Amosando publicacións coa etiqueta Siria. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Siria. Amosar todas as publicacións

luns, setembro 09, 2013

Por que EEUU espía a todo o mundo?, ... Por Fernando Báez - Moi interesante artigo que paga a pena pararse a ler

Fernando Báez [*]
09.09.2013


A información xerminou en sociedades do coñecemento, definidas pola Unesco como "redes que propician necesariamente unha mellor toma de conciencia dos problemas mundiais". Pero a perversión deste concepto é o núcleo duro de formación dun proceso dinámico de monitoreo do fluxo e refluxo dunha fisura sistemática non só económica senón de intelixencia: o 20% que saquea o 80% dos recursos da terra tamén deseñou unha visión paralela e virtual de dominio.

As 300 persoas con maior riqueza, nun mundo en recesión, aumentaron en 60% as súas ganancias e os seus caudais equivalen ao diñeiro que deberían ter 3.000 millóns de persoas. Jason Hickel, nunha conferencia na Escola de Economía de Londres, estimou que só os 200 millonarios lograron facerse con 2.7 billóns mentres 3.500 millóns de persoas, con todo o que posúen apenas chegarían a 2.2 billóns. Esta desigualdade xera moita presión e obriga a ese pequeno grupo a manter a manipulación extrema polas súas canles de comunicación, que forman parte das súas alianzas grupais.

En 1970 o número de empresas multinacionais era de 37.000. Cara a 2003 xa existían 63.000 multinacionais con 820.000 subsidiarias. En 2013, ese número creceu sen medida, pero só 147 concentran a imposición de políticas de mercadeo, e non é estraño que dous terzos sexan bancos e grupos financeiros de comportamento oligopólico. Entre as 100 economías do mundo, o 53% acapárano as corporacións. Iso si, a contaminación e a explotación humana sófreo o Terceiro Mundo que é vítima de institucións extractivas non incluintes.

No ano 2013, a revista Forbes elaborou unha lista coas compañías máis poderosas do mundo e calculou que producían 38 billóns de dólares en rendas, 2.43 billóns en beneficios declaradas, 159 billóns en accións e 39 billóns no mercado de valores, empregando a máis de 87 millóns de persoas no planeta. Das 500 corporacións da lista Forbes coñécese que producen o 65,7 % de vendas totais en comparación con outras 2000 corporacións rivais e obteñen o 74,5 % de beneficios. Fenda cognitiva, abismo económico, latifundismo comunicativo e onde hai confrontación a corrupción serviu para debilitar calquera falla.

O campo de acción do novo espionaxe é practicamente ilimitado porque todos os axentes e analistas de intelixencia están de acordo ao admitir que a guerra máis importante que se libra non se desenvolve en Kabul, Chechenia ou en Bagdad senón no ciberespacio. A ciber-guerra chegou para quedarse e non hai escrúpulos de ningún tipo para desmantelar esta estrutura senón, pola contra, afiánzanse os vellos vicios do poder e os segredos xa non se queiman senón que pasan á prohibición do anatema político e ideolóxico: os documentos prohibidos para o pobo que só unha élite manexa á súa antollo aproveitando as súas investiduras e a súa representatividade alugada polo patrocinio dos accionistas das grandes corporacións do planeta que aprenderon que sae máis barato infiltrar operadores de seguridade nas entrañas do poder que adiestrarlos.

Baste dous exemplos híbridos. Max Kelly, quen era o xerente de protección de confidencialidade de Facebook que pasou, nun total mutismo, a formar parte en 2010 da Axencia de Seguridade Nacional. Dous anos máis tarde, Mark Zuckerberg, principal socio de Facebook tocaba a campá de apertura da bolsa electrónica Nasdaq en Wall Street e desde entón creceron as sospeitas da participación de penetración de axentes nas contas desa polémica rede social. Como contrapartida Zuckerberg é un dos 20 homes con maior fortuna e a súa empresa pasou de ser unha inocente rede universitaria a ter un valor superior aos 104.000 millóns de dólares. O outro caso é Howard Schmidt, adaíl de seguridade en Microsoft, recrutado por Obama para o cargo de asesor nacional de ciber-seguridade que tivo até maio de 2012.

A Información, a data, é a base do poder. Si nos atemos á rigorosa investigación de David Rothkopf no seu libro O club dos elixidos, conformouse no século XXI unha superclase integrada por 6.000 persoas que teñen prerrogativas inconcibibles: esta panda que manexa os segredos ao seu antollo estaría integrada por xefes de estado, líderes relixiosos, militares, empresarios, emprendedores innovativos e científicos.

Para o 1% das familias máis ricas, en 1970 a renda creceu 9% e en 2007 chegou a 24%, en 2013 nin a crise golpeou a este grupo que se mantivo en 41%. Mentres peor está o mundo, máis gañan. A riqueza estimada do mundo é de 195.000 billóns de dólares onde o 20% da poboación posúe o 80% desas fortunas; apenas o 80% do restante dos habitantes ten acceso ao 30% desa riqueza mediada pola distribución corrompida dos delegados das élites.

Todo se xustifica este reino implosivo que restableceu EEUU para deixar ao carón o seu combate ao terrorismo desempoando a antiga ambición de control que definiu á humanidade desde a prehistoria fai 150.000 anos cando se emigró do sur de África. Control de familias, control de grupos, control de pobos, control de civilizacións, control cultural, control relixioso, control financeiro, control total.

O Imperio Romano rexeu, durante un milenio, territorios que abarcaban 7 millóns de km2. Os Césares e senadores debían viaxar meses para someter e destruír unha cidade como Cartago, con datos que pasaban a maior parte na fala da xente.

Hoxe EEUU pode facer o mesmo a case a velocidade de luz e preparar a intervención de calquera país que interfira cos negocios das súas corporacións en cuestión de 10 minutos e preparar unha intervención devastadora en apenas uns días como a que se programa contra Siria, para ocultar as denuncias do espionaxe e as prácticas corruptas do sector militar, industrial e político. Nunca antes na historia un proxecto de tal envergadura fora unha ameaza tan enorme como a que está en marcha nestes momentos e se cierne sobre unha comunidade cuxa rebeldía aumenta do mesmo xeito como crecen as mentiras xustificadas. De aí a urxencia das accións de EEUU por mellorar os instrumentos de detección e facer o mapa de resistencias vixentes.

[*] Fernando Báez, -1947 San Félix, Cidade Guayana, é un bibliotecólogo, poeta, ensaísta e novelista venezolano, recoñecido polos seus traballos sobre a destrución de libros e recentemente pola súa investigación sobre a destrución que a invasión de Irak de 2003 causou nas obras artísticas dese país. É o autor d'As marabillas perdidas do mundo (Oceano, 2013).

Web persoal:
http://www.fernandobaez.galeon.com/

Artigo baixo a Licenza de Creative Commons, liberdade para publicalo coa mesma licenza.
____________________________

venres, setembro 06, 2013

11 de Setembro de 1973 "Golpe de Estado en Chile" promovido polos Estados Unidos de América, o mesmo xendarme que hoxe está anunciándolle ao mundo a súa intención de soltar en Siria uns centos de milleiros de paquetes de democracia explosiva e con efectos secundarios

Por Antón Dobao [*]
06.09.2013
De aquí a uns días cumpriranse corenta anos da morte violenta de Salvador Allende, Presidente de Chile, líder do goberno da Unidad Popular, aquela Fronte Ampla derrotada por un golpe de estado que deixou mortos e mortas e desaparecidos e desaparecidas. Inspirado, financiado, promovido polos Estados Unidos de América, o mesmo xendarme que hoxe está anunciándolle ao mundo a súa intención de soltar en Siria uns centos de milleiros de paquetes de democracia explosiva e con efectos secundarios.

E, non sei por que, talvez porque nos excitan a memoria os bombardeos e os crimes masivos contra os pobos, nos que o capitalismo é un especialista de práctica viciosa, veume á cabeza esta vella canción e eses versos case finais:
Compañeiro presidente
Allende
Presente!
recollendo de Marx a súa máxima achega:
intervención
fronte á interpretación da acción
reacción, acción
Atención!


Por todos, por todas. Respecto, máximo respecto!

http://www.youtube.com/watch?v=DISHuXgSy_I

Nota.-  post de Antón no facebook.

[*] Xosé Antón López Dobao, coñecido como Antón Dobao, nado en Lugo o 16 de xullo de 1963, é un escritor, tradutor e cineasta galego. [Na Galipedia].

Enviado por:
Inácio GZ
inaciogz@gmail.com
6 de setembro de 2013 17:25

________________

A humanidade atópase, unha vez máis, alarmada pola inminencia dunha nova agresión imperialista, neste caso, contra do pobo sirio ... Manifesto e convocatorias da Coordinadora Galega pola Paz


Na xuntanza celebrada onte en Compostela a Coordinadora Galega pola Paz acordou entregar mañán Xoves, 5 de Setembro de 2013, ás 12 do mediodía, no Consulado USAmericano na Coruña, (Rúa Juana de Vega, nº8) o Manifesto contra da intervención militar en Siria. Acordou-se convocar aos medios, a unha Rolda de Prensa, mesmo diante do propio Consulado. Despois de consensuar o Manifesto Unitario, acordou-se chamar á cidadanía para que se mobilice contra da intervención militar do Goberno USAmericano en Siria.

A continuación transcribimos o Manifesto consensuado entre as máis de 30 entidades que conforman a COORDINADORA GALEGA POLA PAZ (ONGs, Fundacións, movementos sociais, sindicatos, partidos políticos) así como a Axenda de mobilizacións convocadas en contra da intervención militar norteamericana contra do pobo sirio.

MANIFESTO UNITARIO

A COORDINADORA GALEGA POLA PAZ MANIFESTASE EN CONTRA DUNHA INTERVENCIÓN MILITAR NORTEAMERICANA EN SIRIA E CHAMA Á CIDADANÍA A PARTICIPAR NAS ACCIÓNS CONVOCADAS A CONTINUACIÓN.

A humanidade atópase, unha vez máis, alarmada pola inminencia dunha nova agresión imperialista, neste caso, contra do pobo sirio, como tantas outras veces no pasado, protagonizada polo exército norteamericano, de forma unilateral, e sen sequera o aval das Nacións Unidas, o que significa unha inequívoca violación do dereito e a legalidade internacional.

As consecuencias dunha intervención militar norteamericana en Siria son imprevisibles. As guerras, cando comezan, pretenden ser sempre xustas, rápidas, puntuais e cirúrxicas, co menor custe e as baixas mínimas. Sen embargo, a historia amosa, con claridade, que non sempre acontece así.

