización popular e as institucións"

Por Enric Llopis [*]
25.12.2015

Entrevista de Enric Llopis a Yayo Herrero, ponente nun acto da Fronte Cívica-Valencia e o sindicato Acontracorrent. |-  "Non me creo a dicotomía pechada entre a autoorganización popular e as institucións".

Unha das grandes achegas teóricas do feminismo, a idea de que o persoal é político, resulta hoxe capital. Tamén a consideración das persoas non a partir de grandes conceptos, senón dos seus corpos concretos. A activista e membro de Ecoloxistas en Acción, Yayo Herrero, apunta as razóns: "Hai tanta xente desposeída, que se sente soa e ten medo, que si as vías para construír a solidariedade non son desenvolvidas pola esquerda e os movementos sociais, e deixámoslla a colectivos neofascistas, estamos perdidos". A enxeñeira agrícola, antropóloga e educadora social, defensora do decrecemento e a economía crítica feminista, subliña así mesmo que non cre nunha "dicotomía pechada" entre a auto-organización popular e as institucións. Yayo Herrero participou no Seminario de Formación Política organizado pola Fronte Cívica-Valencia e o sindicato Acontracorrent. Directora de FUHEM (fundación que promueve a xustiza social e a sostenibilidad ambiental) desde xaneiro de 2012 e profesora da Cátedra UNESCO de Educación Ambiental da UNED, a activista é coautora de "Que facemos fronte á crise ecolóxica" e "Cambiar as lentes para mirar o mundo. Unha cultura da nova sensibilidade" e participou no libro dirixido por Carlos Taibo "Decrecementos. Sobre o que hai que cambiar na vida cotiá", entre outras publicacións.

- Participaches nunha conferencia titulada "Mellor con menos. Bases para un novo contrato social". Existe esa enerxía acumulada, esa "masa crítica" que poida fundamentar unha nova sociedade?

Os vimbios existen, pero hai que entretecelos e construílos. O suxeito revolucionario "clase obreira", tal como viña considerando, está bastante perdido e profundamente desmembrado. O movemento sindical, que me parece moi necesario, creo que carece hoxe dunha reflexión profunda sobre as nocións actuais de "traballo" ou "clase". Atopámonos con sectores sociais moi descontentos, perdidos porque se quedaron sen relato, pero que senten que non camiñamos pola senda adecuada. Por exemplo, moitos sectores precarios, ou xente que fixo todo o que o sistema díxolles para que a cousa fóselles ben: xente nova que terminou a súa carreira, fala dous idiomas e aínda así está nas marxes; mulleres que dentro dos seus fogares actúan como amortiguadoras da precariedade vital; moitas persoas excluídas e que xa non figuran nas contas do sistema; traballadores pobres... Esas son as bases para o novo contrato social.

- Como agrupar a todos eses sectores excluídos?

Creo que habemos de construír un relato que aglutine a todas estas persoas que teñen experiencia de clase, e son susceptibles de adquirir tamén conciencia de clase. Nese relato a mirada ecoloxista e feminista son imprescindíbeis.

- Cales son actualmente, ao teu xuízo, os referentes máis destacados neses ámbitos?

No estado español creo que os referentes máis interesantes do ecoloxismo e a economía feminista son Cristina Carrasco, Amaia Pérez Orozco e Lina Gálvez, ademais de toda unha xeración de mulleres moi novas que proceden do feminismo. Estas ideas circulan en moitas ocasións nas marxes das facultades de Economía, tamén en congresos como o último de Economía Feminista celebrado en Vic (xullo de 2015). Estes congresos son un fervedoiro nos que participan moitas mulleres, un espazo difuso que hai entre a academia e os movementos sociais. Actualmente é o mellor cultivo de cambio que existe.

- E no campo da economía ecolóxica?

