Amosando publicacións coa etiqueta Xaquín Campo Freire. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Xaquín Campo Freire. Amosar todas as publicacións

domingo, agosto 07, 2022

Vergoña de Praia de Oza Adaptada, ... Por Xaquín Campo Freire


Por Xaquín Campo Freire [*]
17.08.2022


CARTA ABERTA E SOLIDARIA PARA O AMIGO IAGO SANTALLA

Hai días, 03-08-2022, recibín no facebook esta denuncia social do noso benquerido amigo Iago Santalla e interpeloume persoalmente. Algo así como: non fiques calado! Únete ao seu grito de dor e de rebeldía absolutamente xusta. Se fico calado eu tamén son responsábel do abandono e dos desprezos aos débiles.

O texto dicía así:

Iago Santalla.- “Vergoña de Praia de Oza Adaptada. Dous anos levan unhas pasarelas adaptadas, compradas polo Concello da Coruña, metidas nunha caseta e sen usar. Pasarelas que facilitan o acceso a auga polo areal coa silla de rodas. Sufrimolo tod@s os que imos en silla e os que pagamos impostos”. Facebook, 03-08-2022.

Antes de nada, todo o afecto e solidariedade contigo, querido Iago. E, en ti, tamén con todas as máis diversas persoas dos máis variados casos nos que se ven afectados ou teñen dificultade en todos os tipos de discapacidades: visuais, mentais, auditivas, afectivas, soidades, desprezos, depresións, inmobilidades diversas, etc.

E aquí estamos todos implicados. Non vale apuntar co dedo cara ao outro ou pórme da parte dos bonitos, “dos que todo o facemos ben”. Todos, eu tamén, somos responsábeis. Que ninguén se bote da parte de fóra. É un problema persoal e colectivo. De todos os sitios: campo e cidade. Non estamos a facer as cidades ou as aldeas para as persoas.

Non damos a preferencia debida a quen menos pode, tiramos lixo onde logo hai un perigo serio para a saúde pública ou para a mobilidade de nenos e maiores, derrubamos os contedores comúns, escachamos vidro ou espallamos moreas de porcalladas. Os restos máis diversos dos botellóns fican a cotío estrados perigosamente para todos polas rúas, nos bancos, no campo ou nos portais.

Pensemos nos incendios, na eucaliptización salvaxe ou na explotación irracional do mundo que nos toca vivir. Na destrución da sanidade pública ou da axuda social ou na degradación sistemática do sistema xeral educativo, etc.

No ben común e na “res pública” estamos toda a cidadanía: Estruturas e sistemas; familia, escola, autoridades e os individuos. E aí estamos todos. No dano e no mal que facemos as cousas, tamén. Non vale dicir: “A mi nadie me tiene que venir a indicar cómo o con quién tengo que beber o comportarme en la calle a la hora que a mi me convenga y como me plazca”. Suavicei a cita do señor que a proferiu xa que na súa literalidade era moito máis desprezativa, chulesca e irreverente.
Semella que unha educación cívica, en novos e maiores, está en regresión e é deficiente. Mesmo cando facemos unha obra calquera miramos máis para a nosa idea e comodidade. Porén, como queda todo ou onde o imos tirar os refugallos? É un problema de cidadanía.

Parecía como que tiñamos moito adiantado. Pero volven a xeneralizarse os malos hábitos e medra o descenso da conciencia común de respecto ao outro e ao de todos.

Con actitudes e soflamas coma as da Señora Ayuso, invitando a unha liberdade de facer o que mellor me pete e me veña en ganas en cada momento non se axuda en nada. E cito a esa señora por ser unha autoridade moi significativa dunha gran comunidade. Dáme igual do lado que sexa. É unha autoridade, que manda e goberna, e debe cumprir unha función de exemplaridade social. Como que o faga Putin ou os negacionistas da vacinas anti Covid, ou os que gobernan os Xeriátricos onde apodrecen anciáns e escravizan aos traballadores e tratan aos familiares daquela maneira. Parece que o importante é só o máximo lucro.

Xa sei que a pandemia fixo moito dano psicolóxico e alterou moito as formas de vivir e aumentou os desesperos ante a vida. Estannos avisando da grande necesidade da axuda de psicólogos e psiquiatras que nos axuden a reestruturar de novo as persoas e as comunidades. Incluso medran os riscos de suicidio desde idades moi temperás. Estamos todos moi necesitados dunha grande sanazón persoal e colectiva. E cómpre tomar conciencia. Vainos niso a vida.

Pero estou profundamente contigo, Iago. Porque, logo, a vida dáse na realidade concreta de cada intre. E ademais do quefacer institucional, hai que baixar á realidade e denunciar publicamente os casos concretos. Porque é aí, no concreto, onde sofren as persoas e tamén onde se dan solucións. Porque os que non sufrimos esa necesidade miramos para o outro lado. E non sempre por malicia. Simplemente porque “non me apreta o zapato” ou porque vivo máis cómodo así, ou ...  E o que non se di non se sabe. Pero o problema segue aí para todos e segue sendo esencialmente estrutural e iso xa é político, de todos os partidos e ideas. A casa común é unha causa común.

Unha aperta, meu benquerido amigo, noso estimado Iago. A túa denuncia xa deu algo de froito. Non desesperes. Mira cantos e cantas nos solidarizamos contigo e con todo o que estás a denunciar.

Dicía Castelao: Petar na i-alma do povo ata conquerir un estado de conciencia colectiva revolucionaria e de necesidade cambio. Ti xa o fixeches, amigo. E fixéchelo para beneficio de todos. Aí está o teu gran valor.
 
GRAZAS, IAGO. Ti sempre tan positivo e colaborador. Sempre fuches un grandísimo e eficaz educador. GRAZAS.

Con todo afecto e respecto de  Xaquín de Roca.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
4 de agosto de 2022 20:05

_______

mércores, maio 25, 2022

Mesa redonda sobre a presenza da Igrexa nos acontecementos de 1972 en Ferrol e Vigo - O xoves 26 de maio, ás 19:30 horas, no salón de actos do Ateneo Ferrolán - Intervirán no acto: Antón Pérez Vázquez, Xaquín Campo Freire e Anxo Ferreiro Currás.


Mesa redonda sobre
"A PRESENZA DA IGREXA NOS ACONTECEMENTOS DE 1972 EN FERROL E VIGO".

Xoves 26 de maio, ás 19:30hs, no Ateneo Ferrolán

Intervirán no acto: Antón Pérez Vázquez, Xaquín Campo Freire e Anxo Ferreiro Currás.

A celebración do 50º aniversario das mobilizacións obreiras do ano 1972 nas comarcas de Ferrol e Vigo, supón unha oportunidade para a reflexión sobre o papel que desempeñou a Igrexa nese contexto sociopolítico na defensa e procura dunhas condicións dignas no traballo, así como en que medida esa parte da nosa historia condiciona a nosa realidade actual no mundo das relacións laborais.

Co propósito de afondar nos feitos pasados pero en clave de presente, a iniciativa "Igrexa polo Traballo Decente" (ITD) na Diocese de Mondoñedo-Ferrol, organiza unha mesa redonda para o xoves 26 de maio, ás 19:30 horas, no salón de actos do Ateneo Ferrolán, sendo un acto aberto a toda aquela persoa que teña interese.

--
Un lugar de encontro para a cultura dende 1879 na cidade.

e-mail: secretaria@ateneoferrolan.org | Telf.: +34 981 357 970 - 644.720.055
Dirección Postal: Rúa Magdalena 202-204. CP.15402 | Ferrol (Galiza)

Síguenos:
TWITTER: @ateneoferrolan
BLOG: http://ateneo-ferrolan.blogspot.com/
FACEBOOK:
Faite soci@ on line! Colabora con nos!
http://ateneo-ferrolan.blogspot.com.es/2007/12/faite-soci.html

Enviado por:
Cristina Meizoso (Secretaría)
Ateneo Ferrolán Fundado en 1879
-secretaria@ateneoferrolan.org-
25 de maio de 2022 13:10

_______

mércores, abril 06, 2022

'Tio Joselito'. Semblanza afectuosa e agradecida no 'día do rio', ... Por Xaquín Campo Freire


Por Xaquín Campo Freire [*]
06.04.2022


“TIO JOSELITO”. SEMBLANZA AFECTUOSA E AGRADECIDA NO DÍA DO RIO

Cando cheguemos alá, ...,
o camiño será máis curto e,
sobre as nosas propias sombras,
nós, os xitáns, ... ,
repousaremos.
Agora o camiño é longo
e as sombras anticipan o noso paso.
..”.
(Piel de Carpa. Los gitanos de México).

Todos te coñeciamos por ese nome: Joselito. Hoxe, pasado xa un tempo, volvo á túa memoria póstuma con emoción, con agradecemento e con sumo cariño. E permíteme que me refira a ti co máximo respecto como é de lei entre os “rrom”: “Tío Joselito”.

Sinxelo. Humilde. Afanoso por facer sempre o ben. Un xitano de pro! Ti coma no evanxeo: “pasaches facendo ben”.