A escusa pretendida agora para intervir militarmente nun estado soberano é a da utilización de armamento químico polo réxime ditatorial de Bachar el Assad cando informes independentes veñen denunciando, desde hai varios anos, que as partes en conflito en Siria contan e usan diferente armamento químico, particularmente, gas sarín. Sen embargo, o que se silencia reiteradamente nos medios nacionais e internacionais, é precisamente quen son os fabricantes e vendedores deste tipo de armamento prohibido polas convencións internacionais, precisamente, os EE.UU e os outros membros con dereito a veto no Consello de Seguridade da ONU.

Os informes dos inspectores das Nacións Unidas, realizados sobre o terreo, confirman a utilización de gas sarín en Damasco, ó tempo que anuncian que non poden precisar a autoría dos bombardeos. EE.UU apresurouse a atribuír o uso destas armas letais e terribles ó réxime de Bachar el Assad nunha comparecencia de prensa do Secretario de Estado John Kerry que lembrou moito a aquela outra protagonizada por Collin Powell na ONU para xustificar o ataque a Iraq en 2003 pola suposta existencia dunhas armas de destrución masiva que logo comprobamos que non existían. Lembremos que Aznar e o PP votaron unanimemente a favor daquela intervención ilegal no Congreso, contra da opinión maioritaria da cidadanía.

As numerosas armas de destrución masiva que existen, repartidas polo mundo adiante, foron fabricadas e vendidas, nomeadamente, polos EE.UU, que tamén ten a triste marca da súa utilización, desde o armamento nuclear en Hiroshima e Nagasaki, ate o napalm en Vietnam ou o uranio empobrecido en Iraq.

Non podemos ignorar que Siria está situada nunha rexión fortemente incendiada pola guerra e a violencia desde hai moitos anos. Basta con fixarse nas fronteiras que mantén Siria para entender o seu papel estratéxico, particularmente, para o control territorial e dos recursos enerxéticos da zona, como paso previo de camiño a Teherán, probable próximo obxectivo militar dos EE.UU, que mantén e tolera a vulneración sistemática das resolucións das Nacións Unidas contra de Israel, o seu principal aliado na rexión, xunto coas monarquías teocráticas do Golfo.

Siria leva máis de dous anos nunha auténtica guerra civil, con forte presencia estranxeira, en recursos, financiamento e mercenarios, por ambas partes, que ten producido máis de 100.000 mortos e varios millóns de desprazados e refuxiados. A poboación civil siria, especialmente nenos, mulleres e anciáns, son as vítimas inocentes dun brutal enfrontamento alongado deliberadamente para debilitar e destruír o país, para facelo irrelevante na rexión, para facilitar os plans de control e a posterior intervención en Irán.

A cidadanía siria levantouse contra do réxime ditatorial de El Assad, hai algo máis de dous anos, reclamando, como o resto das Primaveras Árabes, pan, traballo e liberdades democráticas, co protagonismo da mocidade laica e progresista. Occidente, coa miopía que o caracteriza, decidiu non apoiar estas reivindicacións e militarizar o conflito, vendendo armas ós chamados ”rebeldes”, cada vez máis controlados por grupos yihadistas.

A intervención militar norteamericana en Siria pode desencadear consecuencias gravísimas para unha rexión xa de por si fortemente armada e con confrontacións políticas, relixiosas e armadas que se prolongan no tempo. O xogo das alianzas, como tantas outras veces, pode xeralizar a violencia máis alá daquela área xeográfica, e influír notablemente na paz e na seguridade a nivel mundial, tamén na nosa economía, tal e como teñen advertido outros actores principais en Nacións Unidas e na rexión.

A cidadanía global, a sociedade civil internacional, as persoas de ben en Galicia, en Europa e no mundo non podemos permanecer impasibles diante dun conflito que ameaza con estenderse moi perigosamente. Bombardear un país soberano, intervilo militarmente desde o exterior, pola forza e a violencia, non son as mellores fórmulas para resolver un conflito. Todo o contrario. É precisamente a presión económica, política e diplomática sobre as partes, da comunidade internacional, de forma multilateral, co protagonismo das Nacións Unidas e da Liga Árabe, as que poden impoñer un alto o fogo e abrir vías de diálogo e de entendemento, en Siria e no conxunto da rexión.

A Coordinadora Galega pola Paz, plataforma de acción pacífica e nonviolenta, conformada por organizacións moi diversas, aberta e plural, de ONGs, movementos sociais, fundacións, sindicatos e partidos, manifesta a súa máis enérxica oposición á unha intervención militar norteamericana contra do pobo sirio,  solidarizase coas vítimas, e reclama da cidadanía e das institucións democráticas, parlamento e concellos, mocións de condena na liña do aquí manifestado.

Ademais, a Coordinadora Galega pola Paz, acorda promover as seguintes accións:
1º.- Elaborar e difundir este Manifesto entre a cidadanía galega.

2º.- Dar a coñecelo publicamente o XOVES, DÍA 5, ÁS 12:00 horas, convocando previamente ós medios, diante do Consulado norteamericano en Coruña (Juana de Vega, 8).

3º.- Convocar concentracións unitarias como Coordinadora Galega pola Paz o Martes, día 10, ás 20:30 horas, en tódalas cidades e vilas posibles, diante dos concellos, agás en Vigo, que será diante do Consulado francés (Camelias 56) e en Coruña que será diante do Consulado norteamericano.

4º.- Caso de producirse a agresión militar norteamericana sobre o pobo sirio, ó día seguinte no caso de ser pola noite, ás 20:30 horas, de novo, concentracións nos lugares sinalados no punto anterior.

5º.- Por último, as organizacións da Coordinadora Galega pola Paz darán difusión e apoiarán a iniciativa da petición de retirada do Premio Nobel da Paz a Barack Obama que está en marcha na rede a través de Change (http://www.change.org/es/peticiones/que-retiren-a-obama-el-premio-nobel-de-la-paz-nopeacenonobel).
Non á guerra!

Non no noso nome!

Sacade as vosas mans de Siria!

COORDINADORA GALEGA POLA PAZ: ADEGA, ALTERMUNDO, AMARANTE, ANOVA-IN, CCOO, COORDINADORA GALEGA DE ONGDS, EQUO GALICIA, ESPAZO ECOSOCIALISTA GALEGO, EU, FETE-UGT, FORO GALEGO DA INMIGRACIÓN, FUNDACIÓN 10 DE MARZO, FUNDACION ARAGUANEY, FUNDACIÓN BALTASAR GARZÓN, INTERED, INTERMON OXFAM, SEMINARIO GALEGO DE EDUCACIÓN PARA A PAZ, SINDICATO LABREGO GALEGO, SOLIDARIEDADE INTERNACIONAL
STEG, UGT, UNIONS AGRARIAS, VERDEGAIA, VOLUNTARIADO SOCIAL ROGAS, XUVENTUDES COMUNISTAS, XUVENTUDES SOCIALISTAS GALEGAS.

Información baseada na enviada por:
Educación e Paz
-paz@sgep.org-
4 de setembro de 2013 16:10

Manuel Dios Diz - Presidente
Seminario Galego de Educación para a Paz
FUNDACION CULTURA DE PAZ
www.sgep.org
Tfno: 981-554053

___________________

mércores, setembro 04, 2013

Chomsky: O ataque de EE.UU. contra Siria sería un crime de guerra


O destacado académico, filósofo e lingüista estadounidense Noam Chomsky criticou o empeño do presidente de Estados Unidos, Barack Obama, de emprender un ataque bélico malia a oposición mundial. Para Chomsky EE.UU. está acudindo a un pretexto estándar para atacar Siria.

O destacado académico, filósofo e lingüista estadounidense, Noam Chomsky, asegurou este martes que un ataque por parte de Estados Unidos (EE.UU.) a Siria, sen o apoio das Nacións Unidas, sería un crime de guerra, independentemente da aprobación do Congreso do país norteamericano.

"A agresión sen autorización da ONU (Organización de Nacións Unidas) sería un crime de guerra, e moi grave, iso está moi claro, malia os esforzos forzados de apelar a outros delitos como precedentes", sostivo Chomsky nun correo electrónico enviado ao xornal The Huffington Post.

Así mesmo, destacou que a medida que o apoio internacional á decisión do presidente de EE.UU., Barack Obama, de atacar a Siria derrubouse, xunto coa credibilidade das afirmacións do Goberno, a Administración recorreu a un pretexto estándar para os crimes de guerra cando todo o demais falla: "a credibilidade das ameazas do policía autodesignado do mundo".

Mentres Obama segue adiante coa súa campaña para tratar de solicitar apoios no Congreso e conseguir a aprobación da Cámara para atacar Siria.

O goberno sirio desmentiu o 21 de agosto a través do Ministerio de Información as noticias difundidas por varias cadeas internacionais, referidas ao presunto uso de armas químicas por parte do Exército contra grupos terroristas nas proximidades da capital, Damasco, segundo apuntou a axencia oficial de noticias, SA.

Estados Unidos e outros países de Occidente acusan a Siria de usar armas químicas contra o seu propio pobo e levantaron a voz sobre unha inminente invasión militar a Siria, algo que foi rexeitado por a comunidade internacional e as Nacións Unidas.

Pese a que o goberno sirio entregou probas dos ataques con armas químicas por parte dos opositores armados, estes mesmos grupos confesaron ter este tipo de armas na súa poder e habelas usado.

Siria foi escenario dun conflito interno que estalou en marzo de 2011. Informes demostran que un alto número de mercenarios estranxeiros participa na guerra contra o Goberno sirio. Cifras oficiais da ONU confirmaron que no conflito interno, que estalou en marzo de 2011, perderon a vida máis de 95 mil persoas.

Web oficial de Noam Chomsky:
http://www.chomsky.info/

Enviado por:
Resumen Latinoamericano
-resumen@nodo50.org-
3 de setembro de 2013 19:46

http://www.resumenlatinoamericano.org/
http://resumenlatinoamericano.blogspot.com.es/

_______________

sábado, agosto 31, 2013

Vaiamos ao que nos permite xuntarnos nunha praza pública, que é opoñernos a unha intervención militar asasina, depredadora, imperial, e esixirmos liberdade, soberanía e xustiza para o pobo sirio, ... Por Antón Dobao


Por Antón Dobao [*]
31.08.2013

Hai moitos anos que teño a sensación de que a esquerda de tradición marxista (e a min con iso xa me chega) necesita un bo reseteo, recuperar o espírito da I Internacional, comprender que o mundo e as forzas produtivas cambiaron máis do que aos sacerdotes lles apetecería e que o inimigo está aí fóra, ou sexa, aquí dentro, e é moi poderoso, demasiado como para perder o tempo criminalizando a aqueles e aquelas que, cos matices que sexan e as discordancias precisas (benvidas!), comparten a necesidade dunha sociedade poscapitalista. Entrementres, o proletariado real, máis aló de mistificacións pasadas xa de rosca e de modelos produtivos, segue desorganizado, irrecoñecible, sen capacidade de construír unha identidade e unha organización eficaz, fragmentado, atacado por todos os flancos. Así nos vai. Sentirse vangarda en soidade pode ser reconfortante, pero é socialmente inútil.