Destacaría a liña de traballo que levaron economistas como José Manuel Naredo, que non son recentes. Naredo leva décadas publicando no deserto. Tamén persoas como Óscar Carpintero, ou mozas como José Bellver, investigador da FUHEM. Resulta así mesmo moi interesante toda a economía clásica que traballou na redistribución da riqueza; e o conxunto de reflexións en torno ao "común", en concreto, a tarefa do Observatorio Metropolitano de Madrid, a Fundación dos Comúns e a Librería Traficantes de Soños. No campo da Filosofía do Dereito, resaltaría a autoras como María Eugenia Rodríguez Palop.

- Hai experiencias concretas que apunten a ese novo contrato social que propós?

Todo o que se articula ao redor da Rede de Economía Alternativa e Solidaria (REAS), con iniciativas como a do mercado social de Madrid: cooperativas, asociacións, experiencias de banca ética, medios de comunicación alternativos... Subliñaría ademais todas as reflexións sobre o proceso constituínte e o cambio de modelo de estado. Na miña opinión, continúa sendo un referente Boaventura de Sousa Santos cando suscita repensar o estado como "novísimo movemento social" e experimentar, así, desde a propia institución.

- Como difundir as ideas de "vivir mellor con menos" ou "o pequeno é fermoso" entre a xente común, socializada no capitalismo de consumo e que a miúdo espera a recuperación económica para volver a situacións anteriores á crise?

Ese é o gran reto que temos no ecoloxismo social, o ecofeminismo e a esquerda transformadora. Contamos cun relato moi potente. A miña experiencia é que cando temos tempo para explicar e desenvolver os argumentos, até en contornas hostís, a xente enténdeos moi ben. O problema é que non acabamos de saber como xerar ese espazo onde o discurso póidase multiplicar. Aínda que os círculos de mobilización dos últimos anos, desde a irrupción do 15-M, propagouse de xeito importante. Antes de 2011, falabas a xente de movementos sociais afines e da esquerda sobre o "decrecemento da esfera material da economía" ou "vivir ben con menos" e o discurso non entraba ben. Actualmente non ocorre o mesmo.

- Tanta reticencia houbo no mundo da esquerda á idea do "decrecemento"? observaches directamente o cambio que apuntas?

Nos últimos anos habemos "pateado" asembleas de IU locais, círculos de Podemos, asociacións ou asembleas de barrio do 15-M e a xente está ávida de escoitar e entender. Cada vez é menos necesario neses ámbitos falar dos límites físicos do planeta. Agora ben, o "salto" até poder dicir que o discurso chega de forma maioritaria á poboación aínda está lonxe.

- Publicaches abundante material sobre ecoloxismo, decrecemento e economía crítica feminista. Que opinas da idea do "común", moi en boga nun sector dos movementos sociais?

Paréceme unha referencia moi interesante. O que habemos de facer é conectar ben o fío que camiña desde a proposta dos "comúns" até o "público". É dicir, dado que temos un problema multiescalar, necesitamos tamén solucións a gran escala. O "común" no ámbito do pequeno e municipal é máis fácil de construír, pero hai tamén unha lóxica -cando se vai superando esa pequena escala- que ha de construírse desde o "público". Outra cuestión é que o "público" tamén teña que reformularse desde o "común".

- Autores como Carlos Taibo escribiron sobre a necesidade de "descomplexizar" o mundo actual. Estás de acordo?

Habería que acoutar o concepto. A vida é complexa. Todo o modelo científico que se construíu a partir da modernidade fuxía da complexidade, baseábase en múltiples certezas e trataba de definir o funcionamento da natureza e da sociedade cunha lóxica mecánica, en términos de causa-efecto. Pero todo iso a ciencia desmentiuno fai moito tempo. Aínda que nos pareza complexa, a nosa sociedade vive realmente coa lóxica simple da máquina. Así, un río é interpretado como unha tubería de auga na que quitas e pos cousas. Cuestión distinta é que construamos sociedades elevadamente sofisticadas e que están baseadas en tecnoloxías que escapan cada vez máis ao control humano. Estou de acordo en que habemos de reconstruír un modelo de vida que sexa moito máis sinxelo e baseado na suficiencia, na utilización de menos recursos e minerais e, doutra banda, maior control da xente sobre a súa propia vida.

- Que pensas da "alta velocidade" como concepto?