Seguramente que alguén hame dicir, estás esaxerando! Non tal. Coñecinte ben, e como paio, son testemuña da túa bonhomía. Non eras un home de letras. E sempre fuches de saúde delicada. Pero como di a Biblia, formaches parte deses homes con sabedoría experiencial: “esa actitude de quen o obxectivo último é encontrar solucións e respostas ás grandes preguntas, desafíos e misterios da existencia, que constitúe a arte de vivir”. O teu foi facer de mediador. Como pobo ‘rrom’, con ADN oriental, vós encarnades o problema do mundo e da vida na súa acepción máis universal, máis alá da fronteiras, das patrias e da terra natal. A verdadeira terra do caló é a súa persoa. É de ningures. Vive no camiño.

Por ti tiven a oportunidade de coñecer de primeira man a existencia da cultura romaní. Por ti descubrín a necesidade de documentarme e afondar nela e na súa esencia, sen prexuízos, con alma limpa e con sumo respecto.

E desde vós souben, que tamén na realidade de sermos pobo galego, na miña cultura e na lingua propia, non só fomos secularmente asoballados senón incluso descualificados: “Hable usted en cristiano”. E o peor é que nós mesmos aínda levamos introxectado un auto odio e unha auto xenreira contra nós mesmos e todo o de nós. Cousa na que vós non caestes: vós estades gozosos de serdes calé.

De vós aprendín a importancia de aquilo que experimentou Moisés. “Descálzate, estás entrando no misterio, no inefável: a terra  que pisas é sagrada”. Aínda hoxe non temos respecto pola natureza, coa humanidade dentro.

Por iso, cando está ás portas o DÍA DO RÍO, o 8 de abril de 2022, Día Internacional do Pobo Xitano, quero, coma nun memorial, deixarme coller de novo pola túa amizade e volver á transhumancia. E, desde aí, sempre en camiño, repasar de novo e con sumo respecto os valores da comunidade romaní, ultrapasando o efémero, a anécdota, as limitacións, os erros de cada intre, incluso as grandes eivas que nos ameazan a todos, tal como o mundo da droga, á que se vos vincula, así, sen máis. Debo manifestar o nefastos e inxustos que son os tópicos mal intencionados, as ideas tóxicas, como se lles chama en psicoloxía Pero eses non sodes vós.

Esa é unha miseria colectiva na que todos estamos implicados de moitas maneiras. Quen está detrás? Hai grupos de xitanos? E de paios non? “Non se salvan nin a banca nin os grandes ‘lobbies’, nin os cárteles que buscan influir nos procesos de elaboración de políticas” nas súas institucións. "Tres ramas: as consultoras profesionais e despachos de avogados; os lobbistas de empresas e asociacións comerciais; ou os think tanks (fábricas de ideas)"· Son grandes sistemas do crime organizado aos que lles vén moi ben ter a quen culpar para distraernos. Todo iso está detrás. Así eles móvense con impunidade e presenza honorável [1].

Todo acontece no camiño. O mesmo camiño irá ofrecendo solucións para as necesidades reais que en cada intre da marcha e da convivencia nos vaian ofrecendo. Pero cómpre camiñar só co esencial. Non hai que levar máis carga da que a vida nos pida. Hai que vivir abertos, sen excesivas prevencións artificiais que só serven para angustiarnos e fosilizarnos, pararnos e deixar de andar. “Andei, andei por longos camiños”, di o voso himno.

Que aprendín de ti? A confianza na vida. A esperanza e a emoción ante ao descubrimento do minúsculo, do mínimo, da bondade. A capacidade de desprendemento por parte dos débiles. A vosa solidariedade absoluta sen nada a cambio. Só a conciencia de ter axudado nos libera. O acaparamento fainos cegos, duros e insensíveis. Se vivimos cos ollos abertos e o sentido da sorpresa cotiá descubriremos a valía do irmán universal. “Só se ve ben cos ollos do corazón, o esencial é invisível”. Estámolo a ver agora coa guerra.

E que máis aprendín de ti en tantas conversas?: “Os xitáns somos un povo con cultura propia, baseada nunha historia común, cunha conciencia colectiva, unha lei propia que nos rexe, unha serie de costumes e unha lingua propia: o ‘rromanó’. Un grandísimo sentido de comunidade e de familia. Somos coma uns quince millóns no mundo, mantemos o carácter oriental, vivimos máis centrados no ser do que no ter e posuír. Temos un conxunto de valores que non queremos perder porque teñen auténtico valor. Temos un altísimo sentido da transcendencia, pero non coma os occidentais. Non nos sentimos entendidos. Queremos integrarnos pero non ser engulidos”. Ti, isto e moito máis, expresáchesmo doutra maneira máis fresca. Na vida.

A xeito de pregaria poética quero ofrecerche estas verbas de Gabriela Mistral, a poeta da tenrura: “Señor. Te digo que era bueno. Que tenía el corazón entero a flor de pecho. Que era suave de índole. Franco como la luz del día. Henchido de milagro como la primavera“.

Grazas por todo, Tío Joselito.

Xaquín Campo Freire. Narón, 01-04-2022

[1] https://www.lavanguardia.com: Lobbies, 07-06-2020.

Foto: Bidón con lume, de Paca Sapena. | 2016

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
2 de abril de 2022 10:37

_______

sábado, setembro 11, 2021

A vós trateivos de amigos, ... Por Xaquín Campo Freire


Por Xaquín Campo Freire [*]
11.09.2021


«A VÓS TRATEIVOS DE AMIGOS»

«TODO O QUE LLE OÍN A MEU PAI DÉIVOLO A COÑECER».

Xaquín Campo Freire. Mandiá e Marmancón, 11-09-2021.

Amigas e amigos: No mes de xullo dirixíavos unha carta aberta e nela había un parágrafo:

«Antes de irme quero que teñamos as contas publicadas e aprobadas entre todos, con todas as aclaracións. E non só do que temos. Tamén do que imos facendo gratuitamente todos, porque esas son as verdadeiras contas reais. As outras, só as dos cartos, son as contas de ricos. Eles non valoran o traballo do pobre, do débil, das mulleres, dos nenos, dos maiores. Tamén quero presentar o inventario do todo o que temos e fomos creando. Que nunca ninguén faga desaparecer o que a todos pertence».
    
Hoxe quero falarvos desas contas e do inventario.

Hai unhas contas, as dos cartos. As dos ricos. Esas, en detalle, están xa explicadas e repartidas na asemblea parroquial. Sonvos coñecidas.

Como vedes estamos en números positivos. E iso por que? Por sermos todos gratuítos en todo: no traballo que aportamos cada unha e cada un. E por administrarmos con claridade, ao céntimo, canto temos, ingresamos e xestionamos.

Pero estas non son as contas que eu vos quero dar agora. Ata esta data fun o voso Párroco durante vinte e cinco anos. Eu teño outras contas das que falarvos. Como dixo Xesús. «A vós trateivos de amigos: pois todo o que lle oín a meu Pai de ceo déivolo a coñecer».  (Xn 15,15).
 
Tocoume acompañarvos nos intres máis alegres e máis dolorosos das vosas vidas, consonte co compromiso que me foi encomendado e coa xenerosidade e confianza coa que sempre me fixestes participe das vosas vidas e problemas, por veces ben íntimos e delicados, tanto nos eidos persoais, familiares coma nos comunitarios. Sempre nos comprendemos o nos axudamos. E foinos ben.

Eu aprendín de vós unha promesa sagrada pronunciada en publico e por palabras de presente: “Eu acóllovos a todos vós e prometo que vos hei ser sempre fiel, tanto na ledicia como na adversidade, tanto na saúde como na enfermidade, tanto na abundancia coma na escaseza, téndovos moito amor e respecto por tódolos días da miña vida”. R/: “Pois ven no nome de Deus con paz e amor: Nós acollémoste a ti”.

Intentei cumprilo. Non sen defectos, dos que ando sobrado. De todas maneiras  aprendín dos meus e dos da miña parroquia de orixe, S. Xiao de Roca, que ser boa persoa é unha decisión a tomarmos cada día. E iso si que o intento, para corresponder a inmensa bondade de todos vós, que sodes un exemplo a seguir. “A vós chámovos amigas e amigos”, porque o sodes.

Quixera determe en algo moi importante: A vida humana exprésase en todo mediante ritos. Canto dano nos fixo o COVID-19 neste aspecto ao privarnos do máis esencial: Non podérmonos bicar, acariciar, apreixar, dar as grazas, despedir, acompañar, chorar, rir, festexar, aplaudir, ..., precisamente a quen máis queremos.
 
Pero os ritos teñen un inimigo: A rutina, a infidelidade, a falsidade, a simulación, a traizón, as fuxidas: O ritualismo. Facer que se fai ou por “quedar ben”. Na fe e na Igrexa movémonos e expresámonos por ritos. Que doado é “ir polo libro”. Xesús, o Cristo, sempre personalizaba a forma de acoller, observar e tratar e acompañar. Ollaba con amor, empezando polos pobres, os meniños, os forasteiros, os desprazados, os orfos e viúvas, as mulleres desprezadas, os sós, os loucos, os parviños, os presos, etc.  por iso era sanadora a súa relación. Por iso el tamén era desconcertante. Desacougaba aos ben “instalados”.

Pois é disto do que vos quero falar e render contas. Só catro exemplos:

1.- Acollín a 172 bautizados/as. A importancia do nome, de termos nome, de sermos respectados por termos nome nas comunidades. A importancia de unxirmos e consagrar unha persoa que empeza a vivir. Facémonos responsábeis de estar ao lado desa vida. Non é tan importante acreditar se teño un papel de confirmación coma o compromiso adquirido na comunidade bautismal para acompañar de por vida a quen xeramos en vida. Que nunca lle falte a auga nutricia. E que nunca sexa profanada a súa sacralidade de persoa. Se tomásemos o bautismo en serio e non só coma un rito!