Eu creo que non podemos confundir a xeopolítica co proxecto de emancipación social. Entendemos o valor xeopolítico do réxime sirio no contexto mundial actual, pero, é ese o modelo social que ten que defender a esquerda revolucionaria e marxista hoxe? Francamente, teño a sensación de que non.

En calquera caso, eu non son un teórico social, así que opino só por impulsos derivados da observación. Opoñereime con todas as miñas forzas á intervención militar, que é imperialista e criminal, en Siria, porque ademais será un ataque contra o pobo e contra a súa soberanía e contra a súa vida e o seu benestar. Pero non me sinto con forzas nin con argumentos para defender un réxime que nin desde o punto de vista social, nin desde o económico nin desde o político sinto como meu.

Reproducir hoxe enfrontamentos de hai máis de medio século é unha auténtica aberración e, creo, unha irresponsabilidade política.

Vaiamos ao que nos permite xuntarnos nunha praza pública, que é opoñernos a unha intervención militar asasina, depredadora, imperial, e esixirmos liberdade, soberanía e xustiza para o pobo sirio.

Nota.-  post de Antón no facebook.

[*] Xosé Antón López Dobao, coñecido como Antón Dobao, nado en Lugo o 16 de xullo de 1963, é un escritor, tradutor e cineasta galego. [Na Galipedia].

Enviado por:
Inácio GZ
inaciogz@gmail.com
30 de agosto de 2013 23:27

________________

venres, agosto 30, 2013

O Seminario Galego de Educación para a Paz, manifesta o seu rexeitamento a unha intervención militar en Siria e chama á mobilización social contra a mesma - Convocatoria de reunión en Compostela

O SGEP MANIFÉSTASE EN CONTRA DUNHA INTERVENCIÓN MILITAR DOS EE.UU. EN SIRIA | CHAMA Á MOBILIZACIÓN SOCIAL DA CIDADANÍA PARA PARALA | CONVOCATORIA DE REUNIÓN DA COORDINADORA GALEGA POLA PAZ

O Seminario Galego de Educación para a Paz, diante da posibilidade certa de que o goberno norteamericano bombardee Siria nas próximas horas, cos seus aliados máis entusiastas, mesmo sen o respaldo e o aval das Nacións Unidas, e con toda a opinión pública en contra, quere manifestar o que segue:

1º.- Siria leva dous anos nunha feroz guerra civil alimentada, fundamentalmente, polas potencias que controlan o Consello de Seguridade da ONU, xunto cos estados máis importantes da rexión, apoiando a un ou a outro bando en loita. A utilización de armamento químico diverso, vendido polos que agora poñer o berro no ceo, parece estar probado por ambas partes en conflito.

2º.- A intervención militar dos EE.UU. e dos seus aliados en Siria, por moito que se anuncie como puntual, rápida e cirúrxica, contra bases e instalacións militares do réxime de Bachar el Assad, producirá, sen dúbida, máis sufrimento e destrución, morte e desesperación, nun pobo que leva perdidas máis de 100.000 persoas e millóns de desprazados e refuxiados.

3º.- O dereito a protexer ou a utilización de armamento químico, de autoría dubidosa e múltiple, non poden ser esgrimidos como argumentos para os ataques pois é precisamente a poboación civil siria, de ambos bandos, a que sofre as consecuencias dunha guerra atroz de desgaste propiciada, precisamente, polos que agora se proclaman xendarmes internacionais vulnerando inequivocamente a legalidade internacional.

4º.- A decisión do Parlamento británico de non apoiar a intervención ten que facer reflexionar á comunidade internacional, ós parlamentos democráticos, incluído o español e o galego, e converterse nun exemplo a seguir co obxecto de forzar a Barack Obama, Premio Nobel da Paz, para que cambie de política e procure a vía da presión económica e diplomática, co liderado das Nacións Unidas e da Liga Árabe, que impoña un alto o fogo e permita abrir vías de negociación multilateral.

5º.- Por último, a mobilización social pacífica, a presión sobre os parlamentos e demais institucións democráticas, da cidadanía local e global, é a máis poderosa arma de construción de paz que existe. Neste senso, o Seminario Galego de Educación para a Paz apoiará tódalas iniciativas unitarias da sociedade civil e dos movementos sociais en contra da intervención militar en Siria e fai un chamamento para que, no caso de que finalmente teña lugar, a cidadanía responda con concentracións e actos de solidariedade co pobo sirio.

...

Benqueridas amigas e amigos:

Pola presente procedo a informar da reunión que o vindeiro luns, día 2 de Setembro, ás 19:00 horas, terá lugar na Galería Sargadelos en Compostela (Rúa Nova), da COORDINADORA GALEGA POLA PAZ, en réxime de autoconvocatoria aberta, co obxecto de consensuar accións para manifestar a protesta social pola inminente intervención militar de EE.UU (e algúns dos seus tradicionais aliados) en Siria.

Na confianza de que poderemos contar coa vosa participación aproveito para trasladar un saúdo afectuoso.

Agradecemos a confirmación da asistencia.

Cordialmente,

Seminario Galego de Educación para a Paz
FUNDACION CULTURA DE PAZ
www.sgep.org
Tfno: 981-554053






Enviado por:
Educación e Paz
-paz@sgep.org-
30 de agosto de 2013 11:49

__________________

xoves, agosto 29, 2013

A CIG amosa o seu rexeitamento á inminente intervención militar imperialista contra Siria - Denuncia a actitude de EEUU e dos seus aliados, esíxelle ao Estado español que se opoña ao ataque e chama á cidadanía galega a protestar


A Exectutiva Confederal da CIG amosa nun comunicado o seu rexeitamento ante a posíbel e inminente agresión militar imperialista de EEUU e os seus aliados contra os pobos de Siria, reclámalle ao Goberno español que non participe na operación e chama a cidadanía galega a rexeitar na rúa o ataque
.

-A CIG rexeita a intervención militar imperialista en Siria e defende a vía pacífica e democrática e a negociación para lograr a resolución dos conflitos respectando sempre a soberanía dos pobos.

-Considera que EEUU e os seus aliados están a fabricar mediante a manipulación e a propaganda unha nova mentira para xustificar o ataque, de igual xeito que con anterioridade fixeron coas suposta armas de destrución masiva de Iraq.

-Sostén que se trata doutra agresión imperialista totalmente ilegal ao contravir o dereito internacional, non ter autorización do Consello de Seguranza da ONU nin contar co visto e prace de ningún organismo internacional.

-Esíxelle ao Estado español que non participe nin dea cobertura á operación militar e censura a falta de vontade para artellar mecanismos que posibiliten a resolución democrática dos conflitos e a convivencia dende o respecto á soberanía dos distintos pobos da rexión.

-Denuncia a disposición dos gobernos imperialistas da OTAN e da UE a dilapidar inxentes recursos económicos nunha nova aventura militar ao mesmo tempo en que brutais recortes sociais e laborais son impostos á clase traballadora coa excusa da crise, dos déficits públicos e do aforro orzamentario.

-Por último, chama a cidadanía galega a expresar na rúa a súa oposición a esta nova agresión imperialista participando nas concentracións e protestas que se convocarán por todo o país unha vez se produza o ataque.

Publicado en Avantar o 28 de Agosto de 2013
_________________

venres, agosto 23, 2013

Gas sarín en Siria: nova operación de propaganda


Segundo o Exército Sirio Libre, as autoridades sirias bombardearon con gas sarín a rexión de Ghoutta, na periferia de Damasco, o mércores 21 de agosto de 2013, causando en total 1.700 mortos. Esta alegación foi comentada de inmediato polas autoridades alemás, británicas e francesas, que chamaron a unha reunión urxente do Consello de Seguridade da ONU para que se autorice aos observadores da ONU a investigar no terreo. As noticias respecto diso están sendo repetidas constantemente pola prensa atlantista, que presenta ademais ditas alegaciones como feitos consumados.

Salta á vista, con todo, a torpeza desta nova operación de propaganda. Como pode comprobarse a través de YouTube, os vídeos que supostamente mostran a masacre cometida o 21 de agosto foron publicados en YouTube pola conta identificada como «Majles Rif»? o 20 de agosto.

Nas imaxes, impresionantes a primeira vista, percíbese rápidamente unha posta en escena. Os nenos afectados, que parecen desfallecidos ou endrogados, non teñen nais que os acompañen. Os varóns aparecen a miúdo espidos mentres que as nenas están completamente vestidas. Fóra dalgunhas cortinas plegables e varias bolsas de soro, non se ve ningún tipo de estrutura médica nin equipamiento sanitario, nin sequera de tipo clandestino.

AVISO: AS IMAXES DESTES VÍDEOS PODEN FERIR A SENSIBILIDADE DALGUNHA XENTE, POIS SON MOI DURAS.


http://youtu.be/fSvm8mDZyOY

http://youtu.be/sZuYpsZZTlc

http://youtu.be/6O-G9HQru_o

http://youtu.be/_dVgO6LPKpk


Algunhas das fotografías difundidas agora pola prensa atlantista xa foron utilizadas anteriormente para acusar ao exército de Egipto de cometer unha masacre nun campamento da Hermandad Musulmá no Cairo.


A partir da madrugada e ao longo de todo o día 21 de agosto, o Exército Árabe Sirio bombardeou as posicións de elementos do Exército Sirio Libre que se habían reagrupado no sueste da Ghoutta (a rexión agrícola colindante coa capital siria), zona de enfrontamentos cuxa poboación civil foi evacuada desde fai meses. As baixas dos grupos yihadistas parecen ser alí considerables e non se recorreu ao uso de gases de combate, un arma que historicamente se utiliza só en caso de guerras de trincheras.

As autoridades rusas denunciaron unha nova campaña de propaganda planificada de antemán, o cal está sendo confirmado pola simultaneidad e a unanimidad conque os medios de prensa atlantistas están repetiendo a un tempo a versión do Exército Sirio Libre, sen esforzarse por verificar os feitos.