Paréceme que a velocidade é algo sacralizado e excesivamente valorizado nas nosas sociedades. A posibilidade de ir moi rápido, dunha cidade a outra, por unha vía de alta velocidade ou nas comunicacións informáticas ten como contrapartida a destrución do territorio, e a utilización de cantidades moi elevadas de enerxía que son finitas; probablemente unha vida máis lenta sexa máis adecuada aos ritmos das persoas, á democracia -que necesita tempo para ser desenvolvida- e ao funcionamento dos ecosistemas.

- Unha vez aceptada a tese de que o decrecimiento é inevitable (quéirase ou non o crecemento económico toparase coas limitacións do planeta), debe impulsarse o decrecimiento desde as institucións ou suscitarse desde a base, de xeito horizontal e polos movementos sociais á marxe do estado?

Non me creo a dicotomía pechada entre a auto-organización e as institucións, fan falta as dúas cousas. A vida humana sempre requiriu institucións. A cuestión é como crealas. Opino que hai que promover ao máximo as iniciativas cooperativas e centradas no territorio, de soberanía alimentaria... Pero actualmente temos problemas como o quencemento global ou tratados como o TTIP que poden destruír a túa ecoaldea si localizan un pozo de fracking a centenares de quilómetros. A cuestión é que a vida se complicou tanto, e os puntos de decisión afastáronse de tal xeito dos lugares onde vive a xente, que nos fai falta actuar en todos os ámbitos. A bacía dun río non se pode xestionar localmente, mídese á escala dunha biorrexión.

- Autores como Jorge Riechmann utilizan a expresión "colapso ambiental", idea que non apareceu no Cume do Clima celebrada en Paris. Camiña o planeta irremediablemente cara ao colapso?

Ninguén pode dicir si chegamos a unha situación de "colapso", porque científicamente é imposible determinar cando se pasou o punto de non retorno. Pero é moi posible que os ecosistemas e a biosfera estean colapsando xa. Así o suscita o IPCC (Grupo Intergubernamental de Expertos sobre o Cambio Climático). Os procesos de "retroalimentación negativa", que sempre serviran para tratar de mitigar as perturbacións no funcionamento da natureza, e levala ao equilibrio anterior, están deixando de operar. Por exemplo, cando empezou a aumentar o CO2 na atmosfera, os océanos comezaron a absorber parte dese dióxido de carbono para retiralo da atmosfera. Así se reconducía o sistema ao equilibrio. Pero cando a perturbación é moi intensa e lánzanse inxentes toneladas de CO2 á atmosfera, eses mecanismos deixan de funcionar. E dispáranse outros, chamados de "retroalimentación positiva", que afastan ao sistema do equilibrio.

- Como pode apreciarse este efecto?

Polo efecto do calentamiento global empezouse a descongelar o permafrost (capa xeada no chan das rexións moi frías ou periglaciares), co que se liberan enormes cantidades de metano que estaban retidas. Dáse a circunstancia que o metano ten un poder de "calentamiento" moito maior que o CO2. Si a iso agrégaselle a crise de biodiversidade, de enerxía e materiais, a alteración do ciclo do auga ou como se está alterando a polinización e a capacidade de fotosíntese, podemos concluír que a natureza está empezando a auto-organizarse dunha forma que pode levar a un novo equilibrio. E que este equilibrio non sexa o que lle veu tan ben á especie humana, e no que puido desenvolverse.

- Tralo Cume de Parides proliferaron titulares que celebran o acordo e os compromisos adquiridos. Tamén se dixo que se sintan as bases para combater o cambio climático. Estás de acordo con estas conclusións esperanzadoras?

Son moi pouco optimista. Os obxectivos suscitados inicialmente pola Unión Europea levaban a unha subida de temperaturas de case 3ºC, e necesitamos que a limitación se sitúe en 1,5ºC. Ninguén está disposto a adoptar as medidas necesarias. Refírome a un cambio drástico no modelo de produción e consumo, que reduza enormemente o uso de enerxías fósiles e deixe as que quedan debaixo da terra. Tamén se tería que abordar un gran proceso de reparto da riqueza, porque hai moitos lugares do mundo que necesitarían un aumento do consumo de materiais per capita, mentres outros teñen que reducilos drasticamente.