2.- Non hai vida cristiá sen comunidades. Cada domingo, (foron 1.300, sen contar os festivos), celebramos o gozo da palabra:  Deus está no medio de nós. El axúdanos a retomar e afondar nas semanas pasadas para proxectarmos evanxelicamente o Reino na vida que se nos vai presentando cara adiante, para seguirmos así presentes e activos na sociedade. Partimos, repartimos e compartimos o Pan de Vida e da vida. Aprendemos a saber onde están as necesidades reais: “Dános hoxe o noso pan de cada día”. Non pode haber relixións baleiras, inxustas, desprezadoras, sen alma ou simplemente de boca para fóra. Iso si é profanación.

 3.- Con que dolor pero tamén esperanza nos acompañamos entre todos cando tantos irmás e irmáns se nos foron: 481. Cando morre unha persoa, con cada unha, vánsenos polo menos cen anos de historia viva, concreta e real: iso que chamamos memoria histórica. Por iso a súa vida non colle nun nicho. Na misa da Ascensión fálasenos dunha nova presencialidade en espírito e verdade para que non nos agoniemos coma os que non teñen esperanza. A unción dos enfermos, con toda a comunidade e a familia presentes, con fe e amor, tennos axudado a todos de verdade.
 
4.- Grazas por terme convidado a acompañarvos neses procesos longos silenciosos, do enfermar e do despedirnos. Intentei facelo con todas as axudas do Cristo presente. Pero tamén formándome seriamente como enfermeiro e coidador para  axudar coa mellor psicoloxía na arte de acompañar e na relación de axuda: Na enfermidade, no pasamento e nos procesos de ir saíndo dos loitos. Foi gratificante a tarefa. E os ritos intentei que fosen sempre personalizados e “non só polo libro”. Así o facía Xesús. Algunha vez, alguén chamoume atención por darlle un aplauso á unha vida que se despedía de nós “porque, disque, non o merecía”. Eu sei que o Pai misericordioso soubo esperar con entrañas de dor, bágoas e amor. E convocou a festa para o fillo que máis necesitaba ese amor porque tiña andado “extra-viam, e volveu”. Pero doeulle moito máis o refugamento, a friaxe e a condena implacábel do irmán morgado que se foi da casa negándolle tal acollida porque “os manchou”.

Este é o meu e o voso inventario de verdade.  Este o meu estado de contas:

Intentei respectarvos ao máximo. Ser gratuíto na miña vocación-doazón. Anunciei un Reino de paz, amor e Xustiza como recibín desde a miña infancia de neno orfo na familia e na comunidade que me xeraron para ser discípulo de Xesús, o Cristo. Non fixen ritos máxicos nin baleiros de vida.

Hai moito máis que contar neste inventario. Pero todo vos é xa familiar e sabedes o que eu vos quero dicir. Moitos perdóns e moita gratitude. Vinte e cinco anos! Que sorte! GRAZAS!

D. Benito Méndez é unha bendición de Deus. Acollédeo coma a min.
Quérovos e sentinme moi querido. “A vós chámovos amigas e amigos!”
 
Mandiá-Ferrol, 11-09-2021. Festa de Santa Uxía a nosa Padroeira.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquín Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
8 de setembro de 2021 02:59

_______

venres, xullo 23, 2021

Pepe Couce Rey: Un cura de obreiros, ... Por Xaquín Campo Freire


PEPE COUCE REY. UN CURA DOS OBREIROS. RIP.

A  vida de Pepe Couce Rey, bo amigo, bo home, bo sacerdote, sempre foi diante de nós coma un facho. Mostraba unha luz en alto, non cegaba ‘deslumbrando’, sabía alumear o camiño. Era un mestre de vida. Bo pedagogo. Congregaba arredor de si para emprender a camiñada. Non para ficar parados. Sabía volver atrás mentres os outros descansabamos. El atopaba tempo, silandeiramente, para recuperar a quen ficaba demorado, desanimado ou mesmo estaba en crise de abandonar. Tiña o don da oportunidade. Chagaba cando o necesitabas. Logo volvía á presenza discreta. Estaba aí e podías contar con el sempre, sen xulgarte, coa aceptación incondicional e a consideración positiva, da que nos fala C. Rogers. Tiña verdadeira empatía.

Coñeciámonos  do Seminario de Mondoñedo. Desde ano 1954. Era un home culto. Foi moi bo estudante. E logo fixo estudos civís. Case ninguén o sabe. El formábase a cotío para mellorar sempre o seu servir  coa meirande capacitación. Todo un espello no que mirarse. Foi un amante da nosa cultura e defensor da nosa lingua galega. Non fanático. Pero si era clarividente. Sabía ben quen está a desaparecer. Non estiven cómodo no seu funeral. Penso que el tampouco o quería así.

Logo temos  coincidido moito en feitos e maneiras de pensar. Tiña un grande sentido do servizo e servicialidade aos demais. Unha grande entrega aos necesitados e humildes. Facía ben o ben e facíao caladiñamente. Había problemas? Aparecían solucionados? Ninguén se preocupaba de saber como se arranxaron os conflitos ou quen aportou as solucións. Quen fixo posível isto ou aquilo? Non sabemos!. Seguro que Pepe Couce pode dar pistas de como foi todo. Como é tan calado!:  “Que a túa esquerda non saiba nunca o ben que fixo a túa dereita”. Era o seu carisma.

Foi o home da escoita activa. Non oía por oír. Non vía só por ver. Nin fuxía cando vía vir as dificultades que lle ían dar a lata. El sabía ben a que se arriscaba. Porque, de parvo, o que tiña, ata lle cadraba ben. ”Eu tampouco me din conta”, dicía logo, para alentar ao outro con afecto. Sabíao reconverter para pórse ao igual do outro e imprimir confianza: “Anda, amigo/a. Ven, ánimo, que todos somos limitados. Todos temos fallos e momentos baixos!”  E logo o seu eterno sorriso benevolente. Quen me dera!

Entendeu aquilo da Carta aos Efesios “Que o Deus de noso Señor Xesús-Cristo, o Pai da gloria, vos dea espírito de sabedoría e de revelación no pleno coñecemento del.  Que sexan iluminados os ollos do voso corazón, para que saibades cal é a real esperanza á que El vos chama, cales son as riquezas da gloria da súa herdanza nos santos”. (Ef 1, 17-18).

Pepe Couce foi sempre un home de grande esperanza, con visión de futuro: Tiña o don  de consello: non che ditaba o que tiñas que facer. Axudábache a descubrires en por ti o propio camiño a seguir. Por iso, o seu era como un esvaecerse devagariño, silente. Pero seguía aí, velando, por se precisabas axuda e alento. Foi un mestre de vida. Fincaba no esencial. Non se perdía en superficialidades. Pero non humillaba. Imprimía calma e serenidade ata que un mesmo se decataba que el tiña unha visión da vida máis ampla, pero non desaparecía impaciente de cabo de ti. Estaba tendéndoche a man para reemprenderdes xuntos a próxima xeira. Grazas, compañeiro.

Sempre fixo comunidade de fe, compromiso e esperanza. En Cariño, en Castro, En Caranza, no Apostolado rural de Adultos, en Vida Ascendente coa ancianidade. Foi un moi bo profesor no IES S. Pedro de Leixa. Queríanlle os rapaces. E os profes. Era un grande mediador. Distendía as tensións. Creaba concordia.

O mundo obreiro foi consciente de seu acerto no acompañar e do seu compromiso real e vital. O complexo parroquial de Caranza sabe ben o que perdeu cando xa maior soubo saír discretamente. Como logo seguiu a facer en S. Xosé Obreiro, no Couto de San Martiño de Xuvia, en Santiago de A Gándara, e Santa Icía., etc. E agora.

Querido Pepe, Impresionoume o teu pasamento. No funeral en Santa Icía, estiven meditando naquela frase do Padre Llanos a quen nós temos  admirado tanto: “Disculpad si he molestado”. Así fuches ti. E así te nos fuches: de súpeto e silandeiramente. Hoxe estiven no lugar, por mor dun futuro acto pastoral. E rezamos xuntos. Unímonos á dor e á soidade da túa irmá.

Grazas, amigo.. Non tardaremos en vernos. Querémosche!

Unha aperta e moita gratitude. Xaquín de Roca.

XAQUÍN CAMPO FREIRE.  XAQUÍN DE ROCA,  22-07-2021.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
22 de julho de 2021 22:27

_______

mércores, agosto 15, 2018

Así como todo cambia que eu cambie non é estraño, ... Por Xaquín Campo Freire - Nas parroquias de Mandiá e Marmancón vai haber un cambio ben profundo - Como tales parroquias, refírome ao ámbito relixioso, van ser integradas nunha unidade territorial superior


ASÍ COMO TODO CAMBIA QUE EU CAMBIE NON É ESTRAÑO

Queridos amigos e amigas de MANDIÁ E MARMANCÓN:

En grego clásico, “panta rei”, (Πάντα ῥεῖ), quer dicir: "todo flúe", “todo cambia”. Este é un concepto atribuído por Platón ao filósofo presocrático Heráclito. E expresa a súa opinión de que todo está en cambio continuamente.