As autoridades iraníes sinalan, pola súa banda, que o uso de armas químicas por parte de Siria sería totalmente inxustificado e absurdo en momentos en que os seus éxitos militares no campo de batalla son xa innegables.

En Nova York, ao cabo dunha reunión a portas pechadas, o Consello de Seguridade da ONU expresou inquietude.

Xa en 2003, Estados Unidos utilizou a acusación de posesión e uso de gases de combate por parte do goberno de Irak como xustificación para agredir ese país. O entón secretario de Estado Colin Powell chegou ata a mostrar aos membros do Consello de Seguridade da ONU unha ampolleta de gas licuado como proba daquelas alegacións. Só logo da destrución de Irak, o propio Powell recoñeceu que aquelas supostas probas eran falsas e que el mesmo mentira á comunidade internacional.

Rede Voltaire | 22 de agosto de 2013

Artigo baixo licenza Creative Commons.

A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).

Fonte : «Gas sarín en Siria: nova operación de propaganda», Rede Voltaire , 22 de agosto de 2013, www.voltairenet.org/article179894.html.

---

Enlace relacionado:

A noticia no xornal dixital Público, con moi interesantes comentarios.

Enviado por:
Inácio GZ
-inaciogz@gmail.com
22 de agosto de 2013 23:45

__________________________

xoves, decembro 06, 2012

Portaavións de Estados Unidos, USS Dwight D. Eisenhower, achégase á costa de Siria


Un xornal británico informou que o portaavións, USS Dwight D. Eisenhower, está próximo a chegar ás costa de Siria. Devandito portaavións contén oito escuadrones de bombaderos de combate e oito mil soldados. O goberno de EE.UU. segue ameazando cunha posible intervención militar en Siria.

O diario británico 'The Times' deu a coñecer este xoves que o portaavións estadounidense "Dwight D. Eisenhower", que conta con oito escuadróns de bombardeiros de combate e ao redor de oito mil soldados a bordo atópase preto da costa de Siria.

O "USS Dwight D. Eisenhower", que ten capacidade para albergar a miles de homes, atópase agora ancorado preto da costa siria. O portaavións uniuse ao buque anfibio USS Iwo Jima, que dispón duns dous mil 500 infantes de mariña a bordo.

A pesar da chegada do portaavións, "a administración Obama non informou de ningún tipo de intervención militar, no entanto, Wáshington parecese estar listo para empezar calquera acción de tipo militar se o presidente sirio Bashar ao Assad decide utilizar armas químicas contra a oposición", sostén o rotativo británico.

O portal informativo Debka, tamén informou que se os Estados Unidos decidise intervir militarmente en Siria, tería xa á súa disposición na zona polo menos 10 mil soldados, 17 buques de guerra, 70 cazabombarderos, 10 destrutores e varias fragatas e cruceiros militares. Algúns dos buques están equipados con interceptores de mísiles Aegis capaces de derrubar calquera mísil sirio.

O presidente Barack Obama tamén asomou a posibilidade de "certas medidas" contra Siria debido a esta situación. Con todo, ningunha das fontes precisou en que consisten as preparacións ou cal sería o plan de continxencia estadounidense.

"O mundo está mirando. Se usan armas químicas haberá consecuencias", dixo o presidente Barack Obama en dirección a Assad, aínda que evitou entrar en detalles.

Nese mesma orde expresouse a secretaria de Estado de EE.UU, Hillary Clinton, quen sostivo que un eventual uso de armas químicas polas forzas leais ao presidente Bashar al Assad marcaría "unha especie de liña vermella para Estados Unidos".

O Goberno de Siria reiterou unha vez máis a principios do mes de decembro, de novo que no posee armas químicas, e que nunca empregaría armas químicas en contra do seu propio pobo, respondendo así ao presidente dos Estados Unidos, Barack Obama e á secretaria de Estado norteamericana, Hillary Clinton.

"Siria confirma, unha vez máis, que nunca, baixo ningunha circunstancia, usaría armas químicas contra o seu propio pobo, nin sequera se as tivese", expresou un comunicado do Ministerio de Relacións Exteriores sirio, difundido a través de medios locais.

teleSUR-RT-Ticovisión-MdZol/vg - FC

Máis, relacionadas, en:

Siria ratifica de novo que no posee armas químicas

Fonte:
http://www.telesurtv.net/

Enviado por:
TeleSUR
-contactenos@telesurtv.net-
6 de dezembro de 2012 14:05
___________

luns, agosto 06, 2012

O sangue siria grava unha nova liña na area - Siria confirmado: maioría "rebeldes" son Contras mercenarios estranxeiros, ... Por Pepe Escobar- Artigo e Vídeos


Siria confirmado: maioría "rebeldes" son Contras mercenarios estranxeiros

O sangue siria grava unha nova liña na area

Investigadores, xornalistas independentes, observadores traballando sobre o terreo, desde a mesma Siria, confirman cada día cos seus testemuños, análises lóxicas e outros materiais gráficos que os famosos "rebeldes sirios" -que tanto apoia a prensa comercial- son en maioría máis que unha gran banda de Contras mercenarios fundamentalistas asasinos financiados polos EEUU e por algunhas potencias europeas ávidas de dominación e en coordinación coas monarquías petrodólares déspotas do Golfo vasallas de Occidente, todos operando contra Siria principalmente desde territorio turco, israelí e xordano.

Por Pepe Escobar [*]
03.08.2012

A principios do século pasado trazouse unha liña na area de Acre a Kirkuk. Dúas potencias coloniales –Gran Bretaña e Franciarepartíronse tranquilamente Medio Oriente entre elas; todo o que estaba ao norte da liña para Francia; o sur era de Gran Bretaña.

Moitos reveses –e traxedias concéntricas– despois, unha nova liña na area está sendo trazada por Arabia Saudita e Qatar. Entre Siria e Irak, quéreno todo. E falemos de retorno dos reprimidos; agora, como parte do composto OTAN-Consello de Cooperación do Golfo (CCG), están na cama cos seus antigos amos coloniais.


http://youtu.be/Hfoq4WUwUvM

Pódese observar no video que os "rebeldes sirios", é dicir os Contras mercenarios están drogados a maior parte do tempo, iso explica o seu estado de excitación extrema, no video van executar a unha familia enteira que capturaron na súa casa polo só feito que dita familia moi respectada no pobo gardaba simpatía polo goberno do presidente Bashar A El-Assad. Este video foi filmado e colgado en internet polos mesmos mercenarios moi orgullosos de mostrar as súas accións.

Golpe tras golpe

Non importa o que pregoen os medios militarizados de Occidente, non hai un xogo final en Siria aínda. Ao contrario: o xogo sectario non fai máis que comezar.

É de novo o Afganistán dos anos 80. As máis de 100 pandillas fuertemente armadas involucradas na guerra civil de Siria sobordar de fondos cos cales o CCG financia as súas granadas rusas propulsadas por foguetes e compradas no mercado negro. Numerosos salafistas-yihadistas cruzan cara a Siria, non só desde Irak, senón tamén de Kuwait, Arxelia, Túnez e Pakistán, logo de chamados embravecidos das súas imames. Secuestros, violacións e matanzas de civís favorables ao réxime de Asad estanse convertendo na lei do país.

Perseguen aínda con máis ardor aos cristiáns [1]. Obrigan a irse aos exiliados iraquíes residentes en Damasco, especialmente os que viven en Sayyida Zainab, o vecindario de predominio chií nomeado así en honor da neta do Profeta Muhammad, enterrada na fermosa mezquita local. A BBC, devandito sexa no seu favor, polo menos informou respecto diso [2].

Efectúan execucións sumarias; o viceministro do Interior de Iraq Adnan al-Assadi dixo a AFP que os gardas fronteirizos viron que o Exército Libre Sirio (ELS) tomou o control dun posto da fronteira e logo  "executou a 22 soldados sirios ante os ollos dos soldados iraquíes".

O cruzamento Bab al-Hawa entre Siria e Turquía foi invadido por máis de 150 muyahidines descritos como multinacionais [3], provenientes de Arxelia, Exipto, Arabia Saudita, Túnez, os Emiratos Árabes Unidos, Chechenia e até Francia. Moitos proclamaron a súa fidelidade á Al Qaida no Magreb Islámico (AQIM).

Queimaron numerosos camións turcos. Filmaron o seu propio vídeo promocional. Desfilaron coa súa bandeira da Al Qaida. E declararon que toda a zona fronteriza era un Estado islámico.


http://youtu.be/jMXf2yWARCc

Os Contras mercenarios estranxeiros infiltrándose en Siria a través do deserto, preto de Dara.

Entrega a túa tarxeta de identidade de terrorista

Non hai forma de comprender a dinámica siria sen saber que a maioría dos comandantes do ELS non son sirios, senón iraquíes suníes. O ELS só puido ocupar o cruzamento fronteirizo Abu Kamal entre Siria e Irak porque toda a zona está controlada por tribos suníes visceralmente opostas ao goberno da el-Maliki en Bagdad. O libre fluxo de muyahidines, yihadistas da liña dura e armas entre Irak e Siria xa está máis que establecido.

A idea de que a Liga Árabe –comportándose como portavoz oficial de OTAN-CCG– ofreza asilo a Bashar Al-Assad podería ser tan ridícula como a de que a CIA supervise que grupos muyahidines e yihadistas poden acceder ás armas financiadas por Qatar e os sauditas.

Ao principio, pode ser só un mal chiste. Logo de todo, a oferta do exilio proveu de exactamente os mesmos paragóns da democracia, a Casa de Saud e Qatar, que controlan a Liga Árabe e financian aos muyahidines e a yihad anti-Siria.

Bagdad, con todo, condenou públicamente a oferta do exilio. E a secuela –de feito o mesmo día– foi digna de The Joker (si, o inimigo de Batman): unha ola de atentados anti-chiíes en Iraq, con máis de 100 mortos, debidamente reivindicada polo Estado Islámico de Irak, a franquicia local de Al Qaida. O seu portavoz, Abu Bakr Al-Baghdadi, urgió enérgicamente ás tribos suníes de Anbar e Nineveh a que se sumen á yihad e derroquen o goberno "infiel" en Bagdad.

O movemento de ida e volta de muyahidines e yihadistas entre Siria e Irak foi máis que confirmado por Izzat a o-Shahbandar, alto membro do parlamento de Irak e asistente próximo do primeiro ministro a el-Maliki.

Bagdad até actualizou listas. A frecuencia de cambio só puido xerar máis frenética neolingua orwelliana acuñada polo sitio Moon de Alabama na web [4].