- Feito o diagnóstico, é posible o diálogo coa esquerda keynesiana e que continúa propoñendo o crecemento do PIB para despois repartir a riqueza?

Naturalmente, hai que continuar falando. Sobre todo para demostrar que esas políticas keynesianas non resultan viábeis fisicamente, ou van funcionar. E si fano, durante un tempo curto, será a costa de crear miseria e explotación a moita xente que se verá expulsada do sistema. Ecoloxistas en Acción estivo traballando con algúns sindicatos como ESK e ELA no País Vasco, Solidariedade Obreira e algúns sectores, aínda que minoritarios, de Comisións Obreiras. Trátase de suscitar unha reconceptualización do traballo e o decrecemento nun mundo que non poderá crecer economicamente segundo a lóxica de usar máis enerxía, materiais e xerar maior volume de residuos.

- Doutra banda, consideras que hai unha obsesión polos números e a estatística? Parece que asuntos transcendentais para a humanidade, como o quecemento global ou a "crise" de refuxiados, redúzanse a previsións matemáticas, a índices e cotas. Hai un interese en afastar á xente común dos grandes debates e deixalos en mans dos especialistas?

Creo que as cifras e os datos fannos falta porque necesitamos a ciencia. Pero a disputa da hexemonía cultural non pode facerse a base de números. Creo que a nosa sociedade ten un problema fundamental, que tamén vén derivado de certos límites da ciencia, tal como concibiuse durante a modernidade. Consiste na idea da matematización do mundo, é dicir, converter ás persoas nun suxeito contábel que medirá absolutamente todo para poder argumentar. Paréceme escandaloso o feito de manexarse con porcentaxes e cotas de refuxiados. Cando se atopou este verán o camión cos cadáveres descompostos de persoas refuxiadas en Austria, díxenlle a un amigo que algún día veriamos este titular: "Atopan miles de toneladas de carne inmigrante descomposta nunha estrada abandonada". Pero ás veces a esquerda tamén incorreu no mesmo erro. Amparámonos na idea de clase obreira e esquecemos as persoas e vidas concretas que a compoñen.

-Refíresche, en definitiva, a que a vida cotiá dos individuos tamén é política?

Si, creo que a política cotiá é un dos grandes logros do feminismo, tamén o pensar nos corpos concretos da xente. Unha dos grandes logros da PAH foi articular unha denuncia ante a UE en Bruxelas, recoller firmas para promover unha ILP, facer un "escrache" aos responsábeis da política de desafiuzamentos ... Mais ao mesmo tempo a PAH plantábase na casa dunha persoa ameazada de desafiuzamento, para tocala e dicirlle: "Mentres esteamos aquí, da túa casa non che bota nin deus". Esa idea de "o persoal é político" paréceme clave no momento actual. Hai tanta xente desposuída, que se sente soa e ten medo, que si as vías para construír a solidariedade non son desenvolvidas pola esquerda e os movementos sociais, e deixámoslla a colectivos neofascistas, estamos perdidos.

[*] Enric Llopis, Xornalista e colaborador habitual en diferentes seccións do xornal dixital Rebelión. Durante máis dunha década traballou en diferentes gabinetes de prensa e comunicación, colaborando ao mesmo tempo en medios alternativos como Kaos na Rede, Diagonal, Radio Klara e Crónica Popular. Participa activamente en distintos medios do País Valenciano como L'Accent ou L'Avanç. Así mesmo, elabora entrevistas e artigos para organizacións de solidariedade con Cuba e Colombia ou comités de solidariedade internacionalista que desenvolven o seu labor no País Valenciano. Para rematar, elaborou artigos e entrevistas para medios de comunicación alternativos durante as súas estancias en Guatemala, Cuba e Palestina. | https://twitter.com/enric_llopis |

Fonte: http://www.rebelion.org/

Artigo baixo licenza de Creative Commons, respectando a súa liberdade para publicalo noutras fontes.
_____________________