Neste mes de agosto tiven a oportunidade de visitar dous lugares da miña infancia. A un deles nunca volvera. Ao chegar, todo mudara. Estaba todo tan distinto que non conseguía recoñecer nada do que me foi tan familiar. É todo unha selva. Emocioneime e sentín mágoa.

O outro lugar é a casa onde nacín e as súas contornas. Alí vive a miña familia. A realidade de hoxe parécese ben pouco á imaxe que está na miña memoria infantil. Pero non me resulta estraño porque a cotío fun vendo a súa evolución paulatina no tempo. Podo dicir que fomos medrando e cambiando xuntos. Foron dúas experiencias persoais que me fixeron pensar.

Nas parroquias de Mandiá e Marmancón vai haber un cambio ben profundo. Como tales parroquias, refírome ao ámbito relixioso, van ser integradas nunha unidade territorial superior: A UNIDADE DE ACCIÓN PASTORAL (UPA) DA ZONA RURAL DE FERROL. Isto xa se fixo hai tempo no ensino coa concentración nos novos Grupos Escolares ou mesmo na sanidade cos Centros de Atención Primaria de Saúde e os PAC. É un signo dos tempos.

Agora, no eido eclesiástico católico, estase a facer tamén algo parecido en todas as dioceses españolas aínda que con características distintas. Estamos nun período de transición-adaptación dentro dun  proceso de cambio profundo.

A Unidade Pastoral estará coordinada por un sacerdote cun Consello Pastoral composto por membros de cada freguesía actual. E aí terá presenza activa quen teña vida real e efectiva. De non ser así en pouco tempo iremos vendo como as nosas tan queridas parroquias, sobre todo as máis pequenas e rurais, perderémonos no esquecemento xunto con todo o que cada unha significou no tempo. E están os nosos Cemiterios Parroquiais para nós tan entrañabelmente respectados, queridos e coidados.

Neste curso que vén, de setembro a xuño, na nosa Parroquia de Mandiá iremos alternando as misas dominicais, presididas polo sacerdote, con outras celebracións da Palabra de Deus no domingo, guiadas por unha equipa de segrares da parroquia que xa o veñen facendo parcialmente desde hai tempo. Vai ser unha experiencia coidada e gozosa e traerá consigo unha grande esperanza de futuro se somos serios e fieis no compromiso persoal e de comunidades.

Trátase de vivir ou morrer como comunidade parroquial. Se agora non damos este paso adiante esmoreceremos. Perderemos vitalidade persoal e comunitaria. A nosa espiritualidade e vida de fe irán deixando lugar a un baleiro anódino, rutineiro, superficial e falto de fondura.

Que nos doen os cambios? Si. Sobre todo porque estabamos máis cómodos así: Xa o cura facía todo. Por iso, sendo milenariamente tan nosa, temos unha igrexa tan pasiva.

Permitídeme que vos recorde estes versos cantados pola benquerida Mercedes Sosa:

"Cambia lo superficial. Cambia también lo profundo. Cambia el modo de pensar. Cambia todo en este mundo. Lo que cambió ayer tendrá que cambiar mañana. Cambia el caminante el rumbo aunque esto le cause daño. Y así como todo cambia que yo cambie no es extraño. Cambia el pelaje la fiera. Cambia el cabello el anciano. Pero no cambia mi amor, por más lejos que me encuentre, ni el recuerdo ni el dolor, de mi pueblo y de mi gente".

Estou entrando niso que se chama a cuarta idade. Teño 81 anos e o meu modo de servir de aquí en diante precisa de actualizarse. O próximo curso eu estarei indo e vindo de vez en cando. Estou matriculado nun Curso de Actualización Teolóxico-Pastoral da Universidade de Salamanca na sección que ten en Madrid.

Pero seguiremos axudándonos entre todos.

Antes de irme teremos unha ASEMBLEA PARROQUIAL na nosa Igrexa. Levamos vinte e dous anos entendéndonos ben. Por un máis, non nos imos fallar uns aos outros. Non si?

Unha aperta afectuosa do voso Cura.

Xaquín Campo Freire.

Mandiá - Ferrol, 14 de agosto de 2018.


[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
14 de agosto de 2018 17:57

________

xoves, marzo 08, 2018

O cárcere de fondo - Como me doe a alma: choro por unha muller,... Por Xaquín Campo Freire - 'Ninguén a quería e decidiu acabar', dixo con moita pena unha compañeira.


Por Xaquín Campo Freire [*]
08.03.2018


Como me doe a alma: choro por unha muller. | Si. Dóeme a alma. Podía ser miña bisneta. Recorrín os cen kilómetros de Teixeiro a Ferrol nun continuo salouco. E estou escribindo e chorando. Que triste morrer no cárcere. “Ninguén a quería e decidiu acabar”, dixo con moita pena unha compañeira.

E porén foi ela quen hai un mes consolou ao seu compañeiro no desamparo cando lle chegou a noticia de que había tres días que un irmán del finara nunha estrada de Madrid.

La cárcel, la fábrica del llanto y el telar de las lágrimas”. Maldigo a cantos se lles enche a boca dicindo “Que apodrezan no cárcere”. Política de baixa taberna ou mesmo de alta alcurnia, mentres non lles toque a eles. Nunca entraches nese lugar. Pois non fales. E non me refiro ao edificio. Estou a falar da soidade.

O cárcere consiste nun único día que se repite teimudamente 365 rutineiras veces cada ano, multiplicado polos anos de cadea. Que pouco saben de humanidade os que piden cadea perpetua revisábel. Que doado é falar desde un diván quentiño arranxando o mundo, a ver quen di a palabra máis forte. Que lles corten a cabeza, diría a Reina de Corazóns. Que cómodas as cadeiras dos Parlamentos!

8 DE MARZO DE 2018. Vaia trofeo! Outra mociña sae cos pés para adiante. A súa vida foi triste. Nai moi nova e logo abusada en grupo. E quítanlle o fillo.

Que saberedes os que salvades o mundo a golpes de Código Penal? Os códigos penais non salvan a ninguén nin arranxan ningún problema. Só satisfán odios vindicativos e a cantos queren sangue de pobres. Porque non nos enganemos. No cárcere só están os pobres. Porque un rico ou estudado no cárcere non ten a mesma penalidade. Lean o libro de D. Mario Conde. 

Por que o art. 25, § 2 da Constitución nunca se desenvolveu? Para que todo o da reinserción, rehabilitación e resocialización constituíse unha letra morta.

Querida María, (un nome universal), tocaches o meu corazón de voluntario no cárcere. Hai tres anos fixen un mestrado de Pastoral Penitenciaria. A tesiña foi: “Aprendendo a acompañar soidades no cárcere”. Hoxe teño unha sensación de grande tristeza. Parodiando a Bécquer: Dios mío, que solos se quedan los presos! Na prisión todo o mundo padece soidade. Os funcionarios tamén.

O cárcere é a grande solución para todo. Coma o basureiro de Meirama. O lixo que xeramos na chamada civilización vai todo para alá, para lonxe, e non importa como se trate.

Pero estes son seres humanos. Unha altísima porcentaxe son psiquiátricos, neuróticos, psicóticos, etc. Dá igual. O importante é sacalos de diante e que podrezan alí. Temos unha grande necrofilia apegada a alma colectiva.

Teño que dicirche adeus, amiga. Hoxe tocoume celebrar misa aí onde ti finaches. Xa quixeramos nas parroquias vivirmos tan intensamente estas celebracións. Ti e a túa familia, os teus nenos, enchestes de tenrura unha fe profundamente encarnada na realidade da vida.

Esa si que é Semana Santa sen trampas nin capuchóns. E a fe non navega a golpes de reportaxes declaradas de interese turístico pola Xunta de Galiza.

Queridos todos, os dos centros penitenciarios do mundo, agradezo que de vez en cando me devolvades humanidade e non poida remedialo. Como me doe a alma hoxe: estou chorando por una muller.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.
_____________

martes, xaneiro 16, 2018

Comentarios a 'Presos para toda a vida' de Pérez Lema, ... Por Xaquín Campo Freire - Este artigo de Pérez Lema pode resultar iluminador nun problema sempre actual, moi complexo e complicado


PASTORAL  PENITENCIARIA.
COMENTARIO A “PRESOS PARA TODA A VIDA”.


Este artigo de Pérez Lema pode resultar iluminador nun problema sempre actual, moi  complexo e complicado. Por iso me permito engadir unhas consideracións desde outros puntos de mira complementarios desde alguén que ve o cárcere, as persoas,  en contacto directo semanal e desde dentro. Tamén desde as familias dos reclusos nos intres de entrar ás visitas. Todo é unha gran pobreza. Todo e dor, na “fabrica del llanto y el telar de las lágrimas”, dixo Miguel Hernández. E fóra, as vítimas,  as grandes silenciadas. Por veces moi utilizadas. “Non será asi entre vós”, dixo Xesús de Nazaré.

Comentarios a 'Presos para toda a vida' de Pérez Lema.
Por Xaquín Campo Freire [1]
16.01.2018


Non. Non o direi eu mellor, nin con máis autoridade, nin con máis coñecemento de causa do que Xoán Antón Pérez Lema: "Se é permanente non é revisábel. Se revisábel non é permanente. A PPR é un xeito de branquear semanticamente o que non é senón cárcere a perpetuidade".