Os muyahidines e yihadistas activos en Irak agora son "insurxentes iraquíes". E os muyahidines e yihadistas activos de Siria seguen sendo os usuais "rebeldes sirios". Todos foron sacados do servizo activo como "terroristas". Segundo esta lóxica o Batman de Colorado tamén podería ser descrito como "insurxente".

Seguide o diñeiro

Tal e como aparece, os idealizados "rebeldes" sirios, máis os insurgentes coñecidos previamente como terroristas, non poden vencer aos militares sirios, nin sequera coa choiva de diñeiro e armas dos sauditas e os cataríes.

Tampouco existe evidencia de que o réxime considere unha retirada ás montañas alauitas do norte de Siria, como o evoca a discusión colectiva nos blogues de política exterior. Logo de todo os «rebeldes» non controlan ningún territorio.

O seguro é quen se beneficiará da progresiva balcanización de Siria. Á Casa de Saud e Qatar encantaríalles que a guerra civil se exportara a Iraq e o Líbano; nos seus cálculos extremadamente estreitos, iso podería acabar producindo outros réximes suníes.

Polo tanto hai que esperar que os fondos sauditas e cataríes compren a calquera burócrata sirio ben conectado, até malia que a burguesía urbana suní aínda non abandonou o barco.

E a medida que se estende a guerra civil, un tsunami de armas seguirá inundando Xordania, Líbano, Irak e por suposto Turquía, reforzando grupos guerrilleiros de todo tipo, incluídos os kurdos, unha faceta máis da agora excluída neo-otomá Turquía que contempla impotente como se destrúen os Estados tallados na area por esa liña colonial dos anos vinte do século pasado.

Estratexicamente, será sempre unha guerra por encargo, esencialmente de Arabia Saudita contra Irán co apoio da Casa de Saud a islamistas de todas as cores en comparación co apoio de Catar a "o seu" Irmandade Musulmá. Pero sobre todo trátase de EE.UU.-OTAN-CCG contra Irán.

Os motivos de Israel van máis aló do desexo sectario saudita/catarí. O primeiro ministro de Israel Bibi Netanyahu acaba de desenterrar un "bushismo" cualificando a Irán-Siria-Hizbulá de "eixe do mal". O que desexa a longo prazo Tel Aviv é obvio: que Washington, con ou sen o goberno de Obama, derribe ese eixe.

Mentres tanto, ese obxectivo a longo prazo non impide que o ministro de defensa israelí Ehud Barak tolee especulando respecto de unha invasión de Siria baseada nunha hipotética transferencia de misiles antiaéreos sirios ou ata de armas químicas a Hizbulá.

Washington, pola súa banda, adoraría ter polo menos un dócil goberno suní en Damasco para acelerar o cerco de Irán sen aumentar os temores substanciais de Israel. Mentres tanto, o que pasa por «poder intelixente» non é máis que ilusións glorificadas. Así é como os funcionarios prol Israel de EE.UU. planean unha Siria post Asad [5].

E chega o novo Bane

Malia todos os seus valores de produción, a yihad da OTAN –en conxunto con afiliados de Al Qaida e copiones– aínda non logrou o cambio de réxime. Non haberá sancións do Consello de Seguridade da ONU, como xa subliñaron tres veces Pekín e Moscú. Polo tanto segue aparecendo sempre o Plan B. Este último sae directamente do guión ao estilo de Irak: Damasco atacará aos civís con armas químicas. Durou só uns poucos ciclos noticiosos.

O presidente ruso, Vladimir Putin, xa o deixou claro: un cambio de réxime é un anatema, especialmente por un motivo que elude a maioría en Occidente, os yihadistas nas portas de Damasco significa que estarán moi preto do Cáucaso, a posible nova perla dun colar letal tendente a desestabilizar a Rusia musulmá.

O resultado contraproducente, mentres tanto, está listo para atacar como a Medusa. O que para todos os propósitos prácticos son escuadrones da morte muyahidines/yihadistas da OTAN e o CCG estarán encantados de sangrar a Siria seguindo liñas sectarias, na area e especialmente en áreas urbanas. Comezou a tempada de caza, non só de alauitas senón tamén de cristiáns (10% da poboación).

Unha política exterior que privilexia aos yihadistas suníes, coñecidos anteriormente como terroristas, para que creen un Estado "democrático" no medio Oriente parece ser conxurada por Bane (o malo da película en The Dark Knight Rises, o capítulo final da trilogía de Batman) [**]. E si, somos os seus creadores. Mentres os mellores carecen de toda convicción, e os peores están repletos de intensidade apaixonada, un superhombre suní yihadista enmascarado camiña cara ao seu nacemento en Damasco.

Publicado na Rede Voltaire

[*] Pepe Escobar, é xornalista e autor de Globalistan: How the Globalized World is Dissolving into Liquid War (Nimble Books, 2007) e Rede Zone Blues: a snapshot of Baghdad during the xorde. O seu último libro é Obama does Globalistan (Nimble Books, 2009). É tamén correspondente para o diario Asia Times e analista político para the Real News. pepeasia@yahoo.com


Notas de rodapé:
[1] 9.6.2012, Vatican Inside, en: Syria’s ultimatum to Christians: “Leave Qusayr” - | Ver |
[2] 20.6.2012, BBC, Rami Ruhayem em: Syria crisis: Iraqis flee “sectarian violence” in Damascus - |Ver |
[3] 22.7.2012, Al-Arabiya, “Syrian rebel forces occupy second border post with Turkey” - |Ver|
[4] 23.7.2012, Moon of Alabama, em: Policy Change: “Terrorists” Are Now “Insurgents” [Mudanza de política: Os “terroristas” viraran “insurxentes”]. É a mais impresionante retradución orwelliana que xamais se viu. Durante anos, as expresións “Al-Qaeda” e “grupo terrorista” foram usadas praticamente como sinónimas.Mas agora, sob comando do goberno Obama, o New York Times reescrebeu o Manual da Redacción: “Al-Qaeda” designa agora unha especie de “insurxencia neutra”. -  |Ver|
[5] 20.7.2012, The Cable, Josh Rogin em: “Inside the quiet effort to plan for a post-Assad Syria”: “Planexando a Síria pós-Assad”. Ao longo dos últimos seis meses, 40 altos representantes de vários grupos de oposición da Síria ten-se reunido discretamente na Alemanha, sob coordenación do US Institute of Peace (USIP), para planexar o que debe ser un goberno sírio pós-Assad. O proxeto, do cal non participan funcionarios do goberno dos EUA, mas que é parcialmente pago pelo Departamento de Estado comeza a gañar importancia, agora que a espiral de violencia alastra-se pola Siria e evanescen as últimas esperanzas de que se poda alcanzar a transición pacífica de poder na mudanza de réxime. (...) O grupo asesorou os funcionarios do goberno tamén nas reunións dos “Amigos da Siria”, en Istambul, mes pasado. O proxeto é chamado “O día seguinte: apoio á transición democrática na Siria”. -  |Ver|

[**] Bane é un dos super arqui inimigos de “Batman”, que teve vida curta, nun seriado de 1994, e sumiu para sempre. Mas causou terrível dano ao Batman.


Fonte: Asia Times Online, 25 de xullo de 2012.

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Artigo baixo licenza Creative Commons

A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).



Enviado por:
Inácio
-inaciogz@gmail.com-
5 de agosto de 2012 23:08
________________

martes, xullo 24, 2012

Siria: Comezou a batalla de Damasco, ... Por Thierry Meyssan

 Provenientes do estranxeiro, os Contras tomaron varios postos fronterizos ao comezo da súa invasión contra Siria.
 Os xenerais Hassan Turkmani, Daud Rajha e Assef Chawkat, mortos nun atentado o 18 de xullo de 2012.


O ministro de Información, Omran a o-Zou’bi, exprésase ante as cámaras da televisión siria despois do atentado que decapitó parcialmente o Exército Árabe Sirio.
Conferencia de prensa do xeneral Robert Mood sobre a batalla de Damasco, que el mesmo observa desde… as fiestras do seu hotel.

.....

Por Thierry Meyssan [*]
24.07.2012


As potencias occidentais e os países do Golfo emprenderon a operación de guerra secreta máis importante que se viu desde a dos Contras, en Nicaragua. O obxectivo da batalla de Damasco non é o derrocamento do presidente Bachar a o-Assad senón crebar o Exército Árabe Sirio para garantir a dominación de Israel e Estados Unidos no Medio Oriente. Mentres a cidade prepárase para un novo asalto dos mercenarios estranxeiros, Thierry Meyssan pasa en revista a situación.

Fai xa 5 días que Washington e París deron inicio á operación «Volcán de Damasco e terremoto de Siria». Non se trata esta vez dunha campaña de bombardeos aéreos senón dunha operación de guerra secreta comparable a desenvolvida en Centroamérica en tempos da administración Reagan.

Entre 40 e 60,000 Contras, principalmente libios, entraron no país en varios días, esencialmente a través da fronteira xordana. A maioría están vinculados co Exército «Sirio» Libre, estructurado baixo as ordes de Turquía para servir de pantalla ás operacións secretas da OTAN. Algúns son membros de grupos de fanáticos, entre eles a Al-Qaeda, creados baixos as ordes de Qatar e dunha facción da familia real de Arabia Saudita: os Sudairis. Apoderáronse ao seu paso de varios postos fronterizos, antes de chegar á capital, onde sementaron a confusión atacando ao azar os obxectivos que atopaban ao seu paso: como grupos illados de policías ou de militares.

Na mañá do mércores, unha explosión destruíu a sé da Seguridade Nacional, onde se reunían varios membros do Consello de Seguridade Nacional. A explosión custou a vida ao xeneral Daud Rajha, ministro de Defensa; ao xeneral Assef Chawkat, ministro adxunto; e ao xeneral Hassan Turkmani, adxunto do vicepresidente da República. Descoñécese aínda o modo exacto en que foi realizada a operación. Podería tratarse dun atentado suicida ou dun ataque realizado cun avión sen piloto.

Washington esperaba que a decapitación parcial do aparello militar sirio conducise a varios oficiais superiores a desertar coas súas tropas, ou sexa a volverse contra o goberno civil. Pero non foi así. O presidente Bachar al-Assad asinou inmediatamente as nominacións dos sucesores dos falecidos, garantindo así á perfección a continuidade do Estado.

En Paris, Berlín e Washington, os mesmos que ordenaron a operación entregáronse ademais a unha sucia manobra que consiste en condenar o acto terrorista á vez que confirman o seu apoio político e loxístico militar aos terroristas que o cometeron. De forma totalmente desvergonzada concluíron que os responsables dos asasinatos non son os realizadores do atentado senón as propias vítimas, por haberse negado a dimitir baixo a presión deses mesmos gobernos e por non aceptar entregar a súa patria aos apetitos occidentais.

Caracas e Teherán expresaron os seus condolencias a Siria, subliñando que o ataque foi ordenado e financiado polas potencias occidentais e os países do Golfo. Moscú tamén expresou as seus condolencias e observou que o pedido de sancións contra Siria no Consello de Seguridade da ONU constitúe un respaldo político aos terroristas que atacan ese país.

As canles da televisión siria comezaron a transmitir cantos patrióticos e imaxes do exército. Interrompendo a programación, o ministro de Información, Omran a el-Zou’bi, lanzou un chamado á mobilización de toda a cidadanía. Non é momento para querelas entre goberno e oposición. A Nación está enfrontando unha agresión externa. Recordando o artigo que publiquei en Komsomolskaya Pravda, onde describía a operación mediática de desmoralización preparada polas canles occidentais e do Golfo [1], o ministro alertou aos seus concidadáns sobre o inminente comezo de devandita operación. Posteriormente desmentiu as falacias das canles do Golfo sobre un suposto motín na 4ª división e sobre unha serie de explosións que destruirían o cuartel principal de devandita división.

As canles nacionais sirias transmitiron varias veces por hora as indicacións necesarias para que os telespectadores sirios poidan captar os seus programas a través do satélite Atlantic Bird, no caso de que se interrompese a súa transmisión a través dos satélites ArabSat e NileSat.

En Líbano, Hassan Nasrallah recordou a hermandade de armas existente entre o Hezbollah e Siria, forxada na loita contra o expansionismo sionista, e garantiu o seu respaldo ao Exército Árabe Sirio.

O atentado foi o sinal de inicio para a segunda parte da operación. Os grupos armados infiltrados na capital lanzáronse ao ataque de diversos obxectivos, de forma máis ou menos selectiva. Por exemplo, un centenar de Contras atacaron a casa próxima ao meu apartamento ao grito de ¡Alá Akbar! Un alto responsable militar reside no lugar. Houbo 10 horas de combate ininterrumpido.

Á noitiña, o exército respondía con discreción aos ataques dos Contras. Posteriormente, deuse a orde de responder aos atacantes o máis enerxicamente posible. Non se trataba xa de loitar contra terroristas que viñan desestabilizar Siria. A nova misión era enfrontar unha inconfesable invasión estranxeira e protexer a patria en perigo.

A aviación entrou entón en acción para destruír as columnas de mercenarios que tratan de alcanzar a capital.

Ao final da mañá, a calma restablecíase progresivamente na cidade. Os Contras e os seus colaboradores víanse obrigados a retirarse. Restablecíase a circulación nas estradas e as grandes arterias e instalábanse barreiras para filtrar o tránsito no centro da cidade. A vida volvía ao seu curso cotián, aínda que aínda podían escoitarse disparos illados en diversos lugares. A maioría dos comercios permanecían pechados e longas colas podían verse ante as panaderías.

Pénsase que o asalto final pode ter lugar durante a noite do xoves ao venres e durante a xornada do propio venres. É indubidable que o exército nacional sirio sairá nuevamente victorioso xa que ten ao seu favor a correlación de forzas. Trátase ademais dun exército de reclutas que goza do apoio da poboación, e inclusive o respaldo da oposición política interna.

Conforme ao previsto, os satélites ArabSat e NileSat desconectaron durante a tarde o sinal da canle sirio de televisión Ad-Dounia. A CIA pirateou a conta de Ad-Douni en Twitter para transmitir mensaxes falsas que anunciaban unha retirada do exército nacional sirio.

As canles de televisión do Golfo anunciaron un derrube da moeda siria, como preludio da suposta caída do Estado. O gobernador do Banco Central, Adib Mayaleh, presentouse ante as cámaras da televisión siria para desmentir a nova intoxicación e confirmar que a taxa de cambio segue sendo de 68,30 libras sirias por un dólar estadounidense.

Despregáronse reforzos nos arredores da praza dos Omeyas, para protexer os estudos da televisión estatal, que todos os inimigos da liberdade consideran un obxectivo prioritario. Instaláronse estudos auxiliares no hotel Rosa de Damasco, onde pasan comodamente o seu tempo os observadores da ONU. A presenza destes observadores militares da ONU, que non permitiron que o ataque contra a capital interrompa a súa farniente, serve de facto de protección aos xornalistas sirios que arriscan as súas vidas para manter informados aos seus concidadáns.

No Consello de Seguridade da ONU, a Federación Rusa e Chinesa recorreron por terceira vez ao veto ante unha proposición de resolución na que os países occidentais e as monarquías do Golfo trataban de abrir o camiño a unha intervención militar internacional. Os representantes de Rusia e Chinesa ante o Consello de Seguridade denunciaron incansablemente a propaganda tendiente a presentar como unha revolta afogada en sangue o que en realidade é unha agresión exterior contra o Estado sirio.

Estímase que a batalla de Damasco pode renovarse esta noite.


Publicado na Red Voltaire | Damasco (Siria) | 19 de julio de 2012


[*] Thierry Meyssan, Intelectual francés, presidente-fundador da Rede Voltaire e da conferencia Axis for Peace. As súas análises sobre política exterior publícanse na prensa árabe, latinoamericana e rusa. Última obra publicada en español: A gran impostura II. Manipulación e desinformación nos medios de comunicación (Monte Ávila Editores, 2008).





Nota.-

[1] «НАТО готовит переворот в Сирии», por Thierry Meyssan, Komsomolskaya Pravda. Artículo en francés: «L’OTAN prépare une vaste opération d’intoxication», Réseau Voltaire, 10 de junio de 2012.

Artigo baixo licenza Creative Commons

A Rede Voltaire autoriza a reprodución dos seus artigos a condición de que se cite a fonte e de que non sexan modificados nin utilizados con fins comerciais (licenza CC BY-NC-ND).

Fonte : «A batalla de Damasco comezou», por Thierry Meyssan, Rede Voltaire , 19 de xullo de 2012, www.voltairenet.org/a175072
____________________

martes, xuño 12, 2012

A xente de esquerda non debemos apoiar a estratexia imperialista en oriente próximo, ... Por Gonzalo Sánchez

O fotógrafo que tomou esa instantánea en Irak, Al Mussayyib, no 2003, Marco di Lauro, díxolle ao London Telegraph que estaba alucinado de que empregasen os medios esa foto para ilustrar a masacre de Houla. A foto mostra a un neno iraki saltando os corpos de civís iraquís mortos ¡e foi tomada fai 9 anos!.
Clicar acima da imaxe para ampliar

Por Gonzalo Sánchez [*]
12.06.2012


A falta dun mínimo de formación política adóitanos levar a cometer contradicións no máis elemental. Unha delas consiste en saír á rúa a protestar contra os banqueiros, políticos da burguesía e os grandes empresarios que nos están sumindo na miseria e logo crerse o que din os seus medios de comunicación. Tragarse polas boas os seus argumentos, os cales só serven para protexer os seus intereses, contrarios aos nosos.

Cando nos seus medios de comunicación din que Chávez é un dictador fano porque o presidente venezolano nacionalizou os sectores estratéxicos, os cales xa non poden ser explotados polas empresas accionistas deses medios de comunicación.

Pouco importa que as misións electorais da Unión Europea, que a mesma OEA que apoiou o golpe contra Chávez e que o expresidente norteamericano Carter digan que non hai fraude nas eleccións de Venezuela, esas empresas queren recuperar a explotación dos sectores estratéxicos venezolanos e mentirán nos seus medios de comunicación até que cheguen ao poder os mesmos políticos capitalistas que sufrimos aquí e lles devolvan os contratos para explotar o petróleo venezolano (entre outras cousas), co que o beneficio que está sendo empregado no pobo suramericano quede nas man de burgueses e oligarcas.

Non saber que se está sendo manipulado, non comprender que os intereses dos banqueiros dos que nos queixamos nas rúas e son difundidos polos seus medios de comunicación, non son os nosos, representa unha contradición insalvable que debemos superar. Crerse o que digan os empresarios nos seus medios de comunicación sen analizar críticamente esas informacións leva a situarnos, de boa intención, cos nosos inimigos enfrontándonos aos nosos aliados.

Non é sospeitoso que os únicos presidentes latinoamericanos atacados nos medios de comunicación masiva sexan os únicos que non asinan Tratados de Libre Comercio con EEUU e Europa? Non vén a mosca trala orella cando queren intervir (agora chaman así a bombardear poboacións) países orientais que non se pliegan ante os intereses do imperialismo norteamericano mentres que ditaduras do mesma contorna xeográfica son respectadas?

Todo isto vén ao ver as posicións dalgúns compañeiros sobre a situación en Siria. É perigoso que se crean o argumento imperialista de que é o propio goberno sirio o que masacra á súa poboación. Non pode ser que a esquerda defenda o modelo de terror estadounidense que persegue impoñer a súa influencia nos países que non se renden aos seus intereses en oriente neste caso, que quere calar as voces que se opoñen ao fascista goberno de Israel na súa desproporcionada represión sobre o pobo palestino.

A situación en Siria merece que analicemos coidadosamente os feitos:

Represión

Aquí pasa o mesmo que en Libia. Como sabemos que as fotos que mostran sobre as supostas masacres son feitas en Siria a día de hoxe? Creémonos a foto da BBC con aquel rapaz triste encima de centos de asasinados polo réxime da o Assad? Podemos facelo e odiar ao presidente sirio por sesgar a vida de centos de cidadáns. Pero só durante uns minutos, até que vén o fotógrafo que a fixo e diga que esa instantánea tomouna en Irak en 2003. Iso leva a pensar que non existe represión en Siria si teñen que coller fotos feitas fai anos noutro país. Si tanta represión hai, porqué non poñen unha foto dela?

A mesma comisión de investigación da ONU que o goberno sirio deixou entrar ao país, expresou que a masacre de Houla (onde foron sangrientamente asasinados máis de 100 persoas, moitas delas mulleres e nenos) foi perpetrada por grupos terroristas alleos ao goberno de Bashar Al Assad. Financiados por EEUU, tal e como o dixo a mesma Hillary Clinton.