Os entendidos falan de porcentaxes moi altas de enfermos psíquicos, pero non só, que se lles dá como solución e oportunidade determinista o camiño do cárcere xa desde o comezo da súa existencia. E el non teremos nada que reflexionarmos a sociedade?

Abóndanos con ver quen é o que abre máis a boca coa expresión máis contundente cando xa ocorreu unha desgraza? E os medios non terán nada de que examinárense na súa función educativa do público ou no xeito de informaren?

Non. Non é por aí como vai vir a prevención e solución de tanta dor que se dá en casos tan dramáticos.

Mellorouse moito na saúde buco-dental, poño por caso. Pero que se fixo e fixemos coas enfermidades mentais, detección precoz, prevención, atención axeitada e especializada, seguimento correcto e eficaz, etc.? Que tipos de institucionalización? Estamos todos moi de acordo en que: “Manicomios, non!”.  Pero que alternativas? U-las elas?

Non chega con devolverlle ás familias os problemas. A sociedade, como tal, temos de crearmos respostas aos problemas que son de todos. Como poden seren a mesma meninxite, a diabete, o cancro, os infartos, etc. Á fin tamén todo é social.

Lembro o caso dramático, hai poucos anos, daquela veciña nosa de Narón que cansa de chamar a todas as portas a prol do seu fillo, xa maior de idade e moi violento, por estar moi enfermo, optou por procurarlle ela mesma a morte para que non puxese en perigo a vida de ninguén e logo foise mergullar ela mesma no mar da nosa costa ferrolá. Deixou unha dorida e desesperada carta, outra máis, para D. Manuel Fraga a quen nunca lle deixaran acceder en auxilio do seu desespero. Ela tamén sería unha desas que as nosas sociedades, nós, a “apodreceriamos no cárcere”. Sempre nos colocamos na parte dos “puros”, dos bos, dos xustos e, mesmo por iso, axustizamos.

Non será esa máis unha gran “asignatura pendente” que non se quere abordar en serio pola sociedade en xeral e os políticos?  E a marxinación social? Aquí, estes medios si que deben ser permanentes e revisábeis.
 
Ben seguro que non acabaría con todos os problemas. Pero tamén seguro que outros tratamentos que non só sexan as prisións permanentes, desas  que "apodrecen nos cárceres", serían ben máis eficaces, aforrarían moitas vítimas e seriamos todos menos vindicativos, (enfermos sociais), e ata teriamos algo máis de  felicidade persoal, familiar e comunitaria.

Por moito que berremos cando é tanta dor, non quer dicir que socialmente esteamos máis acertados nas diagnoses e terapias.

Outra cousa ben diferente son as familias afectadas. As vítimas. Para elas, todos os respectos e consideracións serán sempre poucas. Pero tampouco as utilicemos. Que doado é sermos demagogos.

Tamén teriamos de ver como mellor acompañar. Estámolo a facer ben? Que nos dirían os entendidos nunha verdadeira psicoloxía de auténtica calidade e actualizada? Canto camiño por andar e canto por aprender cando a vida nos golpea tan forte e absurdamente.

Mandia, 15 de xaneiro de 2018

 
Graciñas, Xoán Antón Pérez Lema. Velaquí o texto completo da súa achega valiosa e acertada, que non dubido nos permite reproducir, coñecida a súa loita por concienciármonos cara un mundo máis humanitario.


Presos para toda a vida
Xoán Antón Pérez-Lema [2]
15.01.2018

Foille abonda ao PP a súa maioría absoluta para introducir en marzo de 2015 a prisión permanente revisábel (PPR), que permite condenar ao cárcere por tempo indefinido aos que cometen delictos de asasinato no seo de organizacións criminais, asasinatos múltiples ou en serie, homicidio do Xefe do Estado, do seu sucesor ou de Xefes do Estado estranxeiros, xenocidio ou semellantes, asasinato de menores de 16 anos ou persoas especialmente vulnerábeis e indefensas e calquera asasinato precedido de agresión sexual. A permanencia no cárcere revisaríase cada dous anos logo de se cumprir 25 anos de cumprimento (cando o feito puníbel consista nunha morte) ou aos 35, cando sexan dúas ou máis.

Este último outubro o PNV propuxo e a maioría do Congreso aprobou unha proposición de lei orgánica, arestora en trámite, que derrogaría a PPR, coa oposición do PP e a abstención de C´s. Ducias de milleiros de cidadáns apoian o seu mantemento a requirimento de Rocío Viéitez, nai das nenas de Moraña asasinadas polo seu pai (primeiro condenado á PPR). A iniciativa de Rocío Viéitez é lóxica e demostra lucidez, ausencia de ánimo de vinganza e sentido cìvico.

Mais a política criminal non pode atender só ás lexítimas demandas das vítimas. Porque a indeterminación da duración da PPR atenta contra o principio de legalidade. E porque a propia pena vulnera os principios constitucionais de reinserción e resocialización, propios dos sistemas penais democráticos, ao enfrontar aos condenados, na maioría dos casos, a unha pena efectiva a perpetuidade.

O certo é que o Estado español conta cun dos sistemas penais máis ríxidos da Europa, que ten xerado altos níveis de superpoboación penitenciaria. As penas son longas (un duplo asasinato cumprirá normalmente 30 e 40 se son actos de terrorismo ou criminalidade organizada) e non admiten redención. Son excepcionais os casos de cumprimento efectivo inferior aos ¾ da pena imposta. E, malia o horror de casos como os de Moraña ou Rianxo, non somos unha sociedade onde existan altos níveis de criminalidade nin éstes empeoraron nos 23 anos de vixencia do Código Penal da democracia.

Se é permanente non é revisábel. Se revisábel non é permanente. A PPR é un xeito de branquear semánticamente o que non é senón cárcere a perpetuidade.


Notas.-

[1] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca], Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

[2] Xoán Antón Pérez-Lema, naceu na Coruña o 17 de abril de 1965, avogado, político e columnista galego. | Artigo publicado no Diario de Ferrol o 15 de xaneiro de 2018.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
15 de janeiro de 2018 15:45

__________________

luns, novembro 06, 2017

Xosé Manuel Carballo Ferreiro, alén, s/n, ... Por Xaquín Campo Freire - Sobre todo, grazas inmensas polo enorme traballo que deixas feito en tantísimos eidos da nosa Galiza.Tanto amor, tanta fe, tanto humor

Xosé Manuel Carballo Ferreiro, nado en Goberno (Castro de Rei) en 1944
e finado o 28 de outubro de 2017

Por Xaquín Campo Freire [*]
06.11.2017


Amigo Xosé Manuel:

Sobre todo, grazas inmensas polo enorme traballo que deixas feito en tantísimos eidos da nosa Galiza.Tanto amor, tanta fe, tanto humor.

Grazas pola esperanza que fixeches nacer en nenos e grandes. Grazas pola sinceridade sempre envolta en tenrura e agarimos. Sempre sinceridade radical que colocaba a cada un ou unha fronte á súa propia verdade.

Cando fagas unha velada de humor fálalles de nós a toda a nosa boa xente desa nova maneira de serdes e estardes, nese xeito novo de vivirdes unha vida plena: o Alén.

Moito che temos oído falar del. Mesmo nolo tes metido polos ollos nos teus xogos, adiviñanzas e brincadeiras. E xa non che digo nada nos contos e artigos que deixaches. Dilles aos do Alén que a loita segue, pero que o mundo avanza.

Non habemos tardar moito en vérmonos. Porque nos veremos, non si? Déixate encontrar axiña e doadiño como fixeches sempre que precisamos de ti.

Na túa maneira de ser e de servir a todo aquel que te buscou sempre estivo o deixarte encontrar. De entrante, acollías co característico sorriso e unha chiscadela. Logo xa pasabas á parte máis persoal: - A ver, fala. Que me dis?

E vaia se che diciamos. E ti cargabas con todo. Unha das sobrecellas comezaba a movérseche nun pequeno tic incontrolado, froito da concentración coa que estabas atendendo e empatizando co interlocutor. Logo de “ver ben co corazón” a problemática vital do visitante, saías por “peteneras”: “Que che parece? En todos os traballos hai uns minutos para un café e unha fumadiña". Mentres, distendías e relaxabas a situación.

E pensabas. E no teu interior estabas a darlle a todo outra pasada pola intelixencia emocional da que fuches un experto nato.

E volta á sesión de terapia e compromiso na procura da mellor  solución na que te implicabas sempre con total entrega e gratuidade.

Con frecuencia caía polo medio un Noso Pai e unha Ave María ou outra oración axeitada. Porque, a home de fe, non che gañan moitos.

Moitos deses cigarros tíñalos de ter postos na nosa conta. E non falo dos físicos, senón dos que, para atendernos a nós, te foron envelenando a ti.

Non. Non vou percorrer toda a nosa vida e amizade común. Sería non acabar.

Quero situarme na longa conversa que tiven contigo no Tanatorio de Castro das Ribeiras do Lea. Vinte vestido de misa, con rostro apracíbel, sosegado e calmo, e estivemos moito tempo agradecendo a vida, a fala, o humor, a fe e tamén algunhas pequenas rillotadas que nunca fixeron dano a ninguén pero que nos teñen servido de complicidade para saírmos do paso e recuperar o sorriso.

Logo, na misa da noite, impresionoume a xente. Entre todos nós había, sen coñecérmonos, unha fraternidade moi fonda que foi creada por ti ao longo da vida.