O Plan de Kofi Annan

O enviado especial da ONU, Kofi Annan, desenvolveu un plan de paz para solucionar pola vía pacífica a delicada situación en Siria. O goberno da Al Assad cumpriuno. Retirou as súas tropas, liberou aos “prisioneiros políticos” que non son outra cousa que asasinos como os que perpetraron a matanza de Houla e deixou entrar ao país ao equipo técnico de Anann. Os grupos terroristas financiados por EEUU para derrocar o goberno da AL Assad non estiveron interesados en cumprilo porque non se lles paga para conseguir a paz, senón para eliminar a un inimigo do imperialismo nortamericano, polo que cada vez que Annan ía visitar Siria, atacaban á poboación civil, e até secuestraron a observadores da ONU. Como se sabe que non foi o “réxime” da AL Assad? Porque o mesmo Xefe da Misión da ONU en Siria, Robert Mood agradeceu a actuación do exército sirio -dependente da Al Assad- mentres chamou aos terroristas pagos por EEUU, tamén chamados “oposición armada” a non repetir actos similares. Xa sabemos que quen atacan á ONU en Siria son os mercenarios pagos polo imperialismo, o que supón unha boa pista para saber quen son os que atacan á poboación siria.

Potencias como Francia, EEUU e Israel nunca apoiaron o plan de paz en Siria e pediron (piden) unha intervención militar no país africano, menosprezando os intentos de Annan por conseguir a paz. A súa intención non é conseguir que o pobo sirio deixe de sufrir senón acabar co goberno da Al Assad.

Eleccións en Siria

Como forma de acougar a situación no país, Bashar Al Assad convocou eleccións en Siria. O seu partido presentouse en coalición co partido Comunista de Siria, socialistas árabes e os Nasseristas sirios. Esta xornada electoral (maio de 2012) efectuouse baixo a atenta mirada de persoal civil e militar enviado pola ONU, polo que as sospeitas de fraude deberían quedar eliminadas. Os medios de comunicación dos empresarios que conseguiron un bo anaco de pastel coa caída de Gadafi e se frotan as mans pensando o que poderían conseguir en Siria, menosprezaron a lexitimidade destas eleccións, ao efectuarse no medio de violencia. O que non dixeron é que a violencia estaba sendo provocada polos terroristas financiados por EEUU e fotografada en Irak en 2003.

A participación foi do 51% e Baaz, o partido de Al Assad obtivo o 60% dos votos. Non creo, nin moito menos, que o goberno sirio sexa perfecto, pero polo menos é laico e as mulleres non están esmagadas polo asfixiante machismo que impón a Sharía, lei ultra relixiosa pola que se rexen países como Libia logo da caída de Gadafi.

Siria diversificou moito o seu mercado, estreitando relacións comerciais con países que non forman parte do eixe do ben (Rusia, Irán, Chinesa, Venezuela, Ecuador, Cuba, Nicaragua, Brasil, Cuba…) frustrando as aspiracións comerciais das empresas privadas occidentais que non poden botarlle man ás riquezas de Siria. Ademais non apoia aos EEUU nas súas aspiracións por someter a Irán, polo que se interpón na estratexia imperialista, concretamente nas súas aspiracións de dominación mundial.

O goberno de Siria é culpable de opoñerse ao imperialismo norteamericano, e está sendo obxecto de ataques terroristas que a prensa mundial manipula para facer parecer á vítima como o verdugo. Abramos ben os ollos para que os nosos inimigos non nos coen nunca un cabalo como o de Troya.

[*] Gonzalo Sánchez, analista político, publica artigos en Rebelión e Tercera Información.


Publicado en librered.net | 10.06.2012

Enviado por:
LibreRed.net
-librered@hotmail.com-
12 de junho de 2012 07:03
___


Enlace relacionado:

A BBC e a propaganda de guerra en Siria

http://www.laproximaguerra.com/2012/05/bbc-y-la-propaganda-de-guerra-en-siria.html

________________

sábado, decembro 24, 2011

Chamamento pola paz en Siria e o espertar da esquerda europea - Recollida de Apoios - Vídeo de Rusia Today: "Quen está detrás dos atentados en Siria? "


Unha "Iniciativa pola Paz en Siria" fai unha proposta moi interesante pola Paz e a solución pacifica do conflito, ademais de denunciar a agresión imperialista e a promoción de conflitos armados por toda a xeografía mundial, da man das oligarquías financeiras e da industria armamentística. Este é unha especie de manifesto que convida á reflexión e á acción para "Abolir a Guerra e Conquistar a Paz". É un documento moi completo que merece ser lido con atención. Desde aquí, todo o noso apoio a todos os pobos do mundo que sofren a rapina e agresión imperialista.

POLA PAZ EN SIRIA
 Chamamento internacional pola paz en Siria e o espertar da esquerda europea

A expresión eixo do mal [1] foi utilizada por primeira vez polo presidente dos Estados Unidos George W. Bush no seu discurso do Estado da Unión o 29 de xaneiro de 2002, tres meses logo de comezar a guerra de Afganistán, para describir aos réximes que segundo Estados Unidos apoiaban o terrorismo, ou sexa para sinalar ás nacións que non se dobregaban ante o ditado de Wáshington. As que Bush mencionou no seu discurso foron Iraq, Irán e Corea do Norte, aos cales posteriormente engadir Libia, Siria e Cuba [2]. Máis tarde agregáronse outros catro estados máis: Bielorrusia, Mianmar, Sudán e Zimbabwe e en máis dunha ocasión houbo alusións claras a China, e até Rusia. A globalización neoliberal conducida con esplendor polos Estados Unidos requiría un claro dominio da cultura occidental sobre todo o planeta. Só desde este punto de vista é como se entende mellor a tese de Samuel Huntington [3]. Mentres houbese disidencia de nacións produciríase un choque de civilizacións. A asimilación e aculturación de todos os pobos e culturas á orde norteamericana foi deseñada polo seu amigo Zbigniew Brzezinski [4] o gran estratega militar e mediático, que ao termo da guerra fría estableceu as prioridades para a hexemonía global estadounidense. Era obrigado estender a todas as nacións, con independencia da civilización da que proveñan, o modelo de democracia e dereitos humanos occidental de maneira que se lograse un mundo ordenado, homoxéneo e de pensamento único. Este era en resumo a aspiración expresada por Francis Fukuyama no seu famoso artigo "O Fin da Historia".

Dos once países menores da lista, os EEUU destruíron, desde entón, tres deles, Iraq, Afganistán e Libia, con máis de centos de miles de mortos nos dous primeiros e de 50.000 o terceiro [5].

Non puideron facelo con Bielorrusia pola firme oposición de Rusia coa que xa non contaron tras o desencontro con Putin a comezos de 2005. Tampouco o conseguiron con Zimbabwe, nin con Myanmar nin con Corea do Norte pola aposta firme que China fixo para impedilo, unha China, sen dúbida, que acelerou a entrada a súa escena mundial, tras o desastre das economías dos EEUU e a Unión Europea.

Logo de destruír Libia, agora buscan a devastación de Siria e xa se anuncia a de Irán como a seguinte. Como pode apreciarse, o plan estaba claramente trazado de antemán, aínda que a Gran Recesión acelerou o seu cumprimento ás alancadas. Tunisia e Exipto non estaban na lista, eran países sometidos ao dominio de Occidente e como se comproba teñen un tratamento ben distinto, o mesmo que Bahrein ou Marrocos. O estalido da rebelión popular pillou desprevidos a Francia, Gran Bretaña e EEUU, os cales seguen tendo un gran control sobre o seu comercio e moito máis sobre as súas Forzas Armadas e Servizos de Intelixencia.

En Libia ocorreu todo o contrario. Destruír un Estado,  devastando as cidades con varios miles de operacións de bombardeo, empregando os drones (naves sen tripulación) norteamericanos e centos de cazabombarderos con apoio de submarinos, fragatas, e os medios de guerra de destrución masiva máis sofisticados. Todas estas operacións foron veladas e censuradas aos telespectadores, para non provocar reaccións de parte dos sentimentos humanitarios dos cidadáns, nun alarde mediático de prefabricación de imaxes e noticias noveladas seguindo o patrón conductista. Agora comezan a chegar testemuños de xornalistas independentes que o presenciaron e déixannos atónitos.

Cada día que se investiga máis e máis o sucedido nos países árabes, descendendo á análise das noticias, correlacionando unhas con outras, chégase á inevitable conclusión de que a chamada "primavera árabe" foi a obra mestra duns servizos de intelixencia occidentais moi coordenados co predominio mediático para desatar as contradicións tribais destes pobos de relixión islámica. Naqueles países como Libia e Siria, cuxas cúpulas estatais non estiveron sometidas ao poder comercial, financeiro e militar dos EEUU, Israel e os seus aliados, como foi o caso de Tunisia e Exipto, a desestabilización social completarase co derrocamento dun réxime por medio da guerra.

Servizos de Seguridade, diplomacia, presión militar, financiamiento masivo, compra de vontades, conspiracións de palacio, .... todo un armazón que requiriu de tres elementos básicos: o dólar, a tecnoloxía e as armas. Na actualidade engadiuse outro máis: o control mediático da percepción das poboacións occidentais, manipulando os seus sentimentos e valores, como a democracia e os dereitos humanos, dando as costas a esta campaña bélica de destrución masiva de colectividades e pobos que ate fai ben pouco eran suxeitos da pacífica Cooperación Internacional ao desenvolvemento e dunha Alianza de Civilizacións. Unha maxistral operación de conductismo cidadán para dar cumprimento ao plan de ordenación do mundo divulgado por George W. Bush.

Trátase da mesma táctica empregada na guerra fría pero perfeccionada, na actualidade, grazas aos grandes avances técnicos nas comunicacións e o transporte operados na década dos 90. Vaise comprando ás disidencias nacionais, refuxiadas nas capitais occidentais, proporcionándoas poder económico e político, capacítase e organiza un exército de nativos, descontentos do país e faise caer sobre eles unha choiva de dólares e armas de tecnoloxía punta. Prométeselles un botín se logran os seus obxectivos. Van ser a nova clase dirixente e as forzas mercenarias a medula do novo exército nacional. É o plan sempiterno do conquistador.

Este conductismo máxico conséguese grazas á Televisión capaz de ofrecer a imaxe en tempo real que eles queiran proxectar, prefabricando as secuencias. Non importa onde se elabore o produto, as imaxes móbiles pode ser perfectamente producidas e emitidas desde un despacho por expertos, cumprindo a profecía orweliana. Con este predominio calquera país pódese desestabilizar.