Estabamos esperando unha pomba milagreira e, certamente, cando nos intercambiamos a paz descubrimos a xogada que nos tiñas gardada: Que impresionante cada aperta, cada bico. Alí, con Deus no medio, cheos de Espírito Santo, experimentamos a Cristo resucitado e ti estreando o número dos aros.

Volvín para Ferrol, moi de noite, a modiño, e confésoche que varias veces tiven de secar os ollos. E tamén o corazón.

No día seguinte, día 30, estiven entre o público na misa e enterro. Vivín con fe, amor e agradecemento a despedida final tan solemne e ben preparada.

E novamente te descubrín a ti facéndonos un número impresionante. Estabamos ao aire libre, como  libre é o Espírito de Deus e libre fuches ti e loitaches pola liberación máis esencial de cada ser humano e da humanidade enteira.

Coma no deserto, en camiñada, baixo tenda (carpa aberta), con sagrario incluído, (Arca da Alianza), moitísimos de pé, cun sol que pegaba aínda forte na caída da tardiña, cunha viruxe que viña do nordés e coa visión do amplo horizonte da Terra Chá, estiven cantando para dentro: Un largo caminar, por el desierto bajo el sol, no podemos avanzar sin la ayuda del Señor. Unidos al rezar, unidos en una canción viviremos nuestra fe con la ayuda del Señor. La Iglesia en marcha está, a un mundo nuevo vamos ya, donde reinará el amor, donde reinará la paz Juntos como hermanos, miembros de la Iglesia, vamos caminando al encuentro del Señor. Recibín paz. Moita paz. E moita esperanza: E vin o valor do pequeno e dos pequenos no Reino de Deus.

Pero se che vou ser sincero, benquerido Xosé Manuel, houbo outro xogo teu que nos brindaches nese serán e non sei se todos lle pillaron o aquel.

Polo alto, onde está o templo parroquial e a camposa que nos acollía a todos, hai unha estrada. Co ofertorio xa acabado, achégase un camión do lixo. Viña bastante silandeiro. O señor arrimoulle o contedor. Cun respecto grande e case sen bruído levou todo o refugallo.

Nese camión mandei eu todas as nosas malevolencias e ruindades. Ao comezo da misa fixeramos o acto penitencial de ritual. Que moitas veces facemos de rutina. Eu descubrín nese camión do lixo coma un sacramental do que é ir coa equipaxe limpa  para o Alén de cada día e tamén o definitivo.

Ti ensináchesme a comparación metida de cheo na solemnidade do adeus. E recei o salmo 50: Oh Deus, crea en min un corazón puro e renóvame por dentro cun espírito firme. Non me deixes lonxe do teu rostro, non me quites o teu Santo Espírito. Devólveme a (á) alegría da túa salvación. Afiánzame con Espírito xeneroso. Señor, Ti abrirasme os labios e a miña boca proclamará a túa loanza.

Misericordia, meu Deus, pola túa bondade. Pola túa inmensa compaixón borra a miña culpa.

Por iso mandaches o carro do lixo, pillabán!

Xa nesa beira da verdade esencial, permíteme, como fixo o Papa Francisco no seu primeiro inicio: "ora pro nobis, carissime amice".

Moitos cariños para a túa familia. Para os de aquí e para todos eses cos que agora estás.

Xa lles fixeches o xogo dos aros? Non che pillaron o truco, verdade?

Pois aquí, na  noite seguinte, despois do espectáculo que lles fixeches aí, non máis chegar, deixouse oír por toda a Terra Chá: Outro! Outro! Outro, ...

Ti es un crack! E os teus Baluros aplaudiron a máis non dar.

Sempre amigos, meu amigo.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola de Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@mundo-r.com-
5 de novembro de 2017 23:47

__________

xoves, xuño 08, 2017

Homenaxe a Xaquín Campo Freire - O cura obreiro que leva Galiza no seu corazón - Este sábado 10 de xuño en Narón


Desde Ártabra 21 queremos sumar-nos á homenaxe sinxela, comunitaria e cívil que un grupo de amizades organiza, baixo o nome de "Ganduxando Vidas", a Xaquín Campo Freire. [*] "O cura obreiro que leva Galiza no seu corazón", no seu 80 aniversario. O acto vai ter lugar este sábado 10 de xuño, de 2017, en Narón, co seguinte programa:

17:00hs - Monolito Piñeiros (a carón do Asilo San José).
Comezará ás cinco da tarde, na parroquia de Piñeiro, do concello de Narón, da que foi o primeiro cura (ao ladiño do Asilo-Residencia San José), erixirase en terreos municipais, na súa memoria e para honra de toda a comunidade e de todos os amigos e amigas, un monólito con inscrición gravada incluída: “Xaquín Campo Freire. Compañeiro de camiño. Ganduxador de novos amenceres. Galiza no corazón”. Piñeiros, parroquia que el mesmo creou alá polo ano 1968, foi o escenario escollido para a localización do monolito na súa memoria que se descubrirá ao son da música da Banda de Gaitas do Padroado de Cultura de Narón.

18:00hs -  Acto central no Auditorio de Narón (Praza de Galicia).
Ás seis, no Auditorio Municipal, Praza de Galicia (ao lado do Concello de Narón, Alto do Castaño), haberá un programa moi completo de actos con participación activa e a presenza de xente vida de toda Galiza. O acto estará acompañado da música de Mini, Paulo López Campo, Manuel Doval, Xoán Rubia, Xico de Cariño e a Rondalla de Mandiá. A entrada é pública.

Para rematar coa presentación do libro "Ganduxando Vidas", no que se recollen testemuñas de amigos e mesmo unha entrevista ao homenaxeado.

O acto ten o carácter dun encontro de recoñecemento comunitario ao traballo e á persoa de Xaquín da Roca.

Neste encontro de recoñecemento colaboran: Concello de Narón, Galicia Dixital, Asociación Xermolos, Irmandade Manuel María, Irimia e Encrucillada e todos os amigos e amigas das diversas parroquias nas que traballou.

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  San Xiao de Roca, Guitiriz, 1937, é un relixioso galeguista. Formou parte dos curas obreiros de Ferrol, na loita pola democracia, contra a Ditadura franquista; e colaborou nos inicios da implantación do nacionalismo galego na Comarca, apoiando á AN-PG. Nas parroquias nas que estivo desenvolveu un importante traballo social Toda unha vida na defensa da lingua e cultura galegas. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. Desenvolveu a súa actividade profesional no Sergas. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo. Aos seus oitenta anos é un activistas no apoio á xente encarcerada, desenvolve unha actividade como voluntario en Cáritas como capelán do cárcere de Teixeiro. Ten escrito sobre a situación das prisión e as persoas que as padecen. Escritos en Ártabra 21.
______________________

xoves, agosto 11, 2016

Os nosos libros e os cárceres, ... Por Xaquín Campo Freire


Por Xaquín Campo Freire [*]
11.08.2016


OS NOSOS LIBROS E OS CÁRCERES


"Abride escolas e pecharanse cárceres". Esta frase é moito de dona Concepción Arenal. O concepto xa viña desde as culturas máis antigas.

Desde 1946, na miseria e analfabetismo da posguerra española, foi Corín Tellado a escritora que puxo máis xente a ler entre as clases máis humildes e populares incluídas as aldeas. Grazas a ela, os que pouco máis facían que poder leren unha carta, foron quen de seguiren un argumento novelado e desde aí espertar a seren xa lectores. Hoxe ninguén lle pode negar a súa categoría de escritora dentro do seu xénero literario peculiar. “Nin son romántica nin escribo novelas románticas. Son positiva e sensible, e escribo novelas de sentimentos, que non é o mesmo. As historias da vida cotiá inspíranme. Eu recompilo as vivencias da rúa e axústoas ás miñas cousas. Os meus personaxes teñen unha tremenda humanidade. Hai moitas mozas que na vida real viviron o que viven os meus personaxes”.

A partires destes dous exemplos socio-literarios citados quero falar das bibliotecas e dos libros nos cárceres e na sociedade.

Estanse a tirar aos contedores do papel, ao lixo, infinidade de libros de todas as clases cando nos nosos cárceres hai falta de libros tamén de todas as clases: Literatura, didácticos, científicos, enciclopedias dos tempos da crianza dos fillos e das de máis categoría ou especializadas, etc.

Cos ordenadores e internet moitos destes libros estorban nas casas e as xeracións novas non fan uso deles. Pero no cárcere non hai ordenadores e a internet non está autorizada. Aí é onde o libro non perdeu actualidade. Que clase de libros? Todos. Imos razoar xuntos e veremos por que.

Nos  cárceres están maioritariamente, case exclusivamente, os pobres. Por iso, mesmo eses libros de contos que xa fican arrombados na túa casa son do mesmo nivel cultural de moitos dos nosos reclusos. E só empezarán a ler de novo se retoman eses contos sinxelos de rapaciños onde ficou a súa formación de antano. E digo outro tanto dos libros de Primaria, da ESO ou de BUP. O tempo do cárcere ten de ser un tempo aproveitado, pero para iso fan falta medios e instrumentos axeitados.

Que con isto xa vai ser todo de cor de rosas? Certo que non. Pero, como di o Xénese 18, 30-32: “E se non houbese máis que cinco xustos ti xa nos destruirías a todos?”. Vale a pena o noso esforzo se un dez, quince ou vinte por cento vai adiante e muda as súas condicións de formación alí e para cando saia en liberdade?

Os educadores de cada módulo e do cárcere en xeral ben desexarían teren  máis medios. Os libros son moi importantes. Logo están aqueles internos que, con formación máis elevada, son capaces xa de avanzar en por si ou mesmo de crear un grupo de estudo en común onde algún deles poida axudar aos compañeiros que desexan progredir e avanzar se hai medios.

O problema é moito máis amplo e complexo. Xa sei que a Xunta, o Goberno, o Ministerio do Interior, etc, serían os que terían de dotar os cárceres. É verdade. Pero xa vemos como nos vai coa sanidade, a educación, os servizos sociais, etc. E por outra parte estou a falar de non desperdiciar recursos que van ir ao lixo se antes con eles non nos beneficiamos todos.

Non fagamos como fixeron D. Xesús Vázquez, conselleiro de educación e o Sr. Feixoo que para que os profesores non caeran na tentación de dar certas crases en lingua galega queimaron milleiros e milleiros de libros de texto,  noviños, sen estrear. Pero dixo Manolo Rivas: “Os libros arden mal”. A queima deles sempre se volverá contra do incendiario.

Que tampouco se volvan contra nós se os tiramos ao lixo. Claro que non debemos converter o cárcere noutro contedor cos que están xa inservíbeis.

E como podemos facer se os queremos levar alí? Falo dos cárceres pero tamén dos xeriátricos ou de institucións sociais que poidan precisar. Na Galiza hai cinco centros penitenciarios. Na internet están os telefones de cada un deles. Hai un encargado da biblioteca ou un grupo de educadores. Pedindo que nos poñan con algún deles, seguro que conseguimos boa información. Eles xa nos indican a forma, o modo e o xeito máis amañado de procedermos.

As forzas que se asocian para o ben non se suman, multiplícanse. O home que se levanta é aínda máis grande que o que non caeu”. (C. Arenal).

[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
11 de agosto de 2016 00:09

______________

Centros Penitenciarios e CIS na Galiza. | Ir á Web.

Centros de Antención a Maiores na Galiza. | Ir á Web.
______________________________

domingo, xullo 03, 2016

Badaladas pola prevención do suicidio: Cada día suicídadse polo menos unha persoa na Galiza, ... Por Xaquín Campo Freire


CADA DÍA SUICÍDASE POLO MENOS UNHA PERSOA NA GALIZA

Por Xaquín Campo Freire [*]
03.07.2016


O xoves pasado non me foi posíbel ir á Praza de Armas de Ferrol a unirme a esas “Badaladas pola prevención do suicidio”.

Como traballador da sanidade pública tocoume ben veces achegarme a ese triste e real escenario e ser testemuña directa deste drama persoal, familiar, social e comunitario. Logo, todo se sume no silencio e o tempo aparentemente segue coma se nada. E diso xa está prohibido falar.

Na miña condición de sacerdote e experto en relación de axuda nos grandes intres de dor tamén tiven que acompañar persoas e familias que sufriron a perda de seres moi queridos nesas circunstancias.

Que difícil sandar esas feridas fondas no máis profundo da alma e da vida! Non ter xa nunca unha resposta minimamente explicativa para esa pregunta que aló no íntimo de cadaquén estará continuamente martelando nos miolos e, ademais, non se quere ou non se pode falar: Por que? Por que? Por que? Que nunca che toque na familia!

Engádese ademais a maldita autoculpabilización da que tan difícil é liberarse: En que fallei? Que fixen de malo? E se non dixese aquela frase aquel día, ou fixese aquilo outro. Se non a deixase soa ou só.  Se eu fose menos esixente, ... , cambiaría a situación? E se, ou se, etc.? Os infinitos “e se”, que me rebentan a cabeza e non me deixan acougar na conciencia por máis que me aconsellen ou me intente auto convencer que non fun eu quen determinou esa decisión.

E non digamos se algún imprudente fala, deixa caer ou mesmo insinúa:  “Xa se vía vir”.

O problema do suicidio non se aborda en serio fóra das consabidas frases fatalistas, que repetimos como diagnósticos dogmáticos, aforrándonos así o traballo de confrontármonos con algo eminentemente doloroso e desagradábel. A verdade é que lle temos medo.

O medo. Outro sentimento ou emoción que non queremos verbalizar. Preferimos sumir todo na escura sombra junguiana onde nese subconsciente persoal ou colectivo afogamos xa para sempre ese problema. Pero por ese camiño iremos sempre a ningures.

Velaquí un chamamento a todos nós que nos interpela para apoiar unha causa e ir na procura de solucións estruturais nas que ninguén está da parte de fóra, nin persoal, nin familiar, nin socialmente. Abrangue a persoas e institucións, a grupos e colectividades.

As recomendacións da OMS afirman que o suicidio pode previrse eficazmente e, por iso, apostan polo obxectivo de reducir en cada país nun 10% para o ano 2020 o número de mortes por esta causa. Imperativamente chama aos Gobernos a liderar e a desenvolver Plans de Prevención do Suicidio

Os datos seguites está recollidos literalmente de diversos xornais destes días pasados:

"Galiza padeceu desde sempre elevadas taxas de suicidio e sitúa o noso país no marco dun "grave problema de saúde pública".

Cada día suicídase polo menos unha persoa na comunidade autónoma, rexistrándose 394 mortes deste tipo no 2014”. Unha cifra que non deixou de medrar desde 2010 pasando de 275 a 371 en apenas catro anos. A taxa de suicidios na Galiza sitúase en 11,85 por cada 100 mil habitantes.

 “Lugo está á cabeza do ránking de suicidios cunha taxa en 2015 de 17,08 por cada 100 mil habitantes, fronte aos 11,85 da media galega”.

O MGSM advirte:  as políticas desenvolvidas polo Goberno Central e a Xunta de Galiza fronte á crise desprotexeron a sectores sociais vulnerábeis incrementando o risco de suicidio na sociedade. Son especialmente importantes:
  • a carencia de políticas activas de emprego,
  • un elevadísimo paro prolongado,
  • a redución da protección social,
  • o deterioro da sanidade pública,
  • o debilitamento da Atención Primaria de Saúde en particular,
  • a tolerancia gobernamental coa banca,
  • a súa agresividade respecto ao cobro dos préstamos hipotecarios
  • a conseguinte vaga de desafiuzamentos".
  • Etc.
O Movemento Galego da Saúde Mental, (MGSM), iniciou o pasado 3 de maio a campaña Badaladas pola prevención do suicidio, coa finalidade de sensibilizar á sociedade fronte a esta cuestión, e para reclamar o cumprimento das obrigas que os gobernantes teñen coa protección da saúde e da vida da poboación”.
Badaladas pola prevención do suicidio concluíu esta quinta feira con concentracións simultáneas en Ferrol, A Coruña, Lugo, Compostela, Ribeira, Pontevedra, Cangas, Vigo e Ourense onde se escoitou unha badalada coa que lembrar as persoas mortas. Urxe un Plan de prevención.

Cáritas, Pastoral da Saúde e Pastoral Penitenciaria de forma moi documentada, seria e axeitadamente véñense achegando desde hai moitos anos a esta problemática. Pero fican certamente desbordados porque atinxe globalmente a todos os sistemas implicados.

O Papa Francisco falou varias veces deste asunto co gallo do Ano Santo da Misericordia. E mesmo actuou con moita empatía nalgún caso do persoal do mesmo Vaticano.

Se este problema é grave na sociedade, no cárcere, nos cárceres do mundo, estes berros traspasan todos os aramados e concertinas. Non os estás a escoitar? O 80 % dos reclusos, din as estatísticas, sofren trastornos psíquicos e ese non é o lugar para tratalos adecuadamente. Son enfermos e non delincuentes, por máis que cometesen actos delituosos. Disto falarei  máis especificamente noutra ocasión.

Como dixo Castelao: Ninguén sobra. Vinde todos traballar á obra. O xoves pasado non me foi posíbel ir á Praza de Armas de Ferrol a unirme a esas Badaladas pola prevención do suicidio. Esta é a miña badalada de adhesión persoal á causa que tan fortemente nos está urxindo a todos.


[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.


Enviado por:
Xaquin Campo Freire
-xaquinderoca@gmail.com-
2 de julho de 2016 18:44
CADA DÍA SUICÍDASE POLO MENOS UNHA PERSOA NA GALIZA. Saúdos. Estes días saiu a noticia moito nos medios. Non é unha problemática moi de evasión e do verán. Pero está aí. Na miña calidade de traballador de enfermeiro do Sergas por moitos anos tocoume isto moi de pertiño. Tamén no verán. Algún día,  sen morbo pero con ánimo sanante e sanador, tal vez debera achegarme máis a esta realidade e ás súas repercusións nas familias, que vivin e aínda estou a vivir. Incluidos os nenos, os grandes silenciados e apartados, sen as axudas adecuadas que logo sufrirán toda a vida. Unha aperta de amigo.
________________

Enlace relacionado:
http://movementogalegosaudemental.gal/
____________________

xoves, decembro 10, 2015

Coñezamos mellor o legado humano de Xosé Chao Rego: Pepe Chao Rego foille fiel á vida, ... Por Xaquín Campo Freire


Por Xaquín Campo Freire [*]
10.12.2015


PEPE CHAO REGO FOILLE FIEL Á VIDA


Agora que finou, a moitos revólvenos por dentro a pregunta: Quen foi realmente Pepe Chao Rego? A Pepe Chao fíxoo a vida. A actitude fundamental nel foi responderlle con sinceridade, con coherencia, con honestidade radical á vida en cada intre vital da súa existencia. E ese foi un dos seus meirandes méritos. Sempre se confesou profundamente crente, pero non crédulo. Por iso nunha lectura crente da existencia, pero profundamente crítica, soubo escoller e atinar nas encrucilladas da vida que lle tocou vivir ata o seu pasamento. E agora tamén. Correndo riscos ben dolorosos revisou sempre todo o seu ser e saber, e a súa creatividade, ao contraluz da realidade e da fe que para el, sen exclusións nin exclusivismos, estivo ancorada na revelación de Deus, no acontecer cotián de El da historia. De aí saíu ese inxente estudo sobre a Biblia. E de aí tamén un achegamento sincero as fonduras das outras relixións.