James Petras, asombrado pola pasividade da esquerda europea, declaraba, nunha entrevista realizada un día logo da entrada das forzas rebeldes en Trípoli:
"Primeiro debemos caracterizar esta guerra contra Libia e o seu pobo como un dos grandes crimes do novo milenio. O feito é que por 188 días a OTAN, as forzas de Francia, Norteamérica e Gran Bretaña están tirando bombas. Son 188 días de terror, de destrución e a partir dos actos destrutivos tomaron terreo os seus mercenarios, na loita terrestre ...[..] ... temos outra gran traxedia pois en ningún dos países de Europa ou nos EEUU aparece nin unha soa protesta .... Todos os personaxes intelectuais franceses que aparecen nos xornais de esquerda en Brasil, en Uruguai, en Arxentina, personaxes ben coñecidos como figuras marxistas, son parte deste partido que apoia este levantamento dirixido e financiado pola OTAN. Esa é unha das grandes traxedias, porque mentres entendemos que o imperialismo e os seus medios de comunicación están apoiando este acto criminal, a esquerda 'no mellor dos casos' é silenciosa, senón está sumando á celebración, supostamente vai contra o tirano. Pero, quen é máis tirano? Unha forza colonial que está tirando miles e miles, centos de miles de mísiles e bombas por case 6 meses, ou un goberno que esta lexítimo no seu país e apoiado polo seu pobo antes que entrasen en Trípoli. E agora, toda a poboación, fai o que pode para salvar a vida ata para evitar persecución e asasinatos se saen á rúa a celebrar a ocupación"[6].

En Madrid non foi posible organizar unha mobilización masiva en rexeitamento á implicación militar de España na guerra dela OTAN, porque antes había que procesar a Gaddafi por unha acusación de crimes que non estaban demostrados, nin se quixeron demostrar. Contribuír a unha matanza que supera xa as 50.000 vítimas e ocultouse que o levantamento contra o réxime social en Libia, foi progresivamente auspiciado, financiado, armado e relatado desde fóra. E agora no caso de Siria vólvese a repetir a mesma perversión paralizante da opinión pública.

A verdadeira agresión contra o pobo libio é a auténtica matanza indiscriminada que realizaron a forza aérea dela OTAN e os seus rebeldes armados, que arrasaron cidades enteiras e que están impondo a sangue e lume o seu dominio e o retroceso social e cultural que representan. E desgraciadamente a catástrofe libia non concluíu. Pero non importa, porque o negocio da reconstrución vai supor unha axuda á reactivación das economías dos países agresores, xa que Libia pode pagar o custo dada a súa rica produción enerxética.

Solidariedade co Pobo Sirio!! Se pero a solidariedade non pode esquecer que Siria, desde fai anos, está na lista negra da guerra imperialista que se propón dobregala ou devastala abrindo a porta á expansión territorial de Israel. Que a non ser polo veto de China, Rusia e a negativa de Brasil e Sudáfrica no Consello de Seguridade, a OTAN estaría xa destruíndo militarmente o estado. Solidariedade co pobo sirio e maldición e condena aos agresores que conspiran para facerse co país, unha vez que Bashar AL-Assad sexa derrocado e arda polos catro costados nunha interminable guerra civil. Os artífices desta desatinada aventura son os neoconservadores que deseñaron e fabricaron a gran maquinaria de castigo dirixido a reducir un por un a lista do eixo do mal. É un camiño de guerra mundial porque ao final da lista están Rusia e China.

Siria é agora o cuarto da lista e Irán será o quinto. Non se poden ignorar estes elementos estratéxicos á hora de expor a nosa solidariedade co pobo sirio. Sobran demagoxias e discursos fáciles cheos de humanismo abstracto. Si a OTAN logrou aparecer como elemento civilizador, exportador da democracia e da cultura dos dereitos humanos, que é o que pinta a esquerda competindo con ese moderno fascismo benemérito? Cando en realidade a agresión a Libia, os bombardeos das súas cidades por parte dela OTAN e a represión social a mans dos rebeldes tras a vitoria da OTAN foi a última maior acción de terrorismo occidental e a solidariedade para animar a un novo levantamento é o que culminaría o éxito do fascismo neoconservador.

Desde unha parte da esquerda dísenos que milleiros de manifestantes pacíficos foron asasinados polas forzas de seguridade do réxime de Bachar Al-Asade e laméntanse da inoperancia internacional. Con todo, ao que estamos asistindo en Siria é a un levantamento armado de sectores tribais, ben pertrechados polas forzas occidentais, dentro da estratexia xa desenvolvida en Libia. Nin se documentaron os supostos bombardeos de cidades por parte do lexítimo goberno libio -se se documentaron, en cambio, os dela OTAN- nin se documentou o bombardeo de cidades en Siria que denuncia esta parte da esquerda. O que se está producindo son graves choques militares con centos de mortos polas dúas partes.

A gran operación da OTAN, non parece ampliarse ata a aniquilación branda da esquerda europea reducíndoa a un papel de comparsa?

Por iso desde a nosa humilde posición persoal, queremos manifestar:
1º.- O noso total acordo coa percepción que destas masacres ten a esquerda latinoamericana. Alégranos que os partidos políticos latinoamericanos de raíz popular e transformadora, e os seus Gobernos en Cuba, Venezuela, Ecuador, Bolivia, Nicaragua, Brasil, teñan asumido que nos atopamos ante unha das máis arteras manobras do imperialismo, cuxo desenvolvemento aproxímanos ao abismo dunha guerra mundial.

2º.- Chamamos a que a esquerda, sen exclusión de forzas, esperte explicando aos seus electores e á opinión pública, a perversa irracionalidade que encerra toda acción bélica pretendidamente salvadora. Neste sentido, as actividades realmente solidarias deben ir dirixidas a promover a pacificación e o armisticio e non á criminalización dunha das partes.

3º.- Que non se pode falar de pobo en termos xerais cando os seus cidadáns están sumidos nunha guerra civil. En Siria hai grandes manifestacións populares que apoian ao réxime, o mesmo que as había en Libia. Por que os medios non informan diso? Non estarán actuando estes medios en complicidade coa doutrina do eixo do mal?

4º.- Exhortamos a todas as esferas de poder a avogar por solucións de reconciliación entre as partes. Durante a guerra de Libia houbo sucesivos intentos de favorecer un armisticio, como propugnaron os Gobernos de Venezuela, Turquía, a Unión Africana e Sudáfrica, Rusia, Brasil e outros, pero as potencias agresoras fixeron oídos xordos. Pronunciámonos por esta solución en solidariedade co Pobo Sirio. A Liga Árabe recentemente acordou un Plan co Goberno Sirio, pero non se logrará nun día. Resulta inaceptable e condenable que certos rotativos hipócritamente renuncien a esa pacificación baixo o pretexto de que unha das partes acábao de boicotear. Se fose preciso debería convocarse unha Conferencia internacional para ese obxectivo. Os nosos gobernos da UE deben absterse de empregar a forza militar como solución ao conflito. Apoiamos as solucións de negociación, denunciamos a información sesgada que alenta o odio e a confrontación. Celebramos que China e Rusia traballen pola reconciliación, xunto a outros países veciños.

5º.- Declaramos que os dereitos humanos son violados en primeiro lugar polas potencias, as organizacións e os medios de comunicación que alentan ou apoian a loita armada para unha suposta liberación ou conquista da democracia, cando se descoñece o suposto programa político liberador. Se as potencias estranxeiras non respectan a institucionalidade do Estado lexitimamente constituído e Wáshington non renuncia á súa política de Choque de Civilizacións, contra elas debe ir toda a condena en primeiro lugar.

6º.- Esiximos a Israel que renuncie ao trafico de armas a través das fronteiras.

7º.- Chamamos á constitución dun Foro porla Paz Mundial e en contra da guerra imperialista que ante a depresión económica de Occidente corre o risco de ampliarse cada vez a unha escala máis global.

Madrid, 9 de Novembro de 2011

Notas.-


[1] BUSH SINALA A IRÁN, IRAQ E COREA DO NORTE COMO PROTAGONISTAS DUN NOVO "EIXO DO MAL" .... EL PAIS, 31-xaneiro-2002.

http://www.elpais.com/articulo/internacional/BUSH/_GEORGE_W/Bush/senala/Iran/Irak/Corea/Norte/protagonistas/nuevo/eje/mal/elpepiint/20020131elpepiint_6/Tes

As palabras do discurso de George Bush farían espertar as conciencias. Poden atoparse en:

http://georgewbush-whitehouse.archives.gov/news/releases/2002/01/20020129-11.html

Reproducimos aquí un extracto:

"[O noso obxectivo] é previr que réximes que apoian ao terror ameacen a [Estados Unidos] ou aos nosos amigos e aliados con armas de destrución masiva. Algúns destes réximes estiveron bastante calados desde o 11 de setembro. Pero coñecemos a súa verdadeira natureza. Corea do Norte é un réxime que se está armando con mísiles e armas de destrución masiva mentres mata de fame aos seus cidadáns.

Irán anda enerxicamente tras estas armas e exporta terror, mentres que uns poucos que non foron elixidos reprimen o desexo de liberdade do pobo iraniano.

Iraq segue facendo alarde da súa hostilidade cara a [Estados Unidos] e apoiando o terror. O réxime iraquí conspirou para desenvolver ántrax, gas nervioso e armas nucleares desde fai máis dunha década. Este é un réxime que xa utilizou gas venenoso para asasinar a miles dos seus propios cidadáns, deixando corpos de nais apiñados sobre os seus fillos mortos. Este é un réxime que aceptou as inspeccións internacionais e logo expulsou aos inspectores. Este é un réxime que ten algo que ocultar ao mundo civilizado. Estados como estes, e os seus aliados terroristas, constitúen un eixo do mal que se arma para ameazar a paz do mundo".

George W. Bush, Discurso sobre o estado da Unión. 29 de xaneiro de 2002

[2] The United States has added Cuba, Libya and Syria to the nations it claims are deliberately seeking to obtain chemical or biological weapons

http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/1971852.stm

[3] The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order. Samuel Huntington. A tradución completa: "O Choque de Civilizacións e a construción dunha Nova Orde".

[4] O Gran Taboleiro Mundial. Zbigniew Brzezinski.

[5] Só ata o 31 de agosto reportáronse 50.000 mortes, segundo fontes oficiais rebeldes libias. Ver


[6] http://www.radio36.com.uy/entrevistas/2011/08/23/petras.html

Recollida de Apoios:

Seguimos pedindo firmas para o manifesto ou chamamento Pola Paz en Siria e o Espertar da Esquerda Europea.

http://porlapazensiria.wordpress.com/

_________________

Quen está detrás dos atentados en Siria?
23.12.2011



http://youtu.be/3Ss91PnVvoM

__________________________