Partindo da vida, onde a vida o foi colocando, non se botou para atrás. Respondeulle a vida, profundando na vida real. Por iso, coma Mafalda, apeouse dos libros, pero lendo cada vez máis libros e escribindo novos libros, para revisar todo de novo desde a vida, para aprender de novo seguindo o método de Xesús de Nazaré e así descubrir o acontecer de Deus en cada persoa, en cada situación, en cada evento, no universo mundo. “Todo esta a xemer en dores de parto”(Rom 8,22). Aquilo do Irmán Roger de Taizé: Aprender a “vivir no hoxe de Deus”. Achegouse á vida, escoitou a vida, dialogou coa vida sen medos. E a vida foi a súa grande matria: Desafios de crecemento. Crises. Sufrimentos.. Non se botou para atrás nin se arredou. Non lle torceu a cara á vida en cada persoa concreta, en cada circunstancia real e concreta.

El viña, como ten dito, de ambientes cómodos e acomodados. Pero a vida foino interpelando e el tiña unha grande inquedanza, creatividade, ilusión e ansias dun mundo mellor. Implicarase moito precisamente no “Movemento por un mundo mellor”, do P. Lombardi.

Foise deixando conducir pola vida. Soubo dicirlle sempre si á vida. Participou activamente en canto movemento de renovación ía nacendo na Igrexa. Pero tamén os foi deixando axiña, na medida que ao analizalos non daban a vara de medir da xustiza e da sagrada liberdade e do respecto á persoa.

Foille fiel a Deus e ás súas criaturas, tendo como exemplo a Paco de Asís como el gostaba de chamearlle. Moito saboreou o libriño : "Sabiduría de un pobre”.

Para baixar á vida e ás realidades da vida real, empezando polos máis pobres, viviu en auténtica pobreza material e de entrega en silencio. Só os máis achegados, por convivirmos, soubemos ata que punto de pobreza chegou, non por gusto enfermizo, senón porque os pobres cos que convivía eran máis pobres do que el. Sabía que el sempre tiña uns resortes que os pobres non tiñan, aínda pasando a mesma fame ou necesidades vitais. Aí ían incluidos o amor e a amizade, nos que el era extraordinariamente rico. Pepe Chao desbordou afectividade, cariño, tenrura, boas formas, respecto e limpeza de alma. Pero tamén foi contundente cando percibía o asoballamento dos débiles. Daquela non calaba. E así lle foi. Probou a cadea.

Deixou o seu rol de “notable” para calzar as alpargatas da xente do pobo, nas casas, cos enfermos, cos que sufrían, e apuntouse aos feitos máis axeitados para responder con intelixencia, compromiso e efectividade. A xente dicíalle que era un inxenuo, que se aproveitaban del, que lle mentían, que o enganaban. “Prefiro enganarme dando unha comida demais, que deixar morrer de necesidade a alguén que un día chega a min con fame”.

Lembro aquela casa en Casquido, s/n, hoxe pechada e pouco coidada. Na porta do primeiro andar onde el moraba de aluguer, había un letreiro. “Está aberto. Estás na túa casa. Entra sen medo. Usa o que hai. E se tes fame ou sede sérvete ti mesmo se hai algo que che valla”.

Cando non estaba na casa penduraba da porta unha nota informativa: “Agora non estou. Volvo en x tempo”. “Se chegas á hora de comer partillaremos do que haxa”. E moitas veces non había nada. Daquela ía á tenda e traía uns bocadillos. Moitas veces ao fiado. Logo falábase e había alegría, amizade e esperanza. Eu vivín con el esas utopías. Realmente era un estilo sedutor. Prendeu en min. Claro que a saúde axiña empezou a pasar factura, o mesmiño, igualiño, que nas casas de moitos parroquiáns.

A xente sabía que pasaba fame. Traíanlle cousas, comida ou mesmo algunha lambetada. Pero aprenderon a chegar mesmo cando o vían entrar e facíanlle comer na súa presenza ao par que o acompañaban. Doutro xeito esas viandas collían destino inmediato cara onde había necesidades ben coñecidas del.

É preciso explicar, para os que non coñeceron esas épocas, que estabamos en tempos de posguerra, aínda case de racionamento, de fame, de familias moi numerosas, de emigración, de nenos deixados cos avós, etc. Aquela Galiza e España non eran as de hoxe, con todos os problemas que nestes tempos temos e coñecemos.

Os ingresos del estaban limitados a unha pequena nómina que recibía do bispado. O que recibía do templo volvía aos pobres e ao templo para as obras. Eliminou o cobro por actos de culto e as “clases” dentro da igrexa. Un letreiro dicía: “Con la venia del Sr. Obispo se han eliminado toda clase de aranceles en esta parroquia. Sabemos de la generosidad de nuestros feligreses que colaborarán en la medida de sus posibilidades para el sostenimiento económico de nuestra parroquia. Gracias”. E certamente o pobo tomou conciencia.

Por mais que nada se fai sen pagar prenda. Cando morría alguén, “poñer” varios curas no enterro era signo de honra para o defunto e de significación para os familiares diante da veciñanza. Unha forma falsa de fuxir da connotación de pobre.

Cando el dixo que os enterros serían cun sacerdote só, o párroco, houbo serias discordancias, desafíos e desobediencias. “Non todos somos iguais. Se nós queremos honrar ao noso familiar con cinco, seis ou os cregos que sexan, iso é cousa nosa e vostede non ten que meterse”. “Miren, dicíalles na misa do domingo, o bautismo e o matrimonio son sacramentos moi importantes. E fanse cun só sacerdote. O enterro non ten meirande precedencia nesa categoría. Daquela, por que non se pode facer cun só cura? Eu non lles cobro. Os que veñen, si. O único que coñece á familia e ao defunto son eu, que vos acompaño na enfermidade. Non vexo onde está o problema. De todos modos se vostedes se empeñan en traer outros sacerdotes de fóra, quer dicir que eu non son preciso ou que non teño valía dabondo para facelo. Daquela que o fagan todo eles, xa que son varios. Malo sexa que entre todos non saiban”. "Non. Vostede ten obriga de estar. É o párroco. Si pero se vostedes se empeñan en traer a outros quere dicir que eu non son competente dabondo para ese mester, por tanto que cumpran o encargo que vostedes lles están a facer xa que vostedes pagan e eles veñen cobrando. Teñen un contrato.”. Iso creou problemas serios na freguesía e e tamén cos cregos durante o primeiro ano. Incluso ten habido insultos por parte do “chamador” cando viñan avisar, como de costume, para ir a outras parroquias e se lles dicía que "non había tempo para ir aos enterros de xente que non coñecía, que xa tiñan cura na súa parroquia".

O seu enfoque pastoral partiu sempre da teoloxía da misión. Nunca fun proselitista. Pero si misioneiro, como ten dito de si mesmo.

Mandiá-Ferrol, 10 de Decembro de 2015.


[*] Xaquín Campo Freire [Xaquín da Roca],  Narón 1937, é un relixioso galeguista. Graduado social, ATS pola Universidade de Santiago de Compostela, a diplomatura en Xerontoloxía Social pola Universidade Complutense de Madrid e é licenciado en Teoloxía Pastoral Sanitaria, pola Universidade Camillianum de Roma dende 2005. É membro do consello de redacción da revista Encrucillada así como membro ordinario da AELG. Traballou de enfermeiro no PAC de Fene e de capelán de Residencia de Anciáns. Na actualidade é director do Centro de Acompañamento e Relación de Axuda e da Escola e Saúde e Centro de Escoita Activa Mons. Araúxo.

Pepe Chao (Xosé Chao Rego) - Bucador Google: Ir a Web.

Enviado por:
Xaquin Campo Freire
xaquinderoca@mundo-r.com-
9 de dezembro de 2015 11:36
Saudiños. Fóisenos Pepe Chao, o escritor de pro e o literato. Pero as profundidades do home Chao e o seu evoluir vital, fican máis na sombra. Cómprenos, polo menos aos de Ferrol, desvelar xa sen medos, como xurdiu de entre nós ese home. Un día liderei o recoñecemento del nese monólito: "Parque Xosé Chao Rego", en Santa Mariña. Hoxe vese ben que foi un acerto: Ese monumento está sempre cheo flores. Por algo será. Lástima dunha boa fotografía, cousa que eu non controlo. Por abril imos facer unha semana cultural arredor da súa figura. Que hai detrás? Un home e a súa obra que cómpren coñecérense mellor. Porque Galiza merece saber o máis posibel dos seus fillos. Unha aperta e bo Nadal. Xaquín Campo Freire.

_